Dombo, geniet maar lekker van je dagen samen. Vind het af en toe ook wel lekker hoor om wat meer tijd beschikbaar te hebben in huis, dan alleen de slaapjes. Hopelijk blijven je meiden goed vriendinnetje. Lola, ik hoop maar dat er snel iets echt passends op je pad komt. Want leuk is het niet om nu alweer te 'moeten' solliciteren. Ik 'moet' dat trouwens ook weer gaan doen. Het aanbod voor volgend schooljaar hier is niet echt interessant en belangrijker eigenlijk nog. Ik wil toch graag weg om diverse redenen. Belangrijkste is dat ik meer enthousiasme heb dan ik hier in de school kan stoppen. Ik durfde eigenlijk niet, maar NO GUTS NO GLORY en op bevrijdingsdag maar geprobeerd te testen (andere mensen waren ooit veel dapperder) en een vaag lijntje op de test. Ik schreeuw het nog niet van de daken af want NOD is vrijdag pas. En die dag moet eerst maar eens voorbij zijn...Maar het is wel een mooi streepje en deze ronde is dus nog niet verloren. Maar ik ben ook nu al zo bang voor wat er nog allemaal kan gebeuren. pfffff
O, dat vind ik altijd zó triest... dat er niets wordt gedaan met het enthousiasme en initiatief dat medewerkers zelf tonen. Tja, zo krijg je vanzelf ongemotiveerde mensen . Succes met zoeken! Maar dat zal best lukken, nietwaar?
Ja, ik denk dat er wel een school is waar ik beter 'pas'. ik heb zojuist mijn eerste slakropjes geplant. Nou ja, aanstaande kropjes. Kleine plantjes nu. En rode bietjes. We hebben een uitbouw van twee meter, die goed toegankelijk is, maar waar geen hek omheen zit. We hebben daar een oude bak die ik voor balkon getimmerd had neergezet (doormidden gezaagd en nu ongeveer 20 cm hoog. Daar staat het plantenspul in en eromheen heb ik de kweekkas gezet die ik voor mijn verjaardag had gevraagd. Nu kunnen we dus moestuinieren op de uitbouw zonder dat de ruimte in de tuin er minder van wordt. Oh ja, ik bedenk me dat ik ook nog aardbeienplantjes heb gekocht gisteren. Moeten er ook nog bij. Dus Inez, ik deel je enthousiasme
Dat was schrikken gisteren tijdens de dodenherdenking. Eén idioot die gaat schreeuwen, een paar mensen die in paniek raken, een hek dat valt, een mensenmassa die in beweging komt...... zo eng. Inez, kan me voorstellen dat je je handen vol hebt aan een kleuter met overschot aan energie en een eigenwijze dreumes. Anna wat spannend weer, ik duim voor je meid!!! 　 Ik heb gisteren wel kunnen werken, Danique was nog niet helemaal de oude maar goed genoeg om naar het kdv te kunnen. Ik heb nu weetikhoeveeldagen al achter elkaar koppijn, word er niet goed van. En vanmorgen getest, nog steeds positief gvd. Wel heeeeeeeel licht dus het gaat de goede kant op, maar ik wil die k*tstreep niet meer van de miskraam. Om het vandaag helemaal gezellig te maken kwam mijn oudste stiefdochter langs met het bericht dat haar relatie heel slecht gaat en ze met hun zoontje van 2 1/2 even bij haar moeder gaat zitten. Wij zien al een hele tijd het probleem daar en zijn er bang voor dat dit niet goed gaat komen (hij is nogal slap). Stiefdochter heeft geen werk, heeft schulden, geen uitkering, komt uit een gebroken gezin dus het laatste wat ze wil is hetzelfde voor haar zoontje..... zorgwekkend allemaal.
Oh Natas, wat naar zeg. Je schoondochter en haar zoon. pfffff dat is echt een vervelende situatie, waar ook niet 1,2,3 een oplossing voor is. Ja, bij elkaar blijven en niet tevreden zijn. Maar dat is geen echte oplossing. En schulden en geen werk... allemaal dubbelop ellende. Maar ja, je eigen verdriet behoeft ook wel aandacht en ik vind het heel vervelend voor je dat de testen nog steeds positief zijn. Over moet ook meteen over zijn. Dan kan je je alleen concentreren op het verlies en de pijn, niet meer het lichamelijke. Ik kan me trowuens niet meer herinneren hoe lang erna ik getest heb. Waarschijnlijk wel veel meer dan 2 weken erna. Ik had nl ook lang bloedverlies. Je stiefdochters weten waarschijnlijk niet van de miskraam? Ik hoop dat je heel snel verder kunt en (op zijn Vlaams) opnieuw kunt aantellen.
