Hallo dames, Ik zit met een groot dillema! Mijn vriend en ik hebben in november 2009 besloten om te stoppen met de pil omdat we allebei een kinderwens hebben. Aangezien ik al 13 jaar anti-conceptie heb gebruikt had ik wel de indruk dat het enige tijd in beslag zou nemen om zwanger te worden. Eind januari was ik een wk over tijd en ben direct een test gaan halen, die was negatief. En een paar dagen later heb ik 2 dagen gemenstrueerd. De volgende menstruatie bleef weer uit en had besloten om iets langer te wachten om de test te doen. Het was inmiddels dik 2 wk later en had last van pijnlijke borsten en af en toe misselijkheid. Dus heb een test opgehaald van clear blue met tijdsindictor (wel zo handig) en ja hoor de test was positief en de tijdsindicator was 3+. Ik was helemaal door het dolle heen maar ook ergens wel heel erg geschrokken omdat het sneller was dan verwacht. M'n vriend reageerde ook enthousiast maar ook geschrokken. We wilden weten hoever ik al heen was op dat moment omdat we nog wel es avondjes doorzakten met alcohol en drugs en hebben dus een echo laten doen. Op dat moment was ik 7 wk en 2 dagen zwanger en voor zover te zien was alles goed, we hebben zelfs het hartje gehoord!! Aangezien zijn vader opdezelfde dag jarig was hadden we besloten om het zijn ouders alvast te vertellen, een leuker verjaardagscadeautje bestaat er niet (voor het eerst opa worden!!) Maar vanaf dat moment is het alleen maar achteruit gegaan met onze relatie. Ik heb veel last van ochtendmisselijkheid,pijnlijke borsten en oververmoeid. Hij kan op de een of andere manier hier niet mee omgaan en gaat zich er tegen verzetten Ik dacht dat het tijdelijk zou zijn en wel over zou waaien maar het wordt alleen maar erger, hij zegt allerlei kwetsende dingen dat hij ineens te veel twijfel heeft en ook aan mij twijfelt of ik het wel aan kan want sinds ik weet dat ik zwanger ben heb ik volgens heb ineens overal last van!!! :x Hij is zo onredelijk bezig en heb het idee dat het komt doordat hij moet stoppen met blowen en dat niet kan, ik moet het tenslotte ook allemaal laten staan (vind ik helemaal niet erg hoor!) en heb hem al heb verteld dat het mij allemaal niet uitmaakt wat hij doet zolang hij mij er maar niet mee lastig valt want ik heb al genoeg aan m'n hoofd op dit moment! Hij is zo egocentrisch bezig dat hij me zelfs al heeft gezegd dat hij het kindje niet meer wil en het niet wil erkennen!! Dat was voor mij de druppel en heb hem op straat gezet (hij woont bij mij in). Ik ben echt helemaal radeloos en weet niet wat ik hiermee aan moet. Dit alles is gister gebeurt en ben nu 9 wk en 4 dagen zwanger, zit er echt ff helemaal doorheen want ik kan het niet bevatten omdat hij het zelf in eerste instantie ook wilde en nu ineens terugkrabbelt. Tot overmaat van ramp heeft hij me gister een sms gestuurd dat hij toch het kindje wel erkend maar dan ook co-ouderschap met gelijke rechten wil. Geen eens een excuus of wat dan ook!!!:x Volgens mij is hij op dit moment helemaal de kluts kwijt want co-ouderschap is helemaal niet van toepassing in mijn ogen als je je vriendin in de 9e wk zo behandeld en laat zitten!! Daarnaast zit ik nog met het feit dat ik een koopwoning heb en 40 uur per wk werk! Graag hoor ik jullie advies en wat jullie hiervan vinden want ik weet het ff niet meer! Liefs
Wellicht wordt het te heet onder zijn voeten.Mannen kunnen helaas weleens zo reageren in zulke situaties wat op overigens niet goed keurt dat hij zo debiel doet. Ik zou het even aankijken en evt een gesprek met hem aangaan na een tijdje. Als hij zo raar blijft doen is het over en uit lijkt me. Sterkte met deze rot situatie
ja ik zou het ook even laten bekoelen en dan na een paar dagen of een week eens een goed gesprek met hem aangaan. dan heeft hij er ook over na kunnen denken en misschien dat ie dan toch wel inziet dat hij heel raar bezig is. het is ook lastig voor mannen om te begrijpen wat een zwangerschap met een vrouw doet en hoe je je dan voelt en wat er allemaal veranderd. en dan is het voor hun misschien ook moeilijk te accepteren dat hun vriendin/vrouw ineens veranderd. geef elkaar even de tijd om na te denken en praat daarna eens goed met elkaar. succes! en gefeliciteerd natuurlijk!!
