nee maar mijn bevalling was ook hel maar ja ik denk nu maar erger dan de eerste kan het niet worden he? En idd lees dan niet de verhalen!! En daarbij al hoor ik al die horroverhalen ik wordt er niet bang van, ik weet ook dat iedere vrouw anders is en het anders ervaart, toch?
Toch best raar, zodra mensen weten dat je zwanger bent dan komen ze met al die verhalen. Ikzelf vond het geen probleem als mensen weer met zo'n horrorverhaal aan kwamen zetten, en boeken heb ik nooit gelezen. Ik ben dan ook echt een overdreven nuchteren miep die wel ziet hoe het gaat lopen. Bij het topic alleen maar positieve verhalen staat mijn uitgebreide (tja echt uitgebreid is ie niet) versie, maar kort door de bocht was het zo: Ik was om 6.30 opgestaan, en had een lichte druk in mijn buik (ik dacht dat dat van het uit eten kwam de vorige avond). Om 7.30 vriendlief maar wakker gemaak voor de zekerheid, ik dacht dat het niets was maar goed je weet het niet. Om 8.30 bleef die druk houden maar er zat geen ritme in, na aandringen van vriendlief (ik bel eigenlijk niet voor zoiets kleins, ik dacht dat je weeen wel moest voelen ), toch maar eens de vk gebeld en die kwam om 9.15 (zij dacht ook dat het niks was en deed rustig aan). Ze keek en ja hoor, 8 cm. Binnen een uur zat ik op 10 cm en 2 persweeen later is onze dochter geboren. En dit klinkt misschien heel erg gek, maar mijn bevalling deed totaal geen pijn. Ik weet nog steeds niet wat weeen zijn en de persweeen deden ook niet echt pijn. Ik heb ook gewoon liggen buurten met mijn vriend, vk en kraamverzorgster. DIe dit overigens een rare bevalling vonden omdat het zo snel ging (kraamverzorgster heeft niets hoeven te doen), en dat ik niet steunde, kreunde, gilde of wat dat ook maar gewoon aan het buurten was. Zodra onze meid geboren was was mijn eerste vraag, ik hoef toch niet gehecht te worden , maar nee hoor, geen scheur of knip alleen een klein schrammetje. Binnen 4 uur had ik het dus ff geflikt, maar bij de volgende moet ik bij het eerste krimpje bellen anders zijn ze waarschijnlijk echt te laat.
Tja, ik zou best een leuk verhaal willen vertellen over mijn bevalling... maar het was gewoon niet leuk, dus dat gaat niet lukken. Over het moderne tijden gedeelte... Als ik jaren geleden bevallen was, dan hadden we het waarschijnlijk alle 3 niet overleefd, dus tja... bij mij was het dan inderdaad een onmogelijk taak geweest. Toch ben ik het wel met je eens dat veel mensen niet nadenken als ze tegen een zwangere al die verhalen vertellen. Niemand vindt dat echt leuk als je zwanger bent. Zo kreeg ik toen ik net vertelde dat ik een tweeling kreeg, meteen een verhaal van iemands juf die ook een tweeling had gekregen... de ene was meteen overleden en de andere de dag erna. Daar zat ik echt niet op te wachten om te horen!
Ik werd er gek van, iedereen kende wel iemand die iets had meegemaakt en het verhaal eindigde steeds met knallers als: "en zij of/en de baby is toen gestorven, voor de rest van zijn/haar leven gehandicapt, sindsdien onvruchtbaar, is chronisch ziek of heeft chronische pijnen" Echt superleuke verhalen, waar ik keer op keer van genoot. De verhalen werden ook steeds aangepast aan mijn zwangerschapsduur. De eerste 3 maanden steeds horrorverhalen over vrouwen die een miskraam hadden gehad, tussen de 3 en de 6 maanden zwangerschap waren het verhalen over kinderen die aan een ongelooflijk zeldzame ziekte leden waardoor ze niet levensvatbaar waren of zwaar gehandicapt ter wereld zouden komen waardoor de ouders voor een onmogelijk keuze stonden. En na 6 maanden zwangerschap kwamen de verhalen over vroeggeboorte of overlijden tijdens de bevalling. Het was mijn eerste zwangerschap en ik was al zo ongelooflijk bang dat er iets mis zou gaan. Ik kon de verhalen dan ook niet echt waarderen, dus toen er weer eens iemand een verhaal wou vertellen zei ik gewoon onmiddellijk " ik ben al bang genoeg, het lijkt me nergens voor nodig om het nog een beetje erger te maken" Uiteindelijk niet zo'n leuke bevalling gehad maar ik denk niet dat bevallen ooit echt leuk kan zijn. Wel een wolk van een zoon die al vanaf de eerste week goed at, goed sliep en nu nog steeds een klein engeltje is.
