Tjonge jonge, wat een discussie! Volgens mij zegt het meer dan genoeg dat je je als mams er intens schuldig over voelt en het al van je af schrijft. Petje af. Hoeveel geven niet een keer een pets en zeggen..nee hoor...dat doe ik niet. Asjeblieft zeg. Ik probeer ook tot tien te tellen en ben zelfs wel eens weggelopen terwijl Léonie in haar stoel zat te stunten met haar pap. Kom op, een pets. Wie heeft dat niet gehad. VInd het al meer dan genoeg zeggen dat je er voor uit durft te komen en je je schuldig voelt. Als ik wegloop om die pets te voorkomen, voel ik me al schuldig, puur en alleen omdat je weet dat anders die pets eraan zou kunnen komen. Slaan? Absoluut niet! Stem verheffen, ja! Een pets die je sneller af is, dan je in je hoofd had kunnen bedenken...ja. Iedereen maakt fouten, ook in opvoeding. En dat je die toegeeft en daarover praat en erover inzit, dat zegt véél meer dan al die mensen die er wijselijk en ouderlijke adviezen over geven. Kom op zeg. Wat een discussie. Slaan? Nee! Never. Maar een ouder die op dezelfde vraag JA zou beantwoorden, behoort niet op dergelijke fora thuis en al zeker niet met kindertjes in een gezin. Die zijn niet wijs. Lijkt me toch helder.
mirell, het kan een keer voorkomen dat je je geduld verliest. Dan ben je echt niet ineens een slechte mama hoor. Ik denk dat iedereen wel eens een moment van frustratie ervaart en soms gaat dat fout. Trek je niet teveel aan wat anderen denken (alsof je je kind mishandeld ofzo)
Ik geef geen mening, ik begrijp het, ik zou het zelf ook anders willen doen.. maar... ik kan me er dus ook wel iets bij voorstellen. Wat mij heel erg helpt is een pedagogische visie waar ik mij aan probeer te houden. Zowel op mijn werk (kdv) en thuis met mijn zoontje en andere kinderen. Het is volgens het idee van Aletha Solter. Die heeft de viesie dat straffen en belonen bij hele jonge kinderen geen zin heeft. Het werkt heel goed bij mij... Misschien klinkt het te idealistisch, maar zelfs de 'lastigste' en 'driftigste' kinderen kan het ontzettend helpen... Hier een stukje uit een artikel over deze aanpak: "Sta het kind toe emoties te tonen door het te laten praten, huilen, lachen en spelen, bemoedig het kind hierin, luister actief, maar stop wel gewelddadig en verstorend gedrag. Houd het kind vast, straf of isoleer in zo'n geval het kind nooit en onthoud het kind niet de liefde die het nodig heeft. Juist wanneer het kind die liefde en aandacht niet lijkt te verdienen, heeft het die het hardst nodig" Ik weet het, het klinkt heel zweverig.. maar ik ben het wel eens met de gedachte dat een kind zijn emoties moet kunnen uiten en een kind niet zomaar boos of driftig is, maar er vaak veel frustraties meespelen.. ik heb het dan echt vooral over dreumessen en jonge peuters. Ik zeg ook echt niet dat dit DE manier is, het is EEN manier en het moet bij je passen. Ik heb me erg in verdiept en het werkt voor mij in de praktijk. Begrijp me niet verkeerd, ik ben duidelijk, consequent en echt geen softie, maar ik hou altijd deze visie in mijn achterhoofd. Dat zorgt er ook voor dat ik rustiger reageer. En op deze site kun je 20 alternatieven voor straffen vinden. Misschien heb je er wat aan. Twintig alternatieven voor straffen door Aletha Solter, Ph.D. Hiermee leg je een goede basis, hij/zij leert zijn gevoelens uiten en zal zodra hij/zij ouder is zichzelf genoeg kunnen uiten en zich veilig genoeg voelen om driftbuien etc. te voorkomen.
