Ohhh help, ik ben nu al 3 keer met dit verhaal overnieuw begonnen. Ik wil het kort houden, maar dat gaat niet! Sorry! Ik hoop dat jullie de moeite willen nemen om mijn verhaal te lezen. Oke... Even tot 10 tellen, zuchten en beginnen met typen... Waar begin ik? Mijn vriend komt uit een familie die je echt enorm close kunt noemen. Eigenlijk best wel overdreven close. Mijn vriend is enigskind en door en door verwend, vooral door zijn moeder. Ze hadden graag meer kinderen gewild, maar dat zat er niet in. De relatie die mijn vriend met zijn moeder heeft vind ik heel benauwend. Zijn moeder schreef hem vroeger vaak briefjes als ze een weekend weg gingen enzo. Die brieven heb ik ooit eens gelezen en werd er bijna misselijk van. Het konden zo liefdesbrieven zijn. Echt heel erg. Tussen mijn schoonmoeder en mij ging het altijd ontzettend goed. Ze was zelfs als een soort 2e moeder voor me. Maar dat is enorm veranderd sinds mijn vriend en ik samen wonen. Er hangt een enorme spanning en ik vind dat steeds vervelender worden. Ik heb heel erg het idee dat zij denkt dat ik haar zoon van haar wil afpakken oid.. Ik kan geen andere conclusie bedenken. Mijn familie woont 160 km verderop. Ik moest wegens omstandigheden bij mijn moeder intrekken, terwijl ik zelf veel liever bij mijn vader had willen blijven. Ik heb hier toen mijn vriend leren kennen. Toen het tussen ons steeds beter ging en wij besloten samen te gaan wonen wou ik het liefst weer terug naar mijn "roots". Maarja, je voelt hem al aankomen, mijn vriend kreeg ik NIET mee. Hij wou perse hier bij zijn familie (moeder) blijven. Het liefst in een straal van 500 meter als het aan hem had gelegen. Ik wou hem niet kwijt, dus ik besloot om samen met hem hier een huis te zoeken. Ik zei er wel bij dat ik hier niet oud wil worden en ooit weer terug wil gaan naar mijn 'roots'. Mijn zussen en vriendinnen wonen daar, hier heb ik nu, na 5 jaar, eigenlijk nog niks opgebouwd. De mentaliteit van de mensen hier is gewoon heel anders, het klikt niet zo... Anderhalf jaar geleden kreeg mijn vader kanker, een vorm die niet te genezen was. Ik was en ben er nog steeds kapot van. Eind vorig jaar is hij helaas overleden. En nou komt het: mijn schoonmoeder liet NIKS van zich horen. Geen kaartje, geen belletje, geen bezoekje.... Ja, 3 weken later. Komt ze aankakken met een bosje rozen en zegt ze: "Ja, eigenlijk had ik je al gecondoleerd he, maar ach, ik doe het nog wel even..." Ik wist van niks.. Ik was kwaad op haar dat ze niks liet horen. Die woede zit nog steeds in mij. Ik heb haar al een paar keer laten merken dat ik het er heel moeilijk mee heb dat onze relatie zo veranderd is en dat ze mij op het moeilijkste moment in mijn leven zo heeft laten vallen. Het lijkt haar niks te doen. Mijn vriend neemt het voor haar op. Wat zijn moeder ook doet, hij weet het altijd goed te praten. En zo komt het dat ik mij ontzettend het zwarte schaap in de familie voel. Toen mijn vader net was overleden, kon ik het niet opbrengen om naar verjaardagen binnen de familie te gaan. Ik heb en had zo enorm veel verdriet. En het feit dat nooit iemand aan mij vroeg hoe het met mij ging hielp ook niet echt mee. Dat ik die verjaardagen heb gemist is mij niet in dank afgenomen. Ze vonden dat ik verder moest met mijn leven. Echt met zo'n toon van: "het is je vader maar". (Ja, echt waar..) Ik heb toen bewust afstand genomen van vooral mijn schoonmoeder. Tot veel verdriet van mijn vriend. Hij heeft er vaak om moeten huilen als ik bewust de telefoon niet opnam als ik haar naam op het schermpje zag staan. Ik heb mijn gevoel aan hem duidelijk proberen te maken, maar hij kiest gewoon voor zijn moeder. Nu zijn we een paar maand verder en ik heb vooral voor mijn vriend en ook wel onze kinderwens weer langzaam aan het contact weer proberen