Nee, 1 kindje is niet egoistisch. Ik denk dat iedereen hier heel bewust bezig is met kindjes en ook met hoeveel ze er zouden willen en of het financieel mogelijk is. Waarom zou 1 kindje egoistisch zijn? Omdat je dan maar voor 1 kindje hoeft te zorgen en maar 1 kindje aandacht hoeft te geven? Dat is niet egoistisch, onze zoon is 5 jaar alleen geweest, dus hij heeft 5 jaar alle aandacht van mij en mijn man gehad. Aandacht die hij dadelijk moet delen met zijn broertje. Als het leeftijdsverschil kleiner was geweest, hadden de kindjes met elkaar kunnen spelen ipv met mij, en had hij mij dus minder tijd "gekost" dan nu. Als wij 3 jaar geleden aan een tweede waren begonnen, dat was pas egoistisch geweest, want dan had hij nu waarschijnlijk wel een broertje of zusje gehad, maar geen ouders die bij elkaar waren. Het is maar wat je liever hebt.....
@davy wat jou man mist heeft gewoon puur met opvoeding te maken, dat merk ik nu al bij mijn dochtertje, die krijgt nu ook niet altijd haar zin. zij wil bv zelfde koek hebben als ik heb, dan zeg ik gerust nee. en straks zal jhet ook zo gaan, ze krijgt echt niet zomaar en altijd haar zin, dus op dat gebied leert ze echt wel compromie sluiten. ook omdat ze heus wel met andere kindjes omgaat. neefjes, kennisen met kindjes. en daarnaast hebben we nog al een aantal beesten, die moeten ook verzorgt worden op bepaalde tijden, dus zal ze daar ook naar moeten aanpassen, ze mag nu al niet spelenn met hun speelgoed(andersom ook niet) @isademi sleutelkind is 1 van de ergste dingen die je kan overkomen, een kennis van ons was ook zo, tafel manieren fam band etc ja dat onbrak daar ook al aan (12 jaar ofzo) en nu nogsteeds (30 jaar) Dat zal hier niet gebeuren, als ik ooit weer kan werken dan werk ik toch weer aan huis(haar papa werkt ook deels aan his) dus altijd iemand thuis. en ze zal altijd liefde krijgen en kennen. mijn moeder was ook eigenlijk altijd thuis als we uit school kwamen, konden ons verhaal kwijt, thee en koekje etc. ik heb een broer, en bij ons was het meer ruzie dan liefde, ik heb hem echt heel veel gehaat, hij heeft toch een tijd bedorven, ik was liefst enigst kind geweest. we hebben ook nooit echt dingen samen gedaan, nu nog niet. we bellen alleen als we wat nodig zijn van elkaar, we zien elkaar alleen bij min ouders. we haten elkaar niet, maar om nou te zeggen jeetje wat een broer zus band, nee, mis het ook niet hoor. en situaties dat er iets met fam is kwa ziekte heb ik ook alleen moeten doorstaan, hij woont niet in de buurt en ik woonde nog thuis, mijn vader heb ik een paar keer bijna dood zien gaan, zwaar overspannen mee gemaakt totaal geen leuke jaren geweest. maar geen steun van mijn broer ofzo, die wist niet eens hoe erg het wad (intreseerde hem niet) ik had steun van een goede vriend (nu de papa van mijn dochtertje) en de rest van de fam, nou geen band met mijn ooms en tantes of neef en nichtjes, zie ze nooit. fam krijg je, kies je niet uit, vrienden zijn vaak meer familie dan familie
hier ook zo man is 40 en ik 35 het was onze keus om jarenlang te reizen en te denken dat kindjes alleen leuk zijn van een ander. tot we besloten te stoppen met de pil. daarna moesten we afwachtten of ik zwanger zou worden. gelukkig hebben we een prachtige dochter en t is mooi zo.... we zijn supergelukkig met zijn drietjes en tevreden
Beter verwend dan verwaarloosd is mijn slogan voor het opvoeden van Kyra dus daar ben ik het compleet mee eens. Alleen is de omstandigheid waarin ik het roep net iets anders. Kinderen zonder broertje(s) of zusje(s) kunnen heel erg sociaal zijn, het is alleen wat meer een aandachtspunt voor de ouder(s) denk ik omdat je er bewuster bij stil staat. @denemarkw Ook mijn man is opgegroeid met dieren en veel andere kinderen in de omgeving. Het is een combinatie van factoren, waar je als ouder niet altijd even goed in kan sturen.
Ik vind wel dat soms TEVEEL verwennen wel verwaarlozing kan zijn (in de opvoeding) mensen denken dat het dan te lief is maar ik vind het helemaal niet "lief" om je kind geen tot weinig manieren bij te brengen door het steeds zijn zin te geven.. Enigskinderen hoeven niet keiverwend te zijn en kan je ook gewoon nee tegen zeggen inderdaad maar toch is dat anders als uit jezelf je aanpassen voor iemand anders (je broertje of zusje) dat is constant namelijk en doe je uit jezelf (uit liefde) en das toch anders en kan je niet "leren" bij vriendjes / nichtjes en neefjes e.d.