Ik heb jayla eigenlijk nog nooit geslagen uit n reflex.. wel eens n pets op de vingertjes gegeven maar niet hard ofzo want ze keek er niet van op of aan haha wel heb ik laatst n keer toen ze niet wou slapen en het was al half 4 zat al vanaf 22.00 uur met haar te kijken geschreeuwd tegen haar maar daar schrok zij zo hard van dat ik me ook heel erg schrok ohhh wat voelde ik me schuldig zeg! ze snikte er helemaal van maar wat ik meestal doe als ik echt gefrustreerd raak is naar me moeder gaan met haar en die vrouw is zo ontzettend geduldig dat voelt jayla en dan wordt zij ook minder gefrustreerd want ik heb echt een temperamentje (ja echt waar! ) en jayla ook dus dat botst vaak en tja ik ben ook maar een mens ik ben nu nog echt aan het leren voor mezelf die eigenwijsheid en dat driftige aan de kant te zetten want doe ik dit niet loopt het later zeer zeker een keer uit de hand dat weet ik nu al want jayla en ik zijn kwa karakter precies hetzelfde...
Nou sorry hoor, iedereen heeft het er hier over dat ze vroeger allemaal van mams wel eens een pets hebben gehad of ene pak voor de billen en dat dat helemaal niet erg was. Maar wanneer we het zelf dus ook bij de kids doen is het wel ineens heeeel erg?? Dat valt volgens mij best mee. We hebben het hier idd niet over echt slaan maar een 'pets'. Nou nou...dat kan best wel eens verhelderend werken. En die corrigerende tik?? dat is dus die 'pets'. Ik geloof echt niet dat sommigen dat nooit hebben gedaan. Ja als je alleen nog babies hebt natuurlijk wel maar wanneer die heerlijke dreumesfase aanbreekt?
tja jayla zit nu in een fase waarin ze bijt, slaat, niet wil delen, schreeuwen als ze der zin niet krijgt, constant jammerend achter mij aanrennen omdat ik haar niet op het armpje pak heeeel vermoeiend! en moet ook zeggen dat ik haar echt weleens heb gepetst als ze haar nichtje van 3 bijt maar het boeit jayla niet! ten eerste trekt ze zich er niets van aan ze doet het gewoon nog n keer en ten tweede geef ik daarmee het voorbeeld dat ik petsen prima vind! dus waarom zou ik het dan doen?? ik kan haar veel beter straffen door te negeren dáár trekt ze zich namelijk wel wat van aan! en schreeuwen los k op door zelf te gaan fluisteren tegen haar want dan is ze zo ontzettend nieuwsgierig wat ik zeg dat ze echt wel ophoudt met schreeuwen (deze tip kreeg ik trouwens hier op zp en werkt dus echt heel erg goed! was ik zelf nooit opgekomen ) maaarr ik geef dus wel toe dat ik het geprobeerd heb een corrigerende tik omdat ik dus echt ten einde raad was met madame haar gedrag dus ik keer af en toe een tik echt niet af als het voor jou kindje wél werkt maar hier werkte het echt niet en een wijzende vinger ook niet want daar beet ze me gewoon in en ik zeg ook niet dat ik in de toekomst n keer mn geduld verlies want dat zal echt wel n keer gebeuren gezien dat we beiden een temperamentje hebben haha en ik denk dat ik me dan net zo schuldig ga voelen als TS... en ik heb vroeger ook op tijd n tik gekregen, had ik ook wel nodig denk ik haha maar of het mijn karakter ten goede heeft gedaan kan ik niet zeggen gezien het feit dat ik elke maand wel iemand in elkaar sloeg in mijn pubertijd en voor de duivel niet bang was.. heb er geen trauma aan over gehouden en vroeger wisten ze gewoon niet beter denk ik
