Lieve meiden, Ik zit ergens mee en weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Om een lang verhaal kort te maken. Mijn oma is 26nov 2009 na 8 jaar Alzheimer gehad te hebben overleden. Mijn opa is sindsdien heel erg eenzaam...Maar wat hij mist kunnen wij niet opvangen. Hij is dus aan de drank gegaan...At niet meer, dronk verder ook niks meer(en is suikerpatient dus dat is al niet erg slim) We hebben hem vorige maand op laten nemen in het ziekenhuis omdat hij mijn getuige was 10 mei bij ons huwelijk.Zodat hij aan kon sterken. Hij leek het licht te hebben gezien...beloofde verbetering. Helaas bleek niks minder waar De flessen komen weer overal vandaan en hij is bijna 24uur per dag straalbezopen(aangezien zn lever niet goed meer functioneerd) Het ergste van alles is nog wel dat hij iedereen die hem probeert te helpen afsnauwt.. Mijn oom is een leugenaar, mijn moeder is een vals gemeen kreng. Wie weet wat hij nog meer allemaal heeft gezegd... Heel kort samengevat de situatie. Is er iemand die hier ervaring mee heeft? of weet hoe je hiermee moet omgaan? Ik weet het namelijk echt niet meer...Ben verdrietig en zo ontzettend kwaad tegelijk! Het liefst zou ik hem door elkaar schudden en vragen waar hij mee bezig is!Of hij denkt dat het hier beter van word? of hij wel in de gaten heeft dattie zn hele familie met hem mee de afgrond in sleurt?
Lastig, Ik denk echt dat ze het zelf in moeten gaan zien. Mijn vader is met de jaren ook steeds meer gaan drinken en is daarnaast ook depressief. Enorm chagrijnig kan hij zijn wanneer 'hij niks in huis heeft'. Het lag allemaal aan andere mensen, ik was ook niet goed in zijn ogen en wanneer ik het huis uit zou gaan zou dat 'alle problemen' wel oplossen en zou hij met die drank minderen.. Ben nu al bijna 3 jaar uit huis en je kan wel begrijpen dat het geen drol heeft uitgemaakt.. Hij is niet straalbezopen maar drinkt wel van s'middags tot s'avonds laat aardig wat borrels en neemt daarnaast ook nog eens slaapmedicatie in. S'ochtends is meneer niet te genieten, maar zodra hij s'middags begint is hij overdreven gezellig. Ik weet niet wat je met zulke mensen moet, ze moeten echt zelf het licht zien.
volgens mij is dit echt letterlijk wat ze met "in je verdriet verdrinken" bedoelen..... wat erg.... voor hem maar ook voor jullie allemaal... ik weet eerlijk gezegd niet 1 2 3 waar je naartoe moet maar als je even flink googeled op internet dan vind je vast wel wat informatie.... en anders via je huisarts... die hebben hier dag en dagelijks mee te maken... probleem is natuurlijk dat hij een volwassen man is en daardoor is het moeilijk iets af te dwingen... ik zou de hulp aan professionals overlaten en er voor nu gewoon voor hem zijn.... als hij het gevoel krijgt dat jullie met zijn allen ( wat natuurlijk volkomen logisch is overigens) hem proberen te weerhouden om te drinken zal hij jullie zoals nu gebeurd af stoten... terwijl ik denk dat het nu juist belangrijk is om dat contact lijntje te houden.... tuurlijk ben je boos.... en voel je je machteloos en denk je jeeeeeeemig!!!! laat die zooi staan.... helaas werkt het niet zo.. wat moeilijk meid.... moet zo pijnlijk zijn iemand zo af te zien glijden... ik wil je heel veel succes wensen gr Jose
wij hebben het ook geprobeerd via de huisarts, maar ondertussen is de huisarts ook een 'eikel' en een 'nietsnut'.. zo moeilijk!
Er is ook hulp nodig, maar ik ben bang dat hij er dan nog een x een eind aan maakt. Hij zegt regelmatig dat hij het liefst niet meer wakker word smorgens. Het is ook zo ontzettend egoistisch. In al die 8 jaar dat mijn oma ziek is geweest heeft hij nooit stilgestaan bij het verdriet dat mijn moeder en oom en zijn kleinkinderen hadden. Alleen hij was zielig, en dat is nu nog steeds zo. Hij is eenzaam,Hij is ziek, Hij heeft het moeilijk,Hij heeft het zwaar...hij hij hij hij! Maar inzien dat hij ons allemaal heel erg veel verdriet doet...nee hoor!
