April 2010 mama's deel 5

Wat fijn dat het nu al een paar dagen beter gaat !
Misschien is ze nu wel aan de nieuwe situatie gewend

 

Hey meiden,

beetje teruggelezen. Mooie verhalen en veel herkenning.
Ik typ met een hand want lig nog steeds in mn bed met een flinke knip en de hechtingen doen echt best veel pijn...Dus op mn zijkantje.

Tara slaapt eindelijk ze houdt ons inmiddels drie nachten nonstop wakker...We zijn doodop maar lees jullie allemaal.
Kom zwaar tijd tekort om wat meer te schrijven maar hoop snel weer van de partij te zijn.

Wat doet bv trouwens pijn ! Sinds vandaag voedt ik ook bij met kv want ze kreeg niet gnoeg... Maar happen en zuigen kan ze zeg...Pfff.

Nou deze kreupele sluit weer af.
Ciao x

 

Heb je misschien ook het idee dat ze ergens last van heeft? Wat zegt je eigen gevoel? Misschien kan je eens langs een osteopaat wellicht zit er iets dwars.

 

Wij hebben trouwens 2 swaddle me doeken en een puckababy

 

Ik waggel nog steeds rond. :x
Volgens mij ben ik nou de enige op wie jullie nog moeten wachten.. Sorry!!

 

Mmeke, houd je het nog een beetje vol?
Misschien leuk als je ook een buddie hebt, ik zal je mijn nummer pb-en, dan kan je laten weten als je bevallen bent (als je dat wilt natuurlijk). Als jij bevallen bent openen we 'de april-mama's 2010'
Jippie!
@Ladyzorra; 100 ml is toch niet weinig zo op de 4e dag? Ik geloof dat er bij mij de eerste dagen echt druppels uitkwamen en pas later steeds wat meer melk. Als je wat minder hebt is deze gewoon veel voedzamer en hoeft het dus niet te zeggen dat het te weinig is. Wel vervelend hoor, de pijn bij het voeden! Ik weet er alles van, nu met die borstontstekingen! Een tepelhoedje kan je misschien helpen, want echt als de pijn weg is is borstvoeden heel fijn!
@Janne; Niet onzeker worden over 50 gram hoor! Dat kan net een poepje verschil zijn zeg maar... En mevrouwen van het CB weten vaak niet alles over BV, dus volg gewoon je eigen intuitie, zeker als je zelf eigenlijk al vond dat het goed ging! Sommige kinderen hebben genoeg na 10 minuten drinken en slapen dan lekker!
@TM; ik vind het echt zo dapper van je om het weer op gang te brengen! Je hebt even dubbel werk, kolven en flesvoeden, maar daar krijg je natuurlijk wel wat voor terug!
@Inbakeren; Ik heb de Pacco en die bevalt super!

 

En dan hier zoals beloofd mijn bevallingsverhaal...a long story with a happy end!

