ja ik weet niet goed hoe het gaat.. gisteren net de positieve test in handen waarin ik en mijn man geloofden en verdorie begin ik weer te bloeden.. Bloed nu af en toe wat.. rose tot licht rood.. Dus ik weet niet waar dit gaat eindigen, maar ik ben bang voor weer een slechte afloop..
Ik wou dat ik kon zeggen "goed" maar dat is gewoon niet zo. Mijn stemming varieert al erg lang van "redelijk" tot "volslagen desperaat en depressief" en ik zie dat niet op korte termijn veranderen. Lief van je dat je ernaar vraagt. Ik ben momenteel een boek aan het lezen: "Wens: een kind" van Isla McGuckin. Heel goed geschreven en wat een feest der herkenning! Bijvoorbeeld deze passage: "Ik geloof dat ik -langzaam, maar o zo zeker - finaal aan het doordraaien ben. (...) "Ik verlies tegenwoordig om de kleinste dingen al mijn zelfbeheersing. En de grotere dingen - zoals dat er elke maand wel een vriendin aankondigt dat ze zwanger is - kan ik gewoon totaal niet aan. Ik weet heus wel dat ik niet kan verwachten dat mijn vriendinnen hun babyplannen in de ijskast zetten omdat het míj niet lukt om zwanger te worden. En ik weet ook dat zij echt niet verwachten dat ik bij elke 'blijde boodschap' een vreugdedansje doe. Maar het is de laatste tijd alsof niemand bij mij nog iets goeds kan doen of zeggen. (...) Als ze er meteen mee komen -"Ik ben zwanger!" - ben ik beledigd door hun botheid. In gedachten repeteer ik steeds weer de meest tactvolle, emotioneel meest intelligente manier waarop ik dit nieuws zélf zou brengen bij iemand die al ruim twee jaar probeert zwanger te worden. Aan de andere kant... als een vriendin me haar grote nieuws heel voorzichtig tracht te vertellen, ben ik ook woest en voel ik me beledigd door haar medelijden. En dan voel ik me ook nog eens schuldig...." "Schuldig?" "Ja, omdat ik zo'n gemene heks ben geworden dat ik niet eens meer oprecht blij kan zijn voor mijn vriendinnen. Ik zou het besterven als ik wist dat een van hen ook maar een zweempje oppikte van de boosheid, jaloezie en bitterheid die binnen in mij woeden."
Pfff, Alexandra, heftig stuk, maar ik kan me voorstellen dat er een bepaalde herkenning inzit. Ik voel dat op dit moment ook zo. Als er nu iemand komt vertellen zwanger te zijn, stort ik in. Terwijl het zwanger worden bij mij dan niet zo'n probleem is, hebben we gezien, het zwanger blijven, dat is een "probleem" geworden. Lieve Alexandra, ik hoop echt dat er heel snel voor jou ook zo'n mooi wondertje is weggelegd.
Alexandra, wat balen dat je je zo depressief voelt. En ik ben pas 3 maanden echt bezig, dus ik kan me ook niet echt helemaal voorstellen hoe het voor jou moet zijn om al zo lang bezig te zijn, en het wil maar niet lukken. Maar als ik al zie hoe depri ik zelf ben, als ik weer ongi wordt, dan kan ik het wel een beetje begrijpen hoe jij dit moet ervaren. En het is ook absoluut niet raar hoor, dat je je zo voelt. Die wens blijft maar groeien en groeien, en als het telkens maar niet lukt, dat is zo frustrerend. En zeker als je dan vriendinnen hebt die wel zwanger worden. Dan kun je bijna alleen maar jaloezie voelen. Dat heb ik nu al 'n klein beetje, laat staan hoe jij je moet voelen. Maar zoals je al kan ervaren uit dat boek; je bent niet de enige. En dan vind je tenminste een soort van erkenning voor je gevoelens. Ik wou echt dat ik iets voor je kon doen, om het beter te maken. Maar het enige wat ik kan doen, is er proberen voor je te zijn. Net als de rest van de meiden hier. Je bent absoluut geen zeur, en ik denk dat iedereen hier wel begrip op kan brengen voor je. Iedereen hier is top, en daar hoor jij ook bij!
