ik weet niet meer waar ik het zoeken moet...... Tot mijn verschrikkelijk grote verdriet moeten wij onze 2 labradors gaan herplaatsen....ik weet dit nu al zo'n 1,5 week en ik ben al 1,5 week niet te genieten, kan alleen nog maar huilen, snauw iedereen af en wil het liefst in bed gaan liggen en er de eerste maanden niet meer uitkomen. Het doet me zo verschrikkelijk veel verdriet dat ik elke dag nu wel 5+ paniek en hyperventilatie aanvallen hebben....ik kan mijn meiden niet missen maar ik moet niet egoistisch zijn en voor hun de beste beslissing nemen.....We kunnen ze niet mer de aandacht geven die ze verdienen, tot een klein jaar terug trainde ik nog elke dag met ze, deed ik aan doggydance en funspeuren maar ik kan het niet meer....Ze liggen hier nu maar vaak een beetje erbij en liefde krijgen ze volop hoor maar die echte aandacht gewoon niet.....en dat zal als straks de kleine er is alleen maar minder worden.....ik vind het zooo zielig voor ze dat we na heel lang wikken en wegen tot dit besluit zijn gekomen..... Ik voel me schuldig en slecht maar bovenal zie ik heel er op tegen de tijd die eraan zit te komen.....de tijd dat mijn meisjes bij iemand anders wonen....... nogmaals ik weet dat het 'for the better' is maar het voelt niet zo en ik ben er zo verschrikkelijk ziek van.
Dat is heel akelig.. Maar soms moet je rationele beslissingen nemen omdat het niet anders kan.. Ik heb zelf niks met honden maar heb mijn kat toen bij mijn ouders achter gelaten omdat ze het daar gewoon beter had, ze kreeg daar dingen die ik haar niet kon geven. En ik moet zeggen dat ik er nooit spijt van heb gehad.
ik weet precies hoe je je voelt.ik heb het zelfde mee gemaakt.. ik moest ook mijn 2 meiden herplaatsen.. inmiddels is er weer 1 terug ivm omstandigheden,maar dat terzijde. heb je al een nieuw baasje gevonden? mag ik je wat tips geven? denk er nog niet teveel aan.. doe dat pas als je echt een baasje heb gevonden en er een afspraak is gemaakt anders maak je jezelf echt gek.. wat ik heel fijn vond, wij zijn met de honden naar de evt nieuwe baasjes toegegaan,om te kijken hoe het daar was en of ze het leuk vonden enzz. dus niet bij ons zelf thuis,maar bij de evt nieuwe baasjes. en daarna hebben we ze weer gewoon meegenomen,daarna zijn ze nog een keer bij ons geweest... hihi iedere x 2.5 uur heen en 2.5 uur terug! toen hebben we een datum geprikt,en zijn ze op komen halen, alleen hebben we wel gezorgd dat dit proces niet TE LANG zou duren anders zou ik mezelf helemaal gek hebben gemaakt,en hun natuurlijk ook want hun voelen dat echt wel.. ik had echt super baasjes gevonden.hun hebben een uitlaatservice wie 3 x per dag naar het bos gaan enz.. echt betere baasjes kon ik niet vinden... ik snap dat het moeilijk is maar leg je er bij neer.je probeerd het beste voor je hondjes te doen.. nou het is een lang verhaal geworden succes
Maar moeten ze perse weg? Als je ze dagelijks voldoende uitlaat en in de toekomst elke dag een stuk wandelen (wat natuurlijk met baby net zo makkelijk gaat) en een hoop liefde is het toch goed?! en evt in de toekomst 1 keer per week ofzo hondensport. Maar dat dat nu eventjes niet gaat daar gaan ze toch ook niet dood aan? Een kindje is druk en kost veel tijd, maar toch niet zoveel tijd dat je geen tijd meer hebt voor 1 of 2 honden? (Voor mij niet iig) Mss zie ik het verkeerd hoor, sorry dan
Ik moet nu ook slikken met dit verhaal... heb ook twee labradors... maar ik zou het nu toch ook niet over mijn hart krijgen om ze weg te doen. Natuurlijk verandert het je leven met een kindje erbij. Je moet je dagindeling helemaal reorganiseren en dat geldt ook voor je twee viervoeters. Hoe oud zijn ze eigenlijk? Mijne zijn nu 3 jaar oud en hoop echt dat ze nog lang bij ons mogen blijven. Zo kan later ons kindje "meehelpen" aan de "opvoeding" van de honden. Ik zou zeggen, probeer het eerst met kindje erbij, dan kan je je later nooit verwijten dat je het niet tenminste hebt geprobeerd... Maar het is jouw persoonlijke keuze, we kunnen enkel zelf ons denkbeeld hierover schrijven.
