Velen weten mijn verhaal al.. Bij de geslachtbepaling met 16 weken en 2 dagen kregen we t hartverscheurende nieuws te horen dat ons meisje Enancephalie had, een open schedeltje.. Dit betekent dat ze buiten mn buik niet levensvatbaar zou kunnen zijn.. ook niet wanneer ze voldragen zou zijn.. Die week is zo raar geweest, zaterdags kregen we t te horen, maandag konden we pas bij de specialist in t flevo terecht... die bevestigde t.. Afspraak in t AMC gemaakt en ook gelijk een afspraak voor de bevalling.. Zoveel gehuild, zo oneerlijk voelde t.. ons eerste meisje.. Bij t AMC gaven ze aan dat t niet iets erfelijks was, haar hersentjes groeiden wel gewoon, alleen zou t vruchtwater dit met de tijd opgelost hebben.. De gedachte daarvan maakt me nog steeds aan t huilen.. Toch een vruchtwaterpunctie laten doen, op ons verzoek.. Bloed laten testen op tekort van B12 en foliumzuur, maar dat was allemaal goed.. Donderdag een omslagdoek voor dr gekocht en verkleint, zo een raar gevoel, een omslagdoek hoor je te kopen voor de geboorte.. maar nu was t ook gelijk voor t afscheid.. Vrijdag kwam, we werden opgenomen.. Daar lig je dan met 17 weken en 1 dag.. Gelukkig duurde t niet lang voordat de ween kwamen, om half 1 begonnen die lichtjes.. om half 3 was t zo heftig dat ik ze niet meer goed kon opvangen en besloot toch pijnbestrijding te nemen.. En juist op t moment dat ze daarvoor t infuus wilden aanbrengen voelde ik dat ze wilde komen.. Om 14.48 uur is onze lieve Eliza geboren, om meteen afscheid van te nemen.. Wat kwam ze vredig, nog met de vliezen intact.. De rust die ze uitstraalde gaf ook ons rust, rust dat we er goed aan hebben gedaan.. Afscheid was heel moeilijk, haar achterlaten in t ziekenhuis.. we hebben t omslagdoekje bij dr gelaten, zodat ze toch iets van ons bij dr had.. Lichamelijk gaat t eigenlijk hartstikke goed, heb eigenlijk alleen nog maar een beetje spotting maar voor de rest is er behalve de hormonen niks meer aan de hand met me.. En emotioneel gezien gaat t ook redelijk, we weten dat we niks hebben kunne doen hieraan, dat we niks verkeerds hebben gedaan en dat t zo beter is.. Heb mn ups en downs, soms gaat t ff slecht, vooral als je iemand tegenkomt die niet weet hoe en wat en je t moet vertellen.. Maar manlief en ik kunnen ook 'gewoon' door met ons leven, je moet ook wel voor je kleine man van 2,5 jaar . Waar voel ik me dan schuldig over zou je denken? Ik merk dat de kinderwens er nog steeds is... En daar voel ik me schuldig over tegenover Eliza.. T is niet dat ik vervanging voor Eliza wil, dat kan ook helemaal niet.. Mn lieve Eliza hoort bij t gezin, net zoals mn zoon en stiefzoon.. Ik heb t er met mn vk over gehad en die geeft aan dat t heel normaal is dat je kinderwens blijft bestaan en vaak nog groter wordt.. dat t ook kan helpen met de verwerking om weer vooruit te gaan en ermee bezig te gaan.. En toch merk ik dat ik t moeilijk vind naar Eliza toe dat die kinderwens er zit... Voelt dubbel.. Hebben anderen hier ervaring mee?
Jeetje meid, heb je verhaal echt met een brok in mijn keel gelezen. Ik wil jou en je gezin heeel veel sterte wensen met jullie verlies. Ik zelf heb nog geen kindjes, maar ik kan je wel zeggen dat jou schuld gevoel nergens voor nodig is. Ik begrijp je wel, Het voelt denkt ik als een soort vervanging, maar dat is niet zo, Jou kliene meid zal alltijd in je hart blijven ookal zou je opnieuwe zwanger raken. Ik zeg dit omdat mijn vriendin ook bevallen was met 34 weken van een dood kindje. zij heeft ook heel lang een kindje gewild maar ze voelde zich schuldig tegenover haar overleden zoontje. Ik wil je nogmaals heeeeel veel sucses wensen. Liefs Miems
Lieve meid... Ik heb geen ervaring met het verlies van een kindje maar heb wel je verhaal gevolgd. Persoonlijk denk ik dat een moederhart kan groeien en dat er daarom altijd ruimte is voor een ander kindje, terwijl de ruimte voor eerdere kindjes niet kleiner wordt. Ergens las ik ooit bij iemand een onderschrift: liefde is het enige dat groter wordt naarmate je het deelt.... Ik dnek dat dat voor kinderen meer dan eens geldt. Eliza zul je nooit vergeten, noch minder liefhebben. Maar mocht je nog een kindje gegeven zijn, zul je óók daar weer heel veel van houden. In een hart zit zoveel rek joh! Dikke knuffel!
