@ marloes. ja die dingen met hartslag meten en infuus enzo had ik ook. maar als ik het prettig vond om te staan dan mocht dat en ik mocht ook gewoon douchen enzo. dan koppelden ze dat dingetje wat mijn dochter op haar hoofd had gewoon even af. om later weer aan te koppelen.
Ik ben met 41 weken ingeleid. Had al 2 cm ontsluiting dus meteen vliezen gebroken en aan het infuus (weeënopwekkers). De weeën kwamen door het infuus meteen flink op gang (weeënstorm), dit was voor mij niet uit te houden omdat er geen stop meer tussen zat. Ik had rug en been weeën die ik met geen mogelijkheid weg kon puffen. Resultaat: paniek! Toen maar gevraagd om pijnstilling en heb toen een pompje gekregen via het infuus. Dit werkte voor mij goed. Je voelt de weeën nog wel, maar alleen de hoogste pieken en die moet je dan ook nog wel wegpuffen, maar ik kwam beter tot rust tussen de weeën door (dat waren korte momentjes hoor, maar goed dat je dan geen idee van tijd meer hebt). Mijn vliezen zijn om 09.00 uur doorgeprikt en om 16.52 uur (na 1,5 uur persen, een flinke knip en hard meeduwen op mijn buik) is onze zoon geboren. Ik vond de inleiding vrij heftig omdat ik een weeënstorm heb gehad en de kans daarop met een inleiding is vrij groot. Maar ik weet dan ook niet hoe een "spontane"bevalling verloopt. Bij mij kwam het helaas niet uit zichzelf op gang, nog geen voorwee of wat dan ook. Succes met je inleiding en bij iedereen verloopt het anders.
ja, ik mocht dat ook... (douchen wilde ik niet, dus heb geen idee of dat kon), maar ik wilde niet afgekoppeld worden, want zonder infuus had ik geen weeën... (mijn lichaam nam het dus echt niet over), dus dan zou het nog langer duren
infuus werd bij mij niet afgekoppeld hoor. maar dat dingetje wat in nikki haar hoofdje zat gedraaid. als ik douchen wilde koppelden ze die af. alleen had ik dan zon kabeltje ertussen bungelen. infuus mocht gewoon mee de douche in.alleen dan stond de infuuspaal achter het gordijn zeg maar.
Oh ik moest blijven liggen met die elektrode, maar die zat er net op toen ik al mocht persen. wat een verademing is dat zeg!! Eindelijk kracht zetten.. de lange weg naar de bevalling toe, met al die nuttelose pogingen vond ik erg. de bevalling heb ik als snel makkelijk en fijn ervaren. Had wel een infuus remifentanil (ofzo??), maar ook die zat er net in toen ik al mocht persen, en dan word ie uit gezet..
@ tante mars volgens mij had ik die ook. ik kon elke 4 minuten op een knop drukken. en voelde me heel wazig toen ik moest persen was ik er ineens weer.
Ik wordt vandaag ingeleid, omdat mijn lichaam 'op' is. Loop vanaf week 32 in het ziekenhuis (2x weeënremmers etc. gehad), toen bleef de buik nadien onrustig. Week 35 weer opname ziekenhuis, ivm. weeën, wat niet doorzette. En In week 36 besloten door de gyn. dat ik wordt ingeleidt vandaag, omdat mijn lichaam zo 'op' is van de voorgaande weken. Heb weinig kunnen rusten die weken etc. Dus ik ben benieuwd.. Heb een uur geleden klysma gehad. Zit nu met licht harde buiken, te wachten tot we richting ziekenhuis kunnen gaan . Maar zodra ik weer online ben, vertel ik je mijn inleidverhaal. Weet nl. NIET wat mij te wachten staat, en probeer er zo neutraal mogelijk in te gaan (alhoewel de zenuwen wel iets meer beginnen onderhand)
met 38.5 weken ingeleid. Mijn baarmoedermond was al helemaal verweekt en had 1cm ontsluiting. Ze hebben eerst de vliezen gebroken om 09:00 en daarna weeopwekkers gekregen. Even later ook de ruggeprik. Alles is heel goed gegaan heb 20 minuutjes geperst en toen is ze om 20:41 geboren. Aleen bleef placenta vastzitten en was de navelstreng gescheurd, dus met spoed en dan ook echt met spoed, ze renden met bed over de gang naar ok gebracht om het te laten verwijderen.was 2,5 liter bloed verloren en heb daarna direct bloedtransfusie gekregen en mocht pas laat in de nacht weer naar mijn meisje toe!
