Hij ligt nog in het ziekenhuis.. is vandaag 35 wk en een dag. Ligt wel in een wieg. Helaas sinds twee dagen weer meer bradycardie's (sinds hij zelf wat voeidngen per dag drinkt). Ik hoop hem met een week of 37 thuis te hebben. Maar wil er pas over denken als hij helemaal niet meer dipt en alles overduidelijk in orde is.... Ik was twee dagen ervoor opgenomen omdat mijn baarmoeder al aan het verstrijken was. Lag aan de weeenremmers. Dat de bevalling een kwestie van rekken was wisten we, dat hij slechts een paar uur sinds de start van de remmers zou komen was wel erg snel.... Het is dat de verloskundige mijn weeen niet als weeen aanzag anders was mijn man meteen gebeld. We wonen maar 10 minuten van het ziekenhuis vandaan. Man heeft er geen trauma aan overgehouden trouwens, die van jou wel? En ik was te druk bezig met in paniek zijn van de snelheid om er bij stil te staan
Dank je wel! En inderdaad, ik probeer ook voor me te houden dat ze niet weten waar ze het over hebben. Aan de andere kant verwacht ik van een vriendin die me zo dierbaar is wel iets anders... afijn het is ook een beetje mijn eigen schuld. Ik ga altijd maar door en door en dn denken mensen al snel dat alles altijd wel meevalt. Ondertussen wil je niet laten zien dat het soms goed tegenvalt Hoe is het met jouw kindje gegaan? Ik zie dat jij ook veel te vroeg bent bevallen.
Lady K van harte gefeliciteerd met je zoontje! Hopelijk gaat ie het drinken snel leren en kun je hem mee naar huis nemen. Veel kindjes krijgen weer dipjes als ze zelfstandig beginnen te drinken. Het kost hun zoveel energie ook, ze moeten ineens tegelijk ademen, zuigen en slikken. En dan vergeten ze soms even te ademen. Hadden mijn kids in het begin ook. Maar hopelijk krijgt ie het trucje snel door. Dat van de vriendin hier ook meegemaakt. Wij hebben onze beste vrienden toch toegelaten om in het zkh op bezoek te komen (in principe kwam bij ons alleen naaste familie), omdat ze zooo graag de kindjes wilde zien. En de babys lagen al in een wiegje, dus vond ik het al makkelijk dan een baby in de couveuse laten zien. En ze wogen AL 2 kilo (voor ons waren ze al groot).. Nou je had die gezichten moeten zien.. mijn vriendin zei letterlijk: Dat ZOIETS kleins geboren kan worden!!! (ik had daar notabene van te voren verteld dat ze klein waren en dat we geen bezoek wilden vanwege dit soort reacties en dan doet ze het toch!) Ooh, en ze namen hun 1 maand oude baby van ruim 5 kilo ook even mee op visite.. Ik heb toen zo moeten huilen toen ze weggingen, en bij kolven kwam geen druppel omdat ik zo overstuur was. Daarom weet ik dat het bijna onmogelijk is om je er niks van aan te trekken, hoe rationeel je het probeert. Maar probeer toch te beseffen dat die mensen echt geen flauw benul hebben hoeveel pijn ze je doet met die opmerkingen.. Je past niet binnen het normale bevallingsverhaaltje en dan hebben ze geen idee hoe te reageren.. Maar uiteinelijk gaat het toch om jou en je zoontje. Jammer dat je man er niet bij was. Die van mij kwam ook het laatste seconde binnenrennen (ik kreeg keizersnee). Hij was wel op tijd in het zkh, maar was zo zenuwachtig dat ie dat operatie-pak niet aankreeg En jij het het ook te verduren gehad, let je even goed op jezelf? Hou je ijzergehalte in de gaten, je hebt je energie nu harder nodig dan ooit!
@LadyK; Gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje. Hopelijk mag hij heel snel mee naar huis. Overleg even met de arts(en)/verpleegkundigen over de bradie's die hij krijgt tijdens voeden en verschonen, want zoals Adi al schreef hebben alle kindjes dat. Ook aterm geboren kindjes, alleen liggen die niet aan de monitor en zie je dat dus niet (meten is weten...). Op den duur telde de verpleging bij onze jongens de dipjes tijdens voeden en verzorgen niet meer mee (we mochten zelfs de monitor dan uitzetten), omdat het geen 'echte' waren. Heel veel sterkte in ieder geval. Pas op jezelf, want je bent nog maar net bevallen.