te verbeteren. Ik bleef weer wat langer op verjaardagen en ik praatte weer wat mee. Maar nu ben ik afgelopen dinsdag tante geworden en weer is zij degene die niks van zich laat horen. Mijn moeder (de oma dus ) werd meteen gebeld met een enorme felicitatie, mijn vriend werd op zijn mobiel gebeld, maar ik???? Niks, noppes, nada! Ik heb dus net gehoord dat ze zelfs mijn vriend heeft gebeld. Ik ben dus nu weer echt kwaad. Weer laat ze me stikken. Dit zijn toch enorme gebeurtenissen in iemands leven? Mijn zus woont verdorie 160 km verderop en ik heb het daar zo moeilijk mee. Nu ben ik tante geworden en is het zo verrot dat ik niet elke dag even kan kijken naar mijn enorm mooie nichtje. De familie van mijn vriend weet hoe moeilijk ik dat vind, maar begrip? Ho maar... Sorry voor dit onmundig lange bericht. Hoop dat jullie nog wakker zijn... Ik weet even niet meer wat ik met mijn schoonmoeder aan moet. Net alweer ruzie met mijn vriend gehad, nog steeds eigenlijk... Hij zegt dat ik me er niet zo druk over moet maken, want: "wat maakt het nou toch uit..." Nou... Het maakt mij heel erg veel uit. Vooral omdat ik hier al zo weinig heb. En ook omdat mijn schoonmoeder nog niet zo was voordat wij samen woonde. Wat ik eerder al typte (10 blz terug ) ze was als een moeder voor me. Ik zou zo graag weer terug willen naar mijn oude woonplaats. Ik heb echt elke dag heimwee en weet af en toe niet meer wat ik moet doen. Ik wil niet weg bij mijn vriend, want ik hou echt heel erg veel van hem. En we hebben het ook goed samen. Alleen zijn moeder zit heel, heel erg vaak tussen ons in en dan laaien de ruzie's heel erg hoog op... Ik vraag het maar heel voorzichtig: Heeft er iemand advies??
Poeh, wat een lastige situatie. Wat een naar mens is jouw schoonmoeder zeg. En ik vind het onbeschoft om te lezen hoe ze met de dood van jouw vader omging. Ik kan me voorstellen dat dat mens je enorm dwarszit. Ik heb geen advies voor je, want ik zou ook in zo'n geval niet weten wat ik zou moeten doen. Maar ik wil je veel sterkte wensen.
Wat ontzettend moeilijk voor je. Mijn man kiest ook altijd voor zijn moeder als er iets aan de hand is. Toen de middelste gedoopt werd, kwamen mijn ouders en mijn schoonouders, maar mijn vader had destijds longkanker en ze hadden aangegeven geen behoefte te hebben aan medelijden. Dus ik had aan mijn schoonouders gevraagd om het daar niet over te hebben. Gevolg: ze hebben mijn vader de complete dag genegeerd. Echt verschrikkelijk. Mijn man vond dat zijn eigen schuld, omdat zijn ouders niks over zijn ziekte mochten zeggen. Ik hoop dat je schoonmoeder snel weer bijdraait.
Pfff, wat een vervelende situatie zeg. En ik denk dat ik me dan nog bescheiden uitdruk. Helaas ben ik bang dat ik geen advies voor je heb. Het enige wat ik kan bedenken is met je vriend praten over wat het met je doet, maar uit je verhaal maak ik op dat je daartoe al verschillende pogingen hebt ondernomen en dat het gewoon niet tot hem doordringt, wat natuurlijk heel frustrerend is. Ik verbaas me er vaak over dat sommige mannen zó aan hun moeder hangen. Natuurlijk is moeder belangrijk, maar hij heeft gekozen om met jou zijn leven te delen en niet met zijn moeder. Het enige wat ik je verder misschien kan aanraden is om eens in gesprek met je schoonmoeder te gaan en aan te geven dat ze je kwetst en dat je de band die je voorheen met haar had erg mist. Als laatste wil ik je heel veel sterkte toewensen met het verwerken van het verlies van je vader.
Ik denk dat het vooral een kwestie van accepteren is. Je hebt een tijdje geleden al gekozen voor deze situatie toen je jouw vriend niet kwijt wilde, maar je hebt nu dus wel een partner die zn moeder nooit laat vallen. Moeilijk hoor, ik zou niet weten wat ik zou moeten dan, anders dan accepteren dat de situatie zo is.
