Zo Sinada. Ik krijg er kippenvel van. Wat heb je dat mooi verwoord. Ik kan mezelf helemaal inleven in jou situatie dat moment. Groetjes
Hier nog een stukje van mij, is al wel oud hoor. Liefde maakt blind Liefde maakt blind heb ik alweer gemerkt Raar is dat, als je niet verliefd bent (of je zit zelf in een gezonde relatie), dat je dan pas merkt als iemand in een ongezonde relatie zit of dat je dat zelf hebt gehad. Zelf merk ik dat nu bij een goede vriendin van mij, ik en mijn verloofde hebben hem nou twee keer gezien en na de eerste keer hadden wij al het gevoel dat hij niet deugde. Maar we wilden natuurlijk niet al te snel conclusies trekken en ja iemand kan altijd wel anders over komen, maar mijn gevoel laat mij bijna nooit in de steek. De tweede keer wisten wij het zeker en naderhand hoorde ik van een vriendin van mij, dat ook haar vriend er geen goed gevoel bij had. Ik heb geprobeerd er met haar over te praten maar dat is helemaal verkeerd gevallen. Ze heeft mijn hele boodschap verkeerd begrepen. En dat is erg jammer. Ik wil niemand vertellen hoe je je moet gedragen in een relatie of wat een gezonde of juist geen gezonde relatie is. Maar je mening geven en iemand proberen te beschermen lijkt mij toch geen zonde... Ik heb het zelf gemerkt bij mijn vorige relatie. In het begin hadden we het goed en was het allemaal leuk en aardig, we zijn zelfs met zn tweeën op vakantie geweest. Maar daarna ging het bergafwaarts eigenlijk, hij wilde en kon niet omgaan met mijn problemen,respecteerde mij niet meer voor wie ik was en toen ging het fout. Er waren zoveel tekens voor mij, maar op dat moment ben je zo blind van verliefdheid, dat je dat niet ziet of niet wilt zien. Het is jammer dat ze niet gewoon naar mijn verhaal zou willen luisteren. En mij meteen maar afschrijft als vriendin. In de tijd dat ik met nu dan mijn ex had, vertelde iedereen mij ook dat ze een onwijze hekel aan hem hadden en hem niet goed voor mij vonden. Maar ik heb hen niet meteen afgeschreven als vrienden, ik respecteerde hun mening en zij de mijne. En ook zij vertelde mij dat ze hem geen goede jongen voor mij vond en toch bleef ik bevriend met haar. Misschien is het de leeftijd (we verschillen een paar jaar), maar zij heeft nu toch ook wel een leeftijd bereikt dat ze met dit soort situaties goed om moet kunnen gaan. Ik heb ook geen contact meer met haar dus ik weet ook niet of ze nog samen is met haar vriend. Ik hoop wel dat het goed gaat, maar ik heb besloten om niets meer te laten horen. Want liefde maakt blind....
Dank je wel. Jouw stukje herken ik wel Sinada. Ik werk in de zorg en heb wel overleden mensen mee gemaakt (ook al in prive situatie), maar nog nooit echt op die manier die jij beschrijft! Ik zal het vast nog een keer mee maken dat er iemand zo overlijdt en ik er zo mee te maken krijg.
Dat kom je vanzelf wel een keer tegen. Heb heel veel meegemaakt in de zorg en bij de stichting waar ik voor wrkte. In die 7 jaar is er zo vreselijk veel gebeurt dat ik het wel op moet schrijven voor mijn gevoel.
Ik ben ook niet gediplomeerd dus zal het niet zo gauw van dichtbij mee maken. Waarom ben je gestopt er mee? @roeltje het kwam van mn hotmail/space dus vandaar het lettertype maar ik heb het even aangepast.
Heel herkenbaar je verhaal. Ik heb ook nog een gedicht geschreven voor mijn neefje. Die op 19 jarige leeftijd is overleden aan Leukemie. Ik was toen 12/13 jaar. Leuke mie Je was nog heel jong Toen er een ernstige ziekte bij jou binnen drong Je had heel veel pijn En ben blij dat dat aan de ene kant niet meer zo mag zijn Maar toch mis ik je heel veel Want in mijn hart mis ik een deel Je moest ons al veel te vroeg verlaten En we hadden nog zoveel om over te praten De dokters hadden je genezen verklaard En zeiden waarschijnlijk word je gewoon oud en bejaard Maar dat mocht niet zo zijn Want naar een paar maanden belde je mijn En zei ik heb niet lang meer te leven meid En ik heb heel veel spijt Dat ik jou alleen achter moet laten En je zou me daar vast wel voor haten Ik kreeg toen ik dat bericht kreeg te horen een brok in me keel En het werd me even allemaal te veel De tranen bleven maar over me wangen stromen En ik kon ze maar niet voor komen Je had gelijk naar een paar maanden Kreeg ik te horen het spijt me voor de nabestaanden Maar Robbie is overleden Hij heeft er wel voor gestreden Maar de ziekte was te sterk Je werd begraven achter een kerk En ik heb het er nog steeds moeilijk mee Dat wij niet meer kunnen praten samen met zijn twee. Voor mijn neef Robbie rust zacht Lieve schat. Deze wilde ik graag met jullie delen. Liefs Sabrina
Mooi gedicht en wat heftig zeg..19 jaar en dan overlijden en jij nog zo jong Knap dat je dit op die leeftijd zo kon verwoorden...!!
