Hoi, Ik ben eens even benieuwd of er meer mensen zijn die dit herkennen. Ik heb sinds Juliën geboren is last van angstdromen en vooral wantrouwen in mensen in mijn omgeving. Hiermee bedoel ik niet mijn familie of vrienden maar bijvoorbeeld mensen die zich naar mijn idee verdacht gedragen in mijn omgeving. We hebben bijvoorbeeld een buurman die sinds dat we hier wonen zijn gordijnen nog in geen 8 jaar tijd open heeft gehad en alleen maar achter de computer zit. Ik heb me ondertussen van alles in mijn hoofd gehaald waardoor ik zelfs regelmatig angstdromen over hem heb. Hij is alleen en heeft niets te verliezen. Het is echt heel vervelend want er is verder geen enkele aanleiding om de man niet te vertrouwen. Hij heeft ons niks misdaan. Wel andere rare dingen waarvan 'de buurt' hem verdenkt gebeurd. Ik denk dat dit komt omdat ik in een TBS kliniek werk waar ik regelmatig dossiers onder ogen krijg van mannen die zich hetzelfde gedragen als hem en die een zeden of geweldsdelict hebben gepleegd. Vannacht zat ik tussen dromen en wakker zijn in en was ik ervan overtuigd dat we het huis uit moesten omdat er iets naars ging gebeuren. Ik hem mijn vriend wakker gemaakt en durfde niet meer te gaan slapen met het licht uit en werd pas rustig toen hij bij Julien was wezen kijken... Alles wat er nu in de media verschijnt (Millie, pastoren die kinderen misbruiken, Joran van der Sloot) maakt het er niet beter op. Verder is er in nog geen straal van 5km van ons huis Q-koorts geconstateerd. Wat ik me afvraag is of mijn angst nog normaal is, omdat het nu eenmaal veel is wat er in korte tijd allemaal gebeurt. Of dat ik toch meer angstig ben dan de gemiddelde vrouw. Is dit herkenbaar? Moet ik er wat mee? Nou bedankt alvast en sorry voor het lange verhaal.
goh meid dat lijkt me erg lastig om je zo te voelen... misschien eens op je werk erover praten? lijkt er meer op dat je je werk mee naar huis neemt... en als je die man niet vertrouwd ga je er toch eens aan de deur of spreek je hem gewoon aan met een of ander lul verhaal... kan je een beetje kijken wat voor een typ het is... mijn mening is dat je een beetje doorslaat... tuurlijk is het allemaal erg eng wat je hoort op tv en komt het best dichtbij.. maar niet iedereen is zo!! bepaalde mensen wantrouwen is ook niet zo erg om dat gevoel te hebben, denk dat iedereen dat wel eens heeft.. maar je moet er niet in doorslaan natuurlijk....
@Mora, het is inderdaad niet iets waarin ik wil doorslaan. probeer het ook wel in de hand te houden hoor. Die buurman heeft weleens wat rare dingen uitgespookt, waaronder grafitti gespoten op de nieuwe schutting van onze achterbuurman omdat zijn dakpannen in de weg stonden en hij er niet met de fiets doorheen kon. Hij heeft dit op klaarlichte dag gedaan en is natuurlijk betrapt... Verder heeft hij ongevraagd foto's gemaakt van ons buurjongetje en deze later wel aan de ouders overhandigd maar hij heeft gewoon lichtelijk buitensporige gedragingen. Verder wil ik mijn werk idd niet op mijn omgeving projecteren en dat doe ik nu teveel. Vooral sinds Juliën er is. Denk dat ik een beetje om moet leren gaan met de nieuwe verantwoordelijkheid. Denk ook dat het maar tijdelijk is. Bedankt voor je antwoord!
Jeetje meid, dat zijn heftige gevoelens.... Tuurlijk heeft iedere kersverse ouder ineens gevoelens en angsten die erg nieuw, intens en overweldigend zijn. Maar wat jij beschrijft, komt wel heel heftig over. Denk dat het idd een idee is om er gewoon mee langs je h.a te gaan ofzo, voordat je gevoelens alles gaan overheersen
@Wen, bedankt voor je antwoord. Daar twijfel ik nu dus over of ik ermee langs de huisarts moet gaan, want ik wil het niet groter maken dan het is. Ik hoor in mijn omgeving veel mensen die net moeder zijn en ook van die rare dromen hebben en verder is de buurman ook gewoon echt een rare vogel.
Pfff Luna, wat een verhaal zeg meis! Ik zit steeds te bedenken wat ik hierop moet zeggen. Ik ben zelf ook een tijdje wat angstig geweest om een bepaalde reden, en ben daarvoor een klein poosje in therapie geweest. Daarnaast heb ik, hoe toepasselijk ook, een studie gevolgd voor Psycho Sociale Therapie. Ik zit even te bedenken of ik je iets van daaruit mee kan geven...als je geïnteresseerd ben, wil ik wel wat dingen voor je opzoeken en eventueel pb'en...misschien dat ik je wat tips kan geven? Keur in ieder geval je angst niet af, want daar wordt hij vaak alleen maar erger van! Heel veel sterkte! Liefs!
