Makkelijk?!? Ik moet over pakweg 25 jaar leren dealen met een schoondochter die mij door het slijk loopt te halen op allerlei babyforums...dat is ook geen pretje! :x
whahahahahahahaha hahahahaha @ts, mijn moeder vindt me te soft en mijn schoonmoeder te onvoorzichtig . met andere woorden.... je doet het toch nooit goed in de ogen van anderen! lekker laten l*llen!
/meid ik herken het helemaal zo zijn mijn schoonouders ook mijn schoonmoeder krijgt telkens een hartaanval als er weer wat gebeurt vliegt meteen op wij kijken wat er gebeurt op het moment dat ze valt en of ze echt pijn heeft 9 van de 10 keer staat ze op en zegt ze boem en loopt verder ze heeft wel tig blauwe plekker gehad van het vallen ze leren het echt met vallen en op staan maar andere vinden het meestal gevaarlijker dan jezelf
Ach joh, zo herkenbaar en hier kruipen/lopen ze nog niet eens. Van mijn schoonmoeder mogen ze absoluut geen stukjes eten of broodkorst of wat dan ook, want dan stikken ze. Ze mogen ook niet naar buiten om mij onbekende reden. Worden altijd als eskimo's ingepakt als zij moet oppassen enz enz.. Ik trek me er gewoon niks van aan En ja, ik word later ook schoonmoeder en lekker overal uitgescholden (door schoondochter op baby-forums en door schoonzonen in de kroeg )
hier i het ook vaak vallen en weer opstaan maar je hort het wel aan har huilen of het menes is en vaak heeft ze dan wel een bloedneus oid...........
Nou ik vind dat je het goed doet. Vind je familie een beetje overbezorgd. Ja vallen hoort erbij en op het moment dat je als moeder er steeds naast staat, moet je kindje heel hard huilen als het valt. Nee hoor, zoals je het beschrijft doe ik het ook. Je kunt ze moeilijk in zo'n bubble-bal stoppen...
ik zie geen rare dingen in je verhaal. ik doe vrijwel hetzelfde. alleen als ik echt zie dat hij richting punt gaat of hard gaat vallen dan steek ik er nog wel een stokje voor. ik ben heel bang voor de fontanel die bij hem nog best groot is. en hij staat nog niet zo heel lang dus als hij echt hard zou komen te vlalen of ergens af gaat kieperen steek ik daar een stokje voor. of zoals gezegd als ik het met de fontanel niet vertrouw. maar verder laat ik hem doen. als hij valt dan wacht ik ook eerst ff af want als je meteen omhoog springt dan krijg je zo'n aanstellerig jengelkind straks inderdaad. je hoort het echt wel als het mis is aan het huilen. volgens mij doe je het prima. comentaar krijg ik niet echt meer. inmiddels heb ik geen moeder emer en mijn vader laat zich 3 keer per jaar zien. en mijn schoonouders wonen 250 km verderop. dat was bij de andere 2 wel anders. niks deugde er en ik maakte ze te wijs. ook een grappige hé! ik kan er nu wel om lachen. je krijgt opa's en oma's toch niet aan het verstand gepeuterd dat autisten van zichzelf zo wijs zijn. whatever het boeit me allemaal niet zo erg mee wat anderen vinden.
Maarre, ik ben het volkomen met julle eens en mij meisje is nog niet zo ver.. Maar wij hebben plavuizen.. Hebben sommige van jullie dat ook en pleuren ze daar ook op dan? (vraag ik me gewoon ff af )
Hier ook totale herkenning, mijn dochter is bijna anderhalf en ik wil juist dat ze het zelf doet! En ja dat gaat met vallen en opstaan en dus een blauwe plek. Ik heb ook ouders en schoon ouders, die minstens 10 beren op de weg zien. Mijn vader is wel het ergst. Gaat aldoor achter haar staan, als ze bv met haar fietsje bezig is. Ik: pa ga zitten, hij: straks valt ze ik: ja en dan weet ze dat het zo niet moet, hij: ja dan heb ik het gedaan!!!! GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR Mijn vader heeft dit vroeger ook altijd gedaan en ik heb gevoel dat daar voor een groot gedeelte mijn faalangst door is ontstaan. En als ik ergens mijn dochter voor wil behoeden is het dat wel! Dus zelf doen, ik help je graag. En zelf zegt ze als ze valt Boem! En des te meer aandacht je er aan geeft, des te harder ze huilt en als het echt zeer doet dan hoor je dat gelijk! En als het gewoon echt niet kan, dan ben ik de eerste die ingrijpt! Gr Pip
Ik vind je zeker niet te hard tegenover je kindje. Ze moeten zelf dingen leren met vallen en opstaan. Voor Milan geldt het nog niet zo omdat hij nog niet kan zitten/lopen/kruipen maar zou denk ik net zo reageren als dat jij doet. Trek je er niets van aan. Iedereen heeft altijd wat te zeggen maar weten vaak niet waarom je iets doet zoals je het doet.
