peuter van 2,5 die geen bedankt of gedag wil zeggen behalve tegen papa en mama

Mijn zoontje doet het wel, maar ik moet hem wel soms aansporen. Wat betreft "dank u" Hij krijgt het gewoon niet als hij het niet zegt, van niemand. Gezondheid zegt hij ook, maar daar moeten we hem soms ook op aansporen. Maar het klinkt dan altijd zo schattig dat hij het publiek dan op zijn hand heeft.
Hij moet ook altijd alsjeblieft zeggen als hij iets vraagt. Anders krijgt hij het weer niet. Hij kent het verschil tussen Dank u en alsjeblieft niet (goed) dus lost hij het op door "ankeblief" te zeggen
Persoonlijk vind ik het dus niet normaal dat ze het niet zegt, maar misschien gaat het bij ons wel heel gemakkelijk.
Ik moet wel zeggen dat mijn man en ik onder elkaar altijd alsjeblieft en dank u zeggen, ik weet niet als jullie dat ook doen? Zo heeft hij het in eerst instantie opgepikt...

Groetjes!

 

Mirre zegt het niet altijd maar dat is uit verlegenheid. Ik ga haar dus niet dwingen ... Maar steeds vaker zegt ze eigenlijk altijd dankielel als ze iets krijgt (niet altijd verstaanbaar) en zwaait ze ook vrijwel altijd gedag.

Eerlijk gezegd vind ik het nogal wat dat een kindje van nog geen drie zou moeten voldoen aan dit soort volwassen normatief gedrag ... Goed als ze het wel doen en als ze het niet durven is het prima. Niet doen uit verwendheid of dwarsigheid is wel iets anders trouwens.

 

Je verwacht wel heel erg veel van een meiske van 2.5 jaar hoor....Tegen jullie zegt ze wss gemakkelijk dank je, omdat het zo geleerd is en het op de automatische piloot gaat, maar grote kans dat ze niet eens de betekenis van het woord kent...Gewoon op weg blijven helpen bij "vreemden"..Dus als ze iets krijgt, zeg je tegen haar, "wat zeg je dan?". Doet ze het niet, laat het lekker gaan, zeker geen halszaak van maken. Doet ze het wel, prijs haar daar dan (normaal, dus niet zo overdreven) voor..

Je bent aan het opvoeden, dit hoort daar ook bij. Dat het allemaal niet in 1x goed gaat, is heel normaal. Dat je je eigen geneerd voor het feit dat je ienieminie dochter van 2.5 jaar geen 'dank u' zegt, vind ik eigenlijk best raar hoor...Je gaat nog wel grotere obstakels tegenkomen, die nog veeeeeeeeeeeeel genanter zijn Wees niet te star, daar heeft niemand wat aan. Jij niet, je omgeving niet, maar zeker je dochter niet...

 

Ik ben het eigenlijk helemaal eens met Loetje.
Hier zegt Vigo het eigenlijk 9 van de 10 keer wel, maar doet hij het niet, dan is er echt geen man overboord hoor! Ik zou er niet een al te groot punt van maken, en gewoon een beetje met de flow meegaan. Komt allemaal vanzelf joh

 

Met 2,5 hoeft dat toch niet perse?

Mijn jochie doet het soms wel, maar vaak niet. Simpel uit verlegenheid. Meestal zeg ik dan bedankt, en betrek ik hem daar even bij, bijv door hem te vragen wat we dan zeggen, of gewoon even zijn handje/schouder vast te pakken.. Niks dwingends, maar wel even de aandacht erheen leiden..

Ik las laatst trouwens ook iets over het leren van dankje/alsjeblieft. Dat je het ze kunt leren omdat het hoort, maar dat het makkelijker aan te leren is als ze het echt menen. En die fase zitten we nu met ons jochie. Hij begint uit zichzelf vaker alsjeblieft/dankjewel te zeggen. En ook gezondheid. Die beleefdheidsregeltjes pakt er nu opeens snel op. Terwijl we nog hetzelfde doen als een half jaar terug, en hij dus echt niks zei, ook niet tegen ons..