Vervelend meid dat je je zo voelt. Maar zoals Mora al zegt sla er niet in door. Je buurman hoeft natuurlijk helemaal geen kwade bedoelingen te hebben. Even raar gezegt, voor het zelfde heb jij een hele 'nette' buurman, maar wie weet wat hij binnenhuis uitvreet. Ik snap dat je je meer zorgen maakt nu je moeder bent. En ken ook wel wat van die gevoelens. Maar ik was meer bang dat ik erg ziek was/zou worden. Ik heb namelijk een tijdje zware hyperventilatie gehad en duurde even voor dat ik door had dat het hyperventilatie was. Voelde me echt vreselijk, veel moe. En steeds weer dacht ik dat ik ziek was en dat ik misschien wel dood zou gaan. en dan gelijk weer de gedachte dat ik mijn kinderen niet zou zien opgroeien. Hele nare periode, zat op dat moment met mijn denkwijze in een hele rare cirkel. Gelukkig ben ik er nu helemaal van af. Sterkte met alles, het is toch wel erg klote om je zo te voelen.
O tuurlijk is het heel herkenbaar om ineens van die rare dromen te hebben....maar het stukje dat je beschrijft, dat je ineens het gevoel hebt je het huis uit moest enzo...dat vind ik nogal heftig overkomen.
Ik snap je! Erg is dat he! Mijn zoontje is nu 1 1/2 en ik heb er nog last van , in het begin was het erger. Nu zijn we net verhuisd en is hier een huis in de buurt dat leeg staat en ik heb er elke keer nachtmerrie's over! Ik heb al gezegd tegen een vriendin en me vriend dat mocht ik ooit 'kwijt'zijn dat ze daar dan moeten gaan kijken. En ook moet elke keer me zoontje net daar over de stoep lopen heel dicht langs het huis terwijl je daar gewoon op de weg kan lopen.
Lieve Luna, Ik kan me je gevoelens wel een beetje voorstellen, al heb ik niet zo'n maffe buurman . Door je werk kom je natuurlijk ook in aanraking met maffe figuren, wat je natuurlijk ook niet meer op je gemak stelt. En dan ook nog eens al het rotnieuws van de laatste tijd erbij. Ik vind het helemaal niet zo gek. Sinds Sam er is ben ik zelf ook wel meer bezorgd om hem. Ik meen altijd even te moeten gaan kijken voordat we zelf naar bed gaan om te kijken of alles nog goed met hem gaat en overdag als mijn man alleen bij hem thuis is, heb ik heus ook wel eens nare gedachten. Ik denk dat het belangrijk is om te kijken of het je leven niet gaat beheersen. Daarbij... als jij je angstig voelt zul je die angst ook op Juliën overbrengen en ik weet zeker dat je dat niet wilt. Daarom is het wel belangrijk je angstgevoelens in de gaten te blijven houden en daar waar nodig actie te ondernemen. Het kan denk ik sowieso geen kwaad je hart eens flink te luchten bij je man, een goede vriend of vriendin. Heb je het er met je man al over gehad? En kan hij je daarin steunen? Ik hoop dat je je snel lekkerder in je vel voelt! Heel veel liefs, Josien
@Vlinder, dat zou fijn zijn! Alvast bedankt. Fijn dat je je in mijn verhaal herkent. Knap dat je er voor jezelf een positieve draai aan hebt kunnen geven door er een studie over te doen. Lijkt me heel boeiend!! @jada, lijkt me ook wel erg heftig om hyperventilatie te krijgen zeg. Zo erg is het bij mij niet. Ik heb zelfs borstonderzoeken gehad vanwege knobbels in mijn borsten en was er vrij nuchter onder. Maar je bent geen hypochonder? Of wel? Want je bent er nu helemaal vanaf lees ik. Fijn dat het goed gaat nu. Bedankt voor je reactie.
@Wen, ja dat van het huis uit moeten, kwam door die rare droom. Het was zo werkelijk, dat heb ik nooit eerder gehad in een droom. Daarom vraag ik me even af of dit nog normaal is inderdaad. haha @Josien, pfff fijn weer iemand die het herkent! Wat ik vooral belangrijk vind is te weten dat ik niet gek ben en dat er meer mensen zijn die in die fase hebben gezeten. Het is ook niet iets wat de hele dag in mijn hoofd speelt hoor. Maar het overvalt met gewoon wat te vaak de laatste tijd. En s'nachts heb ik niet zo'n zin in dromen over mijn zestig jarige buurman..hihi De buurman is ook echt een rare zoals ik al zei. soms wordt hij ook helemaal hysterisch vanwege zijn diabetes. Het is dus niet helemaal zo dat mijn wantrouwen in hem nergens op gestoeld is. Hij heeft hier laatst ook een blaffende hond die bij iemand in de tuin zat met sinasappels gekogeld.