Zo ontzettend bedankt voor jullie lieve en snelle reactie's. @Waardevol: ja, het is ontzettend moeilijk. Zeker omdat ze eerst niet zo was... Het is nu inderdaad echt een naar mens.. @Sjorsje: Jeetje, wat moet dat rot voor jou en je vader zijn geweest zeg!!! Ik snap sommige mensen echt niet... :S @Mermaid: Bedankt.. Ja, ik heb ook zitten denken dat het wel eens goed kan zijn om eens met mijn schoonmoeder te gaan praten. Ik ben alleen erg bang dat dit tot een ruzie gaat leiden, vooral omdat het mij enorm hoog zit. En die ruzie komt dan ook weer tussen mij en mijn vriend te staan... Zucht... @Guppie: Ja... Ik weet het.. Ik wil het ook graag laten rusten. Ik wil me er ook niet meer druk om maken, maar toch raakt het me telkens weer zo hard... Kan het maar moeilijk accepteren dat er zulke mensen zijn.
Ik word toch zo verdrietig van dit soort verhalen, hoe slecht mensen met andermans verlies of ziekte om kunnen gaan, pffff..... En wat word ik tegelijk boos als mensen verwachten dat je op verjaardagen gaat zitten als je papa is overleden! Wat een plaat heb je dan voor je hoofd? Ik snap ontzettend goed dat het jou zo veel doet dat je schoonmoeder zich zo "gedraagt". Als je daar alleen zit, zonder je eigen familie. En ik vind jouw vriend een slappe jeweetwel, sorry. Hij is toch ook een volwassen man? Hij wil nota bene kinderen met jou, dat wordt het tijd om onder mama's vleugels vandaan te komen en het voor je vrouw op te nemen. Het allerminst wat hij voor jou kan doen, is begrip tonen en jou steunen... Sorry, ik weet dat je niks aan mijn verontwaardigde reactie maar wilde je laten weten dat JIJ niet vreemd bent in deze situatie en dat ik met je meeleef... Veel sterkte!
Onbegrijpelijk, hoe sommige mensen in elkaar steken. Ik denk dat je inderdaad het best ofwel direct met haar het gesprek aan kan gaan, ofwel een brief schrijven, als je denkt dat je dat beter lukt. Persoonlijk, vind ik een brief toch altijd prettiger omdat je je woorden wat beter kunt overdenken, en als je eenmaal iets gezegt hebt, kan je het niet meer terugnemen, enkel tot in den treure uitleggen hoe je iets hebt bedoelt. Ik denk ook dat je je partner best een flinke schop onder z'n gat mag geven. Prima dat hij zo'n goeie band heeft met zijn moeder, máár (!!!) hij heeft een relatie met JOU!!! Hij leeft met JOU samen en niet met zijn moeder. Hoe moet dit anders als jullie relatie straks een eventueel huwelijk wordt? Als er kinderen komen??? Staat ze dan wel iedere dag voor de deur mooi weer te spelen??? Komt ze zich dan ook met alles bemoeien en moet jij dat dan maar goed vinden want immers "wat maakt dat nou toch uit?" Koppen met spijkers slaan meisje, hier word je nu al diep ongelukkig van, laat staan op de lange termijn. Je hebt nu geen relatie met je vriend, maar een relatie met je vriend EN zijn moeder. Dikke knuffel voor jou, en heel veel succes!
Wat een rot situatie zeg. Als ik jou was zou ik eerst een goed gesprek met mijn vriend voeren. Hij moet toch begrijpen hoe jij je voelt? En ik vind eerlijk gezegd dat je vriend nu een leven met jou heeft, en jullie dus samen staan. Als je moeder iets doet wat jij verveled vindt hoort hij achter je te staan. Dat heeft hier ook veel discussies opgeleverd hoor. Maar heb mijn vriend eindelijk duidelijk kunnen maken dat zijn moeder ook geen heilige is en hij haar ook best wel eens tegen mag spreken. Heb je het er met je sm al een keer over gehad? Misschien dat ze het zelf helemaal niet zo door heeft!?
Het klinkt misschien hard, maar weet je zeker dat je met je vriend door wil? Lijkt me een hele moeilijke situatie, zeker omdat hij je niet steunt en voor haar kiest. Je schrijft dat je hebt gezegd ooit naar je roots terug te willen, maar zo te lezen gaat dat nooit gebeuren. Nu ja zeggen van zijn kant is een ding, maar het straks ook echt doen.... Waarschijnlijk wordt de situatie alleen maar moeilijker als er straks kinderen zijn. Zelfs hele goede relaties met je partner en familie staan dan vaak onder druk en als het al niet lekker loopt, dan kan het voor nog veel meer spanningen zorgen. Het is echt heel naar om te lezen hoe mensen met jouw gevoelens omgaan. Iets van je laten horen in moeilijke tijden is toch niet zo moeilijk lijkt me. En dat je vriend daar dan zo luchtig over doet.... eigenlijk helemaal raar, want hoe zou het voor hem zijn om zijn moeder te verliezen. Die wedervraag zou ik hem zeker stellen. Heel veel sterkte meid.
