Ja, dit herken ik ook! Ik heb echt al zoveel mee moeten maken in mijn leven, en ik heb al zoveel pijn en verdriet gekend. Om moedeloos van te worden ooit. Onderhand moeten er gewoon eens goede tijden komen waarin eindelijk eens alles goed gaat. En je hebt gelijk hoor, je bent er niet minder om. Juist niet! Je bent juist sterker door alles wat je al overwonnen hebt.
Herkenbaar dat dingen niet makkelijk en zorgeloos gaan. Heb ook een vol rugzakje. Maar we worden er wel wijzer en sterker van ook al zou ik liever dommer en zwakker zijn zo af en toe. Probeer dat ongelukkige ook niet aan vriend te laten zien, maar denk niet dat ik hem kan foppen, want ben een redelijk open boek. Maar ex-man heeft vaak schuld scheiding bij mij neergelegd: ik was altijd ontevreden en ongelukkig hoe hard hij ook zijn best deed. Ondanks dat therapeut mij duidelijk heeft gemaakt dat hij probeerde zijn straatje schoon te vegen voor vertrek, bekruipen mij nu dan toch wel twijfels. Misschien had ex toch wel gelijk. Ik zou gelukkig en tevreden moeten zijn met alles wat ik nu heb en toch ben ik dat niet omdat die grote wens niet in vervulling wil gaan. En ik wil mijn nieuwe vriend zeker niet wegjagen zoals ik dat volgens ex-man bij hem heb gedaan. Dus speel ik ook vaak mooi weer.
@saskia.. dat is mooi makkelijk gezegd van die ex.. Zo hoeft hij geen verantwoordelijkheid te nemen.. Daar moet je niks van geloven hoor meis!
Ik heb al eens eerder op het forum verteld dat ik pleegouderschap zou overwegen. Maar dit is absoluut geen vervanging voor een eigen kind. Het wonder van het zwanger zijn en een bevalling doormaken, dát wil ik ook meemaken. Als dat nooit gaat gebeuren zal dat altijd aan blijven voelen als een gemis. Dat gaat over een oergevoel dat ik je niet kan uitleggen. Even een anekdote ter illustratie; Ik weet nog goed dat ik aan het sterfbed van mijn moeder zat (31-12-2002) en ze kunstmatig in in coma gehouden werd met slaapmiddel en morfine, met het doel dat ze er aan zou sterven. (Ze had een hersenbloeding gehad en ze zou nooit, als dat al zou gebeuren, ongeschonden eruit zijn gekomen, vandaar passieve euthanasie.) De artsen vertelden me dat het zo'n 8 uur zou duren voordat ze haar laatste adem uit zou blazen. Maar na 8 uur was ze nog steeds keihard aan het vechten. De dosis werd daarom verhoogd. En 8 uur later nog eens. Ik zat naast haar bed en hield haar hand vast. Ik keek naar haar lichaam, dat zo vertrouwd was, dat me zo vaak had geknuffeld. Ik besefte dat deze vrouw, wiens sterke hart ik bijna van afstand kon horen kloppen, de vrouw was die mij het leven had geschonken en nu keihard aan het vechten was om mij nog niet te verlaten. Als nooit tevoren heb ik toen gevoelt dat de connectie tussen een moeder en een kind zoiets wezenlijks en spiritueels is, dat je het alleen maar kunt voelen en niet uitleggen. Uiteindelijk, na bijna 24 uur en na aanmoediging van mij dat het "goed was dat ze ging", ging ze dan eindelijk. Ik heb in mijn leven een aantal hele lieve "surrogaatmoeders" gekend, maar ik denk niet dat je bij een stief-, pleeg- of adoptiemoeder ooit dezelfde band kunt voelen.
Ik begrijp dat je het op deze manier voelt en ik heb daar ook respect voor. Ik denk daar zelf echter wel iets anders over.... (wel heftig trouwens van je moeder en mooi dat ze zo lang heeft gevochten om je niet te hoeven verlaten, lijkt me heel emotioneel)
wanneer gaat de zon eens schijnen!?!!? Ik had gehoopt om hier wat vrolijkere berichten te treffen, maar ik zie dat er een aantal ook wel een zonnetje kunnen gebruiken... ben zelf behoorlijk aangeslagen....in mijn naaste omgeving heeft iemand net bij 15 weken zwangerschap van een tweeling een late miskraam gekregen....wat een ellende toch allemaal!!!! Bah ben er misselijk van..........
Saffron, jee wat een heftig nieuws... Een late miskraam, noemen ze dat zo? Ik vind het dan namelijk wel al echt kindje(s) hoor... Weten ze ook waardoor het gekomen is? Heel veel sterkte!!! En inderdaad, dat die zon maar eens mag gaan schijnen!! Dat kunnen velen van ons nu echt wel eens gebruiken!!!
ben weer even er vandoor...halve dag aan het bellen geweest, dus nu maar weer even aandacht voor het huishouden en de kids...... probeer vanavond weer eens even goed bij te lezen..... voor iedereen die het kan gebruiken; sterkte en een dikke knuffel!
Je bent me net voor Saffron, maar ik word ook serieus misselijk van alle verhalen. Ik vind het zo erg voor iedereen.... Dus nu ga ik iets zeggen wat als een tang op een biggetje slaat.... IK HEB NET EEN NIEUWE AUTO GEKOCHT!!! En ben ik er blij mee? Nou ik denk het wel....maar eigenlijk wil ik gewoon mijn eigen autootje terug, maar die ligt helaas in de puinpoeier.... Ownee... verhaal dwaalt af naar negatieve... opnieuw... IK HEB NET EEN NIEUWE AUTO GEKOCHT!!!! En ik vind hem heel mooi!!! Met 5 deuren!! Ruimte voor toekomstige kinderwagen en in een stoere beetje legergroene (vind ik dan, maar is grijs) kleur!! Zo einde onzin-bericht.....
