Hallo, Ik ben er van de week achter gekomen dat ik zwanger ben en ik was helemaal in de wolken. Ik wilde het zo graag. Maar nu ben ik helemaal niet meer blij. Misschien stom, maar gisteravond heb ik zitten huilen tegen mijn man dat ik het gevoel heb dat ik mezelf niet meer ben en dat de zwangerschap achteraf zo plotseling kwam, dat ik geen "afscheid van mezelf" heb kunnen nemen. Mijn lichaam is niet meer van mij maar van mijn kind en ik zit er een beetje gevangen in. Kent iemand dit? Zijn het gewoon hormonen?
Het klinkt als een typisch geval van hormonen Dit gevoel gaat waarschijnlijk vanzelf over. Ik heb er nu (zo aan het einde) enorm veel last van. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam is overgenomen door aliens....
jaaa dat zijn de hormonen! tenminste.. daar schuif ik het bij mezelf ook op... sterkte en zodra je kan: geniet van je zwangerschap!
Oh Paradijsvogel, wat spannend, zo vlak voor het eind!!!! En Wendy2010, ik zie dat jij ook nog maar pril zwanger bent. Jij hebt ook die gevoelens???? Ik voel me zo ondankbaar. Tegen de verwachtingen in zijn we heel snel zwanger geraakt en we wilden het allebei heel graag. Maar nu twijfel ik enorm.
De eerste paar dagen (ok, 2 weken ofzo) dat we wisten dat ik zwanger ben, had ik er ook last van.. We waren al 18 maanden bezig, toen ineens raak, en toen wist ik ineens niet meer zeker of ik het wel wilde! Nu is dat gevoel helemaal weg, geniet er volop van, en het wordt nu echt echt, want we zijn begonnen met dingen aanschaffen . Volgens mij gewoon hormonen, en er komen ineens zoveel dingen op je af, en ook veel onzekerheid, waardoor je dus niet altijd even blij bent.. Maar het gaat ook vast weer over!
Herkenbaar. Volgens mij een combinatie van hormomen en het plotselinge (en vrij overweldigende besef) dat je leven totaal gaat veranderen. Komt goed hoor. Lees ook maar eens het topic "een beetje paniekerig" (Staat ook bij zwanger zijn > zwangerschap) Dat is het topic van iemand die dit ook heeft, maar aan het einde van de zwangerschap. Ook daar zul je lezen: heel normaal. Je kunt er zelfs tijdens de kraamweek nog wel last van hebben. (Dus als je een beetje pech hebt, komen deze gevoelens drie keer langs ) Komt goed hoor meid, dit zegt niks over houw gevoelens voor de baby of wat voor een moeder je straks zult zijn. 't Is gewoon heel wat, een kind op de wereld zetten! Het zou bijna raar zijn als je daar niet af en toe wat onzeker of angstig van wordt!
Saz667, allereerst van harte gefeliciteerd!! Wat heerlijk voor jullie dat het raak is! En bedankt voor de geruststelling!!!! Het helpt echt enorm.
En Tupp, ook hartstikke bedankt! Dit zijn de dingen die mensen je vaak niet vertellen, maar ik begin me weer wat normaler te voelen En je hebt ook gelijk, het is niet zomaar iets.
Hoi allemaal, Bij is dit ook zo herkenbaar. Ben nu 6,5 week zwanger. Ik dacht ik kom erachter en dan zit ik helemaal op een roze wolk. Maar waar die roze wolk is gebleven? Geen idee, maar niet bij mij. Ook ik twijfel als ben ik er soms weer heel blij mee. Het schommelt bij me. Misschien de hormonen? Geen idee. Het is natuurlijk ook een hele verandering wat er komen gaat. Liefs
Ik ben begonnen met een dagboek in de vorm van brieven aan Roderik Jan Willem. Dat is onze werktitel hoor, zo gaan we hem/haar niet echt noemen Ik merkte net dat als ik aan hem schrijf, dat die roze wolk weer een beetje terugkomt. Oh ja, en de tranen, haha.
Ik voel me afentoe een wandelende baarmoeder, alles draait en staat om de kleine in je buik, voor mij ook, maar dan heb ik soms de gevoelens die jij ook hebt.
@"wandelende baarmoeder": Mooie uitdrukking. Maar het klopt inderdaad wel een beetje. Ik doe bepaalde sporten niet meer, laat bepaalde soorten eten staan, geen drank en ik wordt constant gewaarschuwd toch vooral 'voorzichtig' te zijn. En er wordt tegenwoordig opvallend vaak aan mij gevraagd "Hoe gaat het me je?" Soms wel 4 of 5 keer per dag, terwijl er normaal gesproken weken voorbij gaan dat je zo'n vraag niet hoort. Dat soort dingen kan ook wel de reden zijn dat je je "niet jezelf" voelt.
Ik heb het nu nog Dan denk ik hebben we er wel goed aan gedaan. Hadden we niet nog even moeten wachten maar als ik dan naar de kleine kijk dan verdwijnt dat gevoel weer. Maar het zijn echt je hormonen hoor
ik heb het ook, weliswaar myn 2e zwangerschap alleen nu heb ik soms momenten als ik alleen op de bank zit dat ik denk.... Pfff waar ben ik aan begonnen?!?!?! Hadden we het wel moeten doen, en zo 101 vragen die door me hoofd spoken.. bij mijn eerste zwangerschap heb ik dit ook in periode's gehad.. zelfs nog een week voor de bevalling dat ik heilig riep "ik wil het niet meeeeeer" haha maar goed gelukkig weet je dat je bepaalde dingen roept zonder het te menen... ik denk dat het idd gewoon de hormonen zijn plus het feit dat we vrouwen zyn en ons soms overal druk over kunnen maken komt allemaal goed
Precies! Voeg daar aan toe het constante 'heel veel sterkte', 'succes nog' etc. en dat alles met een erg serieus hoofd, waar de medelijden bijna van afspat, maakt dat je helemaal het gevoel krijgt dat je jezelf een zeer ernstige ziekte op de hals hebt gehaald .
Ik had dat juist na de bevalling heel erg, en ik denk dat het in beide gevallen door hormonen komt. Het is nogal een verandering in je lijf en leven, zowel zwanger raken als ontzwangeren en gaan zorgen voor je kleintje Ik denk dat het vanzelf goed gaat komen, vooral als je het kleintje gaat voelen bewegen Dat is het allermooiste, en meestal toch meer dan de helft van de zw-schap dat het zo gezellig is dat je met zijn tweetjes in 1 lijf woont
Als het hormonen zijn vraag ik me af of het dan ooit weer normaal wordt???.... heb er nog steeds last van nu is het nog je lichaam... strax je hele leven!!! klinkt dat postief hé... Succes nog en gefeliciteerd! 8) hahaha maar verder is het heel mooi hoor!!
haha ach volgens mij blijf je er altijd wel last van hebben Ik roep nu ook wel eens als ie flink het bloed onder me nagels haalt... AAARRHHH kan ik hem niet terug stoppen? en dat na 5 jaar hahaha maar verder is het hartstikke leuk haha