Nog helemaal geen zin hebben in de bevalling

Hi,

Toch maar even een onderwerp openen, ik zit er al een tijdje mee en ik vraag me af of er anderen zijn die dit ook herkennen of tips hebben. Ik geloof wel dat het een beetje een warrig verhaal is geworden

De hele zwangerschap heb ik nog helemaal geen zin gehad in de bevalling. Op zich niet zo gek, want bevallen is natuurlijk ook niet superleuk ofzo , maar bij Eva keek ik er echt naar uit! Ik had van 37 tot 41 weken ook heftige zwangerschapsjeuk en was zó blij dat mijn vliezen braken 's ochtends! Begin van de avond was Eva er. Het was dus een snelle maar wel redelijk heftige bevalling. Maar een uurtje na de bevalling had ik zoiets van: dit doe ik zo weer!

Nu ben ik dus bijna bij het punt aangekomen om weer te gaan bevallen. Maar ik kijk er helemaal niet zo naar uit als toen ik bij Eva deed. Bij Eva had ik zoiets van, het gaat veel pijn doen, en we zien wel. En als ik naar het ziekenhuis zou moeten, dat zien we dan wel.
Nu sta ik er veel minder onbevangen in. Ik weet hoe de pijn is, ik weet hoe thuis bevallen is en dat wil ik weer zó graag! En ik maak me nu druk over van alles waar ik me bij Eva helemaal niet druk over maakte. En ik beleef de zwangerschap ook totaal anders. Bij Eva was ik helemaal in de wolken, was al helemaal verliefd op ons kindje. Nu ben ik gewoon zwanger, wel heel blij dat ik zwanger ben, maar echt in de wolken niet en ik voel ook nog niet echt een band met ons kindje. Dat is ook iets wat helemaal niets voor mij is en daar zit ik ook best wel mee. Ik zou graag hetzelfde voelen als ik de hele zwangerschap van Eva heb gevoeld, maar het komt maar niet... Dit kindje is wel véél rustiger dan Eva in mijn buik en ik ben natuurlijk veel bezig met Eva, dus je staat er dan minder bij stil. Dat is denk ik wel 1 van de oorzaken waardoor ik minder een band voel.

Ik verheug me wel heel erg op dit kleine mensje, wat dat betreft mag ze over anderhalve week wel komen! Maar voor mijn gevoel moet ze nog maar even blijven zitten... ik ben nog helemaal niet toe aan bevallen! Aan de andere kant denk ik dat de band er wel meteen zal zijn als ze er eenmaal is. Ik denk dat ik er dan wat meer mee kan. Maar ik zou graag voor die tijd me er al wat beter bij voelen. Denk dat dat ook wel positief werkt voor de bevalling.

Nu weet ik wel dat ik nog zo ongeveer 4 weken heb om er wel aan toe te zijn.... en wie weet krijg ik weer last van die jeuk en dan krijg ik waarschijnlijk ook spontaan zin in de bevalling . Maar ik heb gewoon het idee dat het niet gaat komen. Ik heb gewoon helemaal geen zin in al dat gedoe van de bevalling... en dat terwijl ik bij Eva zo'n goede bevalling heb gehad. En daarbij verheug ik me wel heel erg op dit kindje, terwijl ik er nu veel minder een band mee voel dan met Eva destijds. Best wel vreemd dus eigenlijk, vind ik.

Nou, ik ben benieuwd naar jullie ervaringen/tips . Ik snap even niet zo goed waarom ik dit nou allemaal zo voel en hoe ik er iets aan kan doen...

 

Dank jullie wel voor jullie reacties!