Bij ons kwam iedereen in aanraking met een terminaal of overleden bewoner/patient/client. Juist omdat je voor diegene zorgt er een band mee opbouwt en ze 4 of 5 dagen per week ziet. Vaak meer dan je eigen familie. Er is zo veel gebeurd en het werd alleen maar slechter. Ik zag steeds vaker hoe mensen het zagen als gebruiks voorwerpen in plaats van mensen. Dat deed me steeds meer zeer. Respect was er vaak niet meer. Veel collega's hadden niet het besef dat je bij de mensen thuis bent en niet zij bij jou. Ik nam te veel mee naar huis en sliep steeds slechter. Ik had avonddiensten met een uitzendkracht op 4 etages met 34 bewoners ik trok dat niet meer
haha ja ik las het zelf ook nog een keer en vond dat het idd niet zo lekker las, en als anderen het willen lezen zullen zij het ook irritant vinden denk ik
Oh heftig lijkt wel het huis waar ik werk....Ik ben flexmederwerker geweest al 4 jaar nu sinds kort vast op een afdeling. Ik bouwde dus ook nooit echt zo een band op met de bewoners.
Het is een gewone dinsdag middag als ik in mijn portemonnee zoek naar mijn buskaart. Ik zie de bus aan komen dus moet opschieten. De chauffeur groet me vriendelijk goede middag en ik zeg centrum alstublieft. De rit kan niet lang duren hooguit een minuut of 15. Toch gebeurt er veel in een korte tijd. Achter mij gaat een man zitten. Hij heeft een klein baardje en niet veel haar op zijn hoofd. Ik kan ruiken dat hij al gedronken heeft en zich al langer dan een week niet gewassen moet hebben. Zal hij alleen zijn? Misschien heeft hij geen huis. Medelijden heb ik niet al vind ik het wel zielig. Bij de volgende halte stappen een moeder met een kindje en een oudere dame de bus in. De oudere dame komt tegenover mij zitten en lacht vriendelijk naar me. Ze heeft een trieste blik in haar ogen. Ze heeft zichtbaar verdriet. Wat zal er gebeurt zijn waardoor ze triest kijkt. Zal ze haar man verloren zijn of heeft ze pijn? Ik zou het haar willen vragen en haar willen troosten, maar daar zit ze misschien helemaal niet op te wachten. Op centraal station stapt een jonge meid in. Ze kijkt verveeld. Ploft neer op het zitje naast me en kijkt me geïrriteerd aan. Onderuit gezakt pakt ze haar mobiel en begint driftig te smsen. Ze laat vast haar vriendin weten dat ze weer ruzie heeft met haar ouders of dat haar vriendje een sms kreeg van dat ene leuke meisje. Nog een klein stukje en ik ben waar is wezen moet. Als ik op de knop druk zie ik een jonge knul het voor me ook doen. Hij lacht terwijl hij op stapt en langs me loopt. We stappen uit de bus en hebben beide ons eigen verhaal net als al die andere mensen in de bus. Je kunt niet meer dan gissen naar hun verhaal. Dat is het mooie van anoniem zijn. Niet iedereen kennen is best spannend of juist heel verdrietig. Je kent gelukkig niet alle verhalen.
Het deed me goed om dit gedicht te schrijven. Ik ben iemand die snel alles opkropt en door het schrijven van dit gedicht heb ik mijn gedachten kunnen laten gaan. Nu 10 jaar later is Robbie nog steeds in gedachten, hij zou altijd een speciaal plekje in mijn hart blijven behouden. Het was toen de tijd een behoorlijk heftige periode waar ik nog steeds aan terug denk. Ik en mijn neef konden dagenlang praten met elkaar en konden alles met elkaar delen. Nu ik zwanger ben mis ik dat want ik wil het hem zo graag laten weten maar dat kan niet meer. Hij zou nu 29 geweest zijn en vast ook wel kinderen hebben gehad. Het was een echte familie mens die voor iedereen klaarstond. Onrecht en geweld kon hij niet tegen en hij hielp iedereen. Waarom moeten juist de goede mensen deze wereld verlaten. Ik vind het wel fijn om aan elkaar stukjes te laten lezen van onze boeken en gedichten Groetjes Sabrina