Ik herken het ook wel dat rondom zwangerschap en bevalling vooral veel extreme verhalen de ronde doen. Mensen scheppen er op de een of andere manier genoegen in om elkaar 'de loef af te steken' met verschrikkelijke of fantastische bevallingen enzo. Alle 'gewone' verhalen (een zwangerschap en bevalling is natuurlijk altijd waanzinnig bijzonder!) daar oogst je minder succes mee als je die navertelt, dus die verdwijnen al snel in de vergetelheid. Veel boeken en tijdschriften focussen heel erg op het medische aspect van zwangerschap en bevalling: wat er allemaal gebeurt in je lijf, wat er mis kan gaan en waar je allemaal op voorbeid moet zijn. Ik vond dat niet vervelend, kon het goed relativeren en niet persoonlijk maken, maar het kleurt natuurlijk wel je hele beleving van het proces: blijkbaar is het een riskante aangelegenheid om kinderen te krijgen. Op zich is dit ook wel waar, maar aan de andere kant is het vooral ook een heel natuurlijk proces. Als je meer verhalen wilt lezen over hoe je vol vertrouwen dit natuurlijke proces door kunt maken (zwangerschap, bevalling, moederschap ook), dan kun je misschien eens kijken in de meer 'alternatieve' hoek. Daarin is over het algemeen meer aandacht voor de kracht die in een vrouwenlichaam schuilt, de oerkracht die je door zoiets heftigs als een bevalling heen kan helpen. Blijft het natuurlijk altijd tot op zekere hoogte zinvol om je bewust te zijn van reële risico's enzo, maar dan lees je tenminste óók eens dat je als vrouw in principe gemaakt bent om een baringsproces door te kunnen maken, inclusief alle hormonale en psychologische processen in je lichaam die het fysieke proces ondersteunen. (Hiermee wil ik absoluut niet vrouwen tegen de borst stuiten die een zware bevalling hebben gehad! Ik bedoel het meer als tip voor hen die behoefte hebben aan bekrachtigende ipv ontmoedigende verhalen. Hoe de werkelijkheid dan vervolgens uitpakt, daar heeft helaas niemand iets over te zeggen.)
Vind de reacties super! Ik begrijp ook dat de vrouwen die bevallen zijn op hun beurt zeggen dat het ook echt niet meevalt. Natuurlijk ik bereid me daar ook op voor dat het echt pijn gaat doen en daarna een zware tijd aanbreekt daar probeer ik me op in te stellen. Maar de reden om dit topic te openen is juist daarom. Ik geloof dat heel veel van ons terdege beseffen dat het niet zomaar iets is waar we voor gaan maar door de waarschuwingen en continue aandacht voor de pijn en de zwaarte van alles denk ik soms...."waar is het plezier"? De reden dat we hier allemaal aan begonnen zijn? Goed ligt natuurlijk aan jezelf wat je wel en niet leest en aanhoort maar soms lijkt het me op te vallen dat we wel heel veel waarschuwingen en rampscenario's te horen krijgen zo naar het einde toe... Al met al ben ik positief hoor hahaha ben alleen een beetje fijne verhalen aan het verzamelen
diegene die zouden vertellen dat bevallen geen pijn doet.. die geloof ik niet bij nr 1 heb ik een zwangerschap gehad van 9 maanden overgeven en ziek zijn.. bevalling kwam als een geschenk, want dan kwam daar een eind aan.. bevalling zelf verliep redelijk vlot en met de "normale" pijn die een bevalling met zich meebrengt. maar wel met beenweeen die je niet kon wegpuffen nr 2 net zo ziek.. bevalling was een verlossing, lekker thuis binnen paar uurtjes, weeen die weggepuft konden worden nr 3 nog zieker... en een bevalling.. ja, die behoort toch echt in rijtje van horrorverhalen.. baby in stuit, draaipoging, inleiding en zeer slechte begeleiding op moment van bevallen... hierdoor lichamelijke klachten overgehouden en toch... ondanks mijn horrorbevalling... ben ik nu in verwachting van nr 4... weer ziek en overgeven, en gezien mijjn vorige ervaringen van 3 keer 9 maanden overgeven.. weet ik dat kans heel groot is dat het nu weer zo lang aanhoudt. maar het heeft me niet weerhouden om mijn gezin te vervolmaken over de zware tijd erna: iedere baby is anders.. de 1 slaapt al snel door.. de ander na een jaar nog niet... ik heb 3 totaal verschillende kids hier die het alle 3 anders deden je went eraan als moeder.. je groeit er helemaal in mee.. of baby nu slaapt of niet..