@Goofy, wauw!! Wat een knapperd!!! @MVL, spannend zeg de uitslag van de test! Gek inderdaad dat je nu gewoon hoopt dat je HCG gedaald is is zo tegenstrijdig Laat je het ons meteen weten? @Sanne en getest?? @Nanette nee!!!!:x:x Meid, wat super klote dat je wat roze verloren bent. Ik weet, en jij weet natuurlijk ook, dat het helemaal niks hoeft te betekenen. Maar het maakt zooo onzeker en dit kan je er niet bij hebben Net nu je een beetje vertrouwen begon te krijgen Ik hoop en duim heel hard met je mee dat het niet doorzet en je toch een hele gezonde zwangerschap mag hebben!!! @Evelyn, wat een rot berichtje. Maar heel herkenbaar (en ik zit pasin ronde 5). Net na mn eisprong denk ik steeds ja ik voel van alles en hoe dichter ik bij de NOD kom, hoe meer alles weer verdwijnt. Misschien dat het komt van de hormonen van de eispring ofzo. Toen ik afgelopen keer licht pos testte en meteen daarna ongi werd was ik er ook zo klaar mee, en de laatste ronde trouwens ook. Ik wilde er ook even helemaal mee stoppen. Maar mijn man wilde er niks van weten en hoe dichter ik weer naar nmn ei ging, hoe meer het gevoel weer terugkwam Wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat jouw gevoelens heel herkenbaar zijn! Hopelijk hou je moed en is een mooie zwangerschap jou heel snel gegund!! @Evelyn, lees net je verhaal Ik krijg er kippevel van en tranen van in mn ogen. Wat ontzettend naar, verdrietig en wat heftig ook dat je dit zo lang voor je hebt gehouden!!! Meid, dit moet je delen hoor, ik kan er niet bij welke gek doet nou zoiets? Wat is er met deze man gebeurd??? Niet dat het iets verandert natuurlijk, maar zo iemand zouden ze voor altijd moeten opsluiten Ohw ik vind het echt heel erg voor je! Ik hoop dat je de kracht kan vinden om dit toch tegen je man te vertellen, hij zal je begrijpen en het verdriet met je delen. Al die tijd dat je dit voor jezelf hebt gehouden heeft het er gezeten hoor en het moet er toch uit Ik weet even niet meer wat te zeggen, vind het heel heftig Lees nu pas dat ie enorme klootzak van een vent gewoon nog steeds rondloopt Ik heb er effe geen woorden voor @Alexandra, wat een mooi intens stuk uit het boek Ik weet natuurlijk niet hoe het voelt, maar na Luna* heb ik ook vergelijkbare gevoelens gehad. Overal om je heen wordt iedereen zwanger, bij iedereen gaat het goed, maar jij mag maar geen kindje krijgen. Geen klein kindje om voor te zorgen, te liefhebben, terwijl je zoveel mamagevoelens hebt, zo graag een kindje wil krijgen om deze gevoelens aan te geven en naar te uiten. Ik kan je helaas geen raad geven, geen advies, alleen de woorden dat ik denk dat ik je wel een beetje kan begrijpen Als ik het iemand gun meis, ben jij het!!! En ook daar heb je natuurlijk helemaal niks aan Een hele dikke knuffel, ik hoop dat je kan voelen dat de meiden hier met je meeleven!