Ik heb vanmorgen nogmaals getest en er is weer een mooi licht streepje. Dus ik ben helemaal en ga morgen eens lekker een echt NOD dag hebben. Ik voel me zeer bevoorrecht met de hoofdprijs die we al eens gekregen hebben. Eigenlijk voel ik me ook schuldig, naar anderen hier die ook zo graag wensen en goede vrienden die al zo lang wachten. Maar ik weet dat schuldgevoel hierin niet hoort. Niemand schiet er iets mee op als we rustig op onze beurt wachten. (die zou dan ook voorbij zijn op onze leeftijd) Het leven is vaak zo oneerlijk. Was het lange tijd ook voor mij. Dus ik hoop dat we nogmaals het geluk aan onze zijde mogen hebben. En we gaan weer een hele spannende periode tegemoet... Ik vind het zo bijzonder en hoop zo dat ik alles nog een keer mee mag maken. En dat er voor Yara een brusje komt. Een familielid van haar eigen leeftijd voor later en een speelkameraadje voor nu.
hihi, ga ik gebruiken op school, tegen leerlingen: pas maar op dat je geen bore-out krijgt. Hoe verzin je het! Toch wel jammer hoor, dat je een beetje van de regen in de drup terecht bent gekomen. Ik hoop dat het snel anders wordt, of dat je iets anders vindt waar je wel helemaal blij mee kunt zijn.
Lieve Anna, Ik hoop dat je straks echt heel hard mag juichen. En als dat mag, doe dat dan alsjeblieft zonder schuldgevoel. Jullie hebben zelf ervaren dat een kind niet op bestelling komt. Dat jullie gezegend zijn met Yara en straks misschien een kleintje erbij, is een heel groot wonder en wonderen kun je niet afdwingen, die overkomen je. En natuurlijk zullen anderen pijn voelen en zich afvragen "waarom wij niet?", maar daarbij wordt jou niets kwalijk genomen! En dus moet je je niet schuldig voelen! Ik bekijk het zelf trouwens van de andere kant: ik vind het bijzonder dat je de moed hebt om ervoor te gaan! Als ik denk over een tweede, kan ik vooral heel veel argumenten bedenken waarom dat toch maar niet moet, zowel rationele als emotionele. Ik weet het gewoon echt niet en ik begrijp eigenlijk niet dat anderen zo snel na de eerste een tweede kunnen willen (nog afgezien van de vraag of ze dan ook echt zwanger worden). Hoe werkt dat dan? Wat voel je dan en wat stel je je erbij voor? Dat vraag ik me dan dus af. En niet als verwijt, maar omdat ik het gewoon echt niet weet. En dan dus wel denk: ja maar, ik ben wel 38, dus het wordt wel steeds moeilijker...... Maar aan de andere kant vraag ik me af: wil ik dat wel nog een keer? Wil ik wel elke maand tussen hoop en vrees leven? Wil ik wel weer zwanger zijn? Wil ik wel de zorg en liefde verdelen over twee? Kan ik dat wel? Hoe gaat dat dan? Het is niet zo dat ik daar dagelijks over nadenk, maar als ik zie of hoor dat iemand zwanger is van een tweede terwijl de jongste nog geen jaar is, dan denk ik: hoe doe je dat? En ik merk dat ik de grens steeds verder leg, naarmate Mariëlle ouder wordt. Ik ben zo met haar bezig, dat ik me niet goed kan voorstellen dat ik dat kan delen met het zorgen voor een ander hummeltje. Oké, bij mij komt er dus ook nog bij dat ik niet weet of ik het wel durf. Afgezien van het feit dat ik de lichamelijke kant van zwanger zijn gewooon echt niet fijn vond, ben ik bang dat ik bij een eventueel volgende zwangerschap me negen maanden zorgen ga maken over wat er na de bevalling gaat gebeuren. Poeh, begin te typen om Anna een hart onder de riem te steken en eindig met een potje huilen. Sorry! Anna, ik hoop echt dat je mag juichen straks! En misschien dat je mij ook een beetje begrijpt? Ik wil het trouwens heel graag wel begrijpen! Ach, eigenlijk komt het er gewoon op neer dat ik een controlfreak ben en probeer om een besluit te nemen op rationele gronden (studie, plekje in huis, praktische zaken). Maar ja, m'n gevoel zegt ook tegenstrijdige dingen. Want natuurlijk ben ik ook helemaal vertederd bij het idee van zo'n klein hummeltje met vingertjes en teentjes en zo afhankelijk en zo schattig en zo helemaal van jou. En aan de andere kant ben ik dus zo bang. Eigenlijk voor twee dingen: dat het niet zal lukken en als het wel lukt dat er iets misgaat, net als bij Mariëlle. Zo lang we niet proberen, is er geen hoop. Zodra we wel gaan proberen, komt er hoop.
Natas, fijn dat het toch wat beter ging met Danique. Ik hoop dat ze intussen weer opgeknapt is. Jammer dat je nog steeds positief test en dat je zo'n hoofdpijn hebt. Misschien een gekke vraag van mij, maar is het ook een optie om even te stoppen met testen? Ik zou er helemaal gek van worden. En ik denk dat je lijf ook wel even tijd heeft om te herstellen toch? Sorry, lekker rationeel hè? Want je hebt natuurlijk geen tijd, of zo voelt het in ieder geval. Je wilt door. Deze periode afsluiten en heel graag een nieuwe poging doen. En dat is logisch. Maar ik kan me ook veoorstellen dat het wel helpt om even een weekje niet te testen. Of te wachten tot je volgende ongsteldheid. Misschien krijg je dan toch wat meer rust? Sorry als ik hiermee heel verkeerde dingen zeg, het is juist goed bedoeld. Naar bericht ook van je stiefdochter. Sterkte met alles!