Hier wil ik nog wel iets over zeggen. Ik heb de eerste weken dat onze kleine er was me vreselijk rot gevoeld vanwege het feit dat ik me af en toe afvroeg waar we in Godsnaam aan begonnen waren Achteraf vertel je dat tegen mensen en dan blijkt dat bijna iedereen dat heeft!!! Belachelijk dat niemand je even waarschuwt voor de verschrikkelijke onzekerheid en twijfels. Bij deze dus: de eerste tijd (in mijn geval ongeveer 4 tot 6 weken) is het heel normaal dat je super-onzeker bent, af en toe twijfelt en het gewoon echt heel zwaar vindt! Maar geloof me: het wordt echt beter Hier veranderde ik bijna van de ene op de andere dag van een onzekere ?mama? in een zelfverzekerde ik-kan-het-best-MAMA! Oh, en als je niet vanaf dag 1 je moeder-instinct herkent: ook heel normaal! Had ik ook. Iedereen riep maar: gewoon op je instinct vertrouwen. Ehhhhh Instinct?? Maar ook dat komt vanzelf
maar eigenlijk mag je dit niet vertellen.. want iedereen droomt van een roze wolk en als ze zwanger zijn willen ze daar van blijven dromen en niet er gelijk al afgedonderd worden... of niet dan ?
Kan best wezen, maar mijn ervaring was dat ik een roze wolk verwachtte (niet echt, maar toch stiekem wel een beetje) en dan komt het zó hard aan als het niet zo is Misschien zijn er overigens wel heel veel mama's die dit helemaal niet zo hebben beleefd, hoor; geloof ik ook meteen. Ik had alleen heel sterk dat ik er gek van werd dat iedereen achteraf zei: 'ja dat had ik ook' terwijl vantevoren niemand er met een woord over gerept heeft. Ik voelde me er echt kl*te over. Misschien als je dit vantevoren weet dat je juist wél die roze wolk kunt beleven; gewoon omdat het niet zo vreselijk tegenvalt dan Maar als ik nu voor iemand iets heb verpest: dat spijt me echt enorm! Het was goed bedoeld.
Leuk topic dit en fijn om de ervaringen te lezen. Ik ben (nu) op zich niet bang voor de bevalling. Althans, voor wat het met mij gaat doen fysiek. Ik probeer geen verwachtingen te hebben van hoe de bevalling gaat lopen en het tegen die tijd over me heen te laten komen (hoop dat ik die gedachte vast kan houden). Maar waar ik wél bang voor ben, is de veiligheid van mijn baby. Halverwege mijn zwangerschap heb ik die reportage van Nova Zembla gezien, over het bevallingsbeleid in Nederland en het hoge steftecijfer van pasgeborenen omdat ze je hier bijvoorbeeld doodleuk tot 42+ weken laten lopen etc. Die reportage maakte veel indruk op me, maar ik kon het destijds nog loskoppelen van mijn emoties. Tot nu dus. Want nu de bevalling dichterbij komt, moet ik steeds vaker aan die reportage denken. Daar bovenop lees je in de media (bijvoorbeeld viva mama, ouders van nu, kinderen) inderdaad veel verhalen over erge gebeurtenissen. En in mijn omgeving (op 't werk, maar ook vrienden) vertelt men ook redelijk makkelijk verhalen over baby's die bij een termijn van 37 weken kwamen te overlijden in de baarmoeder, baby's die sterven tijdens de bevalling door een navelstreng om het nekje enzovoort. Daar zit dus mijn grootste angst waar het de bevalling betreft. Ik koop daarom ook expres geen Ouders van nu meer enzo, gewoon om dit soort verhalen te mijden. Ik moet alleen nog 'harder' tegen collega's en vrienden leren zeggen 'Joehoe, zie je die dikke buik hier? Kappen met die verhalen!'