Hmz ik moet toch even reageren Ik ben 13 jaar alleen met mijn moeder geweest waarvan zij 5 jaar samenwoonde. Op mijn 13de werd ik groote zus! Daarna verliet die man mijn moeder. (wat een topgozer he...) Ik ben 13 jaar ontzettend verwend. Heb altijd alles gehad wat ik wou hebben. Letterlijk 2 volle slaapkamers met speelgoed. Had dieren, kinderen en vooral heel veel liefde. Wat een onzin dat dat verwaarlozing is. Had altijd bakken met vriendjes en vriendinnen thuis en niets was te gek. Alles kon en alles mocht. Toch ben ik opgevoed dat ik mij kan aanpassen in alle lagen van de bevolking. Van straatsteen arm tot stinkie rijk. Mijn moeder is de liefste zorgzame vrouw die ik ken en dat heb ik ook van haar meegekregen. Ook verwende kinderen krijgen normen en waarden met zich mee en lijken echt niet op de gooische meisjes. Hooguit als ze nog een jaar of 8 zijn We drogen uiteindelijk wel goed op hoor! Liefs, Sam
Wij hebben gezegd eerst 1 kindje, die kunnen we nu alles geven wat we vinden dat een kindje verdient (financieel gezien dan) Daarna kijken we wel voor een 2de. In hoeverre we dat financieel verstandig vinden. Want ook een 2de willen we net zo veel kunnen geven als de eerste. Ben nu zwanger van een 2ling, heb dus weinig te kiezen wat dat betreft . Gelukkig financiën goed onder de loep genomen, en gaat allemaal goed komen. Aan liefde ten alle tijden geen gebrek !! Maar 1 egoïstisch, nee!! Ben ik het niet mee eens!
Oh,en ik vindt niet dat een gezin met 1 kindje per definitie direct verwend wordt. '' Liever verwennen dan verwaarlozen" haha.
Natuurlijk is 1 kindje egoistisch, en 2 kindjes ook, en 3..... De meeste keuzes in je leven maak je om er zelf gelukkiger van te worden, toch? Dus per definitie zijn die keuzes dan egoistisch. Of dat dan 'slecht' is is een heel andere vraag Is het egoistisch dat ik op latere leeftijd nog kies om moeder te worden, absoluut!! Ik heb geen kinderwens om het kindje gelukkig te maken (ga ik natuurlijk wel mijn stinkende best voor doen) maar om mijzelf gelukkig te maken. Ieder mens is een egoist hoor, is heel natuurlijk.
Wij hebben er 1 en houden het zoals het er nu uit ziet gewoon bij 1 omdat we het wel prettig vinden zo. Maar vaak hoor ik 'wanneer komt de 2e?' of tegen ons meisje 'jij zou ook wel een broertje of zusje willen zeker'. Waarop zij dan heftig ja zegt hahaha.
Ik vind het al egoïstisch om voor 1 kind te gaan, alleen maar omdat 'de rest' ook een kind heeft en omdat het zo zou horen... Heb zelf altijd gezegd graag 2 kindjes te willen. De 2e is nu onderweg, dus wat mij betreft is het hierna wel klaar. Ik kom zelf uit een gezin met 3 kinderen en m'n man ook. We hebben nu allebei wel redelijk contact met onze broers en zussen, maar hebben ook altijd gezegd dat we 3 kinderen niet zouden willen. We hebben beide ervaren dat er dan toch bijna altijd wel eentje is die buiten de boot valt met spelen enzo. Ik had zelf ook altijd ruzie met m'n zusje. Dus nee, m'n eigen jeugd is wat dat betreft geen motivator voor meer dan 2 kindjes Vind zelf het idee van maar 1 kindje dan weer niet zo leuk. Vooral voor m'n kind zelf niet, omdat ze dan vaak toch alleen moet spelen enzo... Maar ook al denk ik er voor mijn situatie zo over, daarmee vind ik mensen die bewust voor 1 kind kiezen nog niet egoïstisch. Mensen die daar domweg de keus niet eens in hebben, zo mogelijk nog minder... Heb die keus ook van dichtbij meegemaakt: nicht van m'n man, waarmee we goed contact hebben, heeft bewust voor 1 kindje gekozen. Hun dochter is vlak na de geboorte ernstig ziek geworden en heeft het maar net overleefd (ze had een knoop in de dunne darm, waar ze maar net op tijd achter kwamen...) Met name haar man heeft daarna gezegd dat er voor hem geen 2e hoeft te komen. Hij is blij met 1 gezond kind nu en wil gewoon niet nog een keer het risico gaan nemen.
