Ik neig dus niet om met mijn gevoel te kiezen.. Maar met verstand. Was ik eerst zo positief en dacht ik: ik kan het aan.. Nu...denk ik toch anders. Wil ik het mezelf bewust moeilijker maken door dit kindje wel te laten komen?? Ja, werk vind ik heus wel, maar met 2 piepkleine kids kan ik niet meer de eerste beste baan aannemen (bijv. wat verder weg en voor 4 dagen...dat vind ik gewoon niet te doen met 2 kleine kids..vind het al pittig met eentje). En de meeste banen voor mij liggen nu eenmaal wat verder weg. En dan... bijstand of uitkering... Daar word IK ook niet gelukkiger van. Dat is geen vetpot en ik zou het vreselijk vinden als ik niet de nodige of leuke dingen voor mijn kindjes kan kopen. Ik weet hoe ROT het is om te stressen over geld en je af te vragen of je rondkomt tot het eind van de maand! Dan geniet je ook niet van je kids.... Ik kan die stress gewoon niet opnieuw meemaken, maar dat zit er wel dik in.. En ja....ik vind de overtijdbehandeling een VRESELIJK idee en zal er ook gigantisch verdrietig van worden... Maar alleenstaand met een kindje van niet eens 1,5 jaar en een pasgeboren baby...een moeder die overal alleen voor staat... is ook niet ideaal. Wil ik daar willens en wetens voor kiezen?!
Meid jij moet doen wat jouw het beste lijkt! iedereen maakt het verwarrend voor je natuurlijk, maar ik zou als ik jou was wel de knoop doorhakken en het dan maar "gewoon" doen.. je maakt het jezelf nu zo ongelooflijk moeilijk en zoals ik nu alles lees kom jij hier niet voor de volle 100% aan uit, dus moet je het "risico" maar nemen... deze stress is niet goed voor zowel de baby, jouzelf en voor je kleine meid... en eerlijk gezegd denk ik ook niet dat uitstel nog zoveel zin heeft...word alleen maar lastiger.. vind het jammer om te lezen hoe je er nu over denkt, je was zo positief maar ik kan je toch wel begrijpen! (ben nl ook alleenstaande moeder geweest 5 jr lang) vind nog steeds dat je je te druk maakt over wat er gaat komen ivm werk etc.. je bent niet de eerste en zeker niet de laatste moeder die zo zit of komt te zitten... en uitkering? mensen denken dat je 600 euro per mnd ofzo krijg, dat hoor ik vaker.. nou het dubbele heb je sowieso al per mnd plus de toeslagen.. Plus het is 2010... iedereen maakt zich zorgen over geld.. wat betreft de reactie van Me2.. Een kind vraagt er nooit om om op deze wereld gezet te worden, maar om dat nu bij voorbaat te zeggen.. kinderen van alleenstaande ouders kunnen net zo gelukkig OF ongelukkig zijn als kinderen die beide ouders hebben Ken genoeg mensen die samen zyn, altijd ruzie hebben en kinderen hebben.. hebben de kids ook niet om gevraagd, en myn buren slaan elkaar van de 7 dagen in de week minimaal 6dagen het licht uit elkaars ogen dus weet niet of dat kindje daar zo happy is.. maar dat is een andere discussie Lieve assi maak het jezelf nu niet moeilijker dan het is, ik denk dat jij je keuze al gemaakt heb...
Goed gezegd... Want we kunnen (helaas) wel concluderen dat de vader er iig niet zal zijn voor de mama en voor zijn kindjes. Assi, ik wens je heel veel sterkte met deze situatie, het is toch niet makkelijk voor je zeg... Ik denk dat een overtijdbehandeling/abortus heel vaak een keuze van het verstand is. Alleen jij kan met je verstand je eigen situatie afwegen. Je kent jezelf het best, je kent je situatie het best en jij weet het best hoe je gaat reageren op elk van je moeilijke keuzemogelijkheden. En daaruit kies je de minst slechte voor jóu, niet voor de andere vrouwen op het forum die jou niet kennen, je situatie niet kennen en bovendien nog overwegend anti-abortus lijken te zijn wat mag hoor, maar waardoor hun oordeel ook wel wat gekleurd is... Heel veel sterkte!
ik ben niet tegen abortus (in sommige gevallen dan), maar ik wil assi er gewoon voor behoeden dat ze niet de rest van haar leven spijt gaat hebben van deze beslissing. dat gun ik niemand! die pijn lijkt me ondraaglijk.
als ik in haar schoenen zou staan zou ik ook echt "balen". je kiest er ook niet voor om zwanger te zijn als je net uit elkaar gaat, maar het zij zo. ik denk dan....dan maar een moeilijke tijd, maar ik kom er wel. na regen komt zonneschijn zeggen ze toch. daar geloof ik in.
