oke ik zit hier al een tijdje mee en weet eigenlijk niet wat ik er mee moet. Het gaat over mijn moeder. Eerder hadden we niet super veel contact af en toe kwam ze langs of mijn man en ik bij haar. Nu Emma geboren is komt ze elke week een keer langs (voor mij best een omschakeling dus). Prima, is logisch als je een kleindochter krijgt. Alleen de laatste tijd is het wel heel duidelijk aan het worden dat ze eigenlijk alleen voor Emma komt. In het begin dacht ik ja het is allemaal heel nieuw dat word wel anders als ze wat ouder word, niet dus. Begrijp me niet verkeerd ik ben heel blij dat ze dol is op Emma, maar een beetje interesse in haar eigen dochter is blijkbaar teveel gevraagd. Ze heeft pas een keer gezegd dat ze de afspraak met ons op haar kalender zette eerst mijn man en mij er ook bij en nu alleen maar Emma. Dat stak me toch wel. Ook vraagt ze nauwelijks iets hoe het met me gaat. Ze vraagt naar Emma, maar niet naar mij. Ik vertel zelf dan maar wat, maar veel vertel ik hierdoor al niet omdat ze het gewoon niet vraagt. Ik vraag altijd hoe het met haar gaat en haar werk, maar andersom dus niet. Ik ben een aantal keer naar de gyneacoloog geweest (loop al sinds de bevalling met infecties en zo) ze vraagt er niet naar, ook hadden we pas een begrafenis (ik niet heengeweest want Emma was ziek), maar ze vraagt er niet naar. Het valt me ook steeds meer op dat als ik wat wil vertellen ze me niet uit laat praten. dan word ze afgeleid omdat Emma wat doet of een geluid maakt. Waar ik me ook wel aan erger is dat ze zich als een puber gedraagt de laatste tijd. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een tiener was. Even later kreeg ze een vriend daar heeft ze 11 jaar mee gehad. Toen ging het uit (was toen ik net zwanger was). Een tijdje later had ze een noeuwe man gevonden. Ik had gelijk een verkeerd gevoel bij hem (mijn zus ook). Ik heb het uitgesproken (had ik heel veel moeite mee) maar ze wuifde het eigenlijk weg. Hoe ik erbij kwam. Het bleek helaas dat ik gelijk had. Niet veel later vond ze weer een andere man. Die hebben we ook ontmoet (terwijl ik liever eerst had gehad dat ze hem wat beter leerde kennen voor wij hem zouden zien). En ook dat duurde een maandje ongeveer. Nu is ze pas weer op date geweest maar liep op niks uit. Ze lijkt een beetje wanhopig (zegt ze zelf ook wel een beetje met weinig woorden). Ik erger me eraan. Ik wil heel graag dat ze weer gelukkig word met een man echt waar dus lees het aub niet verkeerd. maar zoals ze nu doet pfff. Aan de ene kant denk ik ik spreek het uit, maar wat gaat er dan eigenlijk veranderen? dat ze opeens wel naar me vraagt? Dan zou ik denken dat ze het doet omdat ik het gevraagd heb. Ik ben het wel kwijt, maar ben bang dat ik er niks mee opschiet. Ook kan ik nu al raden wat har reactie is, namelijk: hoe kom je erbij? en dan heel onschuldig. Net als in het gesprek over die man die ik niet vertrouwde voelde ik me achteraf rotter als voor ik het zei. Ze wuift het weg, doet heel verbaasd. Een beetje het gevoel krijg je dan dat je het lef hebt om het te zeggen. Kent iemand dit? Ik voel me eigenlijk een beetje in de steek gelaten door haar, en afgewezen. Herkend iemand dit en wat heb jij gedaan?
Meid, dit is gewoon mijn verhaal! Mijn moeder heeft ook nooit naar mij omgekeken, emotioneel dan en nu mijn zoon er is zeker niet meer. Ze laat mij ook nooit uitspreken als mijn zoon een geluidje maakt, ze vliegt er meteen naartoe en ik stop dan met praten, ze vraagt zelfs niet eens wat ik aan het zeggen was. Enkel mijn zoon telt voor haar, heel pijnlijk.
jeetje zeg! wat erg dat je het herkend. Bij jou is het altijd zo geweest? wat erg zeg! hier gelukkig niet. We hadden niet een super sterke band, dus ik verwacht niet gelijk beste vriendinnen te worden zeg maar, maar had wel verwacht dat een kleindochter ons dichter naar elkaar toe zou brengen. maar heb juist het gevoel dat het minder is geworden. Ja ben er net als jij verdrietig over, dat vooral.
wat erg meiden! Ik hoop dat je het naast je neer kan leggen of iig met je moeder er over kan praten. Al lijkt me dat moeilijk.
Ik heb nooit geteld voor mijn moeder, tenminste dat voelt zo aan, ben ook nooit gewenst geweest. Na een uitleg aan mijn psychologe zei die dat zelfs, maar goed, dit is jouw topic, niet het mijne. In ieder geval, ik begrijp je.
