Het zit zo Gisteren is mijn grootmoeder overleden. We wisten dat het niet goed ging, maar om kwart na 7 's morgens krijg ik telefoon dat ze gestorven is. We lagen nog in bed en mijn man vraagt wat er is dus ik zeg dat ze dood is. Natuurlijk kon ik niet meer slapen na zo'n telefoontje, dus ik sta op... mijnheer blijft in bed liggen... OK niet leuk! We hebben de afspraak als we samen thuis zijn dat we om 8u45 opstaan. Hij zorgt voor de oudste, ik voor de jongste. Dan zitten we om 9u aan het ontbijt. Om 10u (!) gisteren is hij nog niet uit bed, en de oudste lag er ook nog in! Ik ben toen naar boven gegaan en hem heel sarcastisch bedankt voor alle steun die hij mij gegeven heeft. Ik was kwaad! Het minste wat hij kon doen is toch wel zijn nest uitkomen. Maar zoals altijd komt zijn slaap vóór alles. Ik heb mij dus echt kwaad gemaakt, en hij heeft zich -denk ik- oprecht verontschuldigd. Ik heb toen gezegd dat ik dat niet direct kon vergeten, dat ik dat nog een plaatsje moet geven. Ik voel mij nog altijd diep gekwetst hierom. Een paar uur later horen we de datum van de uitvaart en de koffietafel en zegt hij doodleuk dat hij misschien ervoor of erna nog kan gaan werken! Sorry hoor! Maar was het nu nog niet duidelijk dat ik toch wel een béétje steun verwacht. Alsof mijn grootmoeder niet belangrijk genoeg is om een dag thuis te blijven. Plus mij alleen met een super rot gevoel met twee kinderen thuis achterlaten. Ik was dus wéér kwaad. Ik dacht écht na dat gedoe van 's morgens dat ik toch enigszins tot hem doorgedrongen was. Niet dus. Weer boel dus, weer heeft hij zich verontschuldigd, en weer zei hij dat hij dat zelf had kunnen inzien... BLA BLA BLA (dat gevoel had ik toch want hij reageert tóch heel anders!) Gisterenavond tegen half elf zeg ik dat ik ga slapen. Het was een moeilijke en emotionele dag en ik was echt pompaf. Dus ik zeg wanneer kom jij (ok strikvraag misschien) en krijg als antwoord binnen een uurtje of zo. Dus wéér laat hij me stikken. Hij ging liever nog wat surfen op het internet dan mee te gaan slapen (terwijl hij 'smorgens zowieso zijn nest niet uitgeraakt!) Ik heb toen héél sarcastisch mijn duim omhooggestoken en gezegd ge doet maar. Toen viel zijn frank en zei hij "ge wilt misschien dat ik mee kom slapen" IDIOOT! (dacht ik, heb ik niet gezegd) natuurlijk wil ik dat! Is dat nu zoveel gevraagd om dat gewoon in te zien? Zéker na wat er al gebeurt was gedurende de dag? Toen zijn opa gestorven was heb ik er alles aan gedaan om het hem zo aangenaam mogelijk te maken. Ik heb hem aangeboden dat ik er was als hij wou babbelen. Ik ben in de buurt gebleven maar niet gaan "plakken" Ik WAS er gewoon. En nu omgekeerd... nul komma nul Vandaag vroeg hij zich oprecht af waarom ik boos was. Ik had zin om hem met de kop tegen de muur te rammen Ik hoop écht (voor iedereen trouwens) dat we nooit iets echt serieus moeten meemaken, want met zo'n gedrag dat overleven we niet als koppel Als hij nog niet weet hoe hij moet omgaan met een overlijden van een grootmoeder... Sorry, echt waar voor dit ellenlange verhaal, maar als ik het korter zou schrijven zou de situatie nog onduidelijker overkomen. Dus vraag ik te veel? Wil ik teveel? Moet ik echt beginnen jammeren vooraleer ik wat aandacht kan krijgen? (Want zo steek ik niet in elkaar)
Gecondoleerd met je oma...Hopelijk draait je mannetje snel bij en ziet hij snel in dat ie niet zo handig bezig is...
Gecondoleert! Ik vind niet dat je teveel verwacht hoor! Als jij een sterfgeval in de familie hebt hoort hij je gewoon bij te staan en (zo te horen) doet hij dat totaal niet en is hij meer met zichzelf bezig.
