Heeyheey, ik herken je gevoel heel erg. Sem* is na een zwangerschap van 16 weken geboren, en nog voordat de uitgerekende datum was was ik alweer opnieuw zwanger. Ik heb me daar best schuldig over gevoeld, inderdaad alsof je het kindje probeert te 'vervangen' ofzo. maar inmiddels voel ik dat niet meer. Ik denk nu: we hebben er toch niet voor gekozen dat het mis ging?! Als we ook maar een beetje de keuze hadden gehad, en had ik nu onze Sem* in mijn armen gehad en jij jullie Eliza*. En het feit dat je weer opnieuw zwanger bent of probeert te raken verandert daar helemaal niets aan, het neemt niets weg van het verdriet om de ene kindje.
Hallo Allemaal, Ik herken het gevoel van verlies en wil jullie allemaal heel veel sterkte toewensen,ook ik heb bij 16 weken onze zoon Cas verloren. Het bleek dat ik 3 a 4 cm onsluiting had en dat de vochtblaas er al uit hing waardoor er niets meer te redden viel en moest bevallen, met onze Cas was er niets aan de hand en valt heel het zwaar om niet je lich. de schuld te geven. Ook ik heb nog steeds een kinder wens die hierdoor alleen maar sterker is geworden maar ik twijfel wanneer ik er klaar voor ben want ik heb nog zoveel verdriet. Het ene moment denk ik ik wil het nu en het volgende moment denk ik geef je lichaam de tijd en rust. Heb namelijk voor Cas een curritage gehad en (heeft 1 menstruatie tussen gezeten) tijdens de bevalling van Cas heb ik heel veel bloed verloren hb (van 3,2) vandaar mijn twijfel. Ook heb ik veel angst voor een volgende zwangerschap of het dan wel goed zal gaan en zo. Hebben jullie dit ook?
Jouw gevoel herken ik ook inderdaad, het gevoel dat je lichaam faalt. ik heb al jaren extreem veel last van blaasontsteking, en nu kreeg ik het tijdens de zwangerschap en dat heeft met 16 weken de bevalling op gang gebracht. ik was ook echt kwaad op mijn lichaam. Ik dacht altijd maar die blaasontstekingen is al super rot, en nu ben ik er ook nog mijn (verder helemaal gezonde) zoontje door verloren. Ik was trouwens ook redelijk wat bloed verloren, maar mijn hb was wel nog 5 gelukkig. En die angst, pfff ja ik heb dus echt geen prettige onbezorgde zwangerschap. Soms gaat het een tijd goed, maar soms zit ik er ook zwaar doorheen van de stress. Ik ben echt zo bang dat het weer mis zal gaan...
De twijfel van wanneer beginnen.. die heb ik niet.. wanneer mijn manlief er klaar voor is wil ik t weer gaan proberen.. Maar de angst dat t weer fout zal gaan, die heb ik ook.. Ben ook erg blij dat ik straks in t AMC voor controle mag, en ben nu al 5 mg foliumzuur aan t slikken ondanks dat t misschien nog een hele tijd kan duren voor we er weer voor gaan. Denk dta of je nou over 3 maanden weer begint of over 3 jaar, dat een volgende zangerschap altijd moeilijk zal zijn, dat je zeker in t begin tot de 20 weken echo met angsten zal zitten en t dubbel zal voelen naar onze vlinders..
idd ik was niet zo zeer wanneer ik weer zwanger wilde worden want hoe dan ook zal het moeilijk en anders zijn. Ik denk dat ik er net zo in had gestaan als we bijv. een jaar zouden hebben gewacht. Het onbezorgd zwanger zijn zit er niet meer bij. Al is het bij mij mijn lichaam niet geweest die het heeft aflaten weten maar moedernatuur.
Waarom ik het meest twijfel is om het feit ik twee keer in vier en een halve maand onder narcose ben geweest waarbij ik een keer ben gecurriteerd en een keer de moederkoek is verwijderd. Dat doet de baarmoederwand geen goed natuurlijk en ben daardoor bang dat als ik te snel weer zwanger wordt de kans groter is dat het verkeerd gaat. Doordat er geen oorzaak bekent is ga je van alles zoeken misschien niet handig maar goed je doet het wel snappen jullie?
Kun je dit niet navragen bij de gyn? Kan me voorstellen dat je hier onzeker over bent en alle mogelijk risico's wilt uitsluiten!
