bij mij werd een dik jaar na de bevalling het ook pas geconstateerd. Ik mocht ook anti depressiva gaan slikken, maar er zijn vele die er ook zelfmoord neigingen van krijgen dus ik heb bedankt daarvoor. Wel heb ik een verwijzing gekregen voor een psycholoog. Ik sta alleen in twijfel of ik een psycholoog neem of een maatschappelijk werkster. Iemand toevallig die weet wat beter is?? Ik ben ook totaal niet te genieten, ben veel moe, heb nergens zin in, of energie voor. Loop alles en iedereen af te katten, vind niks meer leuk, geen zin in gemeenschap enz enz. Wist ook niet dat het een jaar na de bevalling nog kon, maar dat maakt dus helemaal niets uit!
als het echt zo is dat ik depressief ben vraag ik me af wanneer dat dan begonnen is.het is iig niet begonnen na de geboorte van maddi. dat was daarvoor dan al. als ik zo een beetje meelees wat depressie zo een beetje inhoud en wat de "symptonen" zijn. dan loop ik er toch al echt een hele poos mee. mja waardoor is dat dan zo plotseling gekomen?
Ik loop er ook al jaren mee hoor sinds de zwangerschap van de oudste (nu 5,5 jaar) maar ik heb het nooit geweten tot een half jaar geleden. Ik schoof het altijd af op de band tussen mij en me mannetje. Wij houden enorm van elkaar maar hij is links en ik ben rechts. Ik ben makkelijk en hij moeilijk, hij water ik ben vuur haha. Ik weet niet hoe ik het beter moet uitleggen dus ik dacht dat het daar aan lag en daar schoof ik het ook maar op. Tot het een half jaar geleden bijna helemaal mis ging tussen mij en me mannetje. Ik ben hulp gaan zoeken en bleek dus dat ik het wel degelijk had. Ik schrok er van en heb het echt even moeten plaatsen, omdat ik nu eindelijk wist wat ik mankeerde. Maar ik weet het nu en nu kan ik er echt wat aan gaan doen!
Hier nog iemand die depressief is na de bevalling, al moet ik achteraf bekennen dat ik in mn zwangerschap al symptonen had hoor... Ik kon niks hebben al dat bezoek vreselijk het was veel te veel voor me, ik kreeg geen tijd om bij te tanken en toenik het jankend aangaf bij mn vriend dat ik geen bezoek wou die dag werd het afgedaan met bijt er maar doroheen dit hoort erbij je zult wel moeten.. Dus na een paar keer ruzie daarover durfde ik niet meer te zeggen en liet ik het maar gebeuren.. Als een van mn vriendinne met haar 2 enorm drukke kinderen kwam die in moeilijke periode zitetn en totaal niet luisteren was ik doodop ik kon de rest van de adg niks meer en heb haar toen een keer gezegd kom je met hun en toen ze ja zei gaf ik aan dat ik het dan liever even niet had omdat ik zo moe was.. dat viel niet goed ze werd ontzettend boos... ik was enorm kribbig, heel moe, snel boos, onredelijk en niet vooruit te branden.. zit ook al 2 maanden aan de pijnstillers voor mijn rugpijn... In een van onze ruzies riep mijn vriend op een niet zo subtiele en lullige manier ik wil dat je naar de dokter gaat om te praten over een postnatale depressie.. toen was ik zo op mijn tenen getrapt en boos dat hij het durfde te zeggen.. ik hou heel veel van mn dochter en smelt als ze naar me lacht en heb geen neigingen haar wat aan te doen en ik dacht altijd dat je dat wel moets hebben om een ppd te hebben... mn vriend zei dat heeft er niet altijd iets mee te maken hoor maar jij bent zo overbezorgd om haar en je wil dr nooit aan iemand anders geven je wil geen dag weg zonder haar enz... ik ben toen de ruzie uitgepraat was gaan nadenken en boeken geleend in de bieb erover en tot mijn grote schok herkende ik me in zoveel dingen, ik had het aan mezelf toegegeven maar heb wekenlang zitten nadenken hoe ikh et tegen hem durfde te zeggen omdat ik zo boos werd eerst.. terwijl hij tegen me zei naderhand ik snap als je dat niet toe wil geven en praat met me als er wat is... maar als het puntje bij paaltje komt krijg ik het niet over mn lippen ik kan wel goed op papier praten maar in zn gezicht vind ik ergm oeiljik en dat terwijl hij juist iemand is waar je wel goed mee kunt praten ... afgelopen week was ik erg afwezig en vroeg hij steeds wat er was ik zat al weken na te denken hoe ik erover moest beginnen dat ik me zo voelde en hij wel gelijk had... maar het kwam er niet uit.. dus na uren vragen wat er nou was en doordrammen kwam het er langzaam uit toen we op bed lagen, in het donker zodat hij me niet kon zien durfde ik het te zeggen uiteindelijk, belachelijk eigenlijk maar goed het hoge worod was eruit.. hij zei meteen waarom loop je er nou zoalgn mee rond dan toen hebi k oko gezegd dat ik het gewoon niet kan verwoorden wat ik precies voel en me ervoor schaam omdat iedereen maar vind dat je je goed moet voelen met een leuk gezond kind.. maar ik heb in begin aangegeven dat het teveel was en jij wou ern iks van weten.. toen schrok hij en was hij stil en zei jeh ebt gelijk ik had het serieus moeten nemen toen je dat meerdere keren zei.. maar hij dacht dat het aan de hormonen lag.. ik heb ook een paar weken redelijk gefunctioneerd dus toen had hij het idee dat kan oko niet meer aan hormonen liggen en kwamen er dus ruzies over mijn gedrag.. wat ik ook wel snap hoor! maar dat is bij mij gewoon onmacht ik wil dan praten en het liefst hard roepen help me aub met hoe ik me voel maar ik durf het niet en als hij het dan zelf niet opmerkt ga ik onredelijk doen.. gelukkig weet hij er goed mee om te gaan en heeft ie meteen gezegd dat hij de adminstratie uit hadnen zal nemen en heeft ook meteen geholpen in het huishouden.. en zei als ik wat moet doen vraag het me gewoon.. heb toen een afspraak gemaakt bij de huisarts, daar kon ik de dag erna terecht.. die was heel begripvol en heb een boek meegehad over depressies en moet over 3 weken terug om tek ijken hoe het dan gaat, maar ik heb inmiddels ook een psycholoog gezocht die me aanspreekt qua site en ervaring en behandelingen en daar wou ik een afspraak maken maar die is maandag pas terug van vakantie dus dat doei k maandag.. er is namelijk zoveel wat ik kwijt wil en wat ik wil veranderen want ik ben al een aantal jaar zo moelijk met mijn gevoel uiten en er zit me nog zoveel dwars van vroeger .. en ik wil ook mijn kijk op bepaalde dingen veranderen want ik zie dingen niet halfvol maar halfleeg zeg maar ik ben jaloers op hoe mijn vriend in het leven staat dat wil ik ook maar door al deze gevoelens heb ik echt het gevoel een slecht mens te zijn en ik wil mijn zelfbeel oko veranderen en gewoon gelukkig zijn.. en ik heb niet het idee dat een paar gesprekken bij de huisarts van 20 min de oplossing zijn dus vandaar dat ik zelf naar de psycholoog wil, ik wil het nu goed aanpakken en alles uit de weg ruimen oko al duurt het een tijdje en kost het wat geld ik wil echt alles verwerken wat me dwars zit! en leren omgaan met tegenslagen.... ik ben mn baan verloren in de zwangerschap en had wel een ww voor 3 maanden endaarna zwangerschaps en bevallignsverlof van het uwv en heb me aansluitend daaraan ziekgemeld ivm mn rug en bekkenklachten en er werd gezegd dat ik alleen 100 procent zou krijgen als de arts het als zwangerschaps of bevallingsgerelateerd zou goedkeuren... dus het was ook belangrijk dat ik hier mee niet langer zou rondlopen omdat dit een groot deel meespeelt... ik moet er maandag heen en zie er onwijs tegenop want hoor vaak van die verhalen dat ze je niet serieus nemen dus ben blij dat ik mijn huisarts in elk geval alvast achter me heb staan.. moet er niet aan denken me oko nog druk te moeten maken straks omdat mijn uitkering gestopt is omdat hun me niet serieus nemen.. want ik kan zo echt nog niet werken, niet ivm mn vreselijke rugpijn waarvoor ik zware pijnstilers heb maar ook ivm mn depressie nu... ik wil niet denken dat ik het aankan en er dan achterkomen dat het te snel was ik wil echt zeker weten dat het me lukt en nu is ales zon pijnhoop in mijn hoofd ik weet zelfs niet eens meer of ik de opleiding die ik in sept zou gaan doen nog wel wi doen, mijn hele beeld op alles is veranderd een heel verhaal sorry!
