Hier precies hetzelfde gehad en overspannen geraakt toen Justin 6 maanden was.. ik MOEST toen wel veranderen, dus nu ben ik nog wel een control freak, alleen niet meer in het huishouden en contacten onderhouden (die dan alleen van mijn kant kwamen) nou ik zou je zeggen, dat scheelt echt de helft!
Met de tijd ga je leren dat je niet alles perfect kan doen. Ik heb dit ook gehad zoals jij beschrijft. Wacht maar tot je kindje echt gaat spelen met speelgoed. Dan is alles niet zo netjes meer! Of ze gaan met hun flesje, tuitbeker, bord gooien. Hup de hele vloer plakt weer. Of wat dacht je van alle vieze handjes op de tafel, keukenkastjes enz. Als je in die periode zit leer je wat meer los te laten. Je kan niet alles tegelijk.
hahahah, ja ik heb de 'ellende' 3x. En mijn redding is echt geweest dat ik alle verwachtingen heb losgelaten. Van een totaal perfectionist ben ik echt nonchalant geworden. Tegenwoordig boeit het me echt allemaal niet meer. Als het moet ga ik in mijn piyama naar de supermarkt (uiteindelijk ga ik toch opgemaakt en aangekleed, maar dat is geen must zeg maar) Ik werd bijv 'vroeger' helemaal gek als de eetstoelen niet met de juiste afstand van elkaar afstonden onder de tafel (kon ik echt boos om worden) En tegenwoordig lijkt mijn woonkamer meer op een KDV dan op een huis, alle vaat gaat in de vaatwasser (ook mijn peperdure pannen) en mijn dure sierkussens van ons bed zijn verhuisd naar de kast.
O ja, dat heb ik ook gehad: door al deze stress voor ik het wist zat ik elke avond achter mijn laptop door te werken. Toen zei mijn baas dat ik daarmee moest onmiddelijk ophouden, anders gaat iemand anders mijn werk doen en ik krijg iets makkelijker. Nou, wat was ik toen boos! Dachte ik "Ondankbare lul, ik werk in mijn vrije tijd om alles bij elkaar te krijgen en dat wordt niet eens gewardeerd! OK, dan doe ik het echt niet meer en (zoals ik al hier eerder zei) F*ck it!" En weet je wat? Het is heel goed geholpen! Qualiteit van mijn werk ging niet naar beneden, prioriteiten werden beter gesteld en dat zorgde voor meer rust. Dus mijn baas had toch gelijk Dan paste ik het toe aan andere dingen (huishouden met name) - met dezelfde goede resultaat. Dus taraam! - een tip: wat je niet kan doen, doe gewoon niet, laat een keertje liggen, en jij zal zien dat er geen ramp gebeurt.
En ik denk dat dit de crux is: er gebeurt echt geen ramp als er een keertje iets niet of iets anders gebeurt. Het is zo herkenbaar wat hier allemaal staat. Ik wilde ook alles onder controle hebben, doen zoals ik het wilde en vond dat het moest. Inmiddels heb ik geleerd om los te laten (jaja) en als het nu eens niet op de manier gebeurt zoals ik wil omdat mijn vriend het anders doet, dan is dit maar zo. Er gebeurt inderdaad geen ramp en op zijn manier gaat het ook goed. Huishouden lig ik vaak achter, maar probeer te doen wat ik kan op momenten dat het uitkomt. En soms, zoals verleden week, heb ik er ook totaal geen zin in, en als het dan mooi weer is zit ik ook tijdens haar slaapje lekker te niksen in de zon. Kan je melden dat je daar enorm van opknapt. Het heeft even geduurd en ook ik ben er nog lang niet, maar het gaat steeds beter om het los te laten. Ik werk drie dagen en de twee dagen dat ik met haar thuis ben, plan ik gewoon makkelijke dingen of helemaal niets of juist heel vrijblijvend. En dat werkt echt prima. Succes, het gaat echt beter worden!!!
Heeeeeeeeeeeeeeeeeeel herkenbaar allemaal!!! Wat Adi zegt: Probeer een tijdje helemaal NIKS te verwachten. Dus verwacht niet dat ze 3 uur zal slapen, wees blij als het een kwartier is. Verwacht niet dat je vandaag aan koken toe komt, of wandelen of wat dan ook. Dat ben ik op DIT moment zelf aan het toepassen. Nou ja, net een week ofzo Maar het wérkt wel. Niets verwachten, alles 'naar beneden' bijstellen. Een kwartier slaap is al reden om te juichen en als hij dan ineens drie uur slaapt (zoals vanochtend van 7 tot 9.30h!) ben ik helemaal in hiep-hiep-hoera-stemming. Dikke knuffel allemaal, we kunnen het!!!
