zeg dat niet te hard... daar kan je nooit zeker van zijn.. misschien wordt je man ooit wel verliefd op n collega oid of jij... you never know! ik dacht ook dat mijn ex mij na al die jaren niet zou laten stikken toen ik zwanger werd maar ondertussen niet meer gezien of gehoord
jah en ik ben 4 jaar samen erg gelukkig,, ooit trouwen een 2de kindje.. dat kunnen ook 50 jaar worden. maakt dat dan wat uit.... niemand kan zijn toekomst uitstippelen en zowat weten doe je niet trouwens zijn mensen bij die gaan uitelkaar naar 30 jaar... is tegenwoordig ook veel sneller als vroeger
ik ben heel gelukkig met mijn man nu maar ik kan morgen onder een bus komen , of verliefd worden op iemand anders, ik kan me dat NU niet voorstellen maar zeg nooit nooit zeg maar.. maar die berg beklimmen we dan wel weer (komen we ook wel weer overheen) ik ben niet iemand die zegt dat ik zonder mijn man niet zou kunnen leven, het zou mijn hart openscheuren maar ik zou gewoon "verdergaan" met leven... Je kan nooit zeggen of iets gebeurd of niet, niet op je 17e en niet na 30 jaar huwelijk..
Wees nou eens reëel zeg, het is toch zo dat een kind van 17 niet bewust kan kiezen voor een kind, zoals een vrouw van 30 dat eventueel (jaja, alle uitzonderingen daargelaten natuurlijk) wel zou kunnen. En onzin, niemand weet of je altijd bij elkaar blijft. Je hebt zeker die intentie, maar het is onmogelijk om dat te garanderen. Ik vind dat een slap argument, sorry. Ja, dat deze discussie uit de hand loopt is om dat je met een hele andere insteek de discussie begon.
Ik vind het eigenlijk gewoon een rare vraag, omdat je gewoon niet alle mensen over 1 kam kunt scheren. De ene meid is de andere toch niet? ik denk niet dat er iets algemeens over te zeggen valt. De ene jonge moeder zal heel goed weten waar ze mee bezig is en heel verantwoordelijk zijn, terwijl de andere haar kind achterlaat om te gaan feesten. Ik ben zelf trouwens al sinds mijn 16e met mijn vriend samen, inmiddels ruim 6 jaar. Dus serieuze relaties zijn, ook op die leeftijd, in ieder geval mogelijk.
hier ook een 18jarige moeder. Ben nu 24 jaar en heb al 3 kids. Ik word ook enorm raar aangekeken op straat als ik met me kids loop. Krijg soms zelfs de opmerking als er 1 niet luisterd, je moet wel goed naar je zus luisteren hoor. hahah pardon ben de moeder hoor! Als je je leven op regel hebt en je kan het een goed huis geven, dan weet ik het probleem niet.
Ik ben het wel met je eens wat dat betreft het is zelfs lichamelijk bewezen dat je op je 17e nog geen goede beslissingen KAN maken omdat je hersens nog niet volgroeid zijn om echt goed consequenties te kunnen inschatten ergens van in, dus niet alleen zeg ik het maar de hele medische wetenschap ondersteund dit feit gewoon. Zegt niets over dat je geen of wel een goede moeder kan zijn maar op je 17e kan je de beslissing niet zo goed nemen als bv op je 25e of 30e..
Precies! vanaf je 25e zijn je hersens volgroeid wat betekend dat je evenwichtige beslissingen 'kunt' nemen. Maar dat was de vraag van ts niet. Nu ben je 22 en dat vind ik wel een redelijke leeftijd om een kindje te krijgen, in jouw geval een 2e kindje dus.
zal ik maar weer met wat wijsheden strooien de kans dat je op de 17e al de ware vindt is ERG KLEIN, niet onmogelijk maar komt zelden voor!! zeg 1 op 100! daarnaast is je brein pas klaar met ontwikkelen na je twintigste, het gedeelte wat jou de consequenties na daden laat inzien is nog niet klaar op je 17e ik geloof best dat er rijpere meiden zijn op de leeftijd van 17 jaar maar over het algemeen is de werkelijkheid toch dat het vaker niet gaat zoals het hoort edit: isademi ik lees net dat jij hetzelfde schrijft!
