Hallo, Ik heb me net aangemeld op dit forum, en ik kom eigenlijk gelijk met de deur maar in huis vallen. Ik zal mijn verhaal proberen kort te houden. Vorig jaar besloten mijn man en ik dat we graag wel wilden proberen om zwanger te worden. We dachten, als je binnen een jaar zwanger bent, mag je van geluk spreken. Bij ons was het eigenlijk al gelijk raak. We waren allebei natuurlijk heel erg blij! In juli vorig jaar zijn we verhuisd uit een niet leuke buurt. Ik was toen een maand of 4 zwanger. Dat was natuurlijk best pittig, want de verhuizing kwam vrij plotseling, en dan ook nog zwanger, je moet toch wat rustig aan doen, maar goed, het is allemaal gelukt Een leuk huisje waar wel het 1 en ander aan gedaan moet worden, maar alles op zn tijd. De eerste 3 maanden van de zwangerschap was ik erg misselijk, en spuugde ik veel. Daarna ging het gelukkig goed. Ik ging er vanuit dat ik thuis ging bevallen, maar door mijn hoge bloeddruk op het laatst werd dat het echt niet. Op 2 december 2009 ben ik ingeleid, en ben ik 's middags bevallen van onze mooie dochter Hayley. Het was een erg zware bevallen. Vanaf 's morgens vroeg zat ik al vol in de weeen, en dat duurde tot even over half 4 's middags. Ook zat ze klem, dus ik ben geknipt, en ze is gehaald met zo'n kiwipompje noemen ze dat. Het hechten deed erg veel pijn, en heb echt elke steek gevoelt. Niet fijn! Het duurde even voor ik weer goed op de been was. Mensen dachten dat ik een keizersnede had gehad, zo liep ik, dus je kunt je denk ik misschien wel iets voorstellen hoe het ongeveer was. Eindelijk konden we naar huis, we hebben nog eventjes gewacht met het bellen van de kraamverzorgsters. Na 2 of 3 uurtjes ongeveer kwamen ze, en het waren 2 hele lieve mensen. We hebben een fantastische kraamtijd gehad. Sinds de bevalling, en dat is nu toch al ruim 5 maanden geleden ben ik echt alleen maar moe. Er zijn heus wel dagen dat het goed gaat hoor, maar vaak ben ik echt alleen maar moe, en heb ik echt nergens geen zin in. Lekker een frisse neus halen is dan geen optie. Ik ben dan de hele dag aan het gapen en zit er naar uit te kijken dat ik weer thuis ben. Ik hou echt zielsveel van mijn dochtertje, en daar gaat alles heel goed mee, ook met de verzorging =] Maar de andere dagen, dat ik alleen maar moe ben, alleen maar aan het gapen ben ( koken of de vaatwasser uitruimen, de was, je doet het allemaal wel, maar het is net of dat allemaal op de automatische piloot gaat) heb ik ook momenten dat ik om alles kan huilen. Die dagen maak je wel mee maar niet bewust, alsof het allemaal in slow motion gaat, als een droom. Mijn haar valt enorm uit, ik denk dat ik een kwart tot 1 derde al wel kwijt ben. Naar mijn idee krijg ik wel genoeg vitaminen en groenten en fruit binnen. De huisarts heeft een bloedtest gedaan en alles leek goed. Mijn man en mijn moeder denken dat ik tegen een depressie aan zit, maar ik weet het niet hoor. Naast dit allemaal ben ik ook rug patient. Er gaat geen dag voorbij dat ik het niet in mijn rug heb, en dat is ook niet leuk en confronteerd je er steeds mee dat je beperkt ben in je doen en laten. Tot nu toe gaat het met de verzorging wel goed, zo heb ik voor in badje bijvoorbeeld zo'n hulpje waar ze lekker in kan zitten/liggen en ik niet de hele tijd gebukt hoef te staan. Ik heb 2x per week therapy wat me ook erg zwaar valt, en ik slik zaldiar tabletten voor mijn rug. Dat zijn tabletten waar tramadol in zit en je wordt er een beetje suffig van. Deze probeer ik dus niet alleen maar te slikken, want dat wil ik bewust niet. Ik ben blij als ik naar bed kan om te gaan slapen, maar zie op tegen het wakker worden, want dat doet mn rug weer pijn. Dus echt lekker ontspannen en uitgerust wakker worden doe ik ook niet. Geloof