Ben wel heel benieuwd of jullie tips hebben hoe t beste te reageren op commentaar en dan t liefste op zo'n manier dat t niet al te hatelijk is maar t wel duidelijk is dat je toch doet wat je wilt T zit zo: wij gaan morgen een klein weekje weg met mn oma, moeder en schoonouders. Mn oma en moeder weten wel dat t gewoon nutteloos is om te zeggen hoe ik iets anders/beter zou moeten doen en hebben er ook respect voor dat ik de dingen gewoon op mijn manier doe dus dat is verder t probleem niet. Alleen bij mn schoonouders ligt dat net even anders. Ze MOET naar de kapper want als dat nesthaar moest er af want anders.... Ze MOET wel goed eten... Als ze huilt is echt niet erg hoor... Je kan er niet altijd voor ze zijn en dat MOETEN ze ook leren... Huilen als ze niet willen slapen: MOETEN ze maar aan wennen... Nja zo kan ik wel uren doorgaan maar ik denk dus heel anders over al die dingen. Gister had ik mn schoonmoeder aan de tel en 1 van de eerste vragen was: heb je daar wel een campingbedje??? (mn dochtertje slaapt thuis in de co-sleeper bij mij en als ze wakker word ook heel vaak bij mij in bed omdat ze anders helemaal niet slaapt en dat weten ze dus is toch weer een soort van uitdagen) Hoe zouden jullie hiermee omgaan??? Liefs mij
ik negeer het altijd, je hebt nu wel je moeder en oma achter je staan, dus wie weet zeggen hun er wat van. mijn schoonouders zeggen niks meer, omdat mijn vriend ze heel duidelijk heeft gemaakt dat wij het op onze eigen manier doen en niet zoals zijn zus. mijn vader bemoied zich er nooit mee, alleen als ik het vraag
Toevallig hebben wij gisteren mijn schoonmoeder ook ergens op aan gesproken. Ik ga eind mei met haar 5 dagen op vakantie. Ze is heel lief maar ze geeft constant onbedoelde adviezen en geeft hem constant aandacht. Nu we het gezegd hebben weet ze het en we hebben er goede afspraken over gemaakt. Ze was zich er ook niet van bewust, dus iets bespreekbaar maken helpt al denk ik. Nu is mijn schoonmoeder heel bang dat als ze wat fout doet ze mijn zoontje niet meer ziet (zit een heel verhaal achter) en je kan gewoon goed met haar praten, ze luisterd echt its tot mijn eigen moeder. Gewoon even rustig bespreken anders wordt de irritatie alleen maar groter.
Zou het inderdaad wel bespreekbaar maken. Heb ik hier met mijn schoonmoeder niet gedaan (nou ja, wel gedaan maar ze luisterd niet) en hier is het helemaal uit de hand gelopen. Als ze een opmerking maken zou ik gewoon zeggen dat je weet dat ze het lief bedoelen maar jullie dingen op jullie eigen manier doen en daar niet steeds op aangesproken wilt worden. Zou het niet in de lucht laten hangen want dan gooi je het er straks een keer allemaal uit. En geloof me, dat kun je beter voorkomen
Ik zou gewoon bij de eerste opmerking tijdens de vakantie heel duidelijk zeggen: 'wij willen graag ons kind op onze manier opvoeden'. Dan heb je het heel duidelijk en netjes gezegd. Bij elke volgende opmerking zou ik gewoon doen alsof ik die niet hoor. Als jij niks zegt zal ze hopelijk terugdenken aan jouw eerste opmerking
Hmm, lastig joh! Kan me voorstellen dat je je zorgen maakt... Tja, m'n vriend zegt altijd: ze MOET poepen, plassen eten en slapen. Verder MOET ze helemaal niks! Jij bent haar moeder en jij bepaalt wat er gebeurd. Als subtiele hinten al niet werken, misschien moet je dan gewoon eens wat krachtiger reageren. Of laat je vriend het doen! Het zijn immers zijn ouders. Wat vindt hij ervan eigenlijk? En als je dat nu niet wil doen, dan kun je ook doen alsof je neus bloedt. Dus gewoon negeren Maar leuk is anders, ik begrijp je wel. En probeer lekker te genieten van je weekendje hoor!
Ik heb mijn schoonvader één keer uitgelegd dat mijn zoontje niets moet (behalve de elementaire dingen des levens) en dat ik als vervelend ervaar als hij dit elke keer zegt. Mijn schoonvader heeft een servies (geen bord) voor zijn hoofd hangen dus nu negeer ik het gewoon. Dat is voor de verstandhouding veel beter. Eigenlijk bedoelt hij het ook gewoon goed dus dat maakt het makkelijker. Mijn advies: leg één keer uit hoe het op jou overkomt en wat JOUW gevoel erbij is (geen verwijten maken maar aangeven hoe jij er bij voelt), daarna negeren EN vooral geen invulling geven aan dingen die niet gezegd zijn (zoals met die co-sleeper). Daarnaast is het altijd verstandig om even na te denken over wat er gezegd is... mensen die iets verder van je kindje afstaan zien vaak dingen die best nuttig zijn (om dan op je eigen manier te doen)....
Ik zou ook tegen haar zeggen dat het jullie kindje en jullie haar op jullie manier opvoeden. En of ze wil stoppen haar (waarschijnlijk goedbedoelde) commentaar te geven. Verder zou ik het negeren.