Voor mij valt dit ook onder de horrorverhalen. Want ondanks het feit dat het klopt dat we in Nederland een hoog sterftecijfer kennen, worden heeeeeel vaak niet alle gegevens vermeld waardoor er maar een beperkt beeld ontstaat.. En dat is zo jammer want dat zou het wel wat nuanceren (niet beter maken natuurlijk, zo bedoel ik het niet) maar laten we de volgende dingen onthouden: - we krijgen absurd laat onze eerste kinderen (vergeleken met onze buurlanden waarmee we ook het sterftecijfer vergelijken) - we doen relatief weinig aan prenataal onderzoek en belangrijker nog: we zijn in zeer beperkte mate bereid om iets te doen aan de informatie die we krijgen uit prenataal onderzoek. Oftewel Nederlandse vrouwen breken zwangerschappen veel minder vaak af dan om ons heen - De nadelen en gevolgen van inleiden, invasief prenataal onderzoek etc etc wat wel gebeurd in andere landen wordt volledig buiten beschouwingen gelaten (miskramen, vroeggeboortes met gevolgen etc) - Nederland kent relatief veel allochtonen op de totale bevolking. De cultuurinvloeden die deze vrouwen hebben op het totaal beeld van het sterftecijfer zijn nog erg slecht in beeld gebracht. Dit zou namelijk kunnen betekenen dat we ons sterftecijfer niet moeten vergelijken met Frankrijk / Duitsland / België maar met Marokko, Turkije, Suriname - statistisch is het nog maar de vraag of we alle gegevens goed met elkaar vergelijken. Wat is sterfte van een kind / foetus / embryo etc? Dit neemt niet weg dat er maatregelen te nemen zijn die de sterfte van pasgeboren kunnen terugdringen maar om de 'schuld' helemaal in de schoot van onze medische zorg te schuiven is echt niet terecht. Ik zou willen dat we ons dit ook allemaal zouden realiseren en dat de berichtgeving over dit onderwerp een wat genuanceerder beeld zou geven :x
-ik hoop niet dat persoon in kwestie hier ook rond dwarrelt en anders, misschien meteen iets om mee te nemen voor een eventuele 2de bevalling- Mijn bevalling heeft heel wat uurtjes geduurd en de weeenstorm die 8 uren heeft geduurd waren niet normaal meer, had echt overal weeen die je je maar kunt bedenken maar zou het zeker allemaal weer over doen en ja het roepen van, doe maar een keizersnee zonder ruggeprik want dat kan niet pijnlijker zijn als de weeen neem ik ook voor lief hihi. Enfin, ik moest met dochter enkele dagen blijven in het ziekenhuis omdat ze erg kleintjes geboren is. Een uur na de bevalling had ik echt overal alweer zin in, eindelijk was mijn kleine meid er zeg! Maar er kwam een vrouw bij ons op de zaal te liggen en sjonge jonge wat ergerde ik me mateloos aan haar geklaagzang. Ze moest en zou perse een katheter want het zou haar never nooit niet gaan lukken om zelfstandig te plassen. Even een beetje recht op gaan zitten kon ze niet en haar kussen moest om de zoveel tijd goed gelegd worden plus ook opgeklopt want halloooooo ze was wel bevallen ja en dat is niet niets. Nee dat het niet appeltje eitje is weten wij vrouwen best wel maar het is niet zo dat je niets meer kunt. Ze kon zogezegd zelfs haar zoontje niet uit zijn bedje halen en moest telkens iemand voor haar doen. Ze zag mij hele tijd bezig en vroeg van, weet je zeker dat je net bent bevallen waarop ik zei, nee niet, heb mijn dochter net gekocht bij de etos waar ze in de aanbieding zijn en meteen er achteraan zei, ben bevallen maar niet ziek!!! Hopelijk kwam dat een beetje aan. Maar goed, de dag dat mevrouw naar huis mocht vergeet ik dus echt niet meer. Het was 1 dag na haar bevalling en dus 1 dag na haar klaagzang om perse een katheter te willen (die smorgens eruit was gehaald) en nog niet eens recht op kon zitten. Inene kon mevrouw rapido uit bed springen en gaan douchen om zich vervolgens in een spijkerbroek en trui te hijssen en weg was ze, ze rende nog net niet het ziekenhuis uit maar scheelde niet veel.