Ik heb 11 mei een afspraak bij de gyn waarbij ik dit soort vragen kan stellen.. Denk idd dat t misschien wel handig is als jij ook een afspraak gaat maken bij de gyn, die kan je er meer over vertellen denk ik. Maar denk dat t altijd eng zal blijven om weer zwanger te worden/zijn..
Denk dat dat ook een goed idee is! En alle vragen van tevoren opschrijven! En een zwangerschap erna is verschrikkelijk eng, genieten is heel moeilijk. Maar je weet waar je het voor doet en je hebt een beschermengeltje dan, dat geeft wel een beetje troost en steun!
Bedankt voor jullie reacties. Helaas ben ik al bij de gyn. geweest voor nacontrole en uitslagen van de testen die er zijn gedaan en daar is niets uitgekomen. Wel is ons geadviseerd om een bandje (cerlage) te laten zetten bij een evt. volgende zwangerschap op zich geeft me dat wel geruststelling maar wel meer risico's en moet dan heeeeeeeeel veel rust nemen. Dit is dan niet anders je heb er uiteindelijk heel veel voor over natuurlijk maar ik moet wel aan me andere twee kinderen denken. Hebben jullie ook van die momenten dat het gemis ineens zo groot is dat je weer helemaal van de kaart bent?en hoe nemen jullie het op als er in je omgeving vrouwen zwanger zijn? En Trishka een vragenlijst is echt handig het is best emotioneel waardoor je dingen kunt vergeten misschien is het ook een tip om daarna nog een afspraak of bel afspraak te maken want als alles is bezonken en je heb er op je gemak over kunnen nadenken dan komen er weer nieuwe vragen.Dit deden ze bij ons in het zkh standaard en ik had daarna zeker weer nieuwe vragen.In ieder geval veel succes en sterkte.
Is shit he, als je niet een oorzaak te horen krijgt.. Bij ons zullen waarschijnlijk ook nooit erachter komen waarom *Eliza een open schedeltje had... Mn foliumzuur was goed.. Volgende week uitslag vruchtwaterpunctie, maar arts verzekerde me dat t eigenlijk geen chromosoomafwijking kon zijn... Vragenlijstje ben ik al mee bezig, elke keer komen er weer vragen bij. Ivm t gemis, vandaag moest ik naar t ziekenhuis ivm controle baarmoeder, omdat ik gister opeens weer een groot stolsel verloor(baarmoeder bleek gewoon schoon).. Wat voelde t ongelofelijk kut om weer op "die" afdeling te zijn zeg.. gevoel van de vrijdag kwam meteen weer omhoog en heb dus ook ff gehuild.. Weet dat t erbij hoort, en zal ook denk ik altijd van dit soort momenten blijven houden.. Maar ik zie gelukkig ook gewoon de leuke dingen in t leven.. En daar klam ik me ook aan vast, net zoals dat ik de pijn en t verdriet om Eliza omarm, t hoort erbij..
Vaak is het ook gewoon pech he. Dat is op zich wel gunstig, ik bedoel dan is tenminste de kans niet verhoogd ofzo. Maarja, 'voorkomen' kan dan dus ook niet... Ik weet wel waardoor het kwam, bij mij was het door blaasontsteking dat de bevalling op gang kwam. Maar erg geruststellend is dat ook niet, want ik heb chronische blaasontsteking, en deze zwangerschap heb ik het ook alweer een paar keer gehad. Maarja, meer dan het goed in de gaten houden en regelmatig op blaasontsteking laten testen kan ik ook niet...
Met kippevel lees ik je verhaal net. En het was allemaal zo herkenbaar voor mij. Vorig jaar 10 juni is onze 2de zoon Lars* geboren en we hebben toen ook meteen afscheid van hem moeten nemen. Maar omdat we al een gezonde knul van toen 3,5 jaar rond hadden lopen, ging het gewone leven gewoon door. Soms was dat wel erg moeilijk, maar tegelijktijd denk ik dat het ook erg "goed" voor me is geweest. Anders was ik volgens mij echt diep in de put geraakt. Mijn kinderwens was na de geboorte van Lars* ook erg groot. En een half jaar later bleek dat ik weer opnieuw zwanger was. Ik heb me geen moment schuldig gevoeld, maar ik was wel erg bang. En genieten kon ik er al helemaal niet van. Het angstige gevoel is er nog steeds en dat blijft denk ik ook totdat ik ons mannetje (jawel, alweer zoon) in mijn armen heb.