Ik was redelijk precies, en ben daar direct na de geboorte van L. (nu 14 mnd geleden) mee opgehouden. Wat Adi zei is de crux, laat je verwachtingen gaan. Plan niets. Ik heb een lijstje met dingen die echt moeten gebeuren in een week, zoals een paar dingen schoonmaken, boodschappen en de was. En dat doe ik als er tijd voor is, of als er tijd voor te maken is (of als ik mijn man het laat doen ). Voor de rest heb ik bijgesteld wat er dagelijks MOET gebeuren. Het enige dat MOET gebeuren is dat L. te eten en te drinken heeft, en mijn man en ik ook. Bij voorkeur douche ik dagelijks, maar dat schiet er soms bij in. L. hoeft ook niet elke dag in bad. Maak een onderscheid tussen wat echt MOET en wat leuk zou zijn. De dingen die extra zijn moet je soms skippen en dan lekker met een zak chips op de bank Grey's gaan kijken, is heel therapeutisch Die lijn dat komt ook wel als je weer wat ritme hebt. En niet te vaak therapeutisch met chips op de bank natuurlijk
ik neem nu ook alles zoals het komt en dat gaat al een stuk beter. Ik heb wel het voordeel dat mijn vriend overdag meestal ook thuis is en ik nog ziek thuis ben. Wij kunnen het dus voornamelijk samen doen. Als ik alleen was geweest de eerste 3 maanden was ik denk ik helemaal gek geworden. Ik leg Colin nu in bed als hij moe is, soms slaapt hij een half uur, soms 2. Als hij niet meer wil, maar nog moe is ga ik wel een stuk wandelen en kijk ik of hij dan in slaap valt. Ik poets me wel gek, dat geeft me rust. Als het huis schoon is, de was gedaan en de boodschappen in huis, dan kan ik ook echt relaxen als de kleine ligt te spelen of slapen. Maar mijn vriend doet ook veel in het huishouden dus ik hoef niet alles alleen te doen. En de avonden zijn echt van mij. Kleine om 19.00 naar bed en dan lekker serietjes of een film kijken. Hij gaat ook 2 middagen naar het KDV en dan doen we meestal de grotere klussen of lekker relaxen. De eerste 3 maanden ging ik ook zeker 2 keer per week een middag weg. Nu wat minder omdat ik het minder nodig heb en het nu ook leuk vind om met Colin bezig te zijn. Het wordt echt makkelijker, geloofde ik ook nooit in het begin, maar bij mij is het echt snel gegaan (gedeeltelijk ook wel door de medicijnen, maar dat was meer om het beginnetje te vinden). Nu wordt miojn zoontje sinds een week s' nachts weer wakker en eerder zou ik daar echt niet tegen hebben gekund, maar nu blijf ik er veel ustiger onder en pak hem bij mij in bed. Ik wordt er niet meer nerveus van dat hij wakker kan worden. Morgen ga ik lekker een paar dagen met een vriendin naar Scheveningen dus dan kan ik weer eens doorslapen
Jee wat herkenbaar. De tip heb ik niet. Ik merkte op een gegeven moment dat wanneer ik goed in mijn vel zit mijn zoontje dit ook is. Daardoor heb ik geprobeerd dingen los te laten. Dit had een positieve impact op hem met als gevolg dat hij veel relaxter was en ik weer meer tijd voor mezelf en voor het huishouden hebt.
Ik zit er zelfs door in de ziektewet. De huisarts zei tegen je MOET nu echt aan jezelf denken. Anders gaat het helemaal fout. En als je niet aan jezelf denkt, kun je er ook niet zijn voor je kindje! Daar probeer ik nu aan te denken.