@ladyK: ook hier kreeg mijn dochter weer meer dipjes toen ze én in een wiegje mocht ipv de couveuse én toen ze meer zelf ging drinken. En ook hier werden op een gegeven moment die bradies niet meer geteld en mochten we haar van de monitor afhalen als ik haar ging voeden. Maar toch schrik je wel weer dat die brady's meer worden he? Ik weet nog dat ik er flink van heb lopen janken toen ik het lijstje met al die brady's zag. Zelfde als toen ze voor het eerst in badje mocht. De hele dag daarna alleen maar brady's. Het kost ze ook allemaal nog zo veel energie! Mijn dochter is uiteindelijk met 39 weken thuisgekomen, dus ze heeft 5 weken in het ziekenhuis gelegen. Ze had een open ductus en moest daarvoor behandeld worden in Nijmegen. Het gaat nu gelukkig heel goed. Heb je ook wél begripvolle mensen om je heen waar je goed mee kan praten? @adi: ongelooflijk zeg dat die vriendin haar baby meenam!!! Hoe pijnlijk zeg! Ik kan me goed voorstellen dat je geen druppel meer kon kolven daarna van de emoties. Pffff....
hier hetzelfde over de bradies, Ons kleintje mocht met 37+1 weken naar huis, dat was best wel heel snel voor het aantal weken waarmee hij is geboren. trauma? hij zegt van niet, maar ja het is toch niet te veranderen. Bij mij begon de bevalling midden in de nacht en mijn man reisde elke dag op en neer (bijna 2 uren heen en ook weer 2 uren terug) De dag ervoor hadden we juist afgesproken dat hij een dag zou werken en dan de dag erna pas weer zou komen. Hij was die avond nog geweest, en ik durfde hem niet voor niets te bellen. VK zei dat de baby waarschijnlijk nog een aantal dagen op zich kon laten wachten, en een gemiddelde bevalling duurt ongeveer een uur of 10? Maar na een kwartier zetten de weeën wel flink door en dacht ik, ik bel hem alsnog. Hij moest van mij met mijn ouders meerijden omdat hij zo stotterde aan de telefoon leek het me niet vertrouwd. Hij moest dus eerst ook nog op hen wachten.(een half uur ofzo) Toen ik meteen na de bevalling belde, kwamen ze net de parkeergarage ingereden. Gelukkig was hij wel bij het hechten van de knip, toen had ik hem hard nodig, en hij kon gelukkig ook nog mee naar de couveuseafdeling lopen. nu wist ik tenminste zeker dat ons kleintje niet verwisseld zou worden met een ander kindje(daar was ik bang voor). Wat wel traumatisch is geweest voor ons beide, is dat Ons kleintje een infectie heeft opgelopen en we hem bijna voor onze ogen zagen overlijden bij het inbrengen van de tube (zuurstofslang in de longen voor volledige beademing) wij mochten hierbij blijven, en hij werd helemaal blauw en hartslag en ademhaling hielden bijna op. maar vooral voor mijn man, omdat die alles heeft gezien en ik mocht van hem niet kijken (we werden na een tijdje ook weggestuurd, want het lukte niet) Dit vond ik eigenlijk het ergste deel van de hele ziekenhuisperiode
Oh mijn God, meid dat vergeet je je hele leven niet! Vreselijk dat je ventje zo kantje boord was, en dat je ook nog bij was. Van andere kant kan ik me voorstellen dat je het nog erger had gevonden als het gebeurt was als je er niet bij was.
Jeetje meid...... dat is zeker heftig!!!!!!!! Pff dan weet je niet meer waar je het zoeken moet als moeder.
OOOh wat fijn om te horen dat die brady's bekend klinken met meer voedingen, badje etc..... dat geeft me een goed gevoel omdat ik dan weet dat het er gewoon bij hoort. Jamie moet wel aan de monitor blijven omdat hij dus echt verkleurd als hij het heeft en er nu even niet altijd zelf uitkomt (hartactie daalt ook naar 55) en dus in zijn gezicht geblazen moet worden. Maar vandaag heeft hij 4 flesjes zelf gedronken en minder incidentjes gehad dus het gaat weer de betere kant op Bedankt voor het geruststellen! Doet me echt goed!
Wat goed zeg!!! Applaus voor de kleine man! Het kost hun echt heel veel moeite... Maar je kunt als ouder ook aangeven als jullie bijv niet willen dat te snel te veel wordt gevraagd van hem. Wij hebben samen met de verpleging een plan gemaakt voor het opbouwen van zelf drinken. Bijv eerst 2x per dag proberen, daarna om de voeding enz..
@OnsKleintje: tjemig, je spreekt met recht over een traumatische ervaring! Wat een hel om je kleintje bijna voor je ogen te moeten zijn overlijden. Pfff. Heftig. @LadyK: wat knap hoor dat hij al 4 flesjes zelf heeft gedronken vandaag! Ook hier heeft ons kleintje wel eens een tikje gehad om even weer goed door te gaan ademen of inderdaad even in het gezicht geblazen.