Ik denk het zelfde als Female. Ik denk dat die honden VEEL beter af zijn bij hun roedel (jullie dus) ook al betekent dat dat ze NU even wat minder sport kunnen doen en misschien als de kleine er is even wat minder aandacht (komt vanzelf weer hoor hoe groter je ukkie wordt hoe meer jij je handen weer leeg hebt voor andere dingen oa je honden). JIJ bent hun roedel en die 2 dames van je willen niks liever als bij die roedel blijven. Tuurlijk kan je ze herplaatsen en zullen ze daar uiteindelijk ook gelukkig worden. Maar toch blijft jullie band dan bestaan. Mijn moeder heeft ooit een 6 maanden oude pup van iemand over genomen die toch maar liever n mannetje wilde als n vrouwtje (en man wat n domme keuze want wat was t een ENORM lief beest!) Deze pup is 9 jaar geworden en als we naar de dierenarts gingen kwamen we altijd langs zn vorig adres. En ze ging dan steevast naar de voordeur en blafte. Dat was eigenlijk haar roedel... daar hoorde ze voor haar gevoel ook nog bij ondanks dat ze nu een roedel had met ons. Snap je wat ik probeer te zeggen? Wil je er niet nog rotter door laten voelen als je ze toch weg moet doen maar ik heb ook 2 honden. Deed wel geen hondensport met ze etc. Maar ze weg doen omdat er een kleintje bij kwam? Nee alleen als ze vals zouden zijn tegen kleine kinderen of zo. In ieder geval sterkte met je beslissing en het herplaatsen.
Ik snap heel goed hoe je je voelt. Ik zit in dezelfde situatie op dit moment Bij ons moet er maar een herplaatst worden, maar ik krijg het niet over m'n hart, maar zoals het nu gaat kan het ook niet verder
.... ik begrijp het ook niet helemaal, bijna heel Nederland heeft toch en een gezin en een hond? kun je niet 1 houden, of wil je ze als koppel bij elkaar houden? of wonen jullie in een flat dat ze geen tuin hebebn?
En ik ben het ook eens met Female. Snap ook niet waarom je ze weg doet. Ze uitlaten en liefde en aandacht geven is toch genoeg?
Een hondenkoppel haal je echt niet uit elkaar! Ik merk nu als ik maar met 1 van de twee een uurtje alleen weg ben, dat de achterblijvende enorm treurt! En dat niet alleen, ze zijn zo op elkaar afgestemt dat ze alles met twee doen, dat het kan gebeuren dat een fantastisch beest de hel gaat uithangen door verveling...
Ik denk dat het gemakkelijker praten is als we niet in de situatie zitten. Maar ik probeer het me zo voor te stellen. Als vroeger elke minuut vrije tijd naar de honden ging en dat later verandert naar maar een klein gedeelte van de tijd, dat je het gevoel krijgt dat je je honden te kort doet. Ik zie het zo, dat gevoel kan je moeilijk onderdrukken, maar de tijd leert je er wel mee om te gaan.
Ook ik begrijp niet zo goed waarom ze weg moeten... De ene dag ben ik uren met de honden buiten en de andere dag korte wandelingen omdat ik druk met de kindjes ben. Je kan toch ook binnen je honden aandacht geven? Korte zoek spelletjes en anders een flinke aai/borstel beurt. Ik heb ook een labrador, maar hij is net zo vrolijk met korte wandeling als met een flinke boswandeling. Het is natuurlijk jullie keuze, maar denk wel heeeeel goed na voordat je je ze weg doet. Je weet nooit 100% zeker waar ze terecht komen en er zijn heel veel mislukte herplaatsingen... Liefs, Sam
nou ik snap het wel hoor!! ik had 2 dalmaten op een flatje zonder tuin. zonder kinderen ging dat prima..hadden ze genoeg beweging enzz. maar met 2 kinderen gaat dat alllemaal niet.ik kan niet 3x per dag gaan wandelen waarvan 1 naar het bos! dan nog 3 dagen werken dalmaten hebben gewoon veel beweging nodig! ik redde het gewoon allemaal niet.. ze kregen de beweging en aandacht wie je zo nodig hebben niet! dus heb ik voor de beste oplossing gekozen om een andere baas te zoeken.waar je veel meer aandacht en beweging kregen.. en ook ik wilde ze niet uitelkaar halen! uiteindelijk is het wel gebeurd! want ik heb er 1 terug gekregen! op de een of andere manier konden ze elkaar niet meer verdagen,dus gingen ze vechten.zo erg zelf dat ze alle 2 onder de hechtingen zaten enz. met 1 gaat het nu wel goed!! mijn man loopt met ze en ze is veeel rustiger,heeft niet zoveel beweging meer nodig (de andere had dat wel)
Denken jullie nou echt dat ik hier zo'n bericht post dat daar geen maanden aan vooraf zijn gegaan? Dat wij verdomme niet elke mogelijke oplossing hebben bedacht, verzonnen, geprobeerd? Voel me nu nog VEEEEEEL slechter, en geloof me voelde me al verschrikkelijk.... Ik weet dat wij met deze beslissing de beste keuze maken voor de meiden (niet voor onszelf dan waren ze gebleven). Maar we doen het beste voor hun, heb overal advies ingewonnen en gedaan............Heb ook gedragstherapeuten in geschakeld om advies in te winnen waar ze het beste terecht zouden komen, en waar we voor moeten kijken etc. etc........ Dus echt geloof me, dit is geen beslissingkje over 1 nacht ijs en zomaar even hondjes wegdoen......Ik ga hier op dit moment kapot aan......Iig. bedankt voor het luisteren naar mijn verhaal.