Allereerst; Gecondoleerd met het verlies van je vader. Het moet verschrikkelijkl zijn om iemand te verliezen waar je zoveel van houdt. De liefde voor hem knalt gewoon uit je verhaal. Sterkte. Om te beginnen zou ik eerst met mijn vriend (nog) een gesprek voeren en vraag hoe hij zich in deze situatie voelt. Wat is voor hem nou de reden dat hij niet voor jullie durft op te komen? Wil hij daar aan werken? Hoe moet het nou verder met jullie in de toekomst? Als je dat gedaan hebt, vertel je hem dat hij zich even in jouw schoenen moest verplaatsen. Hoe zou hij zich voelen als zijn fam. zo ver weg zou wonen? Jouw vader is overleden, hoe zou hij zich voelen als zijn moeder was overleden en van jouw kant van de fam. zou zo bot reageren? Snap je dat je op deze manier een beetje begrip voor elkaars situatie kunt creeren? Als dat gebeurd is, is het misschien wel een goed idee om SAMEN naar je schoonmoeder te gaan. 1: Je hebt dan steun aan elkaar. 2: Je schoonmoeder gaat dan wel inzien dat jullie bij elkaar horen. En verder als je naar je schoonmoeder gaat: Vertel haar in een gesprek zonder verwijten dat je haar zoon echt niet van haar wil afpakken. Is het voor haar dan niet fijn om te weten dat er heel veel van haar zoon gehouden wordt en hij een heel fijn leven kan opbouwen met jou? Hij had het ook veel slechter dan met jou kunnen treffen hoor. Vertel haar dat je de band die jullie samen hadden zo mist. Ze kan dit op twe manieren oppikken: 1: Oh nee, ze pakt me mijn zoon af! 2: Of iets heel anders: Wat fijn, ik krijg er een dochter bij. wat zou ze liever willen? En iets heel anders: Wat een ongelofelijke rotafstand tussen jou en je zus en je kersverse nichtje. Is er geen enkele manier om je vriend zover te krijgen dat jullie ongeveer in het midden gaat wonen? Dit is ook niet eerlijk en ik vind dat hij daar best wat meer begrip voor kan opbrengen.
Dit vroeg ik me ook al af, maar durfde het niet te vragen. Ik weet iig wel dat ik voor mezelf zou kiezen, want krijg niet het idee dat hij voor jou kiest.
Nou idd! Denk ook dat je bij hem moet beginnen, want je schoonmoeder mag dan wel een akelige vrouw zijn ,maar als je geen steun van je vriend hierin krijgt zal ze ook altijd 'winnen' en zul jij altijd met je frustraties zitten. Heel mooi dat ie het zo goed met zn ouders kan vinden hoor maar hij gaat wel erg ver, denk dat het voor hem tijd wordt dat ie een beetje van zn mama loskomt.
Pfff, wat een rot situatie. Ik heb eigenlijk geen advies voor je, alleen dat ik het nogal krom vind klinken van iemand die onder geen beding uit de buurt van zijn mammie wil wonen, en zich dan vervolgens niet kan inleven hoe dat voor jou moet zijn. Wat ik helemaal onbeschoft (en dat is zachtjes uitgedrukt) vind is de manier waarop je schoonfamilie met het overlijden van je vader heeft gereageerd ... toen mijn schoonvader overleed 3 jaar geleden vond niemand in mijn familie het raar dat mijn man (en ik dus ook) even geen Kerst kwamen vieren of ik alleen kwam naar verjaardagen. En dan moet je weten dat mijn moeder erg "van de kerst" is en het dus normaal niet op prijs kan stellen als men niet kan. Verder sluit ik me aan met wat Vera en Guppie zeggen. Kies voor jezelf! Sterkte meid!