het belangrijkste is da je het zelf al wel door hebt dat er iets niet helemaal klopt... misschien eens over praten met iemand?? hoop dat het gauw over is want dat lijkt me niet erg prettig leven als je je constant zorgen maakt... het kan ook wel zijn omdat je bang bent dat je kindje iets gebeurd doordat je zoveel ellende ziet in de media... ik heb het eens gehad nadat die kindermoord op die creche in belgie was gebeurd... telkens als ik ging douchen en mijn dochter sliep dan ging ik eerst nog een keer kijken of alles op slot was omdat ik bang was dat er dan iemand binnen zou komen en mijn dochter wat zou aandoen.. pffff ik heb mezelf vermant en niet meer zo gedacht... kan je erg dwars gaan zitten hoor!
@Bobam, ook al zoiets... herkenbaar wat je zegt.. @Josien, je vroeg nog of ik het er met Guus over heb gehad. Ja, dat heb ik. Hij was vannacht ook lichtellijk geirriteerd omdat ik zo hysterisch wakker werd. Hij denkt dus dat het gewoon normaal is in het begin van een nieuw tijdperk... Een beetje voorzichtigheid is misschien ook wel op zijn plaats tegenwoordig.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik s´avonds ook nog wel even gechecked heb of mijn dochter er nog lag toen de tv de hele avond in de ban was van die vondst van Millie (hier ook nog eens zo'n 10 minuten vanaf). Ook al was de dader gepakt, je raakt toch angstig en kon ook even niet slapen. Maar denk dat dat eerder kwam door slaapgebrek, te lang tv blijven kijken en te inspannend de nieuwsberichten volgen en wellicht de hormonen. Ben na een half uurtje ook wel als een blok in slaap gevallen en het heeft me verder niet angstig gemaakt en heb er ook niet wakker van gelegen. Denk dat een beetje angst niet gek is, heel normaal zelfs.. maar wanneer je er echt niet meer van kunt slapen of het rare vormen aan gaat nemen zou je wellicht met een maatschappelijk werkster of iets kunnen gaan praten?
Ik moest even googlen wat hypochonder is . Maar nee dat heb ik niet. De hyperventilatie kwam voort omdat mijn zoontjes heel vroeg zijn geboren en 8 weken in het ziekenhuis hebben gelegen. De 1e periode was dus heel heftig en waren we super bezorgd. Toen we na een paar maanden weer naar de kinderarts moesten was zij zo tevreden dat er een last van mijn schouders afviel. En toen kwam ik in de rust en ging het lichamelijk ineens heel slecht met mij. Waardoor ik dus hyperventilatie kreeg. Je voelt dan lichamelijk zoveel, dus daarom was mijn denkwijze ook heel negatief qua mijn gezondheid. Als ik er trouwens zo over nadenk kan ik je gevoel ook wel begrijpen. Mede zoals meer hier schrijven: Door alle berichten in de media. Er gebeurd best veel. Hopelijk is het een periode en kun je het van je afzetten. Liefs Jada
jeetje...ik schrik een beetje van dit topic. Dit is zooo herkenbaar voor mij dat ik het gewoon eng vind. Ik wil er verder niet over uitwijden omdat ik weet dat iemand nieuwschierig is en me volgt maar per PB wil ik wel vragen beantwoorden. Vlinder, zou je mij eens wat tips kunnen pb-en?
Na de geboorte van je kindje veranderd er veel. Je bent moeder. Je moet verzorgen en beschermen. Dat is niet niks. Waarschijnlijk gieren de hormonen nog door je lijf. Dat jij dit toppic opent zegt denk wel een beetje dat je jezelf er mee in de weg staat. En ja wat is normaal? Wat voor jou normaal is hoeft voor een ander natuurlijk niet zo te zijn, dus dat antwoord kan ik je niet geven. Hang ook van je karakter af. Misschien kun je er met een vertrouwens persoon van je werk over praten. Zij weet wat voor werk je doet en wat je meemaakt daar. Ik weet niet of jullie die hebben op het werk. En ander misschien je laten doorverwijzen door de ha naar een persoon die je hier mee kan helpen. Zodat zij je misschien wat handvaten kan geven om hier mee om te gaan. Op dit moment is het misschien niet extreem, maar dat kan het wel worden. En angst moet natuurlijk niet je leven gaan beheersen. Heel veel suc-6 met wat je gaat doen.
Phoe ook voor mij heeeeeel herkenbaar. Ik heb sinds kort ook heel veel angsten. Ik ben bang dat mijn zoontje ontvoerd wordt, of andere nare dingen. Vertrouw niemand en laat hem het liefst nergens alleen, wil dat niemand op hem past en ben vaak bang dat er brand uit breekt in onze flat of iets anders.... Vlinder ik zou ook wel een pb willen met wat tips