Je moet idd wel verder voor je kleine man, en ook ik denk dat dat juist wel lekker is, je kan niet blijven hangen in t verdriet.. Tuurlijk komt t verdriet met vlagen opzetten en das ook niet gek. Ik kan me heel goed voorstellen dat deze zwangerschap na t verlies heel anders is, je bent niet meer zorgeloos totdat je je kleine man in je armen hebt... Gelukkig ben je alweer over de helft .
Hoi meiden,hoe is het met jullie? Kom net terug van me spych. altijd weer heftig maar wel goed voor me,het helpt me om alles een plekkie te geven. Trishka ben je al voor je uitslag geweest?
Hey meis, Kan me voorstellen dat t weer de pijn ff naar boven haalt, maar is lekker om t er even flink uit te kunnen gooien zonder in te moeten houden ivm de buitenwereld.. Hier dinsdag de uitslag van de vruchtwaterpunctie gehad, geen chromosoomafwijking dus das heel mooi! Vandaag de afspraak bij de gyn gehad en ook de placenta zag er goed uit, geen afwijkingen ofzo. Allen de navelstreng bleek maar 2 vaten te hebben, wat een mede orrzaker zou kunnen zijn geweets voor de anencephalie... niet dat we dat hadden kunnen voorkomen of dat t erfelijk is gelukkig. Hij kan t ook niet met zekerheid zeggen dat dat t was, maar t kan.. Verder okee gehad voor als we willen gaan proberen, receptje voor foliumzuur meegehad. Nog wat dingetjes doorgesproken, voelde goed om t met m af te sluiten zo. T is echt een goede gyn, gespecialiseerd enzo dus mochten we ooit zover zijn dan mag ik al mn echo's bij hem laten doen. Was wel erg confronterend, de eerste keer sinds t verlies weer bij de verloskunde afdeling.. hield me ff goed maar daarna toch ff niet, mocht gelukkig apart zitten tot de gyn me kon spreken. Al met al een emo dagje, maar ook een dag met opluchting en goede moed voor de toekomst..
Ik snap het helemaal hoor,er komt zoveel emotie naar boven als je daar bent maar gelukkig heb je er zo te lezen goed doorheen geslagen en hebben ze rekening gehouden met je gevoelens.Het blijft moeilijk he om zwangere vrouwen en pas geboren baby's te zien. Wel fijn dat je voldoende antwoorden heb gekregen om goede moed te hebben voor de toekomst zelf ben ik voor de zekerheid ook weer begonnen met foliumzuur gewoon voor de zekerheid,het kan geen kwaad en het is voor me gevoel een stapje vooruit. Hou me (als je natuurlijk wil) af en toe op de hoogte hoe het met je gaat. Het blijft af en toe moeilijk en dan is het fijn om je gevoelens te delen met iemand die het verdriet begrijp. dat is het fijne aan deze pagina. Groetjes
Is idd fijn he, mensen kunnen allemaal met je meeleven, maar weten hoe t voelt kunnen ze niet.. ik ben ook weer aan de foliumzuur en ben ook wel blij dat mn cyclus niet te ver van slag is, 21 of 22 mei als t goed is mn nieuwe ongesteldheidsdag. We houden af en toe ff kontakt toch, laten elkaar ff horen hoe t gaat, lijkt me fijn! Knuf!
Ruim 3 maanden geleden heb ik met zoontje Noah verloren met 17 weken. Gelijk na de bevalling wilde ik niks anders dan wéér zwanger zijn! Maar mijn man en mijn gyn vonden het geen goed idee. Mijn hart wil het graag maar mijn verstand roept keihard nee! Ik heb 2 gecompliceerde zwangerschappen gehad en beide zijn geeindigd in een vroeggeboorte (dochter met 26 weken en zoon met 17 weken). Tot en met augustus mag ik niet zwanger raken van mijn gyn. Ik kreeg dit te horen 6 weken na mijn bevalling. Manlief en ik willen vanaf septembet het weer gaan proberen! Ik was in juli uitgerekend dus ben blij dat juli dan voorbij is. Anders zou ik me zo schuldig voelen tegen over Noah! Ik mis mijn kanjer zo erg!
Das idd dan iets anders, lijkt me wel moeilijk hoor meid... maar als t lichamelijk gezien voor jou en jullie toekomstige kindje beter is om te wachten is t niet anders.. Das wat ik gister ook wilde weten van de gyn, ik heb t geluk dat we op zich er al voor zouden kunnen gaan, wanneer manlief er ook aan toe is want die is er nog even niet uit.. Weten ze waar t aan ligt bij jou dan?