Aura, ik denk dat je er zeker goed over hebt nagedacht. Zoiets doe je inderdaad niet zomaar. Jij kent de situatie het beste en als jullie vinden dat het voor ze niet goed is zo moet je het gewoon doen.
Ik geloof zeker dat er heel wat aan vooraf is gegaan, desalniettemin, vind ook ik dat er met kindjes ook oplossingen bestaan. Ik bedoel dit niet beschuldigend, maar als ik lees (sorry ik weet niet meer van wie dit afkwam) dat op een klein flatje je 2 dalmatiërs hebt, je toch een beetje op je klompen aan kan voelen dat dit heel veel werk wordt.. En levens veranderen nou eenmaal, je weet dat je een hond in het slechtste geval (meestal) een jaar of 8 tot misschien wel 18 hebt, jaren waarin van alles kan gebeuren en veranderen, en natuurlijk niet altijd te voorzien, maar een kinderwens kan je min of meer wel indenken. Wij hebben zelf ook een hond, zij is aan t ritme van mijn zoontje gewend, eerst komen wij dan zij..is niet altijd eerlijk of makkelijk maar is hoe het is. En wij hebben een verschrikkelijk lief dier, dat heel gelukkig is. Ik bedoel niet mensen af te vallen, maar ik lees dit soort dingen zo vaak dat ik me af en toe afvraag Waarom mensen dieren nemen.
Meid, neem het niet zo hard op... je hormonen zijn nu een beetje op hol geslagen Ik weet dat anderen hun reactie harder overkomt dan dat ze het daadwerkelijk menen. En ik ben er best van overtuigd dat je al het mogelijke gedaan hebt om dit te vermijden. MAAR... ik lees dat je gedragstherapeuten hebt ingeschakeld. Je moet natuurlijk rekening houden met je honden, maar uit ervaring weet ik dat deze gedragstherapeuten soms meer enkel naar het welzijn van de hond kijken dan naar het hele plaatje. Welzijn in het gezin betekent ook dat jullie gelukkig moeten zijn en op dit moment zie ik niet in dat dat enkel kan doordat de honden geplaatst worden, in tegendeel. Het maakt je enkel droevig. Je kan naar iedereen zijn advies luisteren, maar dat betekent niet dat dit advies voor jullie het beste is. Wat een therapeut denkt wat het beste voor JULLIE ALLEN is, is daarom niet hetgene wat voor jullie gezin past...
lieve aura, daar zit je niet op te wachten, mensen die nog even de zeer moeilijke en juist uit liefde voor de meiden gemaakte beslissing in twijfel gaan trekken. ik denk dat jij het beste weet wat goed is. als de honden er nu maar bijliggen zegmaar, en je ze in de toekomst ook niet meer die actieve aandacht kan geven, zijn ze ondanks alles beter af bij een nieuw baasje. mits je zeker weet dat deze dus ontzettend veel MEER aandacht zal geven en blijven geven! dat laatste zou ik echt heel goed uitzoeken. want mochten ze elders ook weer in een ' niet actief leven ' terecht komen dan is niemand geholpen inderdaad. dikke knuffel en ik hoop dat het voor iedereen beter, en goed komt.
Lieve Aura, Kan je misschien iets specifieker uitleggen waarom de twee "meiden" weg moeten bij jullie. Begrijp heus wel dat je het niet zomaar doet hoor, maar begrijp niet precies waarom.