Kijk, dat bedoel ik dus: hoe doe je dat? Ik heb m'n handen vol aan ééntje in het weekend en op mamadag. Dus hoe doe je dat met twee? En dan inderdaad als ze naar school gaan, dan zijn ze dus thuis in de vakantie! Hellup! Maar ja, dat zal natuurlijk met Mariëlle alleen ook wel gebeuren.
Dat heb ik niet verzonnen hoor! Kwam de term voor het eerst tegen in een artikel in Libelle over verveling op het werk en wat dat met je kan doen...
Annna, gisteren was mijn felicitatie nauwelijks te lezen, maar vandaag feliciteer ik je hardop met het mooie streepje. Binnen een paar dagen knalt die streep van de test af, zeker weten...
Anna, fijn dat je weer een mooi licht streepje hebt! Hinke, nee stoppen met testen is voor mij geen optie. Ik wil weten wat er zo'n beetje aan de hand is anders word ik nog onrustiger. En op m'n 43ste heb ik gewoonweg geen tijd, dat is niet alleen een idee. Over een 2de, ik denk dat dat voor een heel groot deel een gevoelskwestie is. Natuurlijk zie ik ook beren op de weg als je straks 2 kindjes hebt en je handen vol, ik 43 en Chris bijna 55, het zwanger worden en blijven is emotioneel enorm zwaar, risico op down of andere afwijkingen, etc. Maar ja, mijn gevoel voor een 2de is sterker dan al die beren. De hoofdpijn is er alweer, heel vervelend. Er zit ook een bepaald rotgevoel bij wat me vreselijk doet denken aan toen ik zwanger was, een vermoeid naar vreemd zwaar gevoel in m'n hoofd. Vind die associatie ook heel vervelend. Ik doe af en toe ook een ovulatietest om te zien wat die aangeeft, heb de stiks van Matcare. Tot nu toe waren die bijna positief, ik dacht dat dat door de zwangerschapshormonen kwam. Vanmorgen ineens knalpositief, terwijl mijn zw.test steeds lichter en lichter wordt. Daarom maar een CB digitale ovutest erachter aan gedaan, was gewoon negatief en streepje op die test maar half zo donker. Ik geloof niet dat ik die ovutesten van Matcare nog vertrouw.........
Nee, natuurlijk is dat niet alleen een idee. Zo bedoelde ik het ook niet. Ik probeerde me alleen voor te stellen hoe je dan in de weer bent met die testen. En dat lijkt me zo stressvol en vermoeiend en onzeker en verdrietig, vandaar dat ik dacht dat het misschien rust zou geven als je er even niet mee bezig zou zijn. Maar als je er alleen maar onrustig van wordt, kan ik me voorstellen dat je het liever wel doet. Ik denk dat ik echt niet goed kan invoelen hoe groot jouw verlangen is, omdat ik het niet op die manier herken. Aan de andere kant snap ik het juist weer heel erg goed en is dat misschien wel één van de redenen dat ik niet voor een tweede durf te gaan. Zoals ik zei: zodra je begint met proberen, komt de hoop..... En die hoop maakt het verlangen steeds sterker, dat heb ik wel ervaren. Dus wat dat betreft, begrijp ik het toch weer wel. (best ingewikkeld) En ik heb er dus bewondering voor dat je ondanks alle beren die je ziet en ondanks de teleurstellingen er toch voor gaat. En ik gun het je zo!
@Natas: Ik vond dit op internet: Ovulatietest na zwangerschap of miskraam De ovulatietest kan een positief testresultaat geven kort na een zwangerschap of miskraam. De aanwezigheid van hoge concentraties LH en HCG in de urine kan gedurende enkele weken een positief testresultaat van de ovulatietest geven. Ik denk dat ze hiermee bedoelen dat ovulatietesten zo kort na een bevalling of miskraam nog niet bruikbaar zijn. Misschien kun je beter je eerste menstruatie afwachten en dan opnieuw met ovulatietesten beginnen. Dit moet ook frustrerend voor je zijn...
Hinke, een zwangerschapswens en hoop maken je idd kwetsbaar. Lola, ik weet dat ovutesten reageren op hsg. Daarom dacht ik ook niet veel van de paar bijna positieve ovutesten die ik tot nu toe gehad heb. Maar de vet positieve, ja toen ben ik wel extra gaan testen met CB digitaal. Het vreemde is dus dat ze allebei zo anders reageren. Nah ja, we wachten maar weer verder af. Thnx Lola voor het kijken!
Ik heb vandaag weer es een zw.test gedaan, helaas nog steeds niet helemaal negatief. Zucht. Het streepje is nu wel superlicht, bijna meer een schaduwlijntje, dus ik heb goede hoop dat de volgende echt negatief is. Ga denk ik donderdag of zo er weer eentje op wagen.