@ MissMom: ik had ook zo'n ongelooflijke zeikdoos op mijn zaal Afschuwelijk! Bleef maar zuchten en steunen over hoe zwaar ze het had enzo. Totdat ze stukje bij beetje steeds beter begreep hoe mijn bevalling was geweest Ineens was ze helemaal stil, hahaha! Geweldig! Terwijl ik me eigenlijk best ok voelde. Moet eerlijk toegeven dat ik mezelf toen wel ff errug 8) vond, haha! Bikkel dat ik ben
Hahaah ja joh, ik voelde me zo stoer ook he (gniepig lachje) Nog leuker is dan zo'n gezicht wat tevoorschijn komt bij een dergelijke opmerking of in jouw geval je bevallingsverhaal hahahaha (een nog genieperiger lachje) Vond haar ook zo'n zeikmiep en ze had nota bene best een 'makkelijke' snelle bevalling achter de rug, zelfs de verpleegsters hingen de vlag uit toen ze weg was. 1 dag en nacht leek wel een week voor hun hahaha. Ik had trouwens absoluut geen moeilijke bevalling met bijkomende narigheden, hooguit een lange heftige maar ben gewoon geen klager en dan heb je verdorie 9 maanden zitten uitkijken naar je kindje en dan nog je eigen geklaag voorop stellen kan er bij mij dan echt niet in. Erger me intussen alweer als ik eraan terug denk hahaha.
Hihi! Wij zijn uit hetzelfde hout gesneden, lees ik al Ik hoefde ook maar 1 nachtje in het ziekenhuis te blijven, maar door die zeur leek het er verdorie wel drie... Ze zat ook maar te miepen over dat catheter; ze kon niet zelf plassen, dus moest dat met hulp omdat haar blaas te vol zat. Tja, prettig is anders (heb er zelf die avond/nacht 4 keer 1 gehad, dus weet waar 't over gaat), maar jeminee wat een drama maakte ze ervan! Ach ja, ik ben gewoon te nuchter, denk ik. Als het niet kan zoals ik wil, dan wil ik het wel zoals het kan. Ook als dat betekent dat het misschien (een beetje) pijn doet. Maar goed; ik zal stoppen met de topic-vervuiling Mzzl
Ja dat is dus wat ik echt niet begreep he. Zo'n katheter of catheter haha moet dus echt geen pretje zijn (heb er zelf nooit 1 gehad maar brrr lijkt me verschrikkelijk) en moet je dus absoluut niet willen en vooral niet als je uberhaupt niet eens geprobeerd hebt om zelfstandig te plassen. Haha herinner me meteen weer dat auw auw auw boehoeeee dat doet pijn hoor, ben net bevallen! (zielig stemmetje met krokodillentranen) Maar er op aangedrongen een catheter te krijgen terwijl verpleegster bleef adviseren om zelf proberen te plassen, DUHHH Ik ben nu wel erg benieuwd naar jouw bevallingsverhaal, staat het hier ergens op ZP?
euhm... Niet in z'n geheel, volgens mij. Zal ik dat eens gaan doen? Tis wel een poos geleden inmiddels, maar toch wel leuk om nog eens opnieuw te beleven. Goed plan! Ik ga er gelijk aan beginnen!