Ik kan je geen advies geven, maar als je half februari ruim 7 weken zwanger was, hoe kan je nu dan pas 9 weken zijn? Dan zou je toch al 16 weken zwanger ofzo moeten zijn?
Pfoe....ja het verstandigste was natuurlijk geweest om samen te stoppen met de pil EN met de drank en de drugs voordat je verder ging....dan had je in ieder geval een beetje meer inzicht gehad in hem. Maar buiten dat heeft mijn vriend er ook last van (gehad) hij vindt het erg moeilijk zich er bij neer te leggen dat je opeens zoveel mankeert, alleen is hij niet het type wat dan expres kwetsende opmerkingen gaat maken, hij zegt het gewoon, wat opzich ook kwetsend kan zijn. Maar ik heb er wel op kunnen reageren en nu begrijpt die toch 80% van de tijd dat ik ook niet voor mijn lol al die dingen heb, het liefst zou je toch gewoon lekker door huppelen en lol hebben tijdens je zwangerschap he? Ik zou hem gewoon even de tijd geven (als je hem nog terug zou willen) en duidelijk maken dat als die niet eens 9 maanden voor jullie kind zonder drugs door het leven kan hij zeker weten geen co ouderschap krijgt, je wilt je kind toch niet bij zo'n iemand achter laten? Ze zouden mannen allemaal verplicht een zwanger zijn dagje moeten geven, gewoon om te voelen hoe het voelt.
Dank jullie voor alle reactie's! Denk ook dat dat het beste is, maar weet überhaupt niet of ik hem wel terug wil. Hij had hier toch ook beter over na moeten denken vooraf? Dan had hij het gewoon moeten zeggen dat ie het niet wilde! En Wendy ik heb pas 29 maart m'n eerste echo gehad, had ik er ff bij moeten zetten want nu was het niet helemaal duidelijk. M'n excuus voor de verwarring. Nou ja al met al zal ik wel afwachten wat de tijd me gaat brengen, ik ben in ieder geval wel heel erg blij maar hierdoor wordt ik wel aan het twijfelen gebracht! Maar ik denk toch ook ergens wel dat ik het zonder hem red. En wil ook zeker niet mijn kindje aan um overlaten als hij z'n leven niet veranderd!!