Ja ivm ernstige rugklachten wordt ik ingeleid. Ze zijn bang als ze nog langer gaan wachten, dat ik de bevalling niet meer aan kan. Ik lig al vanaf 20 weken grotendeels op bed. Als ik bijvoorbeeld alleen maar onder de douche ben geweest moet ik minimaal een uur gaan liggen tot de pijn weer een beetje dragelijk is. Ik mag 4x per dag 2 paracetamol van 500 mg. Dus 4x 1000 mg per dag maar het helpt werkelijk waar helemaal niets. En normaal gesproken verlicht het wel wat. Nu is het ook nog eens zo dat ik een erge vorm heb van zwangerschapsjeuk waardoor ik maar een uurtje per nacht slaap, daar door wordt de pijn in mijn rug nog erger omdat ik dan niet uitrust. Ik ben nu dus echt aan het aftellen...... Maar de ellende vindt ik nu nog dat ik deze week mijn hele huis nog een keer schoongemaakt wil hebben.......... Dat is voor mij nu echt een hele opgave.
Vreselijk toch he, die nesteldrang. Ik heb zware bekkenistabiliteit en morgen een gesprek over een inleiding. Maar ondanks de helse pijnen loop ik toch mijn huis schoon te maken omdat dat gewoon MOET haha.
Ik snap het. Ik ben ingeleid bij 36 weken ivm zwangerschapsvergiftiging. Omdat de baarmoedermond nog niet rijp en verstreken was en de vliezen dus niet gebroken konden worden, heb ik 3x per dag een gel gehad die er wel voor zorgden dat ik een soort weeen kreeg, maar het zette niet door en er kwam geen beweging in de baarmoedermond; die bleef potdicht. Ik kan je vertellen dat een week inleiden mentaal en lichamelijk erg zwaar is. Toen eenmaal de vliezen spontaan waren gebroken, waren de weeen niet sterk genoeg en kreeg ik een oxytocine-infuus. Tevens kreeg ik erge rugweeen (ben rugpatient) die ik zo ziek als ik was helemaal niet op kon vangen en daarom kreeg ik meteen een ruggenprik. Na 18 uur had ik volledige ontsluiting. Al met al was mijn inleiding niet prettig. Met 38 weken is het de vraag of de baarmoedermond al een beetje open staat. Bij mij was het 36 weken, dan komt dat nog niet vaak voor. Sterkte met alles!
Heerlijk he ,ik mocht drukken als ik pijn voelde aankomen. Nou goed heb intotaal 3 a 4x gedrukt.. Toen ik persweeen kreeg en nog geen volledige ontsluiting wou ik m wel heeeeeel vaak indrukken maar het waren er maar 2 die ik weg moest zuchten .. Ik was echt helemaal crocky van dat spul, En met persen indd. Meteen wakker en gaan met die banaan..