Alexandra: wat omschrijf je die band met je moeder intens en mooi! Ik begrijp je: ik zou zelf ook het liefste die moederband willen ervaren, maar mocht ik om wat voor reden zelf geen kinderen kunnen krijgen hoop ik dat ik mijn moederliefde aan een adoptie kindje zou kunnen geven.
De totale kosten van een adoptie bedragen rond de 10.000. Ik was echt flabbergasted toen ik dat voor het eerst las. Dat heb ik helaas niet in mijn achterzak zitten. Best ironisch eigenlijk, als je je bedenkt dat liefde niet te koop is.
@Jeanine: gefeliciteerd met je nieuwe auto!!!! Wat is het voor een auto? @alexandra: serieus????????? Kost dat echt zoveel geld????? Jeetje zeg! Dan zou je onderhand een lening af moeten sluiten om een kindje te adopteren. Je zou toch bijna zeggen dat ze blij moeten zijn dat een kindje ergens goed terecht komt hè... Waarom alles zo duur?
Van de website www.kinderwens.nl; -De kosten rond een adoptie kunnen behoorlijk oplopen. -De (verplichte) voorlichting kost 900,00. -De bemiddelingskosten variëren, afhankelijk van het land van herkomst en de vergunninghouder, tussen de 7.500,- en 20.000,-. -De adoptieuitspraak naar Nederlands recht bedraagt 600,. -Afhankelijk van uw werkomstandigheden kunt u nog tegen kosten aanlopen doordat u gedwongen bent (onbetaald) verlof op te nemen indien de adoptieverlofregeling (4 weken betaald verlof is wettelijk geregeld) niet volstaat. De totale kosten voor adoptie bedragen vaak rond de 10.000, Euro. Er bestaan verschillen tussen de diverse bemiddelingsbureaus en de landen waaruit de adoptie kinderen afkomstig zijn. Kosten voor adoptie worden niet gedekt door de verzekering. Er is echter wel een mogelijkheid om de uitgaven op te voeren als buitengewone lasten via uw belastingformulier (onderdeel buitengewone lasten voor ziekte, invaliditeit, bevalling, adoptie, arbeidsongeschiktheid, ouderdom en overlijden).
Nee hoor, niet te hard! Ik kan er tegen, vind het juist fijn dat je meedenkt en meeleeft! Ik ga hem zeker nog eens aan zijn haren erbij slepen hoor maar ik ben nu zoooo moe dat ik denk dat dit niet het juiste moment is....kan ik beter doen als ik niet zo bekaf ben. Saffron, wat een naar bericht....sterkte ermee meid. Jeanine, gefeliciteerd met je auto!! Alexandra; weet niet wat ik moet zeggen, wil je van hier even een virtuele knuffel geven...de stukjes die je hier af en toe kopieert en schrijft, geven mij een beetje een indruk van hoe jij je regelmatig voelt...wat ongewenste kinderloosheid met je doet...en ik voel de emotie van het scherm spatten...ben er af en toe stil van...sterkte meid Nanette; een brief daar zat ik ook al over na te denken...misschien doe ik dat wel! maar gepraat gaat er....dank je voor je berichtje meis.... Meiden...wat een berichten hier weer vandaag...voor jullie allemaal een dikke knuffel!
Hoi Alexandra, vrienden van mij willen adopteren. Hoe lang duurt dat tegenwoordig? Jeanine gefeliciteerd! Wow, wat voorn auto is het? merk? niet dat het uitmaakt. Ik las net een artikel in de mama over obsesies voor een kind en dat ze vond dat mensen op een forum allemaal desperaat waren en nergens meer oog voor hadden. Dan voel ik me ineens schuldig dat ik ook lekker op dit forum zit. Ik vind het juist wel fijn om mijn sores een beetje te delen over dit onderwerp. Maar als ze dan schrijven dat je obsesief bent of desperaat. Dan wordt ik daar niet blij van. Zelf was ze zo maar dat had ze nu achter zich gelaten. Ik denk dan fijn voor haar maar oordeel niet over anderen ieder zijn eigen manier om daar mee om te gaan toch? Wat vinden jullie? Hebben jullie het ook gelezen het heet obsessie voor een 2e ofzoiets. Verder geen nieuws, heel moe, maar dat heeft verder niets te betekenen. Groetjes Elba
Trouwens Kristel gefeliciteerd, Zomaar in ronde 17, sweet 17! Geweldig nieuws. De aanhouder wint. Wat heb je goed volgehouden zeg. Ik duim voor je veel geluk gewensd,
Dan zorg jij eerst maar eens dat je wat rust pakt. Want anders loop je jezelf dalijk voorbij. En ik leef heel erg met je mee, en ik probeer ook echt mee te denken. Ik hoop dat je wel snel met je man kan praten, en dat je dit gewoon uit kan praten, op een fatsoenlijke manier. Hij moet ook leren dat niet alles om hem draait, en dat jij ook je aandacht nodig hebt, en de behoefte aan liefde en genegenheid. Het is natuurlijk naar wat hij allemaal doormaakt, en het zal hem ook wel frustreren. Maar die frustraties hoeft hij niet op jou af te reageren. Als ik ook maar iets kan doen om je te helpen, dan moet je dat maar zeggen. Als je er wat uitgebreider over wil hebben, dan kun je me ook PB'en. Dikke knuffel voor jou!!!