Zo meid wat een verhaal, lucht zeker wel even op dat je je verhaal even kwijt bent? het is goed om je gevoelens van je af te schrijven, vooral als je zwanger bent. ik zeg gooi het er uit =) Een zwangerschap doet veel met je emoties, voor jou geeft dit veel veranderingen, lichamelijk maar ook geestelijk. Je kan minder hebben , maar ook momenten hebben dat je de hele wereld aan kan, voor een vrouw is dit al moeilijk te begrijpen, laat staan voor je partner. Ik herken het wel, je kan soms niks van jezelf snappen, je verwacht iets van je vriend, maar hij kan dat natuurlijk niet ruiken, dus als hij het niet doet, kan je als vrouw zijnde je gekwetst voelen, zonder dat je vriend daar enig aanleiding tot geeft. Vrouwen zijn sowieso lastig hoor!! =) mannen daarin tegen ook, tja, geven en nemen, we zijn anders en das nou eenmaal lastig. hoe je vriend gehandeld heeft, teminste als ik jouw verhaal lees, vind ik niet juist, ik noem het weg lopen voor je problemen, dat heeft natuurlijk nooit zin! Je kan net zo hard weg lopen voor dingen, maar zolang je niks afrond op een gezonde manier blijft het je leven lang achtervolgen, op dit moment zal je denk ik rust moeten nemen, ook van hem, hoe moeilijk dat ook is, geloof mij, ik weet dat het heel moeilijk is om afstand te doen van iets wat je lief is, maar denk aan jezelf, wees zelf nu even egoistisch en zet je zelf voorop!!! zorg dat je sterk staat, want dat heeft dat kleine wondertje in jouw buik ook nodig! Meid hou de eer aan jezelf, je bent zelf beter dan wie dan ook! nog een tip, handel niks af per sms, dit kan hele verkeerde indrukken opwekken, neem je rust en probeer hier samen uit te komen, praat na een tijdje met elkaar. en luister vooral na elkaar, geef beide je wensen aan en kijk of er nog een kans in zit, dit is geen makkelijke periode, je hormomen zijn op d ehobbel en je kan minder hebben, de ene vrouw kan hier beter mee omgaan dan de andere en dit geldt ook voor mannen. Probeer aan de positieve dingen te denken, ik neem aan dat er van beide kanten wel liefde is en dat jullie alle 2 het beste willen voor jullie kleine en voor jezelf, als je die gedachten vast gaat houden , komt alles ooit wel opzijn pootjes terecht, dit kan zjn samen of alleen. Ik wens je heel veel succes, neem geen overhaaste beslissingen! en luister vooral naar jezelf, alleen jij kan aangeven wat het beste is voor jezelf! kop op meid! en heel veel succes !
Oh jeetje wat een nare situatie Ik heb helaas geen advies voor je maar kies voor jezelf en voor je kindje! Het kan inderdaad zijn dat het hem te heet onder zn voeten werd en het nog erg onwerkelijk is voor hem, wat zijn gedrag totaal niet goed maakt trouwens. Mijn eigen vent had eerst ook zoiets van 'stel je niet aan met je vermoeidheid, misselijkheid ect ect'. Tot hij de eerste echo zag en zag dat het toch echt echt waar was, toen pas kwam het besef een beetje bij hem. Nog snapt hij het niet altijd hoor, komt omdat wij het voelen wat er met ons gebeurd en de mannen zien nog niks veranderen aan de buitenkant. Je vriend is wel erg bot moet ik zeggen.. Helemaal om zoiets per sms te doen Hoe lang zijn jullie samen? Goed dat je hem even het huis uit hebt geknikkerd, stress kan jij momenteel helemaal niet gebruiken, pak je rust zoveel mogelijk. Blijf helder nadenken. Geniet van je kleine!! Geniet van je zwangerschap! Voor je het weet is het weer voorbij. Tuurlijk red je het zonder je vriend, hoe vervelend het soms ook klinkt maar jouw gezondheid staat nu even voorop en niet zijn botte gedrag. Ik hoop dat je veel steun hebt uit je omgeving. Liefs, Corina
Jeetje, wat een actie van je vriend. Ik zou het zeker even een paar weken laten 'afkoelen' zodat je zelf ook goed kan bedenken hoe jij de situatie wilt hebben. En ik zou hem in die tijd in ieder geval geen enkele toezegging doen wat betreft co-ouderschap en erkenning....(dat zou hij bij mij op dat moment echt even hebben verspeeld!). Maar ik zie dat jij er zelf heel sterk in staat en jij gaat het zeer zeker ook zelf redden, ookal had je het je waarschijnlijk heel anders voorgesteld van te voren! Veel succes!