Hier nog een verhaal: Met 41,2 weken verloor ik 's avonds in bed een hele hoop bloed. Ik dacht dat mijn vliezen braken, maar het was helder en veel bloed. Dus met spoed naar het ziekenhuis (ik liep al in ziekenhuis ivm ICSI en GBS bacterie, waardoor ik daar moest bevallen). Aan de ctg 's nachts om 1.30 uur, maar geen activiteit. Waar bloedverlies vandaan is gekomen is nog steeds niet bekend. Er werd gedacht aan scheurende placenta, maar dat was gelukkig niet zo. Dus werd ik opgenomen om 3.30 's nachts. Manlief naar huis. Om 4.45 kreeg ik het in eens in mijn rug en dat volgde elkaar op. Weer aan de ctg, maar geen activiteit in mijn buik, maar telkens als ik het in mijn rug had, reageerde de hartslag van de baby er wel op. Dus het waren weldegelijk (rug)weeen. Om 8.30 heeft gyn. gekeken en kon ik mijn man bellen. Ze gingen namelijk niet langer afwachten, maar ik zou worden ingeleid. Om 9.00 uur man gebeld, om 9.15 infuus met weeenopwekkers, om 9.30 was mijn man er en kon ik al bijna niet meer op benen staan. Kreeg vrijwel direct een weeenstorm die 5 uur heeft geduurd. Om 14.30 heb ik geschreeuwd om een ruggenprik. Ik had enkel rugweeen. Mijn man moest op het ctg apparaat duwen omdat ze anders in de personeelsruimte niet zagen dat ik een wee had. De weeen kwamen om de 30 seconden en ik kon ze niet meer opvangen. Uiteindelijk heb ik met 6 cm ontsluiting (en al persdrang) toch nog een ruggeprik gekregen, omdat ik telkens flauwdreigde te vallen en niet meer kon zitten, staan, liggen en natuurlijk nog niet mocht persen....De ruggeprik haalde de scherpe randen er van af. Ik voelde de weeen nog wel en deze waren pijnlijk, maar te hebben met de uren daarvoor. Ik heb zo nog twee uur weeen opgevangen en daarna nog een uur persweeen. Met 9 cm zouden ze de ruggeprik uitzetten, maar toen ze gingen kijken had ik al 10 cm. Ik moest dus nog even wachten met persen en ze wegpuffen, maar uiteindelijk mocht ik om 18.15 persen en met 3 a 4 persweeen was meneer geboren om 18.30uur. Ik heb niets aan mijn yoga oefeningen gehad met de rugweeen. Die zijn gewoon niet op te vangen, zeker niet met een weeenstorm opgewekt door het infuus. Bij een eventueel volgende bevalling, wil ik al eerder een ruggeprik en als het niet nodig is ook geen weeenopwekkers. Maar dat heb je van te voren natuurlijk niet te kiezen. Maar goed, a.s. zondag wordt hij alweer 1 jaar oud, die grote knul van mij Groeten Jille
Nou mijn inleiding heb ik als niet zo heel prettig ervaren....... Op zondag ging ik naar het ziekenhuis omdat ik de kleine minder voelde (was toen bijna 39 weken) de kleine bleek te weinig vruchtwater te hebben en ik zou de volgende ochtend om 7.30 verwacht worden in het ziekenhuis om ingeleid te worden... Op maandag kwam ik naar het ziekenhuis en ik kreeg de vraag of ik mee wilde werken aan een onderzoek, de computer zou dan bepalen of ik ingeleid zou worden via een ballon katheter of gel, ik heb ingestemd omdat ze zeiden dat de ballon katheter bij veel vrouwen het juiste effect gaf (overigens was mijn baarmoedermond nog niet helemaal verstreken) de computer bepaalde dat het de ballon katheter werd, vond het erg pijnlijk toen hij ingebracht werd maar toen hij eenmaal zat had ik er weinig last van.... 6 uur daarna gingen ze kijken of hij effect had gehad wat niet het geval was! Ze wilde nogmaals een ballon katheter inbrengen maar ik wilde dit niet uiteindelijk wistte ze me toch over te halen, weer flink wat pijn gehad bij het inbrengen maar daarna was het goed... S'avonds