Ik had al sinds ik 18 was een kinderwens (in iedergeval fantaseren hoe dat zou zijn) Studeerde nog en dat was een wens voor 'later'. M'n vriend leerde ik 2 jaar geleden kennen, die wilde zeker weten kinderen. (rond z'n 30e) Wij zijn afgelopen september gestopt met de pil en 2 weken geleden was de test positief! (Die maand had ik juist even gedacht van ´het komt wel, al is dat over een paar maanden) Toen was het raak!!! Wij mogen ons eerste kindje verwachten als we beide 24 zijn, vind het een mooie leeftijd.
Ik vond 28 altijd wel een mooie leeftijd, voor mn 30ste en nog ff een paar jaar werken van te voren (na mn studie) om iets op te bouwen. Ik ben nu 27 en sta op het punt te bevallen van de 2e. Beetje eerder dan verwacht dus, maar als ik achteraf kijk vind ik het geweldig en prijs me gelukkig dat ik moeder geworden ben. Ik heb, net als iedereen waarschijnlijk wel, een aantal mensen in de nabije omgeving waarbij het niet zo lukt en dat zet je echt wel ff met je beide benen op de grond.
Voor mn 25e wilde ik een kindje en dat is gelukt. 22 toen ik zwanger raakte en 23 toen ik beviel van mn zoontje. Boven de 30 zou ik geen kinderen meer willen en boven de 40 al helemaal niet. Mijn ouders hebben mij en mijn zus gekregen boven de 40 en ik ben 24 en mijn moeder wordt 65 in juni. Ik vind het verschrikkelijk zulke oude ouders te hebben en te weten dat ik ze waarschijnlijk al op jonge leeftijd zal verliezen en niet als ik zelf al lang en breed ''echt" volwassen ben. Wil ook niemand tegen het been stoten en snap dat voor veel niet zomaar de keuze is om kindjes te krijgen voor je 40e (ben geadopteerd omdat mijn moeder onvruchtbaar was) maar door de keerzijde mee te maken ervan zou ik het zelf noooooit willen.
Wilde voor mijn 25ste moeder worden. Dochter is geboren met 23 jaar, ben nu net 25 en verwacht binnenkort nr 2.
Ik had niet echt een leeftijd in gedachten, het liefst in ieder geval voor mijn 30e. Ik had al een poosje de baby kriebels maar mijn vriend nog niet echt. We zijn er pas voor gegaan toen mijn vriend er zelf mee kwam. Ik ben 29-8 uitgerekend, net voor mijn 26e verjaardag.
Ik had eigenlijk nooit echt over kinderen nagedacht. Mijn vriend wilde wel graag kindjes, maar ik hield de boot een beetje af, tot een vriendin verkondigde dat ze zwanger was. Ik voelde een ongelofelijke steek van (gezonde) jaloezie, en dacht alleen maar 'dat wil ik ook' Dus de pil weg, en een dik jaar later was ik zwanger. Ik ben 27 als ik beval.
Toen ik klein was droomde ik er al over om mama te zijn . Maar dat telt natuurlijk niet. Toen ik een jaar of 23 was begonnen we langzaam te fantaseren over een babytje van onszelf. Toen ben ik ook redelijk snel met de pil gestopt. En een maand vóór mijn 26ste verjaardag hebben we ons eerste zoontje mogen krijgen.
Rond mijn 25e had ik graag moeder willen worden (en ging de anticonceptie de 'doos' uit ), maar de natuur besloot anders en nu ben ik 28 als ik beval. Vind ik nog steeds een prachtige leeftijd en het 'plannen' is gewoon niet altijd mogelijk. Ik heb zo lang ik me kan herinneren al een kinderwens, maar wilde eerst studeren en volop het studentenleven induiken, verre reizen maken en een stabiele relatie hebben met de ware Jacob. Ratio heeft het lang gewonnen van gevoel.
Ik was op mijn 17de bewust zwanger van de eerste, en van de tweede was ik wederom bewust zwanger op mijn 20ste en die kreeg ik toen ik 21 was. Nu is het voorlopig wel goed zo.
Oohja mijn vriend was bij de eerste 26 en bij de tweede 29. Hij wil het liefst geen kinderen meer na zijn 30ste.
Ik was 28 toen ik van mijn 1e kind beviel en 36 toen ik van mijn derde kind beviel. Ik wou dat ik jonger was geweest dan ging ik nog voor een vierde! Jong moeder zijn lijkt me erg leuk maar ik was nog bezig aan mijn studie en werk, aan een kind moest ik toen echt niet denken. Aan de andere kant ben ik ontzettend blij dat we ze hebben mogen krijgen.
Bij de eerste was ik 23 en dat was goed. Verder had ik vóór m'n 30e graag 4 kids gewild en dat is niet gelukt wegens andere omstandigheden. Heel erg maar ik zei altijd: over 9 maanden een kindje? en dat was dan ook zo. Wij rekenden gewoon de maand uit wat ons het best uitkwam...
Ik was 21 toen ik zwanger werd, 22 toen ik ging bevallen. Als het goed gaat ben ik 25 als nummer 2 geboren wordt
Ik was net 18 toen ik zwanger raakte van me dochter. Ongepland, woonde net samen, had net een vast contract dus was hele impact op dat moment. Geen twijfel gehad of ik abortus zou plegen, dat was gewoon geen optie. Ik wou al vroeg moeder worden, dit was wel heel vroeg maar zeer welkom. Wel de twijfels gehad of we het zouden redden maar die waren ook snel weg. Nog net 18 toen ik beviel van Alychia. Op mijn 20ste zijn we bewust voor een 2de gegaan maar helaas mocht dat niet lukken. 2 jaar bezig geweest en toen het bijltje er bij neer gelegd na 2 operaties. De kans dat ik nog zwanger zou raken was nihil. Mijn relatie eindigde een tijd later. In 2006 raakte ik ongepland spontaan zwanger van de verkeerde vent. Een wonder! Ik was 26 toen ik beviel van Destin.
Had rond me 18e al het gevoel een kindje te willen hebben,maar op dat moment kon dat uiteraard financieel niet,en was nog bezig met mijn studie. Nu op m´n 23e super gelukkig met m´n vriend en 2 maanden geleden besloten om voor onze 1e te gaan!
Ik was bijna 31 toen ik beviel van mijn oudste. Hij was heel erg gewenst en met de 3e cyclus was het raak. Half jaartje terug bevallen van nummer 2. Dit was een aangenaam kadootje, zij was totaal niet gepland maar zeer zeker gewenst. En dan ook nog een meisje, wat een groot geluk. Nu zijn we klaar, tenzij er nog een kadootje komt ( maar die kans is vrijwel nihil).
Begin dertig. Heb een lange zware studie kunnen afronden en werkervaring opgedaan en mijn man idem dito. Ook hebben we nog veel van onze vrijheid en elkaar kunnen genieten en samen hebben we geweldige wereldreizen gemaakt. Nu zijn we "uitgeraasd", hoeven ons financieel nooit meer zorgen te maken en kunnen dus heerlijk onbezorgd genieten van onze kindjes!!!