Momentje, klopt wel een beetje dat je er geen tijd aan hebt om aan te denken, in ieder geval veel minder dan bij Eva. Alles is verder wel geregeld, maar in mijn hoofd is het nog een rommeltje . En ze mag nu inderdaad nog niet komen, maar ik ben wel een beetje bang dat ze opeens wel met 37 weken komt. Op zich fijn natuurlijk, maar ik vraag me af of ik er dan al wel aan toe ben...
En dat moedergevoel zal wel komen, ik heb voor mijn gevoel nog niet zo'n sterke band met de kleine, maar ik heb er wel heel veel zin in dat ze er straks is! Alleen alles daarvoor.... daar heb ik gewoon nog niet zo'n zin in. Voel me daar best rot over, alsof dit kindje minder belangrijk is dan Eva. Maar ik vind het ook moeilijk omdat we Eva al kennen en zo blij zijn met haar, dit kindje is weer helemaal nieuw en ik kan me er moeilijk een voorstelling van maken. Ik hou zoveel van Eva en daardoor lijkt de liefde voor dit kindje een stuk minder. Maar dat zal uiteindelijk wel evenveel zijn... als ze er eenmaal is

En kalmer aan doen, tja lastig, ik doe op zich al wel rustig aan, maar heb gewoon geen rust in mijn hoofd. Toen ik met verlof was toen ik zwanger was van Eva, was ik wekenlang overdag alleen thuis, met in het weekend dan ook mijn vriend thuis. Een beetje lezen, een beetje opruimen, beetje wassen, dat was het wel. Nu ben ik 2 dagen per week alleen thuis (maandag en vrijdag). Maar dan breng ik Eva weg naar het kdv, dan doe ik de dingen die ik ook tijdens Eva's verlof deed, maar dat zijn dus maar 2 dagen per week. En ik haal Eva weer op. De rest van de dagen ben ik bezig met Eva, of we gaan met z'n drietjes wat leuks doen. Echt tijd voor mezelf nemen doe ik niet, ik vind mijn gezin veel te belangrijk! Maar het klopt dus wel dat ik veel minder aan mezelf en de zwangerschap toe kom zo.

Eertje, klinkt wel logisch wat je allemaal schrijft. En het is ook zeker zo dat ik minder onzeker ben, voor wat betreft na de bevalling. Ik maak me er sowieso niet zo druk om (ik maak me dan meer druk om Eva, hoe die alles ervaart en dat het straks niet te druk is voor haar), het komt wel goed. Net als de borstvoeding, bij Eva vond ik dat allemaal spannend, nu heb ik zoiets van, het lukt wel weer, heb er alle vertrouwen in.
En de spulletjes, we hadden inderdaad haast niets meer nodig. Ik heb wel wat leuke dingetjes gekocht nog, maar daar ben je inderdaad snel klaar mee .
En bij Eva had ik meer tijd om aan mijn buik te voelen, maar als ik zelf niet voelde, liet Eva zich wel 'horen'! Ik kan me nog goed herinneren dat ik regelmatig op mijn werk behoorlijk afgeleid werd door haar . Dat was deze zwangerschap dus helemaal niet zo. Het is gewoon heel anders. En dat vind ik erg jammer, ik had me zo op weer een zwangerschap verheugd, nu ben ik dus weer zwanger en het valt gewoon tegen... ik voel me daar ook gewoon heel schuldig over. En dit is waarschijnlijk de laatste zwangerschap, dus ik 'moet' er gewoon echt van genieten! Ik ben ook zo bang dat ik straks bevallen ben en zo baal dat ik niet genoeg genoten heb!

Ik hoop gewoon dat dit kindje nog zo'n 3 weken blijft zitten, hopelijk geeft het me dan genoeg tijd om er klaar voor te zijn. Soms heb ik met vlagen wel echt het 'roze wolk gevoel', dus misschien wordt dat de komende weken nog wel meer.
Het is gewoon vaag, ik heb er zo'n zin in dat ze er is! Aan de andere kant mag het dus ook nog wel even wachten. Ik ben deze zwangerschap nog niet beu ofzo, maar dat ik nou zo lang mogelijk zwanger wil zijn omdat ik het zo heerlijk vind, nee, dat ook absoluut niet. Ik heb er gewoon zin in dat dit kindje er straks is en meer ook niet! Maar dat is dus lastig omdat ze er eerst toch ook uit moet

 