hier hebben wij ook echt een strafplekje gecreerd Mama is gauw ongeduldig en dochterlief ook we hebben hetzelfde karakter hier is ze ook erg uitgekauwd naar papa luisterd ze wel naar mama niet waarom dat komt mssn door me hormonen dat ik nu zoo van de laatste momentjes aan het genieten ben die we samen hebben dat ze vrij ver kan gaan maar als ik haar nu 3 keer waarschuw moet ze in de hoek en bij de 3 keer zeg ik noa in de hoek (luisterd dan nog niet en dan zeg ik weg wezenj noa in de hoek en dan weet ze dat ik het meen en begint te huilen dat ze in de hoek moet ze moet van mij dan ook een minuut in de hoek (1 jaar dus 1 minuut in dehoek) en na die minuut leg ik uit dat ze moet luistern en vraag ik waar haar oren zitten en dat ze daar mee moet luisteren en omdat ze nog geen sorry mama kan zeggen geeft ze een kus en een kroel meestal als ze uit de hoek komt wil ze meteen al een kus en een kroel geven omdat ze weet dat ze fout zit maar een tik geven doe ik nooit meer ben daar zo vanme zelf van geschrokken omdat ik altijd heb gezegd ik wordt nooit zoals me ouders
Waarom zou je iemand echt niet geloven als die gewoon de waarheid spreekt en dat dus nog nooit gedaan heeft? Wij (2 kids van 2.5 jaar en 1 van bijna 1 jaar) hebben onze kinderen nog nooit geslagen (daar valt alles onder voor ons, dus slaan, pets, klap, knal, beuk, tik, slaag, wat kunnen we er nog meer voor bedenken) en zijn ook absoluut niet van plan dat te gaan doen. Ons gevoel, onze gedachte is dat je van een ander af blijft, klaar. Als ik mijn kindje een zogenaamde 'corrigerende tik' mag geven, omdat het iets doet dat ik niet wil of dat ik vind dat ze niet mogen. Mogen hun mij dan ook een 'corrigerende tik' geven wanneer ik iets doe dat hun niet willen of vinden dat ik dat niet mag? Verder over ts zeg ik niks, geloof dat de boodschap waar ik me in kan vinden niet zo fijn gevonden werd ! Gelukkig heb je in ieder geval wel spijt dat je het gedaan hebt, hopelijk krijg je die gevoelens die je nu erna had, de volgende keer al van te voren ! Succes met je eigewijze kleine meid !
sorry hoor maar moet ik dan 1000x zeggen dat ik ook NIET voor slaan ben op wat voor manier dan ook........ en ik wil ook nog even duidelijk maken dat iedereen toch hoop ik wel het verschil tussen een beuk en een pets voor de bibs weet. je doet echt overkomen of ik mijn kind dagenlijks in elkaar ram en mijn meisje is juist normaal heel erg lief en nooit eigenwijs maar ja dat waren ook jouw en niet mijn woorden.
Als moeder van 2 grote kids was het heel normaal als je je kids zo nu en dan een keertje een tik over de vingers gaf. Was ook niks mis mee, dat deed iedereen. Twintig jaar lang moesten wij wachten op onze derde zoon, en ik was zo verbaasd dat een corrigerend tikje "opeens" zo ontzettend fout is! Ik kan er dan ook nog niet echt aan wennen. Jesse heeft nog niet echt nukken, waardoor ik hem een tik zou geven, maar als de peutereigenwijsheid komt, dan zal dat vast wel eens gaan gebeuren. En heus niet elke dag, en heus niet heel hard. Maar als je kind je een tijdlang uitprobeert, je zit te jennen om te kijken hoever hij gaan kan, dan vind ik een corrigerend tikje helemaal niet erg. Enne... ze zijn dan toch nog te klein om de kindertelefoon te bellen. Nouja, dit was een mijmering van een moeder die opeens andere dingen ziet in opvoedkunde. Zo kregen onze oudste kids al met 6 weken sinaasappel met banaan, en kregen ze zo nu en dan een corrigerende tik. Dat was toen normaal. Gek om het nu ineens allemaal zo anders te moeten doen.