Alexandra, ik kan me ook goed vinden in dat stukje. Ook al ben ik pas 7 maanden bezig. Ik had graag al een jaar of 7 moeder willen zijn. Dus bij alle jongere vrouwen die kinderen hebben denk ik ook meteen dat had ik ook zo graag gewild. Ook verdrietig om te zien hoeveel oud klasgenoten al kinderen hebben. En dan komt mijn moeder nog wel eens zonder na te denken weet je wie ook al kinderen heeft....dat soort dingen. Probeer wel op te letten dat ik er niet teveel mee bezig ben. Maar op dit moment voel ik mee heel ongelukkig omdat mijn allergrootste wens nog steeds niet in vervulling is gegaan. En ik zou me gelukkig moeten voelen: ben gezond, heb lieve vriend, mooi huis, fijne familie....maar toch lukt het me niet om gelukkig te zijn.
Je kan hier niet eens meer stiekum meelezen!! hihihi nee grapje hoor!! Lief dat je ernaar vraagt. Het gaat @#$$%^. Ik ben momenteel een brok spanning, mijn zoontje merkt dit waarschijnlijk wel op en gaat enorm dwars doen bij alles. Ik ben behoorlijk moe en kan het nu moeilijk hebben. Mn man stuurt me een sms zonder een lieve groet oid alleen maar 'ik ga niet naar belgie vandaag, dan weet je dat' zonder kus of te vragen hoe het met me gaat, vervolgens belt hij en doet enorm koel en afstandelijk. Ik ben even heel erg op.... Maar goed de zon gaat vast weer schijnen....(over de zon gesproken, zou lekker zijn als ie hier écht even tevoorschijn kwam, wat een weer...!)
het hoeft idd nog niet gelijk het ergste te betekenen. Toen ik de eerste keer zwanger was had ik ook veel last van licht bloedverlies, (paar druppeltjes per dag) dat kwam omdat de doorbloeding in je baarmoeder beter stroomt en er sneller een klein vaatje kan knappen. Bij mij is het evengoed nog misgegaan, maar dat wil niet automatisch zeggen dat dat bij jou ook zo is. ik blijf voor je duimen!
@sweet.. ik moet me er natuurlijk niet mee gaan bemoeien.. maar ik doe het toch Jullie moeten wel gaan praten en niet gaan oppotten hoor! Zo kan je relatie kapot gaan. En schrijf hem anders een brief of mail waarin je gewoon verteld wat je voelt. Dan hoeft hij er niet gelijk op te reageren, maar kan hij er eerst over nadenken.
Oh maar ik heb er zeker wat aan hoor! Het doet me echt goed om te weten dat ik begrepen wordt en dat het me gegund wordt. Anders zou ik me echt nog veel rotter voelen. Ik kan me ook zeker voorstellen dat jij dergelijke gevoelens hebt (gehad). Toch vind ik jou bijzonder positief altijd.
Hè bah, wat een klote situatie toch!! Ik ben het wel met Nanette eens, jullie moeten er toch wel over praten hoor! Want anders ga jij je alleen maar meer klote voelen, en dan groeien jullie straks helemaal uit elkaar. En dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Ik weet niet meer wie het idee opperde dat jij weer 'n paar dagen gaat werken, en dat jullie zoontje dan naar een opvang kan? Maar dat lijkt mij misschien ook wel 'n goed plan. Dan ben jij ook even uit de "dagelijkse sleur" en dan kan je man in die dagen weer bijtanken. Ik zou zeggen: stel het eens voor aan hem. Het moet ook allemaal niet alleen van jouw kant af komen. Hij moet ook gewoon inzien dat jij heel veel van hem houdt, maar het ook allemaal niet weet soms. En dat jij (net zo goed als hij) ook je aandacht en liefde nodig hebt. En je kunt geen gedachten lezen, dus zal hij het toch echt tegen jou moeten zeggen wat er allemaal speelt. Ik vind het echt zo klote voor je!! Je bent echt 'n top meid, en ik gun je al het geluk van de wereld. Dikke knuffel!