naar de afdeling gebracht en de volgende morgen kwamen ze bij me kijken hoever het stond, er was al wel wat vordering maar nog niet genoeg om mijn vliezen te breken ze wilde nog een keer een ballon katheter plaatsen maar dat wilde ik dus absoluut niet meer! Ze zijn toen overgestapt op gel.... Na 6 uur gingen ze weer kijken en er was wel weer wat meer effect (ik had ook meer last van buikpijn en krampen) maar nog steeds niet voldoende! Ik kreeg opnieuw gel ingebracht en mocht weer naar boven naar de afdeling, als het de volgende dag nog weinig effect had gehad dan zou ik een rust dag krijgen..... S'avonds had ik veel last van krampen en was de kleine enorm druk! Ze heeft een kwartier lang een hartslag gehad van ruim 180 en daarna was ze ineens weg qua hartslag, ik maakte me enorm veel zorgen maar later kwam ze weer terug en was alles goed! S'nachts braken spontaan mijn vliezen (hoerraaa het ging dus eindelijk gebeuren!!) en ik kreeg nog wat om te slapen want de ontsluiting was nog niet heel erg ver.... S'ochtends adviseerde ze me voordat de weeënopwekkers eraan gingen om een ruggeprik te nemen omdat ik al zolang bezig was met opwekken enz. Ruggeprik gekregen en toen vorderde de ontsluting erg snel! Op een gegeven moment was de ruggeprik uitgewerkt en bleek ik tot de verbazing van de verloskundige ook al volledige ontsluiting te hebben! De kleine was nog niet helemaal ingedaald dus ik mocht alleen maar zachtjes meeduwen (wat lastig is als je echte persweeën hebt) uiteindelijk mocht ik toch echt gaan persen en zou de kleine vanzelf verder indalen...... Maar helaas dat was ondanks dat ik zo mijn best deed niet het geval! Na ruim 1 - 1,5 uur geperst te hebben kwam de Gyn kijken en zei al meteen: Dat wordt een keizersnede.... Uiteindelijk is Esmay dus met een keizersnede geboren! Ik vond het inleiden echt tegenvallen ik had gehoopt dat het binnen 24 wel wat zou doen maar dat was dus helaas niet zo Maar goed mijn baarmoedermond was nog niet helemaal verstreken, dat speelde ook mee!
-ingeleidt met 37 wk (langdurig gebroken vliezen) -met infuus gestart om 12.30 -weeen begonnen vrij wel meteen -geen pijnbestrijding -weeen waren heftiger en kwamen snellen dan mijn natuurlijke bevalling -ontsluiting kwam langzaam op gang maar ging van 4 naar 6 en daarna in 2 weeen naar 10 met hevige persdrang -17.15 uur na 2 x persen is onze zoon geboren paar uur later voelde ik me weer tiptop de bevalling vond ik dus heftiger dan mijn 1e natuurlijke bevalling maar hij was ook veel korter. bijde zonder pijnbestrijding. tegen de tijd dat ik de pijn niet meer aankon was ik al voorbij de 5 cm haha en ja dan heeft het geen zin meer
Even een notitie vooraf, het is onbedoeld een lang verhaal geworden! Ik ben ingeleidt bij 42,4 weken, op 4 mei. De boel zat nog potdicht en ze hadden inmiddels op de echo's gezien dat ik een baby rond de 9 pond verwachtte. Er is toen 's morgens gel ingebracht en dit zouden ze niet vaker doen. Er was me te kennen gegeven dat het een snelle bevalling moest gaan worden en anders werd het een keizersnede. Ik ben die dag doorgekomen met alleen wat harde buiken, meer gebeurde er die dag niet. De gynaecoloog stelde verder ingrijpen uit naar de volgende dag. Ik baalde enorm, want ik was al zo lang overtijd. Ik heb een slaappilletje gekregen voor de nacht, maar die werkte voor geen meter. Ik heb alleen maar liggen woelen. Rond een uur of 2.00 (en dus 5 mei) 's nachts voelde ik wat lopen en wist gelijk dat het vruchtwater was. Ik ben naar het toilet