 

Die van mij is nog wat jonger, maar ik zou stijl achterover slaan als die ineens "dank je wel" of "gezondheid" zou gaan zeggen. En al helemaal tegen vreemden. Vreemden mogen blij zijn met een lachje of met enig aansporen zwaaien. Zelfs op de creche praat ze nog heel weinig (terwijl ze thuis de oren van onze hoofden babbelt).
Ik zou het wat anders vinden als ze bij vreemden stampvoetend koekjes zou gaan opeisen o.i.d.

 

Dat doet Eva dus zo ongeveer, heel brutaal . Komen we de drogist binnen, zegt ze: Eva wil een snoepje! Dan zeg ik dat ze het niet mag vragen, zegt ze: wel! Ik leg haar dan altijd uit dat ze pas krijgt als iemand het haar vraagt. Zo ook bij het plakje worst bij de supermarkt.

Ze zegt allen dank je wel als wij vragen: wat zeg je dan? Voorheen wilde ze soms niets zeggen en dan vroeg ik: zeg je dan dank je wel? En dan zei ze: ja.

Het is goed dat ze het al wel leren en ik vind dat Eva het echt moet zeggen, want ze weet het dondersgoed. Maar dat ligt erg aan je kindje, als hij/zij verlegen is moet je niet dwingen vind ik. Ook niet dus als je niet precies weet waarom hij/zij het vertikt.
Hier wordt trouwens ook altijd dag mevrouw/meneer gezegd.

Ik merk trouwens dat veel mensen het erg schattig/knap vinden dat ze het zegt, dus als ze het niet zeggen is het echt niet iets om je voor te generen.

 

mijn dochtertje zegt wel dank maar ook niet altijd en ze is 2jaar ik vindt het al knap dat ze de link al leggen ik zou het ook de druk erop leggen hoor , denk dat dat juist afrechts werkt. groetjes v moedertjelief

 

mij zoontje praat helemaal niet met vreemden of mensen die niet goed kent mensen denken ook vaak dat hij nog niet praat hahah

maar thuis praat hij volop , dankawel alstiblief ook wel ,maar ga echt niet verwachten dat hij opeens nu dat allemaal tegen mensen zegt die hij niet goed kent hoor , vind al knap dat hij dat wel zegt , al snapt hij de betekenis misschien niet eens,hij zegt als hij iets krijgt ,soms zegt hij ook dankjewel als hij zijn bord naar keuken brengtzo lief maar verder verwacht ik niet dat hij dat nu al moet doen is nog maar 2,en 3 maanden

 

Mijn zoon van 3 zegt het ook pas sinds kort uit zichzelf hoor. Ik heb hem wel altijd aangespoord, maar meestal durfde hij niet, of hij zei heel zachtjes 'asjeblieft' ipv dankjewel. Maar zijn stralende lach deed meestal ook wonderen. En dan zei ik in zijn plaats meestal wel hardop Dank u wel, zodat hij in elk geval hoort wat de bedoeling is. En nu doet hij het eigenlijk uit zichzelf (hoewel niet altijd even hard en verstaanbaar, maar dat is verlegenheid)

 

Mijn dochter van 2 zwaait vaak pas als we al buiten staan en dankjewel is al helemaal teveel gevraagd. Ik oefen er wel mee, maar denk dat het vanzelf wel zal komen.

 

Moet met deze topic meteen aan mijn buurvrouw denken.
Als mijn dochter (anderhalf) een banaantje krijgt van tante buuf dan doe ik mijn dochter altijd voorzeggen, Dank u wel.
En dan de buuf altijd, achhhh joh dat komt vanzelf wel *zwaait altijd met der arm*
Uuuh ja ok komt vanzelf wel maar als ik het niet voordoe dan komt het helemaal niet juist haha.