He lieve Ellen, Lijk me altijd zo moeilijk als een moeder NIET naar je omkijkt.. Ik kan je niks meegeven.. Heb er ook nooit de juiste woorden voor, maar denk wel aan je.. Liefs
dank je wel. ik probeer het naast me neer te leggen, want ja praten, ik heb het idee dat het niet wat oplost. De ene keer kan ik het naast me neerleggen, de andere keer niet, zoals vandaag. BEn dan gewoon verdrietig. Ook omdat ik zie dat de andere opa's en oma's wel geinteresseerd zijn. in ons allemaal.
Hoi Ellen, Ik zou toch de stap wagen om je moeder erop aan te spreken en dat hoeft helemaal niet aanvallend te zijn! Doe het met emotie want anders blijf je zelf met al dat verdriet zitten en uiteindelijk weerspiegeld dit op je gezin. Ik heb zelf al 6 jaar geen contact met mijn moeder omdat ze een nieuwe vriend heeft, maar ik zie haar nog dagelijks bij me oma. Ik krijg geen hoi of wat dan ook, maar dat doet me na al die jaren helemaal niks meer. Ik heb voor mijn gevoel geen moeder meer. Als ik ooit inverwachting raak hoeft ze ook niet aan te komen. Want wie niet zorgt en vraagt naar haar eigen kind kan ook niet goed zorgen voor het kleinkind. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Ik zou gewoon de stoute schoenen aan trekken want met verdriet blijven zitten heb je uiteindelijk alleen je zelf mee!
Nou ik heb dat met mijn schoonmoeder precies hetzelfde. Ze wonen hier ook in het dorp, eerst kwam ze wel eens een kopje thee drinken, maar niet meer dan eens in de week. Sinds de kleine er is komt ze bijna iedere dag en heeft totaal geen oog voor ons. Ze is constant met de kleine bezig en praat geen woord tegen ons. Als we iets tegen haar zeggen dan hoort ze het niet eens. Echt zo irritant. Nou dat onderhand iedere dag komt hebben we iets van gezegt, ik was het zal om iedere dag mijn schoonmoeder over de vloer te hebben. Ook als we iets afgesproken hebben ze alleen de naam van ons meisje erop en niet die van ons. Mijn ouder daar integen geven ons net zoveel aandacht. En doen gewoon normaal. Maar als ik jou was zal ik eens met je moeder erover praten want dit is niet echt normaal.
@christy wat heftig meid! vind het heel erg. @jann dank je meid! heel lief van je. @jarina daar hoef ik geen moeite voor te doen. ik ben heel snel emotioneel als iets me wat doet. Ik denk er over na! ik wil het dan toch een keer tussendoor zeggen zeg maar, want echt op de bank gaan zitten en het haar zeggen doet alleen meer pijn. @chantal dank je je herkend het dus. Ik moet echt kijken hoe ik het aan moet pakken. Ik wilde dat ik het geoon kon zeggen zonder huilen ofzo, maar weet nu al dat dat niet lukt. Heb het idee dat ze op dit moment zo met zichzelf bezig is. En ik heb een zus, normaal zou ik die eens kunnen vragen of zij het ook zo voelt alleen ik heb geen contact met haar. Ze komt eens in de zoveel tijd om bij Emma te kijken en dan is mijn man erbij (heb ik zo geregeld met haar) er is heel veel gebeurd tussen ons en ik wil op dit moment haar niet in mijn leven, maar Emma mag haar wel zien het is toch haar tante.
Gossie, wat herkenbaar. Bij mij gaat het echter om mijn vader in plaats van mijn moeder. Mijn vader heeft nooit naar me om gekeken en dat is nu niet veel anders. Het gaat altijd om hem, hij is zielig (gescheiden), hij is moe, hij heeft woorden gehad met... Noem maar op. Sinds de geboorte van Veerle leek het even beter te gaan, tot het nieuwtje eraf was. Nu vraagt hij niet eens meer hoe het met haar gaat... Ik heb niet echt veel goede raad of adviezen, want ben zelf nog bezig met het een plekje te geven. Wat ik je wel op het hart wil drukken is dat je het niet aan jezelf moet gaan wijten. Het belangrijkste is dat je accepteert dat het is zoals het is. Mocht je het met behulp van gesprekken kunnen veranderen, dan is dat mooi meegenomen, maar probeer het eerst gewoon te accepteren. Dat neemt al een hoop ergernis en frustatie weg. In mijn vaders geval is het zo dat hij niet ziet wat hij fout doet. Ik zal dit nooit kunnen veranderen, dus heb die hoop ook opgegeven. Nu probeer ik me er alleen nog niet meer aan te storen, want het kostte me erg veel energie. Heel veel succes en sterkte!
Ellen, jeetje wat moeilijk meid... Kan me je gevoel voorstellen. Wat een rotsituatie. Heb geen advies voor je, daarvoor lijkt het mij te complex. Maar wel een hele dikke knuffel!