gestormd (nou ja, zo snel mogelijk gewaggeld) en ik had de toiletdeur nog niet open of er ontstond een waterval... ik heb daar de gang blankgezet of beter gezegd, bruin/groen, want het vruchtwater was erg vies. Verpleging in rep en roer om de boel op te ruimen en mij verder te verzorgen. Al snel kwamen de weeen op gang en rond 5.00 heb ik mijn man gebeld of hij wilde komen, want het werd al aardig serieus. Hij is gekomen en ik ben naar een verloskamer gebracht. Omstreeks 10.00 uur heb ik gesmeekt om een ruggenprik, want de weeenopwekkers werden inmiddels op maximum gezet en ik trok het niet meer. De ruggenprik werd gelijk geregeld en wat was ik daarbij blij mee! De gyneacoloog (dezelfde als de dag ervoor) kwam af en toe kijken, maar mijn ontsluiting vorderde maar niet. Ik hing al uren op 2 cm. Ik heb het als heel naar ervaren dat deze gynaecoloog de boel naar mijn gevoel maar bleef uitstellen. Hij gaf ook vele malen aan dat hij de voorkeur gaf aan een natuurlijke geboorte, maar ik wist diep van binnen al lang dat dat niet ging gebeuren. Uiteindelijk werd zijn dienst overgenomen door een andere gynaecoloog en die was besluitvaardiger. Hij gaf aan dat als er binnen nu en anderhalf uur geen duidelijke verandering optrad in ontsluiting, hij ging ingrijpen. Na dat anderhalf uur bleek ik op een krappe 3 cm te zitten en werd het hele circus in werking gesteld voor een keizersnede. Wat was ik die man dankbaar! Niet dat een keizersnede een pretje is, maar ik vreesde zo voor mijn kindje! Ze hadden zelfs moeite om mijn zoontje er met de keizersnede uit te krijgen, er is flink geduwd en getrokken (daar heeft mijn man een trauma van opgelopen). Toen Liam er eenmaal luidbrullend uit was gehaald, gaf de gynaecoloog gelijk aan dat ik hem er nooit zelf had uitgekregen (hij was inderdaad 9 pond). Ik was dus extra blij met de keizersnede! Ik heb later nog een gesprek gehad met de andere gynaecoloog die maar bleef uitstellen en hij bleef maar herhalen waarom hij zo voor een natuurlijke bevalling is. Ik heb mijn gevoelens ook verteld, maar daar werd niet op ingegaan. Oke, het is een heel verhaal geworden, maar het leeft nu weer extra bij me, gezien ik in verwachting ben van de tweede. Ik heb er dus niet zo'n heel fijn gevoel aan overgehouden, maar het had natuurlijk ook heel anders kunnen lopen, het is gelukkig allemaal goedgekomen. Ik heb geen horror bevalling gehad, maar ik heb er ook geen goed gevoel aan overgehouden. Mijn man al helemaal niet. Die heeft zelfs al een paar keer aangegeven dat hij er de volgende keer niet bij durft te zijn. Ik heb er al uitgebreidt over gesproken met de verloskundige voor wat betreft deze zwangerschap en het zal nu heel anders gaan. Ze gaan in ieder geval straks met groei echo's in de gaten houden hoe groot dit kindje gaat worden, want een groot kindje krijg ik er dus zelf echt niet uit. De verloskundige had zelfs haar twijfels of ik een kleinere baby er wel uit zou krijgen, dus het is nu al spannend voor mij (ben toch wat angstig). Er zijn genoeg vrouwen die wel een grote baby kunnen baren, maar ik ben er duidelijk niet geschikt voor. Ergens hoop ik dat het een keizersnede gaat worden bij deze baby, want ik heb echt het gevoel en angst dat ik een natuurlijke bevalling niet eens kan. Klinkt misschien raar, maar zo voel ik het. Ik vind het eigenlijk al vreemd dat ik pas bij 42,5 weken ben bevallen en ik kom het eigenlijk nooit tegen bij anderen. Ik vind het namelijk erg laat en het lijkt me beslist niet goed voor de baby.