Pfffff, ik had dit topic ook kunnen starten hoor! "Laat het los" is in mijn geval makkelijker gezegd dan gedaan....... Ik ga altijd maar door en zit geen moment stil, als dochter op bed ligt doe ik t huishouden, op mijn werk prop ik 5 dagen in 4 werkdagen (vraag maar niets) en daarnaast ren ik me rot voor de halve familie..... Hele slecht combi dus. Heb na mijn bevallig ook nooit echt goed gerust (tssss, middagslaapje? )..... Was al een tijdje niet zo lekker, moe duizelig, verkouden en 4 weken terug viel ik in ene flauw.... lage bloedruk.... oververmoeid.... Probeer het nu echt veel meer los te laten allemaal, effe lekker luieren op de bank, lange wandeling of fietstochtje met m'n meisje. We zijn nu zelfs aan het kijken voor een hulp in de huishouding
Ik zeg ook (hoe irri ook) laat het los. En daarmee bedoel ik, neem het is zoals het komt. Als je kindje slaapt, kun je denken, aaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhh nu moet ik het hele huis schoonmaken en ik weet niet hoeveel minuten ik daarvoor heb!!!!! Je kan ook denken, zo, nu ga ik even lekker poetsen, en als die kleine wakker wordt ga ik daar weer mee verder. Wat ik deed, was 2 taken op een bord schrijven (wij hebben zo'n memobord) per dag. Bijvoorbeeld, boven stofzuigen en wc's schoonmaken. Dat lukte altijd wel, en als ik dan nog tijd overhad ging ik lekker even internetten of een boekje lezen.
Herkenbaar... ook ik ben mijn verwachtingen van wat er op een dag kan gewoon naar beneden bij gaan stellen. En ik ben effectiever geworden - ik heb een ochtendroutine waarin ik in 20 minuten zorg dat mijn wasjes draaien, ik onder douche ben geweest en er toonbaar uitzie, ontbeten heb, etc. Zij ligt dan haar ochtendslaapje uit te ronken. In het begin was ik helemaal panisch als Renske niet meteen sliep zodat ik kon gaan douchen, nu zie ik gewoon wat het wordt per dag en hou ik er zo veel mogelijk ritme in. Het zal me nog benieuwen hoe het gaat als ik deze week (vrijdag) weer ga werken. Dan wordt het nog een extra balletje in de lucht houden. Nou ja, een mega bal. Pff.
Ik werd juist een stuk relaxder toen ik ging werken. Dan kom je ineens in een 'oude' routine terug en ben je weer even de vrouw die je was vóór de baby. Ik begon toen pas mezelf terug te herkennen. En kon echt even genieten van dat half uurtje rust als ik in de file stond, en een echte koffiepauze, even lekker kletsen met andere mensen enz.. Ik vond mijzelf terug zeg maar. En je hebt wel veel minder tijd voor het huishouden, maar de dagelijkse bezigheden met de kleine hoef je niet in te halen, dus die voedingen enz zijn gewoon gedaan als je thuis komt. Ik doe bijv. 's ochtends voordat ik wegga de was aanzetten. Als ik thuis kom meteen overgooien in de droger, en 's avonds voor het slapengaan de droger leeghalen. Maar vaak gebeurt dat niet en blijft de was een nacht in de droger staan. Na ja, geen ramp...
Nou, het lijkt wel of ik mezelf lees ... precies hetzelfde hier. En dan nog altijd maar vinden dat het niet goed genoeg is. Dat het huis nog schoner moet, het werk nog beter, het moederen nog intenser... Ik voel me ook wel onmisbaar en kan dingen moeilijk uit handen geven. Als ik mijn vriend vraag om een klusje in huis te doen, dan doet hij het wel, maar niet helemaal op mijn manier of niet vlug genoeg. En daar ben ik heel zeikerig in, dat weet ik zelf ook wel. Ik kan al boos worden als hij bv het vaatdoekje zeiknat in de gootsteen laat liggen ipv het netjes uitknijpen en keurig in drieen gevouwen op de linkerhoek naast de kraan te leggen, recht en niet schuin. Hmzz 8). Heb dus heel gauw de neiging om te roepen: je kan ook niks, ik doe het zelf wel! En vervolgens loop ik me suf te rennen met mijn fulltime baan (in 4 dagen gepropt), mijn opleiding, mijn huishouden,mijn familie... en dan heb ik nog een vriend die wel heel erg goed is in papa-zijn en aan wie ik dat ook heel goed kan overlaten. Ik zou het control-freakerige ook heeeeeel graag wat willen minderen...maar hoe . Gewoon loslaten vind ik zoooo moeilijk!