Meis ik ben precies hetzelfde, ik ben heel makkelijk met mijn zoontje maar niet alleen met vallen en stoten ben gewoon heel nuchter en maak van niks een drama. Krijg er altijd de kriebels van als moeders overbezorgd en voorzichtig zijn, kinderen hebben dat echt door en weten gelijk bij elk huiltje dat mama toch wel kijkt. Soms heb ik ook wel het gevoel dat ik TE makkelijk ben met mijn zoontje want als ik mijn vriendinnen dan hoor dan ben ik zo anders en krijg ik zelfs het gevoel "wat zullen ze wel denken" Maar aan de andere kant ben ik juist blij dat ik zo ben want wil gewoon geen mietje van mijn zoon maken en hij moet gewoon duidelijk weten wat wel en niet mag en dat hij ook moet wachten als hij wakker is en niet dat mama bij elk kickje komt kijken. Iedereen doet het op zijn eigen manier hoor en wil niet oordelen dat een andere manier van opvoeden niet goed is maar voor mij werkt dit perfect!
haha moest meteen ergens aan denken toen ik dit topic las de kleine L. is nog maar 3 maand oud nu zijn hier in huis (door anderen) al dikke discussies ontstaan.. We kregen paar weken terug van die afplakkers voor om de tafelpunten.. Dan doet het minder zeer als hij er tegen aan valt.. Beschermhoes voor in bedje (gaat hier absoluut niet gebruikt worden), want als hij straks om kan rollen van rug naar buik valt hij misschien met zn hoofdje tegen het bed.. noem maar op.. Grappige is dat het van vrienden zonder kinderen afkomen.. Zelfs ligt er al het voorstel om een afrastering te maken die we voor de verwarming kunnen zetten zodat hij zijn handjes niet brandt.. Geloof me, dat doet hij één keer en niet weer haha.. Vallen hoort erbij hoor.. Als ik zie dat hij recht op een tafelpunt o.i.d. afgaat stuur ik hem wel de andere kant op maar je kan echt niet alles voorkomen..
Thanks meiden, ben weer helemaal opgelucht, haha! Morgen komt er visite en ga me dus niet druk maken om wat er nu weer gaat gebeuren/ gezegd wordt....
Gelukkig, en je moet zo denken, het is jou kind en jij doet het op jou manier! En anders gewoon eens je tanden laten zien, heeft hier ook best goed gewerkt!
Weet je wat het ook is: jij kent je kind het beste en weet wat hij/zij kan. Ik merk dat anderen (vooral opa's en oma's natuurlijk) in de stress schieten bij dingen waarvan ik wéét dat onze meid ze kan en ik dus niet bang ben voor dat ze valt of iets gevaarlijks doet, terwijl zij er dan al bovenop zitten om haar te 'beschermen'. Ik vind dat overbodig en zelfs onwenselijk, want daarmee laat je haar merken dat je er niet op vertrouwt dat zij zelf in kan schatten dat ze iets kan. Je geeft haar het gevoel dat dingen eng en gevaarlijk zijn en dat zij tekort schiet. Dat wil ik haar niet laten voelen. Ik wil haar juist laten voelen dat wij vertrouwen op haar kunnen. Door haar lekker haar gang te laten gaan dus, zonder overal iets van te vinden. Soms stoot ze zich of valt ze, maar meestal is daar niks mee aan de hand. Opkrabbelen, eventueel een kusje komen halen voor de gezelligheid (dat heeft ze sinds kort als oorzaak-gevolg ontdekt), en dan weer verder spelen. Wij (vriend en ik) reageren zo min mogelijk op haar (sporadische) 'ongelukjes', net zoals we hoesten enzo negeren. Daar springen de opa's en oma's ook bovenop door bij elke kuch heel overdreven te gaan zeggen 'ugge ugge, wat moet je toch hoesten meissie ugge ugge', etc. En dan daarna gek staan te kijken dat ze er een spelletje nepkuchen van maakt, en dat wil ik dus juist voorkomen. Met vallen/stoten net zo: het deed geen pijn, maar aan jouw reactie merken ze dan dat er 'iets' is en dán gaan ze pas huilen en zielig doen. Dat wil ik niet. Dus negeren we alles, als ze gaat huilen is het vroeg genoeg om te reageren. Dus: ik vind je niet te hard of te onverschillig, maar juist heel pedagogisch verantwoord!
Ik kan ook erg lachen om ouders/schoonouders/kinderloze vrienden die in paniek raken bij elke stap die meneer zet. Ze bedoelen het heel goed maar zijn het zelf gewoon niet of niet meer gewend. Toen we zelf klein waren liepen onze moeders ook niet heel de tijd achter ons aan hoor, dat zijn ze alleen allang weer vergeten.
Ik ben ook niet zop moeilijk! Als ze vallen leren ze daar alleen maar van!! Vorige keer zat ze aan de voedingsstandaard van de hond te trekken, waterbak zat vol en na een paar keer "nee"gezegd te hebben en haar weggehaald te hebben, liet ik haar maar gewoon gaan! En ja hoor..........heel de bak om en tutje helemaal zeiknat!! Huilen!!!!!! Maarja, sindsdien is ze er niet meer aan geweest! Dus ze komen er zelf wel achter wat ze wel en niet kunnen doen! En daar hoort af en toe ook wel eens wat pijn of ongemak bij!