Hier komt nog een niet zo leuk verhaal: Zondagochtend spontaan vliezen gebroken, vruchtwater was gelig. De vlos wilde het nog even aankijken. 's Avonds vond ze het toch groenig worden, dus naar het ziekenhuis. Nog geen weeen. Daar aangekomen (uurtje of 22) werd ik getoucheerd: 1 cm. Om 23.30 uur lag ik aan de weeenopwekkers. Om 0.00 had ik de eerste weeen (niks nog even slapen, zoals ze me vertelden), en om 0.30 kwamen ze al om de 2 minuten. Dat was behoorlijk zwaar, ik had rugweeen en moest blijven liggen vanwege alle draadjes. Ik heb dat ongeveer 3 uur volgehouden, toen vroeg ik om pijnstilling. De gyn kwam en ging eerst toucheren: nog geen 4 cm. Dat viel haar ook tegen, dus ging ze pethadine en ruggenprik bespreken. Ik wilde een ruggenprik, omdat ik niet in paniek was had ik geen rustgevende prik nodig. Ik was zelfs heel rustig, alleen het vooruitzicht van nog 6 uur zulke (en nog pijnlijker wordende) weeen trok ik niet. Ze gaf me groot gelijk en een uur later (4.30) voelde ik helemaal niks meer. Hemels! Echt een aanrader. De anesthesist prikte in 1 keer raak, hij werkte heel snel en echt alle pijn was weg. Ik heb echt nog een paar uur geslapen. Om 8.00 uur kwam ze weer toucheren: 10cm! Ruggenprik uitgezet en wachten op krachtige persweeen. Dat duurt meestal 2 uur zeiden ze, maar bij mij iets langer: 10.45 mocht ik persen. Vond ik echt moeilijk trouwens, ik had nog steeds rugweeen en voelde de persdrang daardoor niet echt goed. Na een half uur zakte de hartslag van mijn zoontje steeds weg, er kwamen steeds meer mensen om mijn bed (wel 10 op het laatst), de ok werd gereserveerd voor een spoedkeizersnede, maar ze besloten voor de vacuum. Na een knip, 3 keer trekken en 2 keer meeduwen op mijn buik is mijn zoontje om 11.40 geboren. Hij was helemaal wit en bewoog niet, alleen zijn grote blauwe ogen leken te werken. Hij werd dus meteen meegenomen, kreeg zuurstof en medicijnen en zijn armpjes en beentjes werden gemasseerd. Uiteindelijk is het helemaal goedgekomen en weten we nog steeds niet hoe dit allemaal kwam. Hij heeft nog een week in het ziekenhuis gelegen. Sorry voor dit lange verhaal! En de afloop heeft natuurlijk niks met inleiden te maken, maar ik wilde het dan toch wel helemaal vertellen. Conclusie over het inleiden: het was heel zwaar omdat ik heel snel heel veel weeen kreeg, ik kon me er gewoon niet op voorbereiden. Maar achteraf ben ik er heel blij mee. Ik weet niet wat er gebeurd was als mijn zoontje nog later geboren werd... De gyn zei trouwens dat ze bij inleiding heel vaak een ruggenprik geven. En die vond ik super!
@fantasy: ik ben nu ook zwanger van de tweede en het speelt bij mij nu dus ook weer meer. Ik ga trouwens de hele zwangerschap in het ziekenhuis onder controle, mijn eigen keuze, wel ondersteund door de vlos. Ik ga daar ook al vroeg mijn zorgen over de bevalling vertellen en een duidelijk plan maken. Het trauma van je man herken ik ook wel, nou ja, mijn man dan. Ik was zelf zo in mezelf gekeerd dat ik het hele gebeuren niet bewust heb meegemaakt, maar hij heeft alles gezien natuurlijk. Hij is ook met mijn zoontje meegeweest naar de kinderafdeling terwijl ik nog de placenta eruit moest werken en gehecht moest worden. Hij is nu dan ook wat meer bezorgd dan ik.