Hier ook het op een zeker moment ook gewoon hardop uitgesproken. plus dat het niet is omdat we vervelend willen zijn.. maar dat wij gewoon graag opvoeden op onze manier en niet anders. En dat het wel leuk is dat de 2 nichtjes wel de hele dag mogen snoepen.. maar die zijn graatmager Anne duidelijk niet... dus ik wil niet dat ze continu loopt te snaaien. Tuurlijk mag ze een stukje kaas, worst en een toastje... maar als je dr dr gang laat gaan eet ze het hele bord leeg En ik zal niet zeggen dat het nu wel 100% werkt.. maar als we nu NEE zeggen houden ze in ieder geval op met "voeren". en ze zeggen nu zelf ook sneller "nou je hebt nu genoeg chipjes op.. zet je schaaltje maar op tafel dan heb je straks ook nog wat om te snoepen" ik was ooit witheet omdat ze anne danoontje stonden te voeren in de keuken nadat ik had gezegd dat ze geen toetje hoefde.. maar dat was zielig dus deden ze het maar zonder dat wij het zagen... pfoe wat was ik boos Maar toevallig laatst kwam het gesprek er op.. en was ik dus een stuk vriendelijker en legde uit dat anne echt TE zwaar is voor haar lengte.. en dat we er daarom gewoon veel op letten. sinds die tijd gaat het veel beter want toen ik het zo zei.. zagen ze het zelf eigenlijk ook wel en bleek dat het nichtje waar ze altijd oppassen.. bijv. ook niets bijzonders krijgt elke week.. maar dat ze anne graag lekker volstoppen omdat z dr niet zo vaak zien eigenlijk gewoon heel lief dus...
Ik ga er niet meer op in. Mijn ouders én mijn schoonouders zeggen heel regelmatig dat ze MOET eten, dat ze MOET slapen, dat ze MOET huilen af en toe. Heb er ruzie om gemaakt, heb er wakker van gelegen maar wat het beste helpt doe ik nu: het ene oor in, het andere uit. Ik doe vaak net alsof ik het niet hoor en praat over iets anders verder. Snappen ze de hint? Geen idee, maar ik maak me er niet meer druk om. Ons kind, onze opvoeding, ons idee, klaar.
Bedankt voor jullie reactie's Mn vriend is het met mij eens en heeft ook al gezegt: we doen het gewoon op onze eigen manier alleen helpen doet het niet. En helaas gaat hij aan bepaalde dingen ook weer twijfelen als het vaak genoeg gezegt word... (tuurlijk er zijn kindjes die als je ze tien minuutjes laat huilen gewoon gaan slapen... Alleen bij mn dochtertje is het zo dat ze dan echt helemaal over de rooie gaat tot achterblijven met ademhalen aan toe en daarna helemaal niet meer stil te krijgen is... dat is zomaar 1 van de dingen waar t altijd over gaat) Neefje slaapt iedere middag nog een paar uur... Nja mn dochtertje heeft t na een uurtje wel gezien en al laat je dr liggen verder dan huilen komt t niet... Ja een meisje dat de rest van de middag niet meer stil te krijgen is dat bereik ik er wel mee T zal wel weer gewoon uitdraaien op negeren Meestal lach ik maar even en doe dan gewoon wat ik van plan was te doen word er alleen soms zo moe van Liefs mij
Uitleggen heb ik de eerste weken al bij een aantal kleine dingetjes geprobeerd: nee dat doe ik niet want dan ... etc etc etc... Heeft alleen nooit meer opgeleverd dan: maar dat moet je juist wel doen want... hihi Liefs mij
Praten of duidelijk zeggen hoe jij het doet/wil doen.. Anders blijf je houden dat men je op gaat dragen wat je moet doen...
ik probeer het zoveel mogelijk te negeren, als ik het echt niet meer volhoudt en iemand zegt weer: ik zou..., of als het mijn kindje was.... dan zeg ik gewoon: '' gelukkig is het ons kindje. Het is niet zo vriendelijk, maar het is dan ook heel irritant. Ik vind de oplossing van Adi wel geschikt en netjes.
En als je het nu op je moedergevoel gooit? Daar is toch iedere moeder vatbaar voor? En dan zoiets als je het in één keer heel duidelijk wilt maken in een goed gesprek: Ik begrijp heel goed dat jij me zoveel wijze raadt geeft. En terecht, je hebt alles al meegemaakt en je kinderen grootgebracht tot leuke sociale mensen die makkelijk zijn in de omgang en daar mag je heel trots op zijn. Maar ik hoop dat je ook begrijpt dat mijn moedergevoel indruist tegen zo'n strak regime. Ik voel/weet gewoon dat dat niet werkt en ik wil daar niet aan toegeven. Dat is natuurlijk heel lastig met zoveel goedbedoelde adviezen, van jullie maar ook van anderen en die elkaar ook nog eens tegenspreken. Daarom moet ik het op mijn eigen manier doen en op mijn gevoel afgaan en ik hoop dat jullie dat accepteren. En ons willen helpen om door ons kindje liefde te geven, veel aandacht en met haar te spelen haar ook helpen ontwikkelen tot een goed, spontaan en leuk mens. Maar voor het opvoeden en alles daaromheen hebben we besloten onze eigen regels aan te houden. Mochten we advies willen zal ik het zeker aan je vragen. Nou ja, zoiets dan..