Ellen het is net of je mijn verhaal beschrijft. Hier gaat het net zo. Kan je hele verhalen erover vertellen maar daar heb je misschien niets aan. Klein voorbeeld: Wij Hadden verrote vloerbalken. Ik 27 weken zwanger kon geen kant op. De vloer werd gedaan. Mijn zwager ( ik heb nog een half zus die 5 jaar ouder is ) had nog laminaat staan en dat mochten we wel hebben ( eigen bedrijf in vloeren enzo) Nu stond er bij mijn zus een plank voor de foto en de rest was al hier Mijn moeder was hier om de hoek aan het werk en belde op dat ze opweg was naar mijn zus ( 20 minuten verderop) om naar mijnlaminaat plank te kijken terwijl het hier al bijna lag, Het doet zeer. Ik begrijp je gevoel
@ellen27 jij slaat de spijker op zijn kop. mijn man zei vanmiddag ook nog je moet niet jezelf de schuld geven. Ja dat is het eerste wat ik deed eigenlijk. Je hebt helemaal gelijk dat ik het een plekje moet geven en het moet leren accepteren. want zoals jij ook beschrijft heb ik ook het idee dat het weinig uitmaakt als ik met haar praat, Ik kan misschien weleens een opmerking plaatsen dat het niet te beladen gebeurd kijken hoe ze daar op reageert. Wat pijnlijk dat je vader eigenlijk altijd een smoes klaar heeft. Het doet pijn als jevader je niet ziet staan en niet wil weten hoe met met je is. Heel veel sterkte en vind het heel knap dat je bezig bent het een plekje te geven. @femke dank je wel meid! @sinada dat is niet leuk zeg! jij ook heel veel sterkte ermee.
Wowww dit is gewoon mijn verhaal...maar dan met mijn vader. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 jaar was, ben 3 jaar nog naar hem toe gegaan, maar hij had gewoon geen aandacht voor ons. Verder zijn er nog veel dingen gebeurt en de rechter heeft toen beslist dat wij niet meer naar onze vader toe hoefden. Vanaf mijn 20ste weer een klein beetje contact, kwam af en toe bij hem in de winkel...kon ik vrijblijvend en snel weer weg als hij klanten kreeg. Maar ook altijd weinig belangstelling. Toen we een woning kregen kwam hij af en toe op bezoek, maar altijd verhalen over zichzelf, nooit interesse in ons. En nu ook alleen maar interesse in Valerie, gelukkig komt hij niet vaak langs. Zijn vriendin waar hij 18 jaar mee samen was, is 2 jaar geleden overleden...na 3 weken had hij al een nieuwe vriendin. En nu zijn we inmiddels bij vriendin nummer 15 ofzo. Ik laat het maar gewoon zoals het is...maar wil ook absoluut niet meer contact dan dat het nu is. Het is gewoon best vermoeiend zo'n persoon. Maar aangezien je moeder nu wel vaak bij je komt...zou ik toch gewoon eens subtiel zeggen...goh mama ben je niet benieuwd hoe het was bij de gynacoloog?
Poeh wat herkenbaar zeg. Mijn vader is voor mij een afgesloten hoofdstuk daar heb ik al in geen jaren contact meer mee en dit zal ook nooit meer goed komen. Helaas is het contact met mijn moeder erg weinig,beld eigenlijk nooit vraagt nooit om mijn kinderen maar is wel heel close met de kinderen van mijn zusjes. Waarom? Ik heb geen idee misschien omdat ik getrouwd ben en gelukkig ben? Mijn beiden zusjes hebben namelijk al een lange tijd geen relatie meer. Ook woon ik ver van dr af wat ik eerlijk gezegd wel heel fijn vind. Maar pijnlijk is het zeker wel niet zo zeer voor mij maar zeker wel voor mijn kinderen. Helaas is op koninginnedag mijn opa plotseling overleden op 65e jarige leeftijd en dat is de vader van mijn moeder. Als je dan zoiets te horen krijgt wil je het liefste naar je moeder toe en ook dat zou ik graag willen maar het kan niet. Vrijdag is de begrafenis en daar zal ik dan mijn moeder na 3 jaar weer eens een keer zien. En dan nog wel door deze omstandigheden. Ik zeg zelf altijd tegen mijn kinderen wees lief voor elkaar dat is o zo belangrijk
jeetje erg vermoeiend kan ik me voorstellen dat. En ook dat hjij zo snel al een nieuwe vriendin had. JE kan zo ook niet wennen aan een vriendin lijkt me. Ja zoals je het zegt zo kan ik het wel eens zeggen tegen haar. dat is gewoon subtiel en er hoeft niet gelijk een moeilijk gesprek te komen. Dank je wel!
Wat erge verhalen allemaal! Je kunt je toch niet voorstellen dat je dat je eigen kinderen aandoet! Maar om even op je verhaal terug te komen. Heb je het al eens met je zus besproken? Hoe is haar ervaringen met je moeder? En wat vind je partnet ervan? Misschien zou je eens samen met hem met je moeder moeten praten! Tis moeilijk, als je niks zegt blijft het aan je knagen. Ik denk dat ik mijn gevoelens wel zou uiten. Maar ja, das makkelijk gezegd door mij. Heel veel succes ermee!!