Ik denk zelf dat het bij je man dan niet zozeer komt doordat hij enig kind was, maar meer door hoe zijn ouders vervolgens met de opvoeding om zijn gegaan (allebei fulltime werken). Ik ben van mening dat de meeste dingen die jij opnoemt die volgens jou typisch zouden zijn voor een opvoeding in een gezin met meer kinderen, ook prima meegegeven kunnen worden aan een enigskind. Net zo goed als dat er ook zat gezinnen zullen zijn met meerdere kinderen, waar al die dingen niet aan de kinderen geleerd wordt... Ik kom zelf uit een gezin met 3 kinderen, maar ben zeker niet socialer dan anderen die ik ken die alleen opgegroeid zijn. Ik ben altijd al heel erg op mezelf geweest, als baby al! Dat is iets wat voor een groot deel gewoon ook door je karakter bepaalt wordt. Denk dat opvoeding en de omgeving waarin je opgroeid daar maar beperkt invloed op heeft.
Mijn dochter is pas 2 geworden en tot nog toe enigskind geweest. Maar zij krijgt al van jongs af aan geleerd dat ze ook wel eens dingen moet doen die zij niet zo leuk vindt en dat ze ook gewoon op haar beurt moet wachten. En dat krijgt ze echt niet alleen op het KDV geleerd, maar ook gewoon thuis! Dat is een kwestie van opvoeding en mijns inziens heeft dat niet zoveel te maken met of er 1 of meer kinderen in een gezin zijn... Het zal met 2 of meer kinderen vast in zekere zin wel makkelijker zijn om dat soort dingen te leren, omdat je dan als ouders gewoon geen tijd meer hebt om al je aandacht op elk moment van de dag op 1 kind te richten, maar ook bij een enigskind zijn die waardes prima aan te leren.
iedereen moet voor zichzelf beslissen hoeveel kinderen hij/zij wilt. Ik heb voor 2 (of meer wie weet) gekozen. Ik zelf persoonlijk vindt er 1tje zielig. Niet dat het kind zelf zielig is, maar stel dat het al wat ouder is, en beide ouders komen te overlijden, met wie kan dat kind zijn verdriet of herinneringen beter delen dan met een broer of zus. Ja, met partner kan, maar je kan met een partner geen oude kinderherinneringen ophalen over wat je met je ouders als kind hebt gedaan. Dat is mijn mening. groetjes sandy
Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit uit liefde heb aangepast aan m'n broertje of zusje... Sterker nog, ik vond meestal dat ze zich maar aan mij aan moesten passen Dat wil niet zeggen dat ik me nooit aanpaste, maar dat was dan meer uit noodzaak om de boel leefbaar te houden, dan uit liefde of omdat ik me nou zo graag aan wilde passen aan m'n broertje of zusje...
dan ben ik zeker liever als jij Ik heb wat dokters geschopt die aan mijn zusje kwamen met een spuitje ofzo Ik heb vaak mezelf opzij gezet om iets voor mijn zusje te doen ofzo dat vind ik toch liefde en erbij horen maar blijkbaar ben ik anders opgevoed
Deels zal het wel met opvoeding te maken hebben ja, kan me niet herinneren dat mijn ouders zulk gedrag echt gestimuleerd hebben Maar ligt ook voor een groot deel aan je karakter denk ik. Ik ben van mezelf nou eenmaal al niet de meest sociaal onderlegde persoon ter wereld... Ben altijd al behoorlijk op mezelf geweest enzo... Mijn zusje is bijvoorbeeld van nature een stuk socialer. Zij zou zich, als het aan de orde was geweest, vast ook eerder opzij gezet hebben dan ik. (Nou werd haar als jongste zijnde door m'n ouders nogal de hand boven het hoofd gehouden, waardoor ze zich meestal niet opzij hoefde te zetten, omdat zij haar zin wel kreeg... Maar als de situatie anders was geweest omdat m'n broertje of ik bijv. veel zorg nodig gehad zouden hebben, zou zij zich daar makkelijker aan hebben aangepast dan ik)
ik denk dat het volgens andere mensen nooit goed genoeg is. Als iemand geen kinderen wilt zeuren ze. Als iemand 1 kindje heeft zeuren ze wanneer de 2de komt. En bij ons is het al zo dat ze opkijken van 3 kinderen en vaak ook nog vragen wanneer de 4de komt?? wij vinden 3 kinderen wel genoeg vooral met mijn gezondheid is het niet verantwoordelijk om nog een kindje op de wereld te zetten. Vaak zeggen mensen ook waar we aan begonnen zijn want met 3 kinderen moet je zoveel opgeven en kun je nooit leuke dingen kopen..maar ik heb geen behoefte aan duure dingen en grote vakanties ik ben blij met wat we hebben
ik denk dat ik blij kan zijn als wij uberhaubt 1 kindje zouden mogen krijgen, niet iedereen kan kiezen hoeveel kinderen je wilt.
Dat vind ik ook geen reden om voor 2 kinderen te kiezen.Ik ken verschilldnde "gevallen waarvan broer en zus elkaar niet meer zien omdat ze ruzie hebben.Veel steun zullen ze dus in dit geval ook niet aan elkaar hebben.Dat is geen garantie. Wij zijn al blij dat we het mee hebben mogen maken om 1 kindje te krijgen.