me, ik geef mijn dochter nergens te schuld van hoor, en ik hou echt zielsveel van haar, en ik kan me een leven zonder haar echt niet meer voorstellen. Ik kan niet eens boos worden op zo'n ukkie Maar ik herken mezelf helemaal niet meer. Zo levendig als ik was, zo boring ben ik nu. Ik blijf maar steeds sorry zeggen tegen mijn man, en die zegt dat ik niet steeds zo verdrietig moet zijn, maar ik kan er niets aan doen. Ik wil graag veranderen, maar hoe doe ik dat? Pfff... ik leg niet snel mijn hele hebben en houden op tafel, maar bij wie kan ik dat beter doen als bij mensen die dit misschien wel herkennen? Is er iemand die dit herkent? en zit ik tegen een depressie aan? of verbeeld ik me het maar? en is er niets aan de hand? Ik wil graag weer energie krijgen en zin hebben in dingen. Maar ik blijf moe, en verdrietig en blijf pijn in mijn rug houden. Is er iemand die kan helpen? Het verhaal kort houden is helaas niet gelukt, sorry =P Groetjes Lin
Ik zou toch eens kijken in dit forum bij topic postnatale depressie nu nog? misschien herken je jezelf in die verhalen????
Ik zou in ieder geval contact opnemen met je huisarts. Zij kunnen de klachten bekijken dan weet je ook waar je aan toe bent. Het zou best een postnatale depressie kunnen zijn en dan kun je nu met de behandeling beginnen wat erger voorkomt. Maar misschien is je HB wel te laag of zo iets en is het zo te verhelpen. Succes.
ja ik zat ook te denken aan een postnatale depressie als ik je klachten zo lees. Ik zou als ik jou was even langs de ha gaan, die kan bekijken wat er precies is. succes!
Lieve Linnypin, Ik heb het ook gehad, met een piek toen m'n dochtertje ongeveer 6 maanden was. Ik had een half jaar niks voor mezelf gedaan. Na m'n verlof ben ik 3 dagen gaan werken en de andere dagen ben ik thuis. Mijn man werkt op zondag en op zaterdag zit hij de hele dag op de voetbal (het seizoen is gelukkig afgelopen en hij stopt). Na een drukke werkweek, had ik dus geen weekend en geen tijd om wat voor mezelf te doen, om even bij te tanken of gewoon lekker uit te slapen. Ik was letterlijk doorgedraaid, m'n hoofd stond niet meer stil en ik sliep heel slecht. Ik lag elke avond misselijk in bed en was alleen maar moe moe moe. Last van stemmingswisselingen (huilen/prikkelbaar), brok in m'n keel, pijn in m'n schouders/nek. Ik kon me niet meer concentreren, niks onthouden, was afwezig en voelde me verdoofd. We hebben toen samen besloten dat ik leuke dingen voor mezelf ging inplannen. Als ik het namelijk niet plan, vliegen de weken voorbij en blijf ik gewoon doorgaan tot ik er bij neer val. Dus ik ga weer lekker af en toe met een vriendin de stad in, ontbijten of 's avonds een hapje eten, een drankje doen of met m'n zus naar de sauna en ik slaap 1 keer per week uit, als m'n man 's avonds moet werken. Nu gaat het echt veel beter met me en ik merk dat ik nog meer geniet van m'n kleine meisje dan dat ik al deed. Ik voel me weer gelukkig en besef dat als ik niet goed voor mezelf zorg, ik niet de moeder ben, die ik wil zijn. Ik weet niet of je hier iets mee kan of dat je er iets in herkent, ik zou sowieso even met je HA gaan praten, dat kan nooit kwaad. Sterkte. Liefs Huismus
Ik ben ook heel erg moe geweest, ik ben Fibromyalgie patient. Ik vond het na een jaar mooi geweest en ben naar een Acupunturist gegaan. De reguliere zorg kende ik wel, en pijnstilling is niet altijd de oplossing. De acupuncturist vertelde dat ik door de hormonen zo moe was en nu na een half jaar heb ik weer energie! Ik had er weinig verwachtingen van, maar het is een enorm verschil. Dus mocht je echt puur moe zijn in je Lichaam en niet Geestelijk, want dat is wel een verschil!!! Dan kun je ook eens naar een acupuncturist gaan. Succes in ieder geval!