Wat een onbeschofte horken zijn jullie allemaal tegengekomen zeg! Onze dochter is geboren met 33+5 weken en heeft 2,5 week in het zh gelegen. Eigenlijk deed ze het heel erg goed. Van die ene lijst heb ik wel enkele opmerkingen gekregen, maar ik heb ze niet als kwetsend ervaren. Hoewel er wel een vriendin was die steevast volhield dat de ontwikkeling nu gewoon hetzelfde is als een op tijd geboren kind. Dat heb ik nu 3 keer uitgelegd dat dat niet zo is. Ze komt 6 weken ontwikkeling in de baarmoeder tekort, dat is niet zomaar ingehaald omdat ze toevallig al geboren is. Nu heeft ze dat wel door. Iedereen weet dat ze te vroeg is geboren en vraagt hoe lang ze nog bij de KA loopt. Ze gaan verder nergens van uit. (Bijvoorbeeld: ze doet het nu toch goed, dus waarom nog steeds KA) Er was begrip voor dat ze niet allemaal in het zh mochten langskomen. Gelukkig maar, want het kan ook anders begrijp ik. Er was wel een zus van een vriendin die het raar vond dat ze haar niet vast mocht houden. Ze was al een paar maanden oud, maar toch door de premature geboorte en ziekenhuisperiode was ik erg beschermend en wilde ik haar niet zomaar iemand in de handen geven. Ik ken haar amper, ik zag haar alleen op verjaardagen! Sindsdien zegt ze niets meer. Premature baby's zijn met recht vechters en ik ben dan ook supertrots op haar! Jaloezie begrijp ik ook goed. Er zijn vriendinnen zwanger (geweest) en als die de magische grens (in mijn ogen dan) van 34 weken passeerden voelde ik echt een steek van jaloezie. Laatst is een vriendin bevallen en toen ik op kraamvisite ging moest ik toch even slikken.. Ze lagen samen heerlijk op bed op nog geen meter afstand van elkaar.. Ze moest voeden dus moesten wij weg. Nog een steek. Hier is de bv ook niet echt vlekkeloos verlopen.
Zo herkenbaar ons kleintje. De opmerkingen die we bij Britt kregen.. je zou iemand wel een ram willen geven. Nu ook.. ach hij is toch thuis dan is het een gewone baby. Sja in hun ogen maar goed heb wel geleerd het van me af te zetten.. euhm redelijk van me af te zetten
Hallo, Misschien een hele stomme vraag, maar ik heb alles gelezen, en heb zelf geen ervaring met te vroeg geboren kindjes, op mn nichtje na, maar toen was ik 10. T valt me op dat heel veel "opmerkingen" als kwetsend worden ervaren, terwijl ik bang ben dat ik ook zou zeggen "het komt goed" enz.. Puur om de moed er in te willen houden enz. Maar goed, mn vraag wat willen "jullie" dan wél horen? Want tjah, je kan toch ook niet zeggen, geniet er maar niet van ofzo.. (veel van de opmerkingen in die lijst, vond ik ook zwaar ondoordacht.. maar sommigen kan ik me toch voorstellen dat je het zegt)
Het is heel erg verschillend per situatie en persoon hoor. Maar als je het wilt begrijpen moet je beseffen dat de ouders die een (extreem)vroeggeboorte meemaken geraakt wordt in het diepste van hun wezen. Ik weet niet of jij kinderen hebt, maar stel je even voor dat jouw kind echt voor zijn leven moet vechten, elke dag zware medicijnen krijgt en 24/7 gekoppeld is aan apparaten waarzonder die waarschijnlijk niet kan leven. Er is dan geen slechte of goede opmerking, je hele leven staat op zn kop, en je bent dan zo in jezelfd gekeerd als ouder dat je geen plek hebt om rekening te houden met gevoelens van andere mensen. Je zit dan in een zulk onzekere situatie dat je niet weet of het goed komt (en dan is het zwaar dat ineens iemand klakkeloos roept "ach joh het komt wel goed'). Ik kon bijvoorbeeld de opmerking dat het goed komt wel weer waarderen, omdat ik dat ook hoopte en daar op een of andere manier van overtuigd was. Daartegen kon ik absoluut niet tegen als iemand 'sterkte' tegen me zei. Die woord associeerde ik met het verwerken van een verlies, en ik had immers niks verloren. Maar waar elke moeder moeite heeft zijn bepaalde opmerkingen die tegen hun kind worden gemaakt. Stel je voor dat iemand tegen je zegt: "goh je kleine lijkt bijna op een echt kind'. Hoe zou jij het vinden? En deze opmerking wordt wel vaak gemaakt tegen prematuurtjes omdat heel veel mensen het dan schijbaar wel normaal vinden om te vragen.. En bij 'Geniet ervan', er valt niks te genieten als je kind op een IC ligt, je zit dan door het glas naar te kijken, 's nachts in je uppie op een kamertje melk uit je borsten probeert te persen, kijkend naar een foto, in plaats van naar een kind. En dat beseffen heel veel mensen niet, er is geen rose wolk, je bent als moeder met je hele wezen aan het vechten voor je kind, en je kind is aan het vechten voor zijn leven.. En wat 'wij' wel willen horen? 'Hoe gaat het met de kleine?" 'Zijn er complicaties geweest?' 'Hoe gaat het met jou? Kan ik iets voor je doen?' 'Wat goed dat de kleine zo goed groeit/ zelfstandig ademt/ drinkt enz'! 'Wat een vechter zeg! Goed dat ze/hij zich zo goed ontwikkelt..'