Op zich ben ik wel van overtuigd dat ik evenveel van dit meisje ga houden als van Eva, alleen is dat gevoel er nu nog niet. En dat komt volgens mij doordat ik nu zoveel van Eva hou en me nog weinig kan voorstellen bij dit mensje. Alsof de liefde voor dit kindje er nog niet uitkomt omdat ze nog in mijn buik zit.
En ik ben verder juist wel erg zeker, ik kijk echt uit naar de kraamtijd en het hebben van 2 dochters straks. Ik denk dat het allemaal wel prima gaat lopen. Het 'probleem' ligt nu juist in het zwanger zijn en nog moeten bevallen. Ik denk dat daarna alles wel goed zal gaan. Maar ik hoop dat de bevalling ook fijn zal verlopen omdat ik er wel vertrouwen in heb en me er toch een beetje op verheug. Dat gevoel heb ik nu nog niet helemaal. Ik ga vanaf morgen maar eens lekker in het boek 'veilig bevallen' lezen, dat werkte toen ik zwanger was van Eva ook erg goed, gaf me echt vertrouwen. Nadeel is dat ik nu weet hoe de pijn is en ondanks dat het op zich goed te doen was, heb ik er gewoon geen zin in, heel stom. Ik hoop dat het gewoon heel snel gaat, ook als is het dan vaak wel heel heftig (was het laatste gedeelte bij Eva ook), dan ben ik tenminste snel vanaf . Bij Eva heb ik maar zo'n 6 uur ontsluitingsweeen gehad, dus heel erg snel eigenlijk, maar toch vond ik het nog lang duren . En dat kwam vooral omdat je van tevoren niet weet hoe lang je nog moet. Ik vond die onzekerheid erg zwaar en daar zie ik nu dus tegenop. Ook wil ik echt heel erg graag thuis bevallen, bij Eva had ik zoiets van, we zien wel, nu weet ik dat ik echt heel graag thuis wil bevallen en ik ben bang dat die angst om naar het ziekenhuis te moeten me tijdens de bevalling in de weg zal staan. Maar misschien haal ik nu van alles in mijn hoofd en gaat het straks allemaal prima... maar ik voel me er gewoon niet gerust over.
Wat kwaaltjes betreft heb ik gelukkig niet te klagen en waar ik wel last van heb, ach, dat hoort erbij, daar besteed ik eigenlijk weinig aandacht aan, dat is in ieder geval niet een oorzaak waarom ik me zo voel. Ik wil gewoon zó graag genieten en ik heb er alle reden toe! Maar dat gevoel is er gewoon niet echt...

 

Bri, wel herkenbaar allemaal. Ik heb nog steeds niet echt het gevoel dat ik binnenkort ga bevallen. Nu kan het natuurlijk ook nog wel een aantal weken duren, dan hoop ik dan dus ook maar . Wel begint sinds een paar dagen wel een beetje de zin in het bevallen te komen, ik begin het toch een beetje spannend te vinden, op een positieve manier gelukkig.
En ik ben ook nogal last minute met alles, ik moet de wieg nog opmaken (op zich hoeft dat niet eens echt, maar ik vind voor mezelf van wel eigenlijk ) en ik moet de lakentjes nog strijken. Kijk, als ik dat niet doe, dan slaapt de baby onder gekreukelde lakentjes, ook geen ramp natuurlijk, maar wel iets wat ik nog wil doen. Maar daar ben ik gewoon nog niet echt aan toe. Ik wilde het eigenlijk vandaag doen, maar net vandaag een soort van ischias in mijn been waardoor ik nauwelijks kan staan. Dus misschien vanavond of een ander keertje deze week. Maar de baby komt echt nog niet de komende 2 weken, dat weet ik gewoon zeker!

Verder heb ik overal juist wel zin in, ik ben heel erg benieuwd hoe het zal gaan na de bevalling, zal wel loslopen allemaal. Maar de overgang, oftewel de bevalling, ik ben er gewoon nog niet helemaal klaar voor... Nog geen rust in mijn hoofd. Zal je zien dat ik het over een paar weken helemaal zat ben en niet meer kan voorstellen hoe ik me nu voel... Het gaat nu al wel iets beter, heb overal meer vertrouwen in (ik zag allemaal doemscenario's rondom de bevalling).