Mijn ex zal er zeker zijn voor ons meisje. En uiteindelijk ook echt wel voor dit kindje in mijn buik, had ik besloten het te houden. Dat weet ik wel van hem. Vind het nog steeds moeilijk om de knoop door te hakken. Ik kies met mijn verstand, maar mijn gevoel gaat de hele andere kant op. Ik zit in een spagaat van gevoel versus verstand!! Het beste voor mij op dit moment is een overtijdbehandeling. Maar ik krijg het al benauwd bij de gedachte dat ik die 1ste pil inneem en dan het toch echt moet doorzetten!! Maar ik wil niet langer wachten met de ingreep...ik kom er zelf niet meer uit!! Morgen dat gesprek met de huisarts en misschien dat ik maandag of dinsdag al terecht kan. Ik blijf maar nadenken en peinzen, maar kan geen besluit nemen waar ik 100% achter sta. Ik vind dit zo erg.....
Heeft je huisarts je geen psycholoog aangeboden om hierover te praten en de zaken op een rijtje proberen te krijgen? Iemand (een professional) moet je hierbij helpen hoor, dit is te ingewikkeld, je komt er echt niet uit zo! (en sorry wat ik zei over je vriend, ik had van al je verhalen, ook van eerder, het idee overgehouden dat je niet zoveel aan hem hebt in de zorg voor je meisje maar dat heb ik verkeerd begrepen, sorry...)
aks je ex er wel zal zijn voor je kids.....dan heb je toch altijd iemand om wat op terug te vallen (ook financieel moet hij zijn steentje bijdragen). en als je al bij de gedachte dat je die 1e pil pakt al een benawd gevoel krijgt, tja....dat zegt mij toch echt dat je er niet achter staat. ik zou inderdaad proffesionele hulp zoeken, maar wel op zeer korte termijn. vraag dat morgen eens aan je huisarts, of ze je niet met spoed door kan verwijzen.
Mee eens dat je misschien het beste professionele hulp kan zoeken. Je kunt niet meer doen of van jezelf verwachten dan deze keus zorgvuldig maken. Je kunt achteraf altijd trots zijn op jezelf dat je niet over 1 nacht ijs bent gegaan en beide alternatieven goed overwogen hebt. Welke keus je uiteindelijk maakt doet daar niets aan af. En misschien een botte opmerking: ik denk dat je wat je ook doet wel eens spijt zult hebben. Zo zitten we nu eenmaal in elkaar, "had ik maar" en "wat nou als" zul je je altijd blijven afvragen. Niet alleen als je het kindje laat weghalen, maar ook als je het houdt en het eens moeilijk hebt omdat je er alleen voor staat. Er is gewoon geen makkelijke uitweg meid
Dit is natuurlijk een drogredenering. Uiteraard zijn de kinderen van alleenstaande ouders niet per definitie ongelukkig(er). Dit heb je mij met geen woord horen zeggen. Voorts zijn er inderdaad veel getrouwde mensen die afgrijselijke dingen doen tegen elkaar en hun kinderen. Wat mij betreft zouden die mensen helemaal geen kinderen mogen krijgen, maar dat is een andere discussie. Waar het mij om gaat is dat ik me afvraag of een ongeboren kind niet de meest gunstige uitgangssituatie verdient.
je kunt ook altijd nog een gesprek aangaan met het FIOM of het VBOK, bij de laatste doen ze ook telefonisch consult en het zou je wellicht kunnen helpen om de beslissing goed te kunnen maken. Zij zijn gespecialiseerd in deze situaties en keuzes en zij staan er helemaal objectief in.. hier op dit forum heb je altijd mensen die zeggen, niet doen en die 2 die zeggen wel doen, dus dan kun je nog de keuze niet maken. ik zou zeggen probeer het en misschien kun je zo verder komen?
Wat je ook beslist, neem t niet ondoordacht meis.. als je gevoel zo anders is als je verstand.. zorg dat je dan in ieder geval met een professioneel iemand kan praten die kan zorgen dat je wat meer vrede hebt met je beslissing, wat t ook word.. Sterkte meid..