Ik vind niet dat je teveel vraagt; ik ben alleen bang dat je teveel verwacht... Klein verschil, maar toch wezenlijk. Je mag best je behoeften duidelijk maken aan je man en van hem verwachten dat hij daaraan gehoor geeft (in ieder geval gedeeltelijk). Ik denk alleen dat je misschien niet van hem moet verwachten dat hij dat soort dingen zelf ziet Mannen zijn mannen, en een hoop mannen zien de wereld gewoon heel anders. Dat jij er was toen hij je nodig had heeft hij vast wel gemerkt, maar niet de link gelegd naar een toekomstige situatie waarin de rollen omgedraaid zouden zijn. Ik snap je frustratie heel goed, maar probeer er in ieder geval blij om te zijn dat hij wel bij je is als je het vraagt! Dat is al heel wat... Heel veel sterkte en natuurlijk gecondoleerd met het overlijden van je grootmoeder.
gecondoleerd met je grootmoeder. en nee je vraagt niet veel en zeker niet teveel. maar mannen, blijven mannen......hoe minder je verwacht hoe minder je uiteindelijk gekwetst wordt. heel veel sterkte de komende dagen.
Gecondoleerd met het overlijden van je oma! En nee, je vraagt zeker niet teveel. Lijkt mij niet meer dan logisch dat je wat support en medeleven van je partner verwacht. Helaas zijn mannen vaak nogal botte horken (hier loopt er ook zo 1) en kijken niet verder dan hun eigen straatje. Dus zolang als jij vind dat hij met je moet meeleven er gewoon op blijven hameren en blijven zeggen wat je graag zou willen dat hij doet. Hij doet het dan misschien niet uit zich zelf, maar hij doet het dan wel, en dat lijkt me ook wat waard.
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je oma. Ik vind niet dat je teveel vraagt, logisch dat je op zo'n moment behoefte hebt aan wat steun van je man. Maar mannen... meestal bedoelen ze het niet verkeerd. Mijn man weet ook nooit zo goed hoe hij met dat soort dingen om moet gaan en krijgt dan ook van die wegloop neigingen. Hoop dat dit een les voor hem is voor een eventuele volgende moeilijke situatie!
Allereerst mijn medeleven meid. Nee, ik vind niet dat je teveel vraagt. Maar ik denk dat het kwartje totaal niet valt bij je man. Zoals gezegd, sommige mannen zijn botte boeren. Ik had hetzelfde toen voor een paar jaar terug mijn opa overleedt, mijn man wilde 's avonds doodleuk de kroeg in gaan na een dag vol botte akties dat ik hier verder niet neer ga zetten. Ik heb toen zeer duidelijk gemaakt, dat als hij wegging en er verder niet voor mij was, hij ook niet moest gaan verwachten dat ik ja zei op onze huwelijksdag of dat de sleutel nog in het slot paste als hij thuis zou komen. toen had meneer pas door, nadat ik alles gezegd had wat mij dwars zat, wat ik van hem wilde. Hij zag het gewoon echt niet. Toen was hij er ook voor mij. Ik zou gewoon een gesprek aangaan met hem, en duidelijk zeggen wat je voelt en wat je van hem wilt. Veel sterkte en liefs Knuf
Dit is in mijn ogen wel een heel herkenbaar verhaal. Toen mijn man en ik een paar maanden verkering hadden overleed mijn (stief)opa. Het was dan wel niet mijn echte opa, maar ik zag hem wel een aantal keren per jaar en had het er wel ff moeilijk mee. Ik vroeg hem mee te gaan naar de crematie maar kennelijk was het werk belangrijker voor hem en hij is niet meegegaan met me. Ik was daar toen ook best een beetje verdrietig over. Nu woonden mijn man (toen nog vriend) en ik wel 190 km uit elkaar. Maar uit liefde voor de ander hoor je dat er gewoon voor over te hebben. Je hoort elkaar te steunen in voor en tegenspoed. Ongeveer 9 maanden later overleed zijn opa. We hadden toen natuurlijk wel wat langer verkering en zo en ik deed er alles aan om met hem naar de begrafenis te kunnen gaan. Ik zorgde dat ik vrij kreeg van mijn werk en de dag er na vroeg ik ook nog vrij zelfs, om hem tot steun te zijn in alles. Want hij was toen super verdrietig toen zijn opa overleed. Ik wilde graag bij hem zijn. Dus ik liet hem ook gelijk zien hoe het anders kon... (ik zei het niet maar ik hoopte wel dat dit iets met zijn gedachten zou doen, dat het heel fijn is dat je de ander steunt in moeilijke tijden...) Dus ik vind zeker niet dat je teveel vraagt. Gecondoleerd trouwens met je oma. Veel sterkte ermee.