Ik heb het wel een beetje moeilijk met hoe het voor Eva is, Eva hangt de laatste week zoveel aan mij. Thuis is dat echt heerlijk, ik word telkens geknuffeld, ik ben heel lief volgens Eva en ik krijg alle aandacht van haar! (terwijl ze wel lekker zelf speelt, ze is echt heel makkelijk nu). Alleen vanochtend heb ik wel een traantje weggepinkt omdat ik haar wegbracht naar het kdv en ze echt heel verdrietig was. Ze huilde niet, maar had wel een pruillipje en keek zo ontzettend verdrietig dat ik haar daar achterliet.... Maar de rest van de dag speelt ze dan wel lekker. Misschien moet mijn vriend haar anders toch maar weer weg gaan brengen, maar dan moeten we haar wel wakker maken en ik vond het juist zo fijn dat dat nu niet hoefde!

 

Op zich heb ik er wel vertrouwen in allemaal, heb er ook allemaal wel zin in. Maar het gaat mij meer om het 'gedoe' rond de bevalling. Hoe zal het dit keer gaan. Bij Eva ging het echt super en heel snel en relaxed, dus ben toch bang dat het tegen valt, maar misschien gaat het wel nog sneller, maar goed, dat weet je dus nog niet. Of misschien moet ik nu opeens wel naar het ziekenhuis (wat ik absoluut niet wil, maar goed, dat heb je niet voor het zeggen natuurlijk). Daarbij nog hoe zal Eva tijdens de bevalling zijn. Ligt eraan wanneer ik ga bevallen, waar ze dan zal zijn (thuis, of bij mijn ouders, of op het kdv).
Dit zijn eigenlijk de dingen waar ik mee zit. En dat het toch allemaal nog onwerkelijk is dat ik binnen een aantal weken ga bevallen. Dat houden van de baby en hoe Eva met haar zusje zal omgaan, dat geloof ik allemaal wel, heb ik het volste vertrouwen in.

En ik denk dat ik het met 41 weken ook wel helemaal zat ben... En ik denk dat ik er na de uitgerekende datum ook wel aan toe zal zijn. Dus 20 maart (1 dag overtijd) lijkt me een prima datum!

 

Hier is het inderdaad ook zo met die afspraken, dat ik het allemaal niet zo bijzonder vind nu, toen ik zwanger was van Eva keek ik er echt naar uit. Ik vind het nu gewoon een gezellig uitstapje met Eva en ik hoop natuurlijk dat alles telkens goed is, maar er echt naar uitkijken, dat niet echt. Gelukkig heb ik de komende weken de controles allemaal op donderdag, makkelijk onthouden!

Vandaag weer controle gehad en tegen mijn verwachting in is de baby nog helemaal niet ingedaald, maar goed, kan best zijn dat ze de ene keer wel heel laag ligt en nu toevallig niet. Maar ze ligt in ieder geval nog helemaal niet vast en de verloskundige zei dat ze waarschijnlijk wel tot 40-41 weken zou blijven zitten. Viel op 1 of andere manier toch wel een beetje tegen, dus dat is een goed teken! Maar ik denk dat dat vooral komt doordat Eva de laatste dagen een beetje van slag is, de zwangerschap duurt haar gewoon een beetje te lang denk ik , dus wat dat betreft vind ik het wel tijd dat haar zusje naar buiten komt .
Maar goed, al met al begin ik er toch steeds meer naar toe te leven, zag ik eerst de pijn en gedoe rondom het bevallen helemaal niet zitten, nu begin ik het juist wel weer als een uitdaging te zien en ben ik ook vooral benieuwd hoe het gaat beginnen en hoe de weeen dit keer zijn. Dus grote kans dat als ik over 2,5 week nog niet bevallen ben dat ik het goed zat ben en er echt helemaal naar uitkijk!