Sjongejonge, wat herkenbaar zeg. Hier ook een hyper-perfectionist en een kind dat niet wilde slapen (ik weet wel bijna zeker dat dat ook iets met elkaar te maken had). Inderdaad, constant het gevoel dat je van alles moet, en ook dat je kind van alles moet (slapen, eten), wat dan weer niet lukt, waardoor stress. Etcetera. Om die reden ben ik ook gestopt met de bv. Ik trok het gewoon niet meer. Het idee al dat ik met zijn ritme mee moest, terwijl de kraamvisite tegelijkertijd op de stoep kon staan. Ik kreeg het er van tevoren al spaans benauwd van. Ik werd er zo gestresst van, en zo'n vervelende moeder, dat ik wel moest stoppen. Fijn om te horen dat jij (en ik) inderdaad niet de enigen zijn. De enige moeder die ik echt goed kende (een van mijn beste vriendinnen) zit gewoon elke keer direct op een roze wolk, maandenlang. Dan ga je denken dat dat normaal is. En dat ik dan blijkbaar een slechte moeder ben, anders had ik dat ook wel. Tips heb ik niet echt, behalve dan dat het echt overgaat. Wat bij mij wel veel energie heeft opgeleverd (en me van mijn extra kilo's heeft verlost) is sporten. Twee keer in de week fitness. Daar had je me eerder echt met geen stok naartoe gekregen, maar het helpt echt. Ik kreeg veel meer energie en voelde me veel beter, ook natuurlijk omdat ik mijn zwangerschapskilo's kwijtraakte. Dus: ga sporten! En liefst meer dan 1 keer in de week...
Dat kan ik me voorstellen, al moet ik zeggen dat ik (jouw bericht lezend) me realiseer dat deel van mijn omschakeling juist is geweest om bv te blijven geven. Renske stond (vooral in het begin dus) helemaal centraal, en het loslaten van dingen MOEST toen wel. Ik moet daarmee eerlijk bekennen dat ik vanmorgen ook even een momentje had dat ik erg zenuwachtig werd, omdat Renske 'laat' kwam voor voeding, en vervolgens niet wilde slapen... en ik dus om 9 uur ongewassen met haar door het huis aan het banjeren was. Daar word ik nogsteeds sjacho van. But I pick my battles, het niet-gedoucht zijn is nu eigenlijk het enige waar ik niet relaxed over kan zijn
Jeetje mina, wat herken ik dit zeg!! Vooral het huishouden: in de slaapjes van Thije ren ik door het huis, en probeer ik het hele huis te doen: stofzuigen, alles afdoen, bedden, afwasje, keuken etc., en inderdaad zelf nog wassen en aankleden. Thije slaapt ongeveer 1,5 uur 's morgens, en inmiddels door de routine red ik het meeste wel in die tijd. Maar ojee, als hij eerder wakker wordt...., dan krijg ik af en toe gewoon hartkloppingen.... De eerste maanden was ik echt hierdoor een enorme zenuwpees en niet te genieten. Ik kon het niet stoppen, rende maar door en door, en oh wat heb ik een vreselijke dingen gedacht.... Het begon ook direct na de geboorte van Thije; de kraamhulp was net weg, Thije was nog geen 24 uur oud, papa was moe en lag boven te slapen. En wat deed ik (bijna 48 uur niet geslapen van de bevalling en alle perikelen daaromheen,en nog bloedend als een rund...), de stofzuiger pakken en alles over doen wat de kraamhulp al had gedaan..... Eerder had ik gewoon geen rust in mijn hoofd....en nog niet hoor, alleen heb ik nu de routine, ben ik efficienter, gaat het dus sneller. Maar het loslaten....nee, lukt me niet.
Gossie wat herkenbaar zeg! Ik had het zelf geschreven kunnen hebben. Ik weet nog goed dat ik de eerste weken/maanden vaak huilend door het huis heb gelopen omdat ik het allemaal niet meer kon bolwerken. Net als veel van jullie ben ik een echte perfectionist, alles was altijd tot in de puntjes verzorgd bij ons thuis en ik kon al een bitchfit krijgen als mijn vriend alleen maar de handoeken niet op mijn manier had opgevouwen. Maar ja, toen had ik daar ook nog de tijd voor. Na de bevalling wilde ik op dezelfde manier verder als voordat onze dochter er was, en dat ging natuurlijk niet. Ook had ik de pech dat ze totaal niet wilde slapen overdag, hooguit 2 x een half uurtje. Met als gevolg dat ik 's avonds als een kip zonder kop door het huis ging om het nog een beetje netjes ( naar mijn maatstaven ) te krijgen. Gelukkig heeft m'n moeder me uiteindelijk een flinke peptalk/schop onder de kont gegeven, en me zoveel mogelijk geholpen met het huishouden e.d. Wel even anders als mijn schoonmoeder, die bij binnenkomst al de opmerking maakte dat er weleens gestoft mocht worden :x