Ongeloofelijk dit verhaal kon mijn verhaal wel zijn! Echt precies hetzelfde, me mannetje reageerde ook zo. Alleen dan niet dat ik depressief was want hij snapt nu nog niet echt wat het is maar goed. Maar dat ie mij beschuldige van rotbuien, kwaaie buien enz. Ik ben ook jaloers op hoe iedereen in het leven staat hoor, ik zie mensen soms zooooooo genieten van het leven zoveel lol hebben en dan denk ik ook van; pff was ik maar zo, kon ik maar echt genieten van het leven, had ik maar zoveel lol in me leven. Daarom ga ik er ook wat aan doen. Want dit kan zo niet langer. Ik heb gelukkig nog nooit de neigingen gehad om me kids wat aan te doen! Ik hou zielsveel van ze en ze zijn me werkelijk alles! Tuurlijk kan ik soms achter het behang plakken maar dat kunnen alle ouders wel eens. Maar verder ik ga door het vuur voor ze, dus die buien heb ik gelukkig niet! Maar ik voel me er wel rot onder. Ik heb het gevoel dat ik niet van ze geniet zoals ik van ze HOOR te genieten, en dat doet me vaak wel pijn! Daarom wil ik er ook echt wat aan doen ze zijn mijn wereld, voor je het weet zijn ze alweer groot! sterkte meid!
ja mijn vriend is zelf ook ooit depressief geweest dus hij zegt ook steeds je hoeft je erniet voor te schamen ik weet hoe moeiljik het is maar je bent niet gek ofzo het komt echt goed het gaat een keer over... en dat ie mij dingen uit handen neemt wat ik nu echt niet kan omdat mn hoofd het gewoon niet toelaat zoals rekeningen betalen vind ik heel fijn.. moet ik wel bijzeggen dat ik het op heb laten lopen heb wel wat dingen betaald maar sinds de bevalling is er veel blijven liggen want ik moest het bijwerken meteen toen ik thuiskwam en dat kon ik niet en t ging steeds minder goed met me dus stelde het uit maar dat heb ik nu dus opgebiecht hij schrok wel maar hij vond ook dat hij zelf wat meer had moeten doen en beter op mijn signalen had moeten letten hij vroeg oko nooit is dat betaald ofzo.. dus hij vind ook dat het niet alleen mijn schuld is en sowieso de depressie overkomt je .... ik ben ook heel blij dat ik niet de neiging heb mijn dochter wat aan te doen maar wat ik wel erg moeilijk vind is als ik overdag helemaal instort van vermoeidheid omdat ik snachts amper slaap dat zij dan net op dat moment gaat huilen en ik het gewoon echt niet kan hebben met als gevolg dat ze natuurlijk ook niet een twee drie stil word.. maar ja als ik nog lang zo slecht slaap snachts ga ik wel om een inslaper of slaappil vragen zodat ik overdag hopelijkwat beter functioneer... want ik denk niet dat ik het slechte slapen nog lang volhoud. morgen hebben we een surpriseparty van mn schoonvader en er komen zeker wel iets van 65 mensen en ik zie er enorm tegenop.. we blijven daar slapen en heb gezegd dat ik de kleine wel boven leg zodat niet de hele tijd al die mensen om haar heen staan (met als gevolg dat ze daarna niet meer wil slapen) en ik heb me voorgenomen als het mij even teveel word ik gewoon even time out neem bij haar boven... me even terugtrek...
Hey Dames! Allereerst bedankt voor jullie reacties! Er zijn blijkbaar heel wat dames met hetzelfde probleem! Ikzelf heb geen angsten of de neiging mijn kleintje iets aan te doen ( gelukkig!), maar het gaat ook nog lang niet lekker.... Ik ga maandag toch maar eens de HA bellen om met anti depressiva te beginnen. Ook denk ik dat ik even helemaal stop met werken, dat had ik toch nog niet gedaan...niet zo slim. Ik denk dat ik ook graag een naam voor mijn klachten wil hebben, zeker om het te kunnen verantwoorden naar mijn werk. Als ik geweest ben, zal ik even laten weten hoe het ging... Verder wil ik iedereen heel veel sterkte wensen, want het is niet makkelijk!! Toch proberen naar onszelf te luisteren!! Anderen kunnen het niet voor ons doen!