Ik ben dan misschien heel anders, maar ik ben vanaf mijn 16e samen met mijn aanstaande, met 18 jaar samen gaan wonen, bijna 21 toen noelle geboren werd. Ik ben nooit een type geweest die van uitgaan hield of van de een op de andere jongen gaan. En dat zijn wij beide niet.. We zitten net zo lief thuis met wat vrienden dan dat we wild uitgaan. Maar ik weet ook dat niet alle mensen van mijn leeftijd klaar zijn voor een kind, en dat ook echt daadwerkelijk kunnen opvoeden. Wij hebben beide een baan, gaan trouwen en gaan volgende maand van ons 3 kamer appartement naar een 5k gezinswoning. Vaak zijn ook tienermoeders, die het kind door een ander laten opvoeden zodat ze zelf lekker kunnen doen wat ze willen. Nou hier is dat echt niet, Noelle heeft nog nooit ergens anders geslapen ( ben ik nog niet aan toe ) en iemand anders dan het kdv heeft nog nooit op dr gepast. Ik vind als ik thuis ben dat ze dan bij mij hoord, of bij me vriend. De 1 is niet te vergelijken met een ander Oja, ik ben bijna 21 als we gaan trouwen, en gaan dan direct voor een 2e. We wilden eigenlijk al eerder er voor gaan, maar dan pas ik me trouwjurk niet meer haha
Ik weet zeker dat het bij sommigen echt prima werkt, dat heb ik wel gezien, maar helaas heb ik in mijn omgeving toch vaker gezien dat het op de langere termijn niet werkte. Mensen die op hun veertigste de bloemetjes buiten gaan zetten en een soort tweede jeugd willen beleven met een andere partner, omdat ze gewoon op zo'n jonge leeftijd al gebonden waren aan een partner en hoe je het ook went of keert, kinderen hebben gewoon een enorme impact op je leven, die staan dan op de eerste plaats, niet jijzelf of je ontwikkeling en vrijheid. Natuurlijk zijn er mensen die daar allemaal geen behoefte aan hebben, maar vaak gaat zoiets jaren later 'borrelen', ach, en anderen blijven altijd gewoon gelukkig en zijn heel tevreden met de situatie zoals die is. Om op je vraag terug te komen om nu aan een tweede te beginnen, tja, dat kun je denk ik zelf als beste beoordelen, maar als jullie er helemaal achter staan, zou ik er gewoon voor gaan.
Nouja de vraag of iemand wel of geen goede moeder is heeft natuurlijk wel ook niet zoveel te maken met de vraag of ze wel of geen partner heeft waar ze (voor altijd?) mee samen blijft... Ik denk trouwens ook dat iemand van 17 nog niet zo'n evenwichtige keuzes kan maken als iemand van 25, lijkt me logisch. maar dat neemt niet weg dat iemand van 17, met de juiste instelling en wat moeite, ooke en goede moeder kan zijn.
ik denk dat het er maar net aan ligt hoe jezelf bent en hoe jou opvoeding is geweest de een kan erg goed met kinderen over weg en is een natuur talent mama maar de ander heeft dat totaal niet... ik zou niet blij zijn als mijn dochter op haar 17e zwanger zou raken maar zou ze wel bij staan en helpen waar ik kan
hoi cossy. Wat jij zegt klopt,en het onderwerp dwaalt eigelijk ook echt wel af. toen ik met 17,,2 maandjes erna 18 werkd, vond ik het echt een moeielijk keuze. mijn ouders zeiden we gaan ervoor wat je ook wilt,maar moest wel eerst thuis blijven wonen... en ben dus ook pas naar een tijdje uit huisgegaan.. ik wist toen ik zei ik hou deze baby,dat je er heel veel moet laten,maar die keuze maak je en daar moet je voor gaan. ik maakte me schoolk af,haalde me diploma,,ik ging niet meer stappen en was er 24 uur 7 dagen per week voor mijn mannetje,en na 3 maandjes was dat ook weer gewend.. maar hulp heb je nodig als je 17 bent,want je weet idd ook vrij weinig.... maar je leert en ervaart,en het is natuurlijk ook zo,sommige dingen zou ik bij me 2de ook anders doen. bv.. tegen mij zeiden ze me kind was verwend,niet kwa spullen maar kwa aandacht.. en dat is natuurlijk ook niet goed,dan krijg je een lastig kind. ik deed ook bv de kleine op de arm in slaap laten vallen en toen pas naar bed brengen.. nou erna had ik een kind die kon je niet wakker in bed legen. wat ik hier mee bedoel te zegen,foutjes maakt iedereen of je nou 17 of 30 bent.. en als je alle dingen 2 keer kon doen in leven, zach de hele wereld er anders uit.. gr
Ik denk dat dit niet leeftijdsgebonden is, maar dat het meer gaat over hoe jou en je vriend/man jullie leven ervoor staat. Je kan 18 zijn maar al heel veel bereikt hebben en een kind onderhouden maar je kan net zo goed 25 zijn en nog niet de juiste dingen hebben om een kind te onderhouden. Het is maar net in hoeverre je voor een kind kan zorgen &dit kan net zo goed als je heel jong bent. Als ik kijk naar de reacties om mij heen vinden mensen mij nog heel jong (21) als ze horen dat ik nu al kinderen wil. Maar ik vind dan weer dat mijn leven op rolletjes loopt, ik en mijn vriend een kind kunnen onderhouden en dat wij volwassen genoeg zijn om een kind op de wereld te zetten. Toen ik 18 was had ik mijn leven ook al aardig op rolletjes, ik had toen net zo goed ook een kind kunnen nemen. Wou ik ook ontzettend graag, maar heb er samen met mijn vriend voor gekozen om eerst van elkaar te genieten, elkaar goed te leren kennen etc etc. Dus het hangt echt van de situatie af, niet van de leeftijd.