Nee, mijn huisarts heeft me niet doorverwezen naar een professional. Ze zag wel dat ik heel erg twijfelde, maar ik heb er toen ook niet aan gedacht om hulp te zoeken. Ik dacht tot vandaag: laat ik zelf eens goed nadenken. Van dat 'goed' is niks meer over, als dat al het geval was! Vandaag ben ik ook eerder vertrokken naar huis. Op het werk was ik heel stil en afwezig. Zelfs mijn collega's vroegen wat er was... Maarja, ik ga dit niet met iedereen delen. Mijn ex was net bij mijn moeder om de kleine op te halen en blijkbaar hebben ze over de breuk gepraat. Ik belde mijn moeder op dat moment toevalling en ze begon er meteen over door te zagen dat ik mijn ex een kans moet geven. Dat ik moet praten met hem en het bij moet leggen.. JEETJE!!! Dat het gevoelsmatig gewoon op is bij mij wil niemand begrijpen, volgens mij! (ik kom uit een cultuur waarbij je pas weg gaat bij je vent als je in coma gemept wordt ofzo, grrrr!) Ik was erg boos aan de telefoon en heb gezegd dat ze mijn besluit maar moet respecteren en dat ik géén zin heb in bemoeizucht! Ook mijn zus zaagt er zo over door... Ja, hallo zeg! Mijn broertje is de enige die mijn besluit respecteert, maar hij weet dondersgoed hoe mijn ex is aangezien we vorig jaar bij hem hebben ingewoond. Maar niemand die het meer heeft over de zwangerschap en hoe IK mij voel en wat ik met deze zwangerschap wil... Ik ben dus érg blij dat ik morgen een gesprek met de huisarts heb! En na dat gesprek ga ik FIOM bellen.. een telefonisch consult is misschien wat afstandelijk, maar ik zit ook met mijn werk.... Man oh man, wat een situatie... Enerzijds ben ik in mijn hoofd bezig met de overtijdbehandeling. Anderzijds sta ik in de drogist met een doosje foliumzuur in mijn handen... Snap jij het nog? Ik namelijk helemaal niet meer. Ik weet in ieder geval dat het hoog tijd is voor een professoneel gesprek. Iemand die verstand heeft van de financiele kant en de praktische kant (hoe doe je als alleenstaande moeder met een dreumes van nog geen 1,5 jaar en een pasgeboren baby?????) Ik denk dat als deze angsten worden weggenomen en/of de situatie helemaal niet zo erg gaat worden als het nu lijkt..zou ik véél sneller voor dit kindje kunnen gaan.
Assi, ik heb al een tijdje meegelezen en wil alleen maar zeggen dat ik het heel goed en sterk van je vindt dat je blijft kiezen voor jezelf, ondaks de druk van familie. Blijf ook uit jezelf kiezen voor wat btreft je kindje. Maar weinig mensen staan hier neutraal in, daarom ben ik blij te lezen dat je er wat hulp bij zoekt bij een neutrale instantie als het FIOM. Pas echter wel op met het VBOK, da's niet neutraal (Vereniging ter Bescherming van het Ongeboren Kind). Niet dat ik daar op tegen ben, maar als je zelfstandig tot een zo weloverwogen mogelijke keuze wilt komen, kun je het beste vermijden in een bepaalde richting geduwd te worden. Heel veel sterkte met de keuzes die je nog moet maken!
Lieverd, ik heb het je nog niet eerder gezegd, maar ook als je wel een vast contract hebt, geeft dat geen zekerheid. Ik had een vast contract en met 37 weken zwangerschap kreeg ik te horen dat ik na mijn zw. verlof op straat stond! Tjah, daar sta je dan.... Laat alsjeblieft je beslissing niets te maken hebben met financiële gronden, hoe moeilijk ook, maar dat is maar materieel. Je kindje, waar je volgens mij in iedere ander situatie 100% voor zou gaan, is je vlees en bloed. Als ik jou verhalen zo lees, voorspel ik je dat je enorm veel verdriet en ook echt spijt gaat krijgen als je het kindje weg haalt... Ik vind je echt een sterke vrouw en nogmaals, ik weet zeker dat je het gewoon gaat redden met je 2 ukkies straks, je moeder staat achter je en je broer en zus(sen) die gaan je gegarandeerd ook helpen. Sterkte!
Assi, ik vraag me even iets af.... STEL, je ex zo helemaal omdraaien, dus echt een vader en een man worden die jij graag in hem gezien had, zou je het dan nog een kans durven geven, of is het echt zo over bij je, dat je daar niet meer over na kan denken? Zelf heb ik afgelopen december mijn man een ultimatum gesteld, óf we gingen in therapie, óf hij had 15 januari de echtscheidingspapieren voor zijn neus liggen. Hij heeft voor het eerste gekozen, we zijn in therapie gegaan en het gaat nu zo geweldig goed tussen ons, het lijkt wel een droom.... Misschien dat je dat nog wilt, of is dat geen optie meer?
Assi, Ik heb ook ontslag aangezegd gekregen in mijn zwangerschap. Na mijn verlof was de arbeidsovereenkomst ontbonden. Ook een contract voor onbepaalde tijd. Niets geeft zekerheid. En 1 of 2 kindjes maakt in die situatie volgens mij niets uit. Ik heb net als jij thuis gezeten met de druk van solliciteren en een kleine baby. En jij hebt, en ook ik een baan gevonden in deze moeilijk tijd! Als het nu lukt en je moet weer zoeken, lukt het dan ook zeker!
assi, wat je besluit ook wordt, je hebt er goed over nagedacht. ik hoop dat je morgen met de HA een goed gesprek kan hebben? en dat ze je kan doorverwijzen naar iemand. probeer niet al te ver in de toekomst te kijken. er kan zoveel gebeuren in een jaar wat je niet zou overzien. (maar wel goed dat je er over nadenkt) nogmaals heel veel succes en sterkte.