 

Alles nog rustig bij jou? Jij bent inderdaad wel een stukje verder, ook al scheelt het natuurlijk niet veel, jij bent al bijna bij de uitgerekende datum! Ik vind dat toch wel een magische grens, ik denk dat ik wel graag wil bevallen als ik daar overheen ben. Bij Eva dacht ik na bijna een week overtijd dat ze gewoon niet meer zou komen , ik zag het echt niet meer gebeuren. En opeens braken mijn vliezen, zo onverwacht! En nu weer kan ik me niet voorstellen dat ik snel ga bevallen, nu duurt het waarschijnlijk sowieso nog wel 1,5 a 2,5 week, maar toch, het zou ook elk moment kunnen gebeuren, maar daar geloof ik dus echt niet in! Ben er ook nog niet helemaal klaar voor, maar dat begint te komen. Het is wel zo dat als de bevalling nu zou beginnen, ik me er voor mijn gevoel beter aan kan overgeven dan een paar weken geleden. En ach, hoe lang duurt een bevalling nou (hopelijk weer lekker kort of misschien zelfs korter ), ik hoop gewoon dat het allemaal meevalt en ik heb zo'n zin in daarna!

 

Hm helaas dus... maar wie weet, een kennisje van me had ook wat kramp/weeen, maar veel minder dan haar vorige bevalling (die lang had geduurd), dus die had zoiets van, dit is het nog niet. Op een gegeven moment de verloskundige toch maar gebeld, haar zusje gebeld om op de oudste te passen. Toen kwam de verloskundige, de vader wilde de oudste uit bed gaan halen, maar toen de verloskundige boven op de gang kwam (waar moeders was) werd het kindje al geboren! Hun dochter stond vanuit bed toe te kijken . Echt heel bizar, ik hoop ook wel op zo´n snelle en zowat pijnloze bevalling, alleen hoop ik dan wel het bed te halen en dat mijn ouders er dan al zijn voor Eva (haar zusje kwam binnen toen de kleine net geboren was).

Maar goed, zo kan het dus ook! Dus ik hoop dat er bij jou toch al wel echt wat aan de gang is! Als je nou nog even wacht tot de 10e kan je een gratis Lodger Retro Wrapper krijgen .

http://www.zwangerschapspagina.nl/gratis-aanbiedingen/192324-gratis-retro-wrapper-lodger.html

Succes in ieder geval!

 

Vooral het feit dat jij makkelijk de knop kon omzetten, stelt me heel erg gerust! En whaaaaaaaa 38 weken en 3 dagen, dat is schrikken! Ik heb nu soms wel momenten dat ik denk, laat maar komen! Maar als we dan met z´n drietjes gezellig aan tafel zitten heb ik zoiets van... ik ben er nog helemaal niet klaar voor! Maar goed, waarschijnlijk zal ik die knop dan ook wel om kunnen zetten. Hier staat alles vanaf 36 weken klaar en we hebben een lijstje met wat er nog in moet als de bevalling begint. En de tas voor Eva staat ook al klaar. Dus wat dat betreft geen stress.
Ik leef gewoon heel erg naar de uitgerekende datum toe. Ik vermoed dat ik wel overtijd ga lopen en ik vermoed ook heel erg dat ik het meteen zat begin te worden 1 dag na de uitgerekende datum . Ik wil heel graag weer thuis bevallen, dat is eigenlijk de enige reden dat ik niet teveel overtijd wil lopen, ik wil niet in de stress schieten 2 weken overtijd te lopen en ingeleid te moeten worden... dus 1 of 2 dagen overtijd vind ik wel genoeg. Al denk ik ook wel dat ik na 2 weken overtijd alles wel best vind, als dat kind er maar uit komt
Waar ik trouwen zó blij mee ben, is dat ik dit keer geen zwangerschapsjeuk heb! Gewoon nog helemaal niets! Bij Eva had ik dat vanaf 37 weken, ik werd er zo knettergek en wanhopig van, dat zag ik dus echt niet zitten, zeker omdat Eva er nu is.

 

Toen ik zwanger was van Eva en met 37 weken erge jeuk kreeg, was ik met 38 weken al helemaal toe aan bevallen... vanaf 39 weken hebben ze een paar keer geprobeerd te strippen, maar het had allemaal geen zin. Met 41 weken braken opeens zonder voortekenen mijn vliezen.
Iemand van het peuterzwemmen beviel ineens met 35 weken en die hadden het kamertje nog niet eens af.

Dus ik geloof er niet zo in . Ik denk dat je gewoon geluk hebt gehad