@Nanette, hoe gaat het nu met je?? Hopelijk niet doorgezet? @Sweet, ik sluit me aan bij Nanette hoor, praten is echt belangrijk!!! (En de rest staat in pb) @Alexandra, fijn in ieder geval dat het je toch steun geeft! En ik ben denk ik mede zo positief omdat ik uiteindelijk toch een gezonde dochter heb mogen krijgen. Moet er niet aan denken hoe het anders zou zijn. Maar ook ik heb die jaloerse gevoelens hoor en het verdriet als het weer niet lukt of als ik anderen hoor vertellen dat ze (makkelijk) zwanger zijn geworden... Ik probeer alleen altijd zo positief mogelijk te blijven.
En zo voel ik me momenteel ook...ik weet het gewoon even niet meer... Ja dat praten gaat er ook wel komen, in ieder geval van mijn kant ga ik nog wel een poging doen. Maar nu dus even niet want hij staat er niet open voor. Ik laat hem maar even met rust.
Nou ja, ik vind dat hij maar moet zorgen dat hij er open voor staat! Meid, jij bent er ook nog hè. Niet alles hoeft allemaal op zijn manier. En dan maakt hij maar zin om er over te praten! Jij veranderd anders zo in 'n wandelend wrak! En jullie hebben ook nog een zoontje. Hij moet ook weten dat niet heel de wereld om hem hoeft te draaien. En ik geloof echt best dat hij het heel zwaar heeft, en dat het hem allemaal super veel energie kost! Maar dat doet het jou ook! En hij is niks belangrijker dan jij! Tuurlijk weet jij het gewoon even niet meer! Het is ook allemaal niet niks! Mijn excuses als ik 'n beetje hard reageer richting je man, maar ik baal gewoon zo enorm voor je! En ik leef met je mee. Misschien iets te erg!
Oh lieve Sas, ik voel ook jouw pijn en ik begrijp je zo goed! Ook ik denk wel dat ik gelukkig zou moeten zijn met zo'n schat van een man die ik heb, maar zo werkt het gewoon niet! Het verlangen naar een kind is zo'n oergevoel, zo sterk, dat raakt je tot in het diepst van je wezen. Ik denk wel eens dat ik gewoon echt álles in het leven moet meemaken wat er mee te maken valt. (Ik ben al een aardig eind op weg, maar het mag hier echt ophouden van mij.) Makkelijk en zorgeloos staat voor mij gewoon niet in de sterren geschreven. Maar daar ben ik niet minder om! En ik zal hier wijzer en sterker uitkomen, ergens in de toekomst aan het eind van die lange donkere tunnel, met of zonder kind! Maar nu kan ik daar nog niet aan denken, want ik moet eerst ALLES geven wat ik in me heb om mijn wens in vervulling te laten komen. Ik zal het allemaal moeten doorleven en dat doe ik zeer bewust en realistisch omdat ik de kracht héb om dat te doen. Ik zal mezelf niks wijsmaken. Er is een reële mogelijkheid dat ik kinderloos blijf, maar ik koester hoop.
@Sweet, ook hier voor jou een knuffel! @Alexandra, wel hoop houden hoor!!! Ik moet eerlijk zeggen dat na Luna*, toen we nog niet wisten of het erfelijk was, ik meteen gezegd heb dat als het zo was en we niet meer voor eigen kinderen zouden durven gaan, we meteen zeiden dat we dan een kindje zouden gaan adopteren. Ik weet dat dit voor jullie geen optie is... Maar ik heb ook altijd gezegd dat als het een tweede keer zo mis zou gaan, dat ik alles zou opzeggen en in een kindertehuis in Afrika zou gaan werken. Zo voelt dat voor mij nog steeds. Ook ik heb zelf nog steeds het gevoel bijvoorbeeld dat ik in de toekomst wel een pleegkindje zou willen, of misschien meerdere. Niet dat ik vind dat je dit ook moet gaan doen hoor. Maar meer om aan te geven dat je je mamagevoelens ook op een andere manier kan uiten, kan geven aan een heel lief kindje. Misschien wil je hier helemaal niks over horen, sorry dan, maar in de onzekere tijden van Luna* gaf mij dit wel troost, hoop en perspectieven voor de toekomst!