Gecondoleerd met het verlies van je Oma. Nee je vraagt niet teveel, maar ik denk dat je moet uitspreken wat je van je man verwacht en nodig hebt. Wij vrouwen vinden dat mannen moeten snappen wat we van ze willen. Dat ze dat zelf toch kunnen bedenken, maar helaas werkt het bij mannen anders. Die staan daar helemaal niet stil. Pfff, mannen...
Allereerst gecondoleerd met je grootmoeder. Dit is precies wat ik ook eigenlijk had willen zeggen: Je kunt beter gewoon recht door zee zijn, en duidelijk tegen je man zeggen wat je bedoelt, en van hem verwacht. Ik geloof nooit dat hij zich met opzet afwezig houdt van jou gevoelens op dit moment, en als je duidelijk tegen hem zegt dat je wel wat steun kan gebruiken, zal hij echt wel voor je zijn.
Typisch een vent.. wat ben ik blij dat ik daarvan af ben als ik dit zo lees. Sterkte en gecondoleerd met je oma.
Dank jullie wel voor de reacties. Het probleem is dat ik gisteren morgen echt letterlijk tegen hem heb gezegd, ik wil dat ge er voor me zijt. Na het debacle over het werken gaan vroeg ik "versta je dat onder er zijn voor mij?" en 's avonds flikt hij het mij opnieuw. Ik weet niet meer wat ik moet doen hoor. Ik kan toch moeilijk een bord rond met nek hangen met "ik wil mentale steun" erop?
Advocaat van de duivel: heb je ook in detail uitgelegd wat je verstaat onder 'er voor je zijn'? Voor de gemiddelde man kan dat net zo goed betekenen dat hij fysiek in huis aanwezig is 8) en dat is vast niet wat jij ermee bedoelt. Dus misschien is dat bord zo'n gek idee nog niet.... Hoe treurig het ook is dat het nodig is. Je moet maar zo denken; dit zijn nou die verschillen tussen mannen en vrouwen die ons aantrekkelijk maken voor elkaar (al is dat op dit moment totaal niet waar je mee bezig wilt zijn)
Gecondoleerd met je verlies! Ik denk dat het niet teveel gevraagd is om wat mentale steun van je man te krijgen hoor. Mannen zien dat soort dingen niet zo gauw. Maar wat ik niet begrijp, als je naar bed gaat waarom moet hij dan perse mee?
Gecondoleerd ten eerste! heel erg om je oma te moeten verliezen. ik denk ook dat het voor mannen blijlbaar niet te snappen is wat we willen behalve als we het duidelijk uitleggen. dus leg duidelijk aan wat je precies wil. Hoop dat je snel steun van hem gaat krijgen!
Omdat hij er de hele dag al niet voor mij was, zou ik het ten zeerste geapprecieerd hebben dat hij bij me was. Nog eens een dikke knuffel zou geven, misschien nog wat babbelen. Hij weet ook dat ik superslecht slaap, altijd al, en zeker als ik zorgen/verdriet hebben. Het idee dat hij dan langs mij ligt geeft me ook troost. ALS hij dat tenminste zou kunnen inzien.
Gecondoleerd! Ik snap dat je meer verwacht. Maar zoals al eerder gezegd is, je moet naar mannen toe heel DUIDELIJK zeggen wat je van ze wil. Dus als jij wil dat ie mee naar bed gaat om je gewoon vast te houden dan moet je dat zeggen. Uit zichzelf zien ze dat soort dingen (meestal) echt niet in. Hoe moeilijk t ook is, want we willen allemaal graag een vent die ons snapt zonder dat we in detail moeten treden, je moet echt alles zeggen/vragen. Het is vaak niet dat ze niet willen, maar ze snappen gewoon niet wat wij verstaan onder 'er zijn' voor elkaar. Mijn man zegt altijd zo mooi: "ik kan geen gedachten lezen, dus ook niet die van jou. Als je wat van me wil, zeg dat dan gewoon. Zo moeilijk is dat toch niet."