Meid heel veel sterkte.. wat co-ouderschap betreft.. daar heeft hij niet zomaar recht op.. als jij dat niet wilt zal hij dat moeten aanvragen via de rechter en hier staat een moeder wanneer ze dit niet wil erg sterk in.. Erkenning alleen geeft je ex wel recht op het zien van zijn kind en de plicht om allimentatie te betalen, maar zwart wit gezegd niet meer dan dat.. Jij hebt dan nog wel volledige voogdij en zeggenschap.. Hij dus niet.. laat je niet onder druk zetten wat dit betreft.. Erkenning betekend geen voogdij.. dat wordt nogal eens verwisseld.... HOpelijk draait hij na een afkoelingsperiode bij en kunnen jullie eruit komen als je dat nog wil... Heel veel sterkte..
klopt,maar ff ander vraagje, als het kind wel erkend is, dan kan je als moeder zijnde toch niet de volledige voogdij aanvragen??? omgangsregeling moet er toch altijd blijven?? of niet???
Dank voor al jullie lieve reactie's. Vandaag heeft hij me diverse malen geprobeerd te bellen en gesms't, daarin heeft hij laten weten dat hij toch zijn verantwoordelijkheid neemt en met me om tafel wil om het een en ander te bespreken. Maar ik heb niet gereageerd omdat ik vindt dat hij nu maar ff in zijn sop moet gaar koken, heeft ie tenslotte ook bij mij gedaan. Ik wil het ook een poosje laten rusten zodat we allebei redelijk kunnen nadenken over de situatie en een redelijk besluit kunnen nemen. Bovendien is het me al opgevallen dat sinds hij weg is ik meer rust in mijn hoofd en lichaam heb waardoor de kwaaltjes ook minder worden (komt gewoon doordat ik in m'n eigen huis op m'n tenen moet lopen denk ik) Dus vind het ook wel lekker die rust. Bovendien denk ik ook dat het niet verstandig is om nu alweer te gaan praten, het is nog maar 2 dagen geleden dat hij zei dat hij het kindje niet wilde en niet zou erkennen!
Als je vriend het kindje erkend heeft hij geen gezag. Jij bent de enige die beslissingen omtrent het kindje mag nemen. Hij heeft dan wel recht op een omgangsregeling en de plicht tot betaling allimentatie. Het gezag voor jouw vriend zou je moeten aanvragen (een aantal formulieren opsturen naar het kantongerecht) Na een aantal weken krijg je een uitreksen uit het gezagsregister thuis waarin jouw vriend dan is opgenomen als gezaghebbende van de baby) Dit kan overigens alleen als jijhiervoor toestemming geeft en je handtekening onder de aanvraag zet. Hij kan, als jij gene toestemming geeft wel via d erechter gezag aanvragen maar dat moet met een advocaat en kost een boel geld.
okay ik hield even wat door elkaar, sorry, hiervan was k al wel op de hoogte, sorry... maar wel topdat je zo snel reageerde
Inmiddels alweer een poosje later en het besef komt zo langzamerhand bij m'n vriend. Heb wel gezegd dat we er goed aan doen voorlopig afstand te houden dus gaat hij in de buurt maar een vakantiehuisje regelen zodat ie toch zijn eigen plekje heeft. Denk dat het allemaal wel goed komt, als we elkaar de tijd maar gunnen. Dank voor alle reacties die ik heb gehad van jullie, heeft me toch erg goed gedaan en bovendien ben ik daardoor ook sterker in m'n schoenen gaan staan
jeetje meis, wat een k** situatie,samen voor een kindje gaan, en nu je zwanger bent terugkrabbelen,zegt meer over hem dan over jou meid, snap dat je er nu helemaal doorheen zit,misschien kun je naar je huisarts gaan voor hulp, en begeleiding voor hoe nu verder? denk aan jezelf en je kindje meid, heel veel sterkte!
Dat klinkt eigenlijk wel als goed nieuws! Als ik je posts zo lees dan zal het beetje afstand jou ten goede komen en dat kan dan ook jullie relatie weer ten goede komen. Heel veel succes!
Denk dat het voorlopig inderdaad het beste is. Ben wel een stuk rustiger sinds ik mijn verhaal hier heb verteld. Maar toch voel ik me best wel eenzaam (ik weet dat ik niet alleen ben) maar toch En dan de hormonen nog die met me op de loop gaan, dat valt niet mee . Maar iig bedankt voor je reactie! Liefs