Ik vrees dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil erg graag advies over hoe ik dit het beste kan aanpakken. Mijn moeder is al jarenlang getrouwd met een man die op zn zachtst gezegd niet echt zuivere koffie is (geweest). En daarmee bedoel ik jaren in de gevangenis en tbs, ik wil niet te diep ingaan op wat hij precies heeft gedaan want ik wil het graag een beetje anoniem houden. Nou is het zo dat toen ik klein was gewoon met deze man in huis heb gewoond en ik kan me hem alleen maar herinneren als altijd erg lief voor mij te zijn geweest. Ik heb geen enkele slechte herinnering aan hem en ik kan voor de rest nu ook prima met hem overweg. Voor mijn zwangerschap kwam ik dus ook vaak bij hen thuis en bleef ik slapen, ik had het altijd naar mijn zin daar. Ik ben ook nooit bang voor hem geweest, ondanks dat ik weet wat hij op zn kerfstok heeft. Tijdens mijn zwangerschap is er een keer geweest dat ik daar was en hij en mijn moeder een soort van ruzie kregen. Dat was de eerste keer dat ik me niet op mijn gemak voelde en misschien zelfs wel een beetje bang was. Toch ben ik toen gebleven en is het uiteindelijk wel weer goed gekomen, maar toch blijft deze keer me bij. En sinds die keer ben ik er ook niet meer geweest. Ondertussen heb ik mijn moeder en hem wel veel gezien, maar dan kwamen ze bij mij. We hebben het er eigenlijk verder nooit over gehad, ik stelde gewoon niet voor om te komen en zij vroegen niet of ik kwam. Dat kwa m me eerlijk gezegd wel mooi uit. Nu maanden later ben ik bevallen van een gezonde zoon. Mijn moeder en haar man zie ik nog steeds regelmatig en ze zijn allebij hartstikke gek op mijn zoontje. Maar nu kwam dus vorige week de vraag waar ik al bang voor was: Of ik binnenkort samen met mijn zoontje daar wilde blijven slapen. Ik weet echt niet hoe ik hier mee moet omgaan. Aan de ene kant weet ik hoeveel plezier ik vooral mijn moeder er mee doe als ik kom samen met mijn zoontje. Ze heeft zoveel voor me gedaan de afgelopen tijd, en doet dat nu nog. Maar aan de andere kant weet ik niet of ik het wel wil. Ik weet bijna zeker dat haar man zijn leven heeft gebeterd, maar aan de andere kant wil ik geen enkel risico nemen nu ik een kindje heb. Ik zou het mezelf nooit vergeven als er wat met hem zou gebeuren. Nu heb ik zelf voorgesteld om eerst maar eens een dagje te komen, en ik vind van mezelf dat dat gewoon moet kunnen, maar ook dit is een grote stap voor mij. Voordat ik zwanger was maakte ik me nergens zorgen over, en wist ik 99% zeker dat er niks zou gebeuren, maar nu...? Hoe zouden jullie dit aanpakken? Ik wil mijn moeder geen verdriet doen, en als het ware ook een keer wat terug doen. Maar aan de andere kant heb ik hier ook niet 100% een goed gevoel over...
je zegt. ze wil dat WIJ komen slapen.. dan zou ik er denk ik niet zo veel problemen in zien,als je er zelf de hele dag bij ben,kan je alles in de gaten houden enzz. als ze bedoelt om hem alleen bij haar te slapen zou ik ook nog wel even huiverig zijn denk ik.
Aan de ene kant begrijp ik je wel..maar aan de andere heeft hij je nog nooit iets gedaan zeg je! Kan je het er niet met hem over hebben...dat je daar van geschrokken bent? Het zou zonde zijn als je door iets wat misschien niet eens wat voorsteld de relatie zou verpesten snap je? En het alleen maar uit de weg gaan lost mijns inziens niets op!
je zegt zelf dat je met deze man bent opgegroeid, en dat er nooit een probleem was.. Tot die ene ruzie.. je hebt een goede relatie met die man, dus je kunt het er toch met hem over hebben... hij weet wat hij heeft gedaan.. en dat is waarschijnlijk heel ernstig aangezien zijn straf.. dus dan begrijpt hij het waarschijnlijk ook dat jij nu een beetje angstig bent.. ik weet niet of het waar is.. maar als dat wat hij gedaan heeft iets in de richting is van kinderen? dat zou ik min zoontje daar niet alleen heen laten gaan.. maar als je er zelf bij bent??
Het gaat me hier puur om mijn moeder. Ik wil haar geen verdriet doen, zij is er natuurlijk van overtuigd dat hij is veranderd maar toch moet ze altijd nog leven met de consequenties van zijn daden. Dat is natuurlijk ook vervelend, maar aan de andere kant heeft ze daar natuurlijk ook voor gekozen toen ze met hem begon. En het is dat hij haar man is maar anders was ik met een boog om zo iemand heen gelopen. @ikkelies10: ik kan wel de boel in de gaten houden maar als het mis gaat dan kan ik ook weinig tegen hem beginnen.
Meid als mijn gevoel klopt...Na het lezen van jou verhaal ( heb zo'n id te weten wat zich afgespeeld heeft voor de tbs enzo ) Niet doen..!!!