Op dinsdag 9 maart heb ik om 16:00 uur een afspraak bij de accupunctuur-mevrouw. Daar kom ik, omdat ik weet dat ik ingeleid zal worden tussen de 37 en 38 weken en ik het liefst wil dat de bevalling vanzelf begint. Zij is, voor ze accupuncturiste werd, zelf verloskundige geweest, dus weet er ook nog eens alles vanaf. Ze vindt dat het kindje er al wel klaar voor is en ik krijg wat naalden hier en daar. Een half uur later sta ik weer buiten, niets vermoedend. Ik ben er meer heen gegaan met het idee van baadt het niet dan schaadt het niet en ga nergens vanuit. Ik ben op dat moment 36 weken en 2 dagen zwanger.
Maar ik stap op de fiets en heb toch wel een beetje een zeurderig gevoel in mijn buik. Thuisgekomen voel ik wat lopen vanonder en dit blijkt bloed te zijn, best wel veel. Omdat ik bloedverdunners spuit en slik moet ik hiervoor meteen naar het ziekenhuis. Mijn buik gaat ondertussen zeer doen, op en af...
Onhandig is, dat op dit moment net een vriendin van mij in de trein zit naar mij toe en ik dus naar het ziekenhuis moet en mijn vriend is niet te bereiken... hetgene waar ik al die tijd bang voor ben geweest... Ik word ineens een beetje bang van al het bloed en de buikpijn en bel mijn vriendin in de trein op. Zij komt naar het ziekenhuis en probeert ondertussen mijn vriend nog te bellen, wat niet lukt. Ik leg voor ik vertrek thuis een briefje klaar voor mijn vriend; 'Ik ben naar het ziekenhuis, ik verlies bloed, kan je niet bereiken, afdeling 338, kus'
Ik durf niet met de auto of de fiets te gaan, dus ga LOPEND naar het ziekenhuis... Om de zoveel stappen moet ik even stilstaan om de pijn in mijn buik op te vangen. Ik heb de hele zwangerschap niet zo hard gelopen.
In het ziekenhuis word ik op de verloskamers aan het CTG gelegd, het is dan 18:30 uur. Mijn vriendin belt dat ze mijn vriend ook niet te pakken krijgt, je krijgt een stem die zegt dat de telefoon buiten gebruik is... Maar gelukkig belt mijn vriend op, nietsvermoedend... Hij blijkt wel te kunnen bellen met zijn telefoon maar niets te kunnen ontvangen... Hij schrikt zich natuurlijk een hoedje dat ik in het ziekenhis lig, maar hj is onderweg naar huis en komt naar het ziekenhuis.
Ondertussen komt de gyneacoloog bij me. Hij toucheert en ik blijk 2 cm ontsluiting te hebben. Het bloedverlies komt niet van de baarmoedermond, dus waarschijnlijk van de placenta. Ik verteld dat mijn 'partner' er zo aankomt. Net op dat moment komt mijn vriendin binnen, wat even zorgt voor verwarring bij de dienstdoende gyn, haha. Ze heeft een bos roze tulpen bij zich (wij wisten nog niet dat we een meisje zouden krijgen, dus wel grappig). 'Al bloemen, nog voor het kind geboren is' zegt de gyn.
De pijnlijke harde buiken blijken weeen te zijn en komen en gaan, met regelmaat, elke 5 minuten. AU
De gyn denkt dat de bevalling door zal zetten die nacht, dus ik moet blijven. Mijn vriendin vind het ook wel even bijzonder om hier deelgenoot van te zijn, het begin van de bevalling! Na een avondmaal van chips en tussen de pijnlijke weeen door lachen, gaat ze weer naar huis en blijven mijn vriend en ik samen achter. Het CTG blijft de hele avond registreren, vriendlief heeft een opklapbed gekregen en we proberen te rusten, alleen heb ik veel pijn. Ik hb het gevoel dat het steeds hetzelfde blijft, de weeen worden niet erger, niet minder, maar zijn wel pijnlijk genoeg om niet te kunnen slapen. Ik stuur vriendlief naar huis want ik gun hem een goede nacht en ik voel aan dat het deze nacht niet door gaat zetten, bovendien wonen we niet ver van het zieknhuis en is hij er zo mocht het wel doorzetten. Hij gaat dus.
Ik slaap niet. Krijg wel een slaappilletje, maar blijf van de pijn toch wakker. Volgende ochtend vriendlief gebeld dat hij gewoon kan gaan werken, want er is nog steeds geen verandering.
De gyn komt controleren, ik heb nog steeds 2 cm...AU
Ik lig de hele ochtend weer aan het CTG en mag deze dag geen boedverdunners spuiten en slikken. Om 12:00 uur krijg ik te horen dat ze me willen gaan inleiden. Op de ctg is te zien dat het kindje reageert op de weeen en het bloed dat niet van de baarmoedermond komt is verontrustend. Ik zal de volgende morgen (ja...kantoortijden...) worden ingeleid... Ondertussen nog steeds de weeen elke 5 minuten een minuut lang...AU