Hoi Linnypin, Ik denk niet meteen aan een depressie... Ik ben zelf 20 december bevallen van onze dochter en ik moet heel eerlijk zeggen dat ik ook nog steeds erg moe ben. Ik had voordat ik onze dochter kreeg best veel slaap nodig, minimaal 9 uur per nacht. Ik ging iedere avond op tijd naar bed (22.30 uur) en omdat ik in de zorg werk sliep ik vaak uit tot een uurtje of 9. Ik ben een heel actief iemand, ik sporte voorheen 3 keer per week en ik wandelde erg veel (vierdaagse van nijmegen gelopen). Ik was dus een echte bezige bij! Nu onze dochter is geboren ga ik na de laatste fles naar bed, dan is het meestal elf uur of kwart over elf. Onze dochter is dan 's morgens weer om 6 uur wakker. Ze is dan ook écht wakker dus wil ze na de fles nog even spelen. Meestal ligt ze er dan weer rond 7 uur / half 8 weer op bed en dan ga ik ook vaak nog even terug om te dutten (maar ik slaap dan niet echt meer, het is meer rusten). Overdag ben ik veel met haar bezig en daarnaast met het huishouden en ik werk 3 dagen in de week. Het is best druk allemaal en dat merk ik ook aan mezelf. Ik ben veel sneller moe en ik heb soms gewoon even geen zin om iets te doen (bv het huishouden). Ik heb ook mega veel last van haar uitval dus ik denk dat onze hormoonhuishouding ook nog lang niet was als voorheen. Ik merk wel dat ik wél door moet gaan en ik zet mezelf er echt toe om dingen te doen. Daar krijg ik weer ernergie van. Ik moet mezelf echt letterlijk ooit van de bank plukken om iets te gaan doen, maar daarna ben ik wel veel fitter! Ik zou niet meteen aan een depressie denken omdat je zo benadrukt dat je zoveel van je kindje houdt. Ik denk echt dat het met hormonen en je de omslag naar "je nieuwe leven" is. Je moet wennen aan je nieuwe verantwoordelijkheden en aan je nieuwe leventje. Waarschijnlijk heb je minder slaap als voorheen.
goh het lijk wel of ik mijn verhaal terug lees rug patiënt al 13 jaar en gebruik medicijn met wat morfine en krijg spuiten in me rug maar buiten dat ook veel moe en dergelijke en ja ik had erna wel depressie opgelopen dus zou maar zo kunnen ik zit nu nog met me rug en spuiten en medicijn dus die kant snap ik wel
Ik denk ook niet meteen aan een depressie, maar als je blijft door "sukkelen", loop je natuurlijk wel risico een depressie te ontwikkelen en dan ben je verder van huis.
Ik heb dit ook gehad, bijna een jaar na de geboorte van onze dochter. HA kon niets vinden, alle bloedwaarden waren goed, urine was goed. Ben toen ook bij acupuncturist terecht gekomen. Binnen 6 behandelingen was ik bijna 80% opgeknapt! Wat heb daar een baat bij gehad. Ga nu nog steeds 1x per maand voor 'onderhoud' en als voorbereiding op de bevalling straks.