Tja, ik wilde heel bewust op mijn 20e graag moeder worden en mijn man (toen vriend) ook graag vader. Eigenlijk wilde ik op mijn 18e al heel graag, maar vriendlief toender tijd nog niet. Maar ik zal nooit tegen een meisje van een jaar of 17 zeggen dat het een goed idee is om aan kinderen te denken, ik denk dat je dan heel veel zal missen. Ondanks dat ik er erg mee zit dat ik nog geen kindje heb mogen krijgen, wil ik wel zeggen dat ik nog wel veel heb kunnen en laten, dingen die ik anders niet had gedaan of niet had kunnen doen. Maar ik weet zeker dat wij toen der tijd ook goede ouders zouden zijn geweest. Terwijl mijn vriendinnen er toen der tijd niet aan hadden moeten denken. Of je een goede ouder bent heeft niets met leeftijd te maken. Je moet er gewoonweg klaar voor zijn en zoals Bloemmm zegt, de situatie moet het ook mogelijk maken.
Het heeft er vooral mee te maken hoe je in het leven staat en of je er emotioneel èn financieel 'klaar' voor bent. (financieel: onderdak, inkomen - emotioneel: Weten wat een kind nodig heeft, deel van je vrijheid kunnen opgeven.) Zoals al eerder gezegd: de een is daar op z'n 17e al aan toe, de ander met 27 nog niet. Wel denk ik dat over het algemeen tieners nog heel veel moeten meemaken en leren voordat ze er echt klaar voor zijn. Als je op je 17e moeder (of vader) wordt, raakt je leven denk ik even in een stroomversnelling en zul je bepaalde dingen heel rap moeten leren. (En dan bedoel ik niet luiers verschonen ofzo, maar meer dingen zoals verantwoordelijkheid nemen voor een ander.) De vraag is, of je dat moet willen. Hoewel het mij in de meeste gevallen niet verstandig lijkt, zal ik een jonge moeder zeker niet veroordelen. (Of er moet duidelijk blijken dat deze moeder de verantwoordelijkheid niet aankan, misschien spijt heeft van haar keuze en niet goed voor het kind zorgt. Maar daar zal ik bij een oudere moeder net zo goed een mening over hebben.) Ik zou niet blij zijn als mijn zoon / dochter al zo jong ouder wordt. Puur omdat ik hoop dat ons kind later een goede opleiding zal volgen, om meer kansen te hebben op een goed betaalde baan en financiële onafhankelijkheid. Studeren, werken en voor een jong kindje zorgen is denk ik bijna niet te combineren voor de meeste mensen. Dus zou ik graag zien dat ons kind wacht met het krijgen van kinderen tot er een studie is afgerond en hij of zij wat werkervaring heeft opgedaan.
ik zou er denk ik niet heel gelukkig mee zijn als mijn dochter op haar 17de zwanger is. ligt ook aan de situatie denk ik hoor, maar ik zal haar altijd steunen met wat ze ook doet. mijn man en ik waren 15 toen we verkering kregen 19 toen we samenwoonde en 20 toen ik zwanger was(bewust) nu ben ik 23 en heb ik 2 kids ( 1 van 21 maanden en 1 van 8 maanden) ik zie er juist wel jong uit,dus af en toe krijg ik nog wel eens van die blikken! wat ik wel vervelend vind is dat iedereen er maar van uit gaat dat mijn zoontje een ongelukje was ( omdat er maar 13 maanden tussen zit) oke het was wat eerder als verwacht ( we dachten van nou we zien waarneer het komt en de 1ste maand was ik zwanger) maar een ongelukje zeker niet!!
Ik denk een beetje het zelfde als Tupp. Ik was 20 toen ik zwanger raakte,veel mensen zag ik kijken en soms werd er ook gezegt dat ik wel erg jong was,ik zie er vrij jong uit en werd toen weleens 17/18 geschat. Het ligt aan de persoon zelf of ik ze jong vind. Als het iemand is die alleen maar feest en gekke dingen doet vind ik het niet verstandig. En niet nadenkt over wat een kindje krijgen te weeg brengt en dat niet onder ogen wil komen. Maar er zijn ook genoeg meiden en jongens die het heel goed doen en ook meiden die er alleen voor staan die het super doen als ouder zijnde en daar neem ik mijn petje voor af. Ik heb respect voor de jonge ouders die alles netjes op orde hebben en proberen het beste te doen voor hun kleintje. Voor veel mensen is het makkelijk om te kunnen zeggen: "Ik zei het je toch" Maar ik denk dat die eerste eens even moeten denken wat hun in die situatie zouden doen en er wat meer rekening mee moeten houden dat jonge ouders al veel vooroordelen over zich heen krijgen vaak.