grappig ik zat me ook enigszins zo beetje te denken heb zelf nog een aardig 'jonge' moeder 45 jr zoveel ellende met de voeding als we gehad hebben.... heb uiteindelijk CB t laten bekijken en gewoon advies van mn moeder gevolgt gaat prima, maar goed nu die tik.... hier nog geen neigingen of iets er naar toe gehad dat ik mn geduld niet kon bewaren heb zelf ook vaak zat een klap op mn achterwerk gehad (niet als babyzijnde) mn ouders hadden als strafhoek hup 5 minuten op de trap in de meeste mensen hun ogen een strenge opvoeding gehad er is altijd excuus gemaakt als we billekoek kregen en altijd uitgepraat geworden en de band is er echt niet slechter om geworden mn jongste broertje liep dag en nacht iedereen keihard te bijten niets hielp, uiteindelijk heft me moeder hem terug gebeten, niet hard, maar wel dat ie schrok en nooit meer gedaan. en een corrigerende tik is in mijn ogen toch heel wat anders dat je kind helemaal doorelkaar rammelen omdat je het niet meer weet bij wijze van. ik hoop het hier nooit te hoeven, maar kan me situaties voorstellen als ze ouder zijn dat t je uiteindelijk ontglipt
Ik doe alsof jij je kind in elkaar ramt? Nee hoor absoluut niet, ik zeg alleen dat er voor ons geen verschil zit in al die dingen en wij vinden dat men dat niet doet. Daarbij had ik het met dat stukje niet eens tegen jou, maar tegen iemand die blijkbaar denkt dat men liegt wanneer men zegt nog nooit geslagen (getikt, gemept, kan mij het wat) heeft. En ik weet prima welk verschil jij bedoeld. Jouw meisje is nooit eigenwijs? Nou dat maak ik uit onderstaande quote wel op -> gillen, krijsen, hoofd schudden, benen trappen. Dat noem ik een eigenwijze kleine meid. Maar vooruit kan mij het wat. Jouw kind jouw keuzes!
Misschien een beetje off-topic, maar wil het toch graag delen. Tot een bepaalde leeftijd hebben kinderen nog geen benul van oorzaak-gevolg. Dit ontwikkelt zich pas na de peuterleeftijd. Als voorbeeld: als een peuter een ander kindje bijt, gaat het andere kindje huilen. Voor ons logisch, maar voor een dreumes of peuter... Alleen maar erg interessant dat dat andere kindje gaat huilen, maar het besef dat hij die pijn heeft veroorzaakt bij een ander kindje is er gewoon nog niet. Dus als je dan als moeder terug bijt of boos wordt heeft zo'n kleine absoluut geen idee waarom je dat doet. Het kan hoogstens bang worden voor jou, want waarom doet mama me nou opeens pijn? Zoals gezegd niet echt on-topic, maar ik heb veel aan deze wetenschap in mijn werk. Ze hebben veel door, maar het blijven peuters en ook heel vaak doen ze echt dingen vanuit onschuldige aard.
Ik heb een tweeling van bijna 18 maanden, waarvan 1 heel druk is en ongehoorzaam kan zijn met periode's. Maar een tik, pets of corrigeerde tik hebben ze hier nog nooit gehad. Dus weet niet waar je dit vandaan haalt. Ben ook absoluut niet van plan om het ooit te doen. Ieder zijn mening, maar een tik of wat dan ook vind ik heel zwak. Een teken van onmacht. Net of je het niet anders af kan handelen. Iedereen denkt er anders over en iedereen moet doen wat hij/zij goed vind qua opvoeding. Maar ik vind een tik etc gewoon een teken van zwakte...
Zo lekker makkelijk he.... Om te zeggen dat een tikje geven een teken van zwakte is! Weet je wat zwak is? Alles maar verstoppen en uit de buurt van je kind halen zodat hij de kans bijna niet krijgt om iets verkeerds te doen. En dan tegen de ouder die wel eens een tik op de vingers geeft, omdat Pietje van het kopje thee op de salontafel af moet blijven, zeggen dat dat zwak is! Iedereen doet het op zijn/haar manier en ik mag ook hopen dat iedereen zijn/haar manier zo doet met de beste bedoelingen! Zolang we het hier niet hebben over slaan of schoppen (al ben ik ook niet gelijk anti tegen een schop onder je kont. Heb ik ook wel eens gehad en trust me...dan had ik ook echt wel dingen uitgespookt die niet door de beugel konden!) moeten we elkaars keuze kunnen accepteren en respecteren.