Bedankt voor je reactie, Ik heb 2 kinderen een zoon van 10 en een dochter van bijna 2. Die laatste opmerking stond ook zoiets op die lijst (biafra) Tuurlijk vind ik dat zwaar belachelijk. Vind het gewoon erg moeilijk, en vroeg het me af. (Ook dit typen vind ik niet al te simpel, omdat ik ook geen mensen wil kwetsen, en helemaal als "onwetende" niet haha)
@Annoniem: wat goed dat je je vraag dan hier stelt, want het is ook moeilijk... wat moet je dan zeggen? Ik denk dat Adi wel een paar goede opmerkingen heeft geplaatst. Vooral vragen stellen, hulp aanbieden ed.
Inderdaad, toon interesse, stel vragen zoals ze hier boven al vernoemd staan...... Vraag wat de moeder wil..... Het meest kwetsend vond ik dat ik gedurende de hele ziekenhuisperiode van Quinn (geboren met 29 weken na HELLP) waarvan ikzelf 4 weken in het Ronald MC Donald in Utrecht heb gezeten (ver van huis) van zeer weinig mensen wat hoorde......weinig kaartjes, geen telefoontjes........helemaal niks. Alsof ik niet bevallen was Achteraf hoor je dat mensen niet wisten wat ze moesten doen of zeggen.......Nou.....niet niks doen aub Geef desnoods een belletje of sms met de vraag hoe het gaat, en of je wat kunt betekenen. Ik had zo graag gewild dat al die mensen die het af hebben laten weten, gewoon wat hadden laten horen, al was het maar dat ze niet wisten wat ze moesten doen of zeggen, dan had ik daar zelf voor hen een invulling aan kunnen geven...... Voor mijn gevoel zijn Quinn en ik door het gros van onze familie en vrienden genegeerd Ok, we hebben aangegeven geen bezoek te willen in het ziekenhuis, (ivm met de rust voor Quinn) maar er is toch ook nog post email en telefoon????? Maar het is en blijft moeilijk.......Probeer er in elk geval op te letten dat je geen vergelijkingen gaat maken met andere prematuren die je kent, en die het goed doen, daarmee geef je de ouders het gevoel dat ze zich dus voor niks zo druk maken, en dat voelt niet fijn. Ik vond de opmerking......Het komt vast allemaal wel goed, ook niet vervelend om te horen, dat gaf mij namelijk het gevoel dat mensen vertrouwen hadden in Quinn en dat vond ik fijn. Maar goed...........iedere moeder is en reageert anders, maar kies aub nooit voor de makkelijke weg door niks te laten weten of horen, want dat is nog het meest kwetsend.
Ik vond het erg fijn dat mensen met feliciteerde. Ik was toch moeder geworden?! En ik was erg trots op mijn lieve vechtertje. Ook vond ik het erg vervelend als mensen maar geen kaart stuurde of geen cadeautje gaven en dan zeiden ja we hebben nog maar niks gehaald want ja moeten eerst maar kijken hoe het afloopt...... Dat vond ik de ergste opmerking. Net of ze idd geen vertrouwen hadden in onze dochter. En echt opbeurend is het ook niet. Maar ik denk ook dat het per mens verschillend is wat ie wel of niet wilt horen op dat moment.
Adi heeft het mooi verwoord. Het is vreselijk om je kindje te zien vechten en dat je het niet mee mag nemen omdat het niet kan leven zonder die hulp en je kan helemaal niks voor hem/haar doen. Maar wat ik ook erg vind is dat als je kindje thuis is dat je dan niemand meer ziet, niemand die nog vraagt hoe het is. @ paske Dat van familie/vrienden heel herkenbaar. Zo hebben we bij de eerste heel veel vrienden verloren er door.