Ik herken wat je zegt heel erg je wil het een naam geven en dat lucht ergens al op.. mijn vriend vroeg van de week ook aan me en voelt het nu iets prettiger nu je er gewoon over kunt praten zonder het weg te stoppen.. en dat is wel zo bij mij in elk geval.. maar ik vind het knap dat je nog werkte hoor ik heb me aansluitend aan mijn verlof ziekgemeld ik ben echt niet in staat om te werken. ik had geen werkgever en in mn zwangerschap grote planneng emaakt om te gaan studeren in sept en open soll. te sturen naar bedrijven om een goede werkplek bij de bbl opleiding te vinden maar ik ben er nu echt niet toe in staat dat te doen laat staan te werken.. mn dagen zijn zo al zwaar genoeg een werkgever ziet me al aankomen met proeftijd en dan niet normaal functioneren.. bovendien zouden dat op dit moment echt veel te veel prikkels zijn en geen positieve invloed hebben ik moet echt eerst tot rust komen... ik ben benieuwd hoe je huisarts reageert verder.. maar ik las net even terug en zie dat hij zelf al AD had voorgesteld.. ik vond mijn huisarts vrijdag nogal raar doen ik belde voor pijsntillers voor mijn rug en toen zag hij dat ikz e al maanden slikte ik zo ja je schrijft ze zelf elke week opnieuw uit voor me hoor wist ik veel dat dat niet de bedoeling was.. de pijn is er nog dus ik bel voor nieuwe... nu hoorde ik dat ik ze nog 1x krijg en dan moet stoppen of afbouwen dat is me niet helemaal duidelijk want het leek of hij bedoelde stoppen maar in bijsluiter die ik nu opgezocht heb staat niet ineens stoppen... en ik was zo van slag dat ik de hele dag een beetje verbouwereerd rondliep.. tevens reageerde hij nogal raar dat ik om een verwijsbrief voor een psycholoog vroeg.. ja je kunt ook naar maatschappelijk werk zegt ie maar ja asl je perse wil.. tis neit alleen dit waarom ik erheen wil er zijn heel veel dingen die me in het dagelijks leven vaak belemmeren om normaal te reageren en te relativeren en waardoro ik van slag raak en ik wil het nu liever goed aanpakken doro naar een psycholoog te gaan ipv alleen een paar keer 20 min naar de huisarts.. voor mij is dat niet genoeg dat heb ik na dat ene gesprek al gemerkt.. je zit er toch een beetje van pff hoeveel tijd nog want het is lopende band werk he altijd tijdnood.. maar goed we gaan over enkele weken verhuizen en ga sowieso een andere huisarts nemen dichterbij vind het namelijk niks als ik een keer er sochtends heen moet en dan een eind met de fiets moet terwijl er een dichtbij zit .. maandag ochtend om 8.15 al naar de uwv arts.. ik zie er echt enorm tegenop tis goed dat mn vriend meegaat.. zal wel weer helemaal dichtklappen omdat het naturlijk ook een vreemde is .. en ik er niet zo graag over praat verder maar ja ik moet wel open kaart spelen anders keuren ze me nu dadleijk goed misschien en ik kan het echt nog niet nu.. eerst mn dingen uit de weg ruimen en weer fijn in mn vel zitten ipv elke dag een hoopje ellende wezen
nou ik zou dus ook moeten werken over 2 weken is me verlof voorbij, maar dat zie ik dus echt niet zitten .. heb ad gekregen en moet pas half juni in behandeling bij pscholoog.. dus ik had al een paar weken terug me directe baas in grote lijnen verteld dat het niet goed ging in de eerste instantie leek hij mee te leven. nou kreeg gisteren een mail of het mij wel zou lukken om over 2 weken te komen werken... nou ik liep er heeel de dag chagie mee rond.. heb maar terug gemaild dat er dan wel een wonder moet gebeuren.. geen reactie meer... vind zo erg ene keer gaat wat beter maar andere keer loop ik iedereen zowat af te katten , hele dag door hoofdpijn.. ach ja julie weten hoe het gaat, maar nu voel ik weer zoveel druk op me door dat ik me straks ziek zal melden, dat je dat weer moet uitleggen bij de arbo enz tog bang dat ze m niet serieus zullen nemen...en al dat gezeik agter je rug... ben dus vandaag weer behoorlijk aant piekeren....