hey meid. heb je verhaal gelezen bij de september mama's (was er ook 1 van, helaas een Mk). Nu zag ik je verhaal hier staan, en zit ik je verhaal met tranen in mijn ogen te lezen.... ik wil je veel sterkte en kracht toewensen, en ik hoop dat je je gevoelens goed op een rij krijgt, zodat je met een goed gevoel voor een nieuwe zwangerschap kunt gaan....enne het is echt geen vervanging, een nieuwe zwangerschap wordt idd gewoon jullie 3e(4e)kindje!
Dank jullie wel meiden, voor jullie reacties.. Maandag heb ik een afspraak bij maatschappelijk werk van t ziekenhuis, had ik standaard al gemaakt omdat ik niet wist hoe ik me zou voelen na de bevalling en afscheid.. Denk dat ik t daar ook wel naar voren breng.. En is denk ik idd heel mooi gezegd dat je hart en liefde alleen maar kan groeien.. echt lief dat jullie zo snel reageren..
Lieve Trishka, Ik herken je gevoel zo erg. Na de geboorte van Michiel* wilde ik ook zo snel mogelijk weer zwanger zijn. Maar tegelijkertijd voelde ik me zo schuldig tegenover hem. 3 maanden na zijn geboorte was ik weer zwanger. De eerste weken vond ik dit heel moeilijk. Alle emoties liepen door elkaar heen. Geluk, verdriet, schuldig tegenover Michiel* maar ook tegenover het nieuwe kindje. Nu ik iets verder ben kan ik die gevoelens redelijk goed onderscheiden. Ik ben zo blij dat het ons gegund is om nog een kindje te mogen krijgen. En ik weet dat Michiel* ook heel blij voor ons zou zijn. Het is en blijft altijd dubbel. Ik denk dat dat gevoel nooit helemaal weg zal gaan. Ik hoop dat je snel alles op een rijtje hebt en geef toe aan je eigen gevoel. Alleen jij weet dat het beste!! Sterkte!!
Dank je voor je reactie... Ik zie dat je met 23 weken zwangerschap afscheid hebt moeten nemen van jullie Michiel... Ik ben blij om te lezen dat t niet iets raars is.. t is idd dat dubbele gevoel.. Mn Manlief weet nog niet dat mn kinderwens nu alleen maar sterker is geworden, vind t ook moeilijk om erover te beginnen naar hem toe... Misschien ergens volgende week toch maar met hem bespreken hoe hij erover denkt.. Dank je wel meis, voor je reactie.. juist omdat je weet hoe ik me voel..
Ah meis ook bij 16 weken, pff krijg weer helemaal kippenvel als ik terug denk aan mn eigen miskraam bij 16 weken van Lucas* Ik had ook die wens heel erg om weer zwanger te worden, maar mn relatie was over, paar dagen voor de miskraam. Dus het werd in die periode extra heftig. Nu weer heel gelukkig in mn nieuwe relatie en zwanger van de 2e dus eigenlijk. En je kan je kindje nooit vervangen zoals je zelf al zegt en dat moet je ook niet willen. Je moet je volgende kindje als broertje of zusje zien van Eliza. Heel veel sterkte met jullie verlies Liefs, Corina
Ik ben in januari mama geworden van *Jurre die we een uurtje later af moesten geven. Ik heb net als jij een enorm groot verlangen om weer zwanger te worden. De wens om weer mama te worden is groter dan voor de geboorte van *Jurre. Veel groter. Nu ik weet hoe het voelt om moeder te zijn, wil ik dit avontuur graag afmaken en hopelijk ooit genieten van een gezond broertje of zusje van onze zoon. Ik voel me niet schuldig naar *Jurre dat die wens er is. Hij zal beter dan wie dan ook begrijpen wat ik voel nu hij al die gevoelens bij mij losgemaakt heeft. Wat ik wel moeilijk vind, is dat een eventueel broertje of zusje hem nooit zal leren kennen........ die gedachte maakt me wel verdrietig. Of er ooit een broertje of zusje komt, weten we nog niet. We zijn er over aan het nadenken. Een keuze die helaas voor ons niet al te vanzelfsprekend is omdat een volgende zwangerschap ene half jaar plat liggen voor mij betekent. Hadden we die moeilijkheid niet, dan waren we nu al volop bezig met zwanger proberen te worden hoor. En die nieuwe zwangerschap, ook al zou hij normaal zijn, is altijd moeilijk. Het verdriet om onze kleine man zal in alle hevigheid terugkomen...... maar ik blijf positief. Sorry... het werd toch half een egoberichtje
Is geen ego bericht, dank je wel voor t vertellen van je gevoel.. Zo had ik t nog niet bekeken.. Knuf!
