Het is ook heel persoonlijk Caruli. En dat wij heel tevreden zijn over hoe het bij ons gelopen is, wil niet zeggen dat iedereen dat vind. Iedere ouder beleeft het op zijn of haar eigen manier en er is geen goed of slecht. Wel vervelend is dat je achteraf die info hebt gekregen over hoe sterk TJ was. Dat maakt het verlies niet echt makkelijker. Ik snap je zeker wel he!!
Misschien een domme vraag hoor, maar als je kindje prematuur en dysmatuur is geboren, blijft je kindje dan 'vaak' klein? Of haalt ze dat op een gegeven moment ook weer in? Mijn mannen zijn dan alleen prematuur en waren 1200 en 1500 gram bij de geboorte, maar daar zie je nu niet veel meer van. Ze hebben het heel goed in gehaald.
Oh mijn god, ik heb er geen woorden voor.... wat een beslissing... en in jullie geval denk ik de juiste.. je kiest voor het beste voor je kind, en dat is niet wat datgene wat je zelf zou willen. Ik wens jullie heeel veel sterkte met dit verlies, maar heb echt onwijs veel respect voor jullie beslissing, echt waar.. Ik zou inderdaad niet weten wat wij zouden doen.. In die laatste weken toen ik in het zkh lag (kon elke minuut bevallen) hebben wij er vaak over nagedacht, maar je kunt dit nooit van te voren bedenken. En toen mijn dochtertje een infectie kreeg 6 dagen na de geboorte, was dat de ergste dag van mijn leven.. Ik heb alleen naast haar couv zitten huilen en bidden. En tegelijkertijd werden onze andere twee kindjes weggereden naar een andere ziekenhuis, 30km verderop. Want ze hoefden niet meer op NICU te liggen, en moesten plaats maken. Diyana moest nog een week blijven vanwege infectie. Ik zat daar mijn kindje bijna dood ziet te gaan, terwijl mijn andere twee kinderen in de transportcouveuse weggereden werden. Moest echt kiezen bij welke ik wilde zijn.. Maar als ik jouw verhal lees snap ik hoeveel geluk wij hebben gehad.. en nogmaals heel veel sterkte...
Ze is nu nog steeds een poppetje...dunnetjes. 15 maanden oud, 7,5 kilo en 72 cm. Als het goed is haalt ze een groot deel in, maar een echte stevige beeb gaat het niet worden.
dan is ze ind nog een klein poppetje. Maakt natuurlijk ook niet uit. Maar had er geen idee van of dysmatuur kindjes nou kleiner zouden blijven.
Heb net deze ducu gekeken. Tranen met tuiten heb ik zitten huilen. Jeetje wat raakt mij dit zeg. Ik heb dan geen veel te vroeg geboren kindje, maar onze zoon heeft ook op neonatologie en intesive care gelegen wegens een zeer vernauwde aorta. Na het bekijken van deze docu ben ik me nog bewuster geworden wat voor wonder het eigenlijk is dat ons kleine mannetje er helemaal bovenop is gekomen. Ook heel bijzonder om te zien dat artsen alles voor zo'n kleintje willen doen. Ben het wel met ze eens dat een leven voor een kindje later wel leefbaar moet zijn. Dat het plezier heeft in het leven. Vind het knap van ze dat ze dit werk doen. Ik zou veel te nauw betrokken raken bij de ouders en het kindje.
Hen net ook een gedeelte van de docu gezien. Die man die als eerste werd gefilmd was onze kinderarts. Dit is zo raar om te zien, ook omdat het hetzelfde ziekenhuis is. Dan zie je die gangen en bekende artsen. Pff dit is wel even slikken hoor om te zien
Voor de dames die zo'n vreselijk zware beslissing hebben moeten maken wil ik graag een diepe buiging maken. Tot het diepst in mijn hart wil ik jullie heel veel steun meegeven. Ongelovelijk!
Ik heb ook net die docu gekeken en jemig, ik heb nog nooit zo gehuild om een documentaire. Wat ontzettend verdrietig zeg.
moet ook elke keer huilen als ik hem zie Ons Kleintje lag daar ook. Dan hoor je die alarmen weer en krijg je echt een flashback. zo kon ik ook beter een voorstelling maken hoe het daar gaat wanneer de kleine is geboren en de artsen hem meenemen, want dat stukje heb ik dus gemist en mijn man ook.
ik zit de doc te kijken...moet eerlijk dat het best zwaar is om te kijken.. mijn zoontje is met 34 weken 2 dagen geboren enhij heeft 3 weken op de neonatologie gelegen...met hem ging het goed gelukkig... heb ook hele kleintjes gezien en die hadden een lange weg te gaan...echt zwaar voor een ouder en voor de baby zelf om in zo situatie te zijn...