Dank jullie wel voor jullie berichtjes =] Het is gewoon allemaal zo dubbel. Ik was ook altijd wel actief met dingen doen. Werken deed ik al een poosje niet meer, omdat het helaas te zwaar was voor mijn rug en nog steeds. Het huishouden doe ik in etappes. Niet ideaal, maar je moet toch wat he. De huisarts vertelde me een paar weken geleden dat ik het even een poosje moest aankijken. Er is een bloedonderzoek etc geweest en dat was allemaal in orde. Aan 1 kant goed natuurlijk, maar aan de andere kant hoopte ik dat er iets was, zodat het opgelost zou kunnen worden. Ik ben veel thuis, dus ook met de kleine, en merk wel dat toen vorige week mijn moeder een middag had opgepast ik dat eigenlijk ook wel lekker vond. Deed niet echt dingen voor mezelf, ik was in huis bezig, maar je kan het lekker in je eigen tempo doen dan. Wat betreft vriendinnen, dat zou leuk zijn als ik die had inderdaad. Maar helaas is iedereen die ik ken, al druk in het wereldje van werken/sporten, dus heb niet het idee dat ik ertussen pas. Dat is heel erg jammer, maar is niet anders. Ook het feit dat ik het enorm in mijn rug heb werkt erg tegen. Mensen zien je dingen doen en denken dat je gezond bent. En dat is helaas niet zo. Maar ik ben niet iemand die dat blijft zeggen, ik ga maar door en door, en ja, totdat je erbij neervalt =] Gelukkig kan ik wel lekker met mijn moeder kletsen en dingetjes doen, en het is ook ontzettend leuk om te zien hoe ze met haar kleindochter omgaat. Maar ja, ook als ik daar ben, ligt ik 8 van de 10 keer bijna te pitten op de bank, is echt niet leuk meer. Ik wacht nog even een week of 2 af, en mocht er dan nog geen verandering zijn, dan ga ik weer terug naar de HA. Je kan zoiets idd beter voor zijn. Heel erg bedankt voor jullie antwoorden, en ik hou jullie wel op de hoogte als jullie dat leuk vinden =] Linda
Graag gedaan hoor. Ik hoop dat je eruit komt voor jezelf. Het is fijn dat je kleintje in goede handen in bij je moeder en dat je zo te lezen ook een goede band hebt met je moeder. Als je moeder het geen probleem vindt, zou ik daar zeker gebruik van maken om bijv. 1 of 2 keer per maand je kleintje een paar uurtjes bij haar te brengen, zodat je wat voor jezelf kunt doen. Al is het alleen maar om even lekker te slapen, extra lang onder de douche te staan, een boek te lezen of gewoon een filmpje kijken op de bank. Je zul merken dat die rust momentjes je goed doen. Het is jammer dat je geen vriendinnen hebt om mee op stap te gaan, maar dat betekent nog niet dat je geen tijd voor jezelf mag hebben.
Hoi Linnypin, ik ben zelf 8 maanden geleden bevallen en ik herken de moeheid in je verhaal wel! Toen mijn zoontje zo'n 5 - 6 maanden was had ik daar ook erg last van, het liefst zou ik toen de hele dag wel willen slapen! Ik had toen nog geen werk en was de hele dag (voornamelijk thuis) met mijn zoontje bezig. Het gevolg was dat ik op den duur nergens meer zin in had en steeds minder de deur uit ging. Het werd ook steeds moeilijker om mezelf een schop onder m'n kont te geven om iets te gaan doen. Als ik wel iets deed, merkte ik dat ik daarna juist meer energie had, hoewel ik van tevoren dacht dat ik juist moeier zou worden! Daarom heb ik mezelf voorgenomen om er wat vaker tussenuit te gaan en ook wat tijd voor mezelf te nemen. Ik ben er ook nog, het gaat niet alléén maar om mijn kind! En ik ben een leukere/betere moeder als ik goed in mijn vel zit en energie heb om iets met mijn kind te gaan doen. Ik moet zeggen dat het nu alweer veel beter gaat! Ik heb echt minder last van moeheid als ik ff wat ga doen. Maar ik ben niet echt verdrietig ofzo... daar moet je wel mee uitkijken hoor! Als dat erger wordt zou je een postnatale depressie kunnen krijgen (wil je niet bang maken ofzo). Ga gewoon even langs de huisarts, dan is het in ieder geval al bij hem bekend. Mocht het eventueel erger worden, dan zal hij dan misschien sneller actie ondernemen. Pas goed op jezelf en neem daar ook de tijd voor hoor! Dat is zó belangrijk!! Liefs