Dat je kindje het thuis wel doet is omdat ze thuis altijd zichzelf kan zijn, ze kent jullie door en door en weet ook wanneer en welke reacties zullen komen.
Bij anderen zal het de kat uit de boom kijken zijn en eventuele verlegenheid inderdaad.

 

Wij zijn er al heel vroeg mee begonnen, met 1,5 jaar zei ze al 'sondheid' als we niesten, 'pardon' als ze een boer laat.
Ook alsjeblieft en dankjewel zegt ze al heel lang. Als ze niets zegt, dan zeggen we 'en wat zeg je dan? Meestal volgt er dan wel gelijk een antwoord en anders zeggen we 'zeg maar dankjewel/alsjeblieft/daag/pardon etc. Nu is mijn dochter niet echt een verlegen kindje, dus dat scheelt. Vind het wat anders als ze verlegen zijn, dan dat ze het niet zeggen uit dwarsigheid of gewoon omdat het ze niet bijgebracht wordt.
Ik verbaas me er sowieso altijd over dat veel kinderen van een jaar of 4 nog hoesten zonder hun hand voor hun mond, uit hun neus staan te vreten, niet kunnen bedanken etc., terwijl hun ouders er notabene naast staan er er niets van zeggen.

 

Mijn zoontje zegt ook niks tegen vreemde, alleen heel boos NEE als ze te dicht bij hem komen. Is een combinatie van verlegenheid,- hij heeft het niet zo op vreemde mensen - en de ervaringen die hij het afgelopen jaar heeft gehad door zijn ziekte. Nieuwe vreemde mensen betekenden over het algemeen weer heel vervelende dingen voor hem. Ik ga hem dus ook niet dwingen, komt vanzelf.

 

Dat heb ik dus ook. Maar ik ken ook iemand die er ook niets van zegt bij haar kinderen (van 6 en 7 jaar) als ze hoesten zonder hand voor hun mond en als ze bij haar op schoot zitten, houdt ze haar eigen hand dan voor hun mond, maar zegt er niets van. En daar kom je dan aan met je kind van nog geen 2 (destijds) die je gebiedt haar hand voor haar mond te doen . Kwestie van wat je belangrijk vindt denk ik, veel mensen zullen zoiets hebben van, dat komt wel. Ik heb juist zoiets, hoe jonger ze zijn, hoe makkelijker ze leren. En dat het dan niet altijd lukt is dan geen probleem.

 

Het is volgens mij echt een kwestie van 'nadoen' en 'aanleren'. Kinderen op die leeftijd kunnen nog niet aanvoelen wat beleefd is of niet, ze hebben iets geleerd of niet. Laatst wilde ik de proef op de som nemen (om het mijn vriend te laten zien, want we hadden het toevallig over dit onderwerp) dus ik zei tegen mijn dochter, zomaar uit het niets: 'en wat zeg je dan?' en toen zei ze heel lief: 'dank je wel'. (dit ga ik natuurlijk niet vaker doen, maar het was maar om aan te tonen dat het pure conditionering is). Ik denk wel dat we onze kinderen op deze manier helpen, want tijdens hun ontwikkeling gaan ze ook dingen leren aanvoelen en zaken als 'beleefdheid', normen, etc leren.

 

Uiteraard is het een kwestie van nadoen, dat is hoe kinderen taal leren, maar dat maakt ook niet uit. Eva begint het beleefd zijn wel op te pakken. We zeggen wel vaker tegen haar dat ze haar zin moet beginnen met 'mag ik....?' En sinds kort doet ze dat dus opeens met verschillende dingen (mag ik erbij zitten, mag ik een stukje). Dat zijn geen zinnen die we haar zo geleerd hebben, maar ze weet dat het netter is om te beginnen met 'mag ik' ipv 'ik wil'. Ik denk dat ze het wel redelijk aanvoelt, want als wij haar vragen om het netjes te vragen, past ze meestal haar zin aan en dat zijn geen vaste/ingestudeerde zinnen.

 

ik begrijp wat je bedoelt snoopy