ik snap precies wat je bedoelt, ok ik heb dan geen werkgever maar bij mij is het zo als de arts van het uwv morgen moeilijk doet en zegt je kunt best werken zal ik een baan moeten zoeken wat ik nu echt niet kan want anders heb ik 0,0 wat er binnenkomt.. dus ik zie er onwijs tegenop.. ben zo bang dat hij er luchtig over zal doen... en als ik in jouw schoenen stond zou ik ook helemaal van slag zijn als ik zon mail gekregen had hoor! begrijp dat heel goed... zulke dingen maak je je enorm druk om nu.. waarom ga je pas half juni naar psycholoog eigenlijk, is dat omdat er een wachtlijst is of omdat het door andere reden pas dan kan? ik ga morgen bellen dus ben benieuwd wanneer ik erheen kan...had eigenlijk geen rekening gehouden met evt wachtlijst ofzo.. vind het zo klote want je wil wel dingen doen tenminste ik wel, en neem het me oko voor of begin eraan maar halverwege word het me teveel en haak ik af.. alles blijft staan en dat terwijl we dinsdag de sleutel van ons huis krijgen.. oko iets waar ik heel erg tegenop zie er is genoeg te doen maar kan mezelf er neit toe verzetten ben niet vooruit te branden dus zou niet weten hoe ik moet kunnen werken... ben blij als dat bezoek bij t uwv achter de rug is en hopelijk meevalt mijn vriend blijft zeggen zoiets heb je zelf niet in de hand en kunnen ze nooit moeilijk over doen want je hebt het niet zelf veroorzaakt.. maar toch blijf ik bang van wat als.... wat als hij zegt ik vind dat je kunt werken :s ik hoop straks nog even een goed gesprek te kunnen hebben met mn vriend voor we er morgen ochtend heen gaan want moet echt vroeg op om 8.15 daar al zijn :s wat een tijd als je niet vooruit te branden bent en je dochter tot 9u normaal slaapt.. pff maar wil absoluut niet alleen gaan dus we zullen vroeg op moeten staan en de kleine mee moeten nemen... ik hoop dat je baas wel bijdraait, want dat gedoe kun je er echt niet bij hebben nu natuurlijk.. ook stom dat hij eerst mee leek televen.. waarschijnlijk stond hij er toen nog niet bij stil dat het weleens wat langer kon duren allemaal ..
JA IDD hij dacht zeker ondertussen is het voorbij maar het is geen griep wat een week duurt erg maar goed.. ja hier zijn idd wachtlijsten voor een psycholoog de eerste wat ik kon krijgen was half juni.. weet niet hoe dat bij julie is?? ja idd ben ook niet vooruit te branden.. ben ook erg benieuwd hoe het bij jou zal gaan morgen.. wens je alvast veel succes moeilijk maar idd wees eerlijk anders zullen ze er idd zkr luchtig over doen.. ben idd ook zo hoor sla helemaal dicht bij een vreemde daarom had ik ook heel veel moeite om een afspraak te maken bij de ha.maar deze deed gelukig meelevend en kreeg ad en een verwijzing naar psycholoog moest eigenlijk ook van de week terug.. maar zit er al weer tegen op te kijken... nou hoor van je wees duidelijk meid en denk aan jezelf!