Dank je wel hoor =] Ik pas wel goed op mezelf, en heb gelukkig een erg oplettende man en ouders, hihi. Ik ben toch blij dat ik het hier gepost heb, want in mijn omgeving zie ik alleen maar hele fitte jonge moeders, en die hebben meer dan 1 kindje, en die werken er ook nog bij. Dus het lijkt zo erg dat je dan helemaal in je uppie bent, en je wordt er dan best radeloos door, door dan weer te denken whats wrong with me =( Gelukkig heb ik hier gezien dat ik niet de enigste ben, en ik ga het echt goed in de gaten houden. Ik merk wel dat ik het heel erg leuk vind om op dit forum rond te snuffelen, en met andere moeders te kunnen communiceren. Over belangrijke dingen en gewoon andere dingen. Ik ben dan wel niet heel vaak online, veel bezig met de uk, en savonds dus vaak veels te moe om achter de pc te kruipen maar het is wel leuk om er naar uit te zien. En ik vind het heel erg leuk en bijzonder om te zien dat als je als vreemde hier komt, jullie toch allemaal zo bereid zijn om ook je verhaal te doen en tips te geven. Heel erg bedankt nogmaals, en ik zal jullie wel op de hoogte houden af en toe hoe het met me gaat =] Liefs, Lin
Depressie kan natuurlijk, maar je "klinkt" niet erg somber, meer gewoon uitgeput. Ten eerste is chronische pijn ontzettend vermoeiend, zeker wanneer je een kindje hebt. Je kan niet meer je eigen tijd indelen en je " moet "vanalles wat je lichamelijk eigenlijk niet kan hebben. Ten tweede zijn de medicijnen die je tegen de pijn krijgt morfineachtige preparaten, waar je dus mega suf van wordt. Dus het is doodmoe worden van de pijn of de pillen. Is er niet een ander medicijn wat je kan krijgen tegen de pijn, waar je minder suf van wordt? Sterkte in ieder geval.
Hoi hoi, ja uitgeput ben ik ook wel heel erg. Ik heb geen idee of er andere medicijnen zijn. Ik heb vanmiddag therapie en ga deze vanaf vandaag stopzetten. Ik heb er de motivatie nu niet voor en heb ook geen idee dat het helpt, dus dat betekent dat ik dan ook weer 2 middagen het wat rustiger aan kan doen en niet iets moet waar ik eigenlijk geen zin in heb. Ik ga vanmiddag een afspraak maken met de huisarts, en eens kijken wat die ervan zegt. Hopen dat het snel de goeie kant opgaat
Gisteren heb ik mijn therapie allemaal afgezegd en ben er even helemaal mee gestopt. Viel gelijk al een last van mijn schouders af. Vandaag ben ik dan eindelijk naar de huisarts geweest. Ik heb mijn verhaal gedaan, en zij vertelde me dat ik wel tegen een depressie aanhang Mijn bloed is weer afgenomen, en ik krijg volgende week de uitslag, misschien dat daar nog iets uitkomt, maar denk het niet. Ik ben nu doorgestuurd naar iemand om erover te praten, want ik heb zelf niet echt een idee waar het door komt. Er zijn opzich wel veel dingen gebeurd, maar heb niet het idee dat ik daarin blijf hangen ofzo. Medicatie wilde ze me nog niet geven, en dat wil ik zelf ook niet, want ik heb die andere natuurlijk ook al. Het feit dat ik de hele dag door eigenlijk ook last van mijn spieren heb, dat kan spanningspijn zijn. Onbewust ben ik misschien heel erg gespannen, en ja, als je je spieren blijft aanspannen gaat dat natuurlijk zeer doen. Klonk in mijn oren wel heel logisch allemaal. Ik ben benieuwd of er iets uit de bloedtest komt, en of de gesprekken ergens toe gaan leiden Ik weet nu in elk geval zeker wat er mis is, dus nu kan ik er wat aan gaan doen.
vraag ook eens na of je geen vitamine B12 te kort hebt, deze word niet mee genomen in een algeheel bloedbeeld maar kan behoorlijk veel klachten geven... Google maar eens! Succes! Liefs!