Als het wat met kinderen te maken heeft... Dan zou mijn kind daar niet komen, met of zonder mij. Ook al heeft ie niks bij mij gedaan toen ik daar was vroeger.. Maar dit is allemaal ALS...
Dat maakt niet uit, kan me voorstellen dat je daar als eerste aan denkt. Dat is het dus niet, maar het is ook zeker niet minder erg, al dan niet erger. Vandaar dus ook mijn twijfel, dat hij mij nooit wat heeft gedaan betekent niet dat er nooit meer wat kan gebeuren natuurlijk. Maar ik moet dit denk ik sowieso wel met mijn moeder bespreken, ookal zal het haar verdriet doen.
Oke nouja ik denk dat als hij jou nooit wat gedaan heeft hij het bij jou kindje ook niet snel zal doen.. Maar dat terzijde ik snap dat je wel kiest om niet te gaan logisch zeker als hij geen zuivere koek is... Praat er over met je moeder ik denk dat ze het echt wel begrijpt hoor..!!
1 ik zou het niet doen als ik er geen goed gevoel bij zou hebben 2 waarom "moet" je blijven slapen ? je kan toch ook gewoon na het eten naar huis gaan ? ik slaap nooit meer bij me ouders 3 en je partner dan , zou die eventueel mee gaan en maakt dat uit voor jou ?
Ik 'moet' er niet blijven slapen, maar ze wonen aan de andere kant van het land. Dus blijven slapen ligt dan wel voor de handEn ik ben niet meer met de vader van mijn zoontje, maar ik weet zeker dat hij er niet blij mee zou zijn als we zouden gaan. Maar als het aan hem ligt kom ik daar nooit met mijn zoontje. Dat vind ik dan weer wat overdreven.
je zei dat je het sowieso met je moeder moet bespreken als je al nee zou zeggen. Kijk dan hoe zij reageert, denk je dat ze je zal begrijpen waarom je niet wil blijven slapen? Ik heb ook vriendinnen aan de andere kant van het land, maar ga ook gewoon s avonds weer naar huis (dan zou je kind trouwens wel s middags een dutje moeten doen natuurlijk daar. Ik dacht anders kan je gewoon zeggen dat je liever naar huis gaat? Maar kan me voorstellen dat je nee zegt hoor, zodra je een kind hebt word het allemaal anders en wil je hem beschermen.
Waarom je moeder niet gewoon vertellen waarom je twijfelt over je eventuele verblijf daar. Ze weet tenslotte hoe de situatie is. Ik heb overigens het idee dat de meeste mensen toch wel een bepaald beeld hebben bij TBS, iemand die TBS heeft gekregen krijgt dit omdat er behandeling noodzakelijk is om te voorkomen dat de persoon in kwestie wederom een ernstige overtreding begaat. Dit kan dus om bv moord gaan maar ook om brandstichting. Mijn enige advies: volg je gevoel... Ga absoluut niet tegen je gevoel in er wel slapen.
vergeet niet dat jouw moeder weet hoe het is om moeder te zijn! zij zal echt wel begrijpen dat jij je kindje wil beschermen. probeer er met haar over te praten. als jij er geen goed gevoel bij hebt zou ik het niet doen, moederinstinct heb je niet voor niks.
Als jou gevoel zegt niet doen. Dan doe het niet! Luister naar je instinct meid. Je bent moeder en dat instinct heb je niet voor niets gekregen van moeder natuur! Misschien dat dit op den duur verandert als je een aantal keer op visite geweest bent en dan kan je altijd nog kijken. Maar volg je eigen gevoel! En ga even bij jezelf te rade waarom je dit zo voelt zoals je het nu voelt. komt dit bvb door die ruzie waar je het over had? En waarom dan? Zoek dat eens uit voor je wat beslist over al dan niet blijven slapen ooit. Misschien is het gegrond, misschien niet (verstandelijk dan want gevoelsmatig is het duidelijk dat je onderbuik je wat te vertellen heeft) En zodra je daar uit bent kan je dan misschien er eens n gesprekje over aan knopen met je moeder. Want ik weet nog zo zeker niet of ze dit zal kunnen/willen begrijpen. En voor jij er helemaal uit bent hoef je geen dingen aan het rollen te brengen waarvan je niet eens weet wat het is en dus niet waar het toe kan leiden, toch? (de vragen die ik stelde zijn voor jezelf heh...hoef je mij geen antwoord op te geven! ) Sterkte meid, het wordt allemaal ineens wat ingewikkelder heh?
Als jou gevoel niet goed is moet je het niet doen. Wij weten niet wat hij in het verleden heeft gedaan dus dan is het voor ons ook moeilijker om over je situatie een oordeel te geven. Maar blijkbaar speelt dit toch wel een beetje bij je. Je moet een goed gevoel hebben als je ergens bent. Aan de andere kant geef je aan dat jij eigenlijk nooit problemen hebt gehad met hem en dat hij in principe goed was voor jou. Dat is natuurlijk ook fijn. Dus waarom zou hij dan niet goed zijn voor je zoontje? Je geeft ook aan dat je moeder en hij erg gek met je zoontje is. Vaak hebben mensen met een verleden altijd een stempel ( in de meeste gevallen terecht). Echter kennen wij deze man niet, dus ik zou zeggen volg je gevoel. Jij kent hem, en jij weet daarom zelf het beste wat je moet doen in deze situatie.