Vriendlief is al vroeg klaar met werken en komt op bezoek en is helemaal hyper als ik vertel dat ik de volgende ochtend word ingeleid, alsof het voor hem op dat moment ineens echt duidelijk werd dat hij vader ging worden, haha! Hij is maar kort gebleven wat de nesteldrang vloog hem aan. De vloed moest nog opnieuw in de was, het hele huis schoon, verse bloemen, opgemaakte bedden, maxi-cosi, kleertjes, nachthemd, fotocamera, diepvries vol....Pas savonds om 8 uur kwam hij in het ziekenhuis met een karrevracht aan sfeermakers en spullen...ik geneerde me haast een beetje, bloemen, kaarsen, wierookbranders, zelfs een schilderij, olietjes, een schemerlamp...hij had zo ongeveer ons huis meegenomen, om een beetje een fijn sfeertje te kunnen maken...wel heel lief natuurlijk!
Ik had strikte bedrust, maar een lieve zuster liet me toch een half uurtje met vriendlief 'uit eten' in het ziekenhuisrestaurant. Ik waggel-de-waggel AU AU naar beneden, want al 24 uur elke 5 minuten een wee...AU
Ik heb weinig honger en eet 2 kroketten...
Deze nacht blijft vriendlief in ons propvolle kamertje. Elke zuster die binnenkomt zegt wel iets over het fijne sfeertje, we worden in elk geval gezien als de zweverige types denk ik zo.
Vriendlief slaapt als een blok. Ik blijf wakker ondanks een zwaarder slaapmiddel... Ik heb dus 2 nachten niet geslapen en al 36 uur weeen als de volgende morgen om 8 uur mijn vliezen worden gebroken...wat een vloedgolf! Wel reageert de hartslag van het kindje meteen heel erg op het weglopen van het water, zielig!
Ik krijg een infuus met oxitocine. BOEM, vollop nog veeeel pijnlijkere weeen, niet te doen gewoon! Ik probeer te denken aan wat we bij haptonomie hebben geleerd, maar AU AU AU wat doet dat zeer! Ik ben ook helemaal beroerd! Vriendlief ondersteund me heel lief, al mag hij van mij tijdens elke wee liefst even doen alsof hij er niet is. STIL, NIET ETEN, NIET AANRAKEN, GEWOON BIJ ME ZIJN. Op de CTG zijn goede hele krachtige weeen te zien, ik ben dan ook benieuwd naar de ontsluiting. Om 13 uur wordt ik weer getoucheerd: 2,5 cm!! Ik ga dit niet trekken, ben doodop, niet slapen, zoveel pijn, ik wil het liefst uit mijn lijf weg!
De dosis oxitocine wordt verdubbeld AU AU, het kan dus nog erger, er zit haast geen pauze meer tussen de weeen. Helaas heb ik in een bevallingsplan geschreven dat ik terughoudend wil zijn met pijnstilling, dus wat ik ook roep... ik krijg niks. Op het moment dat ik het echt niet meer houdt gaan ze weer toucheren, het is dan 15:00 uur. Het is echt een beul van een verloskundige type slagersvrouw. Tijdens het toucheren heb ik meerdere weeen en gil ik het uit van de pijn, waarop zij doodleuk zegt; 'tja, wie heeft jou gezegd dat bevalen leuk zou zijn?'... Ik heb 3 cm ontsluiting en het kindje vindt het niet leuk meer. Met een echo wordt geconstateerd dat het kindje een sterrenkijkertje is en dat daardoor de ontsluiting niet vordert. Oxitocine wordt op de hoogste stand gedraaid....AU Nu zit ik echt in de hel, ik wil niet meer, wil liever dood en dan verschijnt er een engel, hihi. Er is wisseling van dienst en er zit ineens een hele lieve verloskundige op mijn bed die me met haar stem weer even naar de aarde trekt. Ik moet haar even aankijken en zij zegt me; 'dit ons gaat lukken, we gaan nog eens toucheren en je doet het super'. Ik ben zo blij met deze veel positievere insteek, en alsof het zo heeft moeten zijn ben ik in dit helse uur van 3 cm naar 8 cm gegaan, het kindje is alsnog gedraaid! Tijdens het toucheren krijg ik weer een wee en de verloskundige vraagt of ik wat mee wil persen, dan kan ze de laatse cm wegmasseren. Tewijl ze dit doet krijg ik al persdrang. En dat terwijl ik nog niet eens op de verloskamer lig! Ik word halsoverkop door de gang gereden, mijn vriend met al die spullen erachteraanhobbelend... Op de gang kan ik het persen niet meer tegenhouden en pers ik al.
Op de verloskamer heb ik weer een perswee, maar gaat ook de hartslag van het kindje helemaal omlaag. Bij de volgende wee moet het kindje eruit, anders krijg ik een knip van de lieve verloskundige... Ik zet alles op alles en met 1 pers is ze er, zonder knip en met maar 1 piepklein scheurtje, die voor de sier een hechting krijgt. Vanaf het laatste toucheren heeft het 8 minuten geduurd, en dat tegenover 48 uur weeen... Maar zo blij met ons meisje in onze armen! Ze is heeel klein, maar 2370 gram en amper 45 centimeter, maar ze doet alles meteen goed, dus hoeft niet in de couveuse.
Gek genoeg voelde ik me al heel snel weer fit, ben gaan douchen en kreeg de lach niet meer van mijn gezicht. En ook die nacht heb ik niet geslapen. ik heb de hele nacht mijn meisje in mijn armen gehouden en naar haar gekeken. De volgende ochtend mochten we naar huis! En pas die avond kreeg zij van ons haar naam!