Dat is inmiddels hier netzo... In het ziekenhuis hebben ze hem zelfs zn shag en aansteker afgepakt omdat hij binnen zat te roken wat dus niet mag...en toen ze 1x vergeten waren het weer in te nemen savonds heeft hij zn infuus doorgebrand.
ik doe de opleiding SPH en heb in de verslavingszorg gewerkt maar een jaartje maar heb me er wel in kunnen verdiepen als je vragen hebt mag je me altijd een pb sturen en dan hoop ik dat ik je wat antwoorden kan geven liefs arianne
Erg herkenbaar, zulke mensen zijn zo bezig met hoe zielig ze wel niet zijn. Ze zijn ook wel zielig, maar op een gegeven moment is het moeilijk om hier nog mee om te gaan. Er valt ook geen gesprek mee te voeren want dan is het van 'zien jullie nou wel! Ik doe het allemaal toch fout, ik kan er maar beter niet meer zijn!' en dan is er ook geen opening meer om erover te praen.
Fijn om ergens herkenning te vinden...(Niet dat het fijn is dat jij het ook meemaakt...) Ik kan er gewoon zo kwaad om worden. Hij is altijd een voorbeeld voor mij geweest, hard werken en vechten voor de mensen en dingen waar hij van hield. Op dit moment kijk ik niet naar hem op...maar op hem neer. Ik wil hem zo graag helpen maar ik weet gewoon niet meer hoe
Ik denk dat je weinig kunt doen. Ik heb zelf ook een opa en oma die verslaafd zijn aan alcohol. Ze worden smorgens wakker, drinken een bakje koffie, en gaan daarna meteen aan de bier. En dat allemaal zonder goed te eten en als een ketter te roken. We hebben van alles geprobeerd, mijn oma is meerdere malen opgenomen in het ziekenhuis dan gaat het een weekje goed. Maar daarna begint alles weer opnieuw. Ik merk dat ik steeds meer afstand creëer omdat het niet meer de opa en oma van vroeger zijn en ik niet constant verdrietig wil zijn dat ze zichzelf zo de dood in drinken. Dit is hun keuze en ze willen gewoonweg niet geholpen worden. Ik weet niet hoe het met jouw opa gesteld is, maar als het net zo erg is als bij die van mij dan is het verspilde tijd en kan je beter niks doen. Veel sterkte in ieder geval, ik weet hoe je je voelt.
Hier een schoonvader van 71 die alcohol verslaafd is. Het is echt erg, heeft zichzelf vooral ´s avonds niet meer in de hand. Hij kan ook bijna niets meer, en weigert om naar een arts te gaan (eigenwijs ,nee hoor). Wij, de familie, zijn nu zelfs zover dat we *hopen* dat hij een been breekt o.i.d,want dan wordt hij tenminste op genomen. Zoals met alle verslavingen kan je er als buitenstaander niets aan doen, ze moeten zelf tot inkeer komen. Sterkte meid!
Heb er geen ervaring mee, dus kan je geen advies geven. Maar wil je wel veel succes en sterkte wensen. Lijkt me ontzettend moeilijk, zo'n situatie.
Even contact opnemen met de ggz verslavingszorg in jou regio, wellicht dat ze jou van advies kunnen voorzien wat er evt. mogelijk is.
Maar zelfs dan zal er nog niet veel gebeuren, geloof me. Mijn vader is de afgelopen 2 jaar 2 maal geopereerd en een tijdje opgenomen geweest en was toen ook ´nuchter´ maar hij voelde zich dan ook niet lekker en had toen ook niet zoveel behoefte aan drank of sigaretten. Maar bij thuiskomst ging hij gewoon weer verder met zijn oude leefgewoonte helaas,
Ik weet dat als hij eventueel opgenomen wordt, we bij artsen aan kunnen dringen op bepaalde onderzoeken. Er speelt bij hem namelijk meer. De HA is op de hoogte,maar kan niets doen aangezien hij niet zelf naar haar toekomt. Tot die tijd is het gewoon afwachten. Neemt niet weg, dat het vreselijk is ...hij is gewoon niet voor rede vatbaar. Als ik hem vergelijk met 5 jaar terug, er is letterlijk en figuurlijk weinig meer van hem over.