dank je das lief van je.. ik voel me echt al een aantal uur onwijs down, de supermarkt is hier open vandaag en ben echt letterlijk 10min voor sluit er pas heen gegaan omdat ik de hele tijd wel kan janken en wat er nu precies is op dit moment geen idee.. de afwas heb ik weer maar half weggewerkt net zoals de andere dagen en zo stapelt het weer op.. bah ik haat het echt om me zo te voelen... en nee idd tis niet een griepje, was het dat maar he! zal me benieuwen hoe lang ik hier moet wachten voor ik bij een psycholoog terecht kan.. beetje balen dat ze met vakantie is nu dat ik niet morgen ochtend al kan melden wanneer ik een afspraak heb staan.. ik heb me ook weken moeten verzetten om eindelijk toe te geven aan mezelf wat er mis is, toen nog weken om het uit mn strot te krijgen en de dag erna de huisarts te bellen na gesprek met mn vriend.. toen ik daar eenmaal zat heb ik wel gepraat maar heb t nog een beetje rooskleurig voorgedaan om eerljik te zijn omdat ik ook niet makkelijk praat.. en t zou zo veel makkelijker zijn van binnen als ik dat wel kon! maar tis zo moeilijk omdat je je zo down voelt en er niet een bepaalde reden constant is waarom dus dan denk ik hoe moet ik er dan over praten.. mn vriend kwam gsiteren thuis van t werk en zag het ook al dus pakte me vast en zei ik voel dat je down bent en dat doet me dan wel goed maar ik vind het zo vreselijk vervelend dat ik gewoon niet kan zeggen wat me dwars zit en dat het dan oplucht ofzo.. maar goed morgen die arts pff ik hoop dat het allemaal in orde komt morgen en ik niet nog een tegenslag daarmee krijg ofzo want dat trek ik echt niet meer... jij ook aan jezelf denken he! ik laat morgen weten hoe het hier gegaan is....
@stampvamp: Hoe is het gegaan bij het uwv? Is het een beetje positief verlopen? Ik ben bij de HA geweest en volledig ziek gemeld. Ik heb anti depressiva gekregen en moet voorlopig elke 2 weken op controle... Op zich ben ik wel blij dat de knoop is doorgehakt nu. Gisteren had ik ook weer zo''n slechte dag, heb een wasmand de zolder over geschopt! Alleen omdat de kleine wat jengelig was... Ben ook heel eerlijk geweest bij de HA, die begreep me gelukkig heel goed. Nu maar eens zien hoe het verder gaat de komende tijd! Maar het begin is gemaakt nu...
goed van je dat je de eerste stap heb gezet. Hier nu in de derde maand van de ppd. Gaat eindelijk iets beter, ik heb vaker een goede dag, daar versta ik onder dat de verzorging van de kids goed ging zonder dat ik me onrustig of boos voel. Wat voelen jullie precies? dit toevallig: heeel ver van je zelf of je leven af staan, boos, geirriteerd, niet stil zitten, onrust die giert door je lichaam, niet na kunnen denken,moe,moe,moe een hoofd vol watten. geheugen als een zeef, paniekaanvallen, geen beslissingen kunnen nemen.
Voeg daar met hoofdletters ANGSTIG aan toe en je hebt mijn verhaal,dus moren de dokter e de psych bellen...
die was ik inderdaad nog vergeten, maar herken jij voor de rest alles?! jee heb je nog geen hulp? .Dan zou ik inderdaad snel de ha bellen. Bij mij is twee maanden geleden de diagnose ppd vastgesteld eindelijk heeft mijn kwelgeestje een naampje gekregen, ken jou achtergrond natuurlijk niet maar als je alles voelt wat ik voel, kan dat best bij jou ook een ppd zijn. En alleen kom je er dan echt niet uit. sterkte
op de paniekaanvallen na herken ik het hele verhaal, angstig ben ik ook niet, maar heb al wel eens van die nare gedachtes gehad: als ik die boom nu eens pak met de auto, dan... Ik doe het niet hoor! Schrik van mijn eigen gedachten, maar het is niet goed. Ben heel benieuwd wat de Anti-depr. voor me doen, over 2 weken beslis ik met mijn HA of er ook maatsch.werk ofzo wordt ingeschakeld... Tja, het is een raar iets....
dapper van je dat je de ad neemt. Heb ze hier al ruim 3 weken liggen maar neem ze niet, ben bang voor de bijwerkingen. Heb vroeger last gehad van nachtmerrie's ben bang dat ze door de ad weer terugkomen. Bij mij is het ook combinatie van zeer verstoorde hormoonhuishouding. Ik was tot twee weken geleden nog niet echt ongesteld geweest en met de pil begonnen. Sinds ik ongesteld ben geweest gaat het een klein stukje beter. Enge gedachtens heb ik ook gehad, maar dan meer op mijn kleintje gericht, echt niet leuk. De paniekaanvallen kwamen ook ineens het is inderdaad een raar iets je heb er totaal geen controle over. Krijg je wel veel begrip uit je omgeving?