Trishka, ik ben vergeten je heel veel sterkte te wensen met alles rondom de geboorte en het verlies van Eliza. Bij deze! PB mag altijd.
Van harte gecondoleerd met het verlies van Eliza.... Wat jouw berichtje betreft: ik kan het me heel goed voorstellen, maar ik denk dat iedere moeder zich in meer of mindere mate schuldig voelt op het moment dat er gedacht wordt aan een brusje... Om eerlijk te zijn was Luuk nog maar een paar uur geboren en toen hadden manlief en ik het al hardop over een volgende zwangerschap . Gewoon omdat we zo ontzettend graag willen ervaren hoe het is om wél een kindje te mogen houden, omdat we zo graag een gezinnetje willen.... En Luuk zal daar altijd onderdeel van zijn en een volgend kindje is geen vervanging voor Luuk! Maar het verlangen blijft! Ik hoop dat je een beetje herkenning in onze verhalen terugvindt en dat je op die manier ook je gevoel kunt laten varen. Want moeder worden is toch het mooiste wat er is?!?!?
Ja moeder zijn is echt ongelofelijk.. we hebben hier al een kleine man rondlopen van 2,5 jaar. Heb ook door jullie verhalen besloten dat t idd niet raar is om nu al aan weer proberen te denken.. en dat ik me niet schuldig hoef te voelen naar Eliza.. Ik weet alleen niet goed hoe manlief erover denkt, gisteravond wel gehad over dat t soms dubbel voelt naar Eliza.. Kreeg daar van hem als antwoord op dat dat logisch is, omdat t nog zo vers is allemaal.. Maar hoe hij er verder over dacht zei ie niet.. Van de week nog maar eens naar vragen.. Dank jullie wel meiden, voor jullie reacties... heeft me best wel erg geholpen merk ik!
Lieve meiden en zeker ook de TS, Ik zit met tranen in mijn ogen al jullie berichten te lezen, ik wilde jullie allemaal heel veel kracht, moed en liefde toe wensen met het verlies van jullie kindjes! Wat zijn jullie en stel sterke vrouwen zeg! Liefs Anne-Joy
Hoi trishka, Als eerste gefelciteerd met de geboorte van Eliza. Ik ben 22 januari bevalen van onze dochter Evelien. Ze was 21 weken oud. Ik heb ook nog veel verdriet. Toch verheug ik me ook op een nieuwe zwangerschap. Onze kinderwens is alleen groter geworden. Ik zie het ook zeker niet als een vervanging. Evelien was heel erg welkom, en ze heeft altijd een plekje in mijn hart. Ze is ons eerste kindje en ik ben ook zeker tros op haar, want wat was ze toch mooi. Ik hoop in de toekomst op een broertje of zusje voor haar. Ik ben een moeder maar wel met lege handen. Veel sterkte groetjes
Ik zie dat er al veel geschreven is hier en dat je ondertussen hebt kunnen zien dat je gevoelens helemaal niet raar zijn...maar juist heel begrijpelijk! Ook ik herkens je gevoelens en je wens heel goed! Neem de tijd voor de geboorte en het afscheid van je dochtertje, maar voel je niet schuldig dat de wens alleen maar sterker geworden is.Niemand kan jouw meisje ooit vervangen, maar doordat je zoveel liefde voor haar hebt mogen voelen, wordt de wens alleen maar groter! Ik snap je helemaal, en je meisje vast ook, dat weer ik zeker!
Hi Wat een soort van opluchting! Iemand die mij begrijpt ( of ik jou) Ik heb vrijdag mijn zoontje Mees verloren met 14 weken. Ik ga door een hel en de gedachte dat er waarsch. een nieuw kindje komt is voor mij een troost. Natuurlijk rouw ik iedere sec. van de dag maar de troost vind ik ook in de toekomst. Ik hoor heel veel verhalen van vrouwen die vrij snel weer zwanger raken , wellicht dat onze vlindertjes daar voor zorgen. Jij ook heel veel sterkte en zal je verhaal volgen
meid...je bent en blijft een moeder voor je zoon en natuurlijk ook voor eliza*...ook al krijg je nog meer kinderen... vind je een sterke vrouw en wens jullie heel veel sterkte...