Ik zit ook te kijken... en dat stukje over het kindje dat ze niet aan het ademen kregen vond ik zo verschrikkelijk om te zien... hoe het voor de vader was, heb echt een traantje om gelaten.. En dat kindje die een lijn in heeft, en ze niet weten waar het last van heeft... Zoo moeilijk om te zien. Mijn dochtertje heeft een gevaarlijke infectie gekregen door die lijn. En we hebben echt zoveel geluk gehad dat een prachtige vrouw, de verpleegkundige die zo betrokken was, 's ochtends 5min na het begin van haar shift zag dat er iets was met Diyana. Ze had nog niet eens koorts en was 6 dagen oud. En die verpleegkundige zei toen: 'dit is niet Diyana die ik ken, er is iets aan de hand'. Ze waren er daardoor zo vroeg bij en ze is heel goed geholpen. En toch moest ze 3 weken lang antibiotica krijgen. Ik wil er niet eens aan denken hoe het kon verlopen als zij het niet zo snel in de gaten had.. Ik wil ook heel graag een keertje terug naar de NICU met Diyana om die mevrouw te bedanken voor het (zo ongeveer) redden van haar leven. Maar dan denk ik dat het zo stom emotioneel overkomt, voor die vrouw is het een dagelijkse baan, en voor ons is zij ons reddende engel (nog steeds) Ik heb zoveel respect, bewondering en dankbaarheid voor die mensen, en zal ze eeuwig dankbaar zijn voor elke dag die ik met mijn kinderen doorbreng..
Dit moet je echt doen, ik weet echt zeker dat ze dit heel erg leuk vinden. Wij hebben destijds ook aangegeven dat we met controle's even langs de neo lopen. Helaas was er geen 1 van de verpleegkundige van mijn jongens. De vrouw die de laatste dagen voor onze mannen zorgde was ook een super lief mens. Ze vroeg of we langs wouden komen bij de neo als we weer eens in het ziekenhuis waren. Ze was heel erg benieuwd hoe het allemaal verder zou gaan. Het is voor hun inderdaad wel hun baan, maar ik denk dat zij er ook echt wel emotioneel bij betrokken zijn. Althans dat gevoel kreeg ik heel sterk.
Weet je ook wanneer dit is opgenomen? Mijn jongens hebben namelijk 1 dag op de oude neo gelegen, en daarna zijn alle kindjes verhuisd naar de nieuwe afdeling. Kan er niet echt op uit maken of dit al de nieuwe afdeling is. Lijkt er wel veel op.
Wat eerst wordt laten zien is Neonatlogie zuid, en later is het Neonatalogie noord. Het is beiden in spiegelbeeld van elkaar, met een deur ertussen voor de artsen. denk dan dat dit de nieuwe afdeling is, Mijn zoontje lag op Noord, en dat was 15,5 maanden geleden, maar het jaartal die bij het filmpje staat is 2007, en bij de uitzenddatum 2008. ik denk dat het in 2007 is opgenomen, maar dat er soms een grote schoonmaak plaatsvind o.i.d. (in de hal ertegenover waren 2 lege ruimten namelijk) Ik had laatst alle verslagen opgevraagd en kreeg er een emailadres bij van de afdeling, toen heb ik even een foto van toen en een van nu gemaild, en geschreven hoe het nu gaat. Dat vonden ze wel heel leuk.
Dan is dit wel gefilmd in het oude gedeelte. Die 2 lege ruimte's waren dan eerst de neo. Op 30 september 2008 zijn ze namelijk verhuisd naar het nieuwe gedeelte. Het lijkt trouwens heel veel op elkaar. Je had alle verslagen van je kindje opgevraagd? Lijkt me wel bijzonder om terug te lezen. Weet je ook tot hoever dat terug gaat? Of dat wanneer je dat kan opvragen?
wij hebben de verslagen toen ook opgevraagd (meteen bij ontslag). Je hebt een medisch dossier en een verpleegkundig dossier. Je kunt ze beide opvragen. Ik heb geen idee hoe lang na de ontslag, maar ze moeten heel wat jaren bewaard worden dus ze hebben ze gewoon wel. Wij moesten wel wat voor betalen, maar ik vind het ook bijzonder om alles terug te lezen. Ook wel heftig hoor, vooral de eerste dagen. Dan lees je er toch wat complicaties zijn geweest en dat ze op bepaalde momenten moesten ingrijpen, dingen die ze eigenlijk niet eens vertellen aan de ouders. En je leeft die eerste week toch in een roes dat het allemaal langs je heen gaat (bij mij iig) Maar ik las bijvoorbeeld terug dat Melisa huilend is geboren (dat heb ik gehoord), maar ze haar toch effentjes moesten beademen. Daar had ik geen idee van, voor mij gevoel deed ze het hartstikke goed (wat verder ook zo was)
Oke dank je voor je uitleg. Zal deze week eens even bellen dan met het UMCG. Vind het toch wel fijn als wij dat ook hebben. En net wat je zegt de 1e weken leef je in een roes en krijg je ook niet alles mee van wat er gebeurd.
ik heb ze ongeveer een jaar na geboorte opgevraagd. ze zeiden dat het geld zou kosten, maar ik heb nergens voor hoeven te betalen. ik moest een brief sturen naar afdeling Neonatalogie, en dan een kopie van legitimatie bijvoegen. ik heb ook uit andere ziekenhuizen, waar Ons Kleintje later heeft gelegen de verslagen opgevraagd. Nu heb ik alles compleet voor als hij het zelf later wil teruglezen. `T is toch een hele happening geweest. Ook staat erin wanneer wij voor het eerst gingen buidelen en hoe hij het vond enzo
Dit soort verhalen lijken me ontzettend pijnlijk voor nederlandse ouders wiens kindje met 23 of 24 weken is geboren, en wat gewoon geen kans heeft gekregen omdat ze niets hebben gedaan.