Oh meiden, ik word helemaal warm van binnen als ik jullie reactie's lees. Ik twijfel erg aan mezelf, denk ook steeds dat het dan misschien aan mij ligt hoe de situatie nu is... Maar jullie vinden eigenlijk allemaal hetzelfde wat ik ook vind.. De vraag of ik nog wel verder wil met mijn vriend had ik al wel verwacht. Ik heb hier namelijk ook vaak over getwijfeld. Maar buiten zijn moeder om hebben we het echt heel leuk samen en bovendien, ik ben in de loop der jaren veel te afhankelijk van hem geworden. Ik heb helaas geen werk (ben wel ontzettend hard op zoek) en dus geen inkomen. Maar we houden echt van elkaar, het botst alleen zo vreselijk als we het over zijn moeder hebben. Gisteravond belde ze nog op, maar ik had er echt geen zin in. Mijn vriend heeft toen opgenomen en gezegd dat ik in bad zat. Ze wou me nog even feliciteren met mijn nichtje. Waarschijnlijk had ze de hele familie al gehad, en nou was ik aan de beurt. Ja, zulke dingen denk ik nu. Misschien onterecht, maarja.... Ik hoor in de reactie's ook veel verontwaardiging over hoe ze met de dood van mijn vader zijn omgegaan. Ik kan dat ook nog steeds niet begrijpen. Hij is op mijn verjaardag in oktober overleden. Ik heb toen 2 maanden later vreselijk mijn best gedaan om vrolijk te doen tijdens het kerstdiner. Achteraf gezien snap ik eigenlijk niet dat ik daar heen ben geweest. Ik deed dat toen voornamelijk voor mijn vriend (hoe dom eigenlijk!!). Hij snapte het wel dat ik liever niet wou gaan, maar liet ook heel erg merken dat hij het niet zo leuk vond om alleen naar het diner moest gaan. Ik heb mezelf toen bij elkaar geraapt. En weetje.... Geen woord werd er over mijn vader gesproken. Ja, weetje wat er gezegd werd: "Wat fijn dat we hier met z'n allen aan tafel zitten." Daar kon ik het mee doen. Het is straks alweer een half jaartje geleden dat mijn vader is overleden. Ik mis hem zo vreselijk. En ik voel me elke dag, ieder uur schuldig dat ik destijds bij hem weg ben gegaan. Ik had zo graag bij hem willen blijven wonen tot ik op mezelf ging, maar de omstandigheden waren te verrot. De tijd gaat enorm snel, maar tegelijkertijd ook ontzettend langzaam. De ene keer denk ik: Alweer een half jaar!! Jeetje... En de andere keer denk ik: Hij is nog maar een half jaartje dood, logisch dat ik me nog steeds zo rot voel....
Je verhaal raakt me toch wel hoor... Ik zou toch proberen over die onattentheid van haar heen te stappen. Misschien weet ze echt niet beter. Mijn moeder is ook niet 1 van de attenste mensen, terwijl ze wel een geweldig lief mens is, dus in plaats van me gekwetst te voelen, heb ik het maar naast me neergelegd. Maar dit (naast me neer leggen) is iets wat ik nog niet zo lang kan hoor. Ik vind wel dat je mag zeggen dat je het gevoel hebt dat ze te weinig rekening met je houden gezien je vader. Misschien weten ze dat niet, of kunnen ze zich niet in jou verplaatsen, het hoeft niet kwaad bedoelt te zijn. Kan je bij je vriend wel je gevoel kwijt? Misschien kan hij eens aangeven dat het jou nog veel pijn doet en dat je het fijn zou vinden om er eens over te praten... Sterkte meid! Ik hoop dat je je snel weer happy voelt met deze situatie!
ik wil je eerst ff heel veel sterkte wensen met alles.. zelf zou ik met je vriend in gesprek gaan en hem alles duidelijk vertellen en ook zeggen dat je met je smoeder in gesprek wil en het liefst met hem erbij.. daarna zou ik samen met vriend met haar in gesprek gaan en aangeven wat je tegenvalt.. wel erg moeilijk lijkt me en zeker niet leuk.. maar zoals het nu is en jullie krijgen ooit een kindje is het volgens mij iets wat zeker tussen jouw vriend en jouw in komt te staan.. succes!
ja ik ken het wel een beetje,kom nooit aan schoonmoeder want die zijn heilig voor de mannetjes maar je moet je wel realiseren dat jij straks met je kinderwens in een omgeving zit waar je niet gelukkig bent,en als de kleine er straks dan is (mocht het allemaal lukken natuurlijk) dan zit je schoonmoeder misschien elke dag bij je in de huiskamer omdat ze HAAR kleinkind wil zien,en je vriend zal daar uiteraard niets aan doen. ik vind dat je vriend een schop onder zn gat nodig heeft,en dan die brieven,jek! is je schoonmoeder wel gelukkig met haar man? misschien dat ze zich daarom zo aan haar zoon vastklampt ik zou als ik jou was goed nadenken hoe jij je toekomst voor je ziet,want daar blijven met kind zorgt denk ik alleen maar voor problemen. je kan het spelletje natuurlijk ook op jouw manier spelen,probeer haar slinks terug te pakken,zodat jij de toutjes weer in handen krijgt. en dan de volwassen aanpak ,probeer er met haar over te praten.