ik vond het er ook niet raar uitzien eigenlijk Joyce,ik dacht dat de beentje veel meer "opener" moesten,maar dit valt wel mee gelukkig!
Mijn verhaal is waarschijnlijk het meest negatieve, dus lees niet verder als je het (nog) niet wilt weten. Ik vertel wel alvast van te voren dat ik zelf bijna nergens last van heb gehad. Voor mijn ouders was het wel wat moelijker. Ik had als baby heupluxatie aan beide kanten. Daardoor werd het heel laat pas ontdekt. Toen ik een maand of 9 was moest ik 2 maanden in het ziekenhuis een tractiebehandeling ondergaan. Daarna heb ik nog een poos een spreidbroek gehad (weet niet hoe lang). Ben tot mijn 13e nog onder controle van de orthopeed geweest (jaarlijks, hoefde alleen maar heen en weer te lopen in mijn onderbroek). Ik kon pas lopen toen ik 2,5 was. Maar daartegenover staat dat ik met 9 maanden al allerlei woordjes zei en daardoor op de kinderafdeling ipv de babyafdeling mocht. Vonden ze wel gezellig voor mij! Nu heb ik nergens last van, ook niet tijdens mijn zwangerschap en bevalling. Wel is de hoek tussen mijn bovenbeen en heupkom iets groter, waardoor mijn heupen sneller slijten. Ik mag daarom eigenlijk geen sporten beoefenen die belastend zijn. Dus alleen fietsen en zwemmen en dergelijke. Gelukkig ben ik echt vreselijk a-sportief, geen probleem voor mij dus. Mijn zoontje heeft een rontgenfoto gekregen toen hij 5 maanden was en hij heeft het niet gelukkig. Maar bij de volgende moeten we weer op extra controle, het is namelijk erfelijk.
Nienke heeft toen ze bijna 6 maanden was (kreeg ze net voor kerst:x) ook een spreidbroek gedragen. En in het begin vond ik het echt heel zielig om te zien, maar zelf wen je er ook snel aan. Bij het cb vonden ze toen ook dat haar beentjes ongelijk waren. Ze heeft hem ruim 3 maanden gehad en werd er op het laatst heel handig in om te buikschuiven enzo met dat ding. Ook van zit naar buik en weer draaien was geen enkel probleem. En ween week nadat ze ervan af was kroop ze En ja veel maillots kopen en leuke rokjes (voor meisjes dan) en wij hadden van die broekjes met voetjes eraan en die zijn stretch en krijg je met een beetje prutsen over de spreidbroek heen. Zo zit je niet meer tegen die metalen steuntjes aan te kijken
Vandaag de uitslag gekregen van de echo en onze kleine meid heeft inderdaad heupdysplasie rechts... Over 2 weken naar de orthopeed en dan horen we hoe nu verder...
Ben benieuwd. Mijn dochter moet volgende week naar het ziekenhuis voor een echo...de CB-arts vermoed ook heupdysplasie Marye1986: wat vervelend. Hopelijk valt het verdere verloop mee.
Ook wij hebben een dochter met heupdysplasie en luxatie rechts. Onze meid is nu zeven maand en vorige maand kwamen ze erachter. Eerst een echo in het ziekenhuis, daarna een foto en even later zaten we al bij de orthopeed. Deze vertelde ons even in vijf minuten wat er aan de hand was en we konden meteen door naar de instrumentenmaker voor een spreidbroek. Je gaat heen met de gedachte 'het zal wel meevallen' en komt terug met een spreidbroek. Vooral voor ons was het even heel erg slikken. Gelukkig heeft onze meid nergens last van gehad, volgens mij geen minuut (behalve dan dat ze die dag haar middagslaapje had gemist). Ze sliep nog net zo goed als voorheen en dat maakte het voor ons een heel stuk makkelijker. Dus na drie dagen waren wij er ook aan gewend. Het enige waar ik het nu moeilijk mee heb is het afwachten. Volgende maand moeten we terug komen voor controle. Is er verbetering te zien dan gaan we zo door, zo niet ja dan traxtie, operatie, gips enz. en die onzekerheid daar kan ik niet zo goed tegen. Iemand hier ervaring mee??
Erg he dat je niet weet hoe het zal gang lopen. Steeds die onzekerheid. Maar niet weten wat de volgende stap zou kunnen zijn is ook niet alles hoor. Onze eerste arts had niet genoemd dat als er na de tweede keer controle geen verbetering was wij ook voor een tractie en gipsbroek moesten gaan. Dus toen we voor controle gingen hadden ik stilletjes goede hoop dat het misschien wel klaar zou zijn, ach en anders dacht ik nog: nou ja wat is nog eens 6 weken spreidbroek. Nou 3 dagen later lag onze kleine meid in het ziekenhuis voor 4 weken. Ik heb in die 4 weken nog nooit zoveel gehuild volgens mij. Nou zijn we alweer bijna een half jaar "genezen" verklaard. in totaal heeft ze toch 1,5 jaar in de spreidbroeken, gipsbroeken en beugels gezeten. Maar na de zoveelste controle te horen hebben gekregen dat het nog niet klaar was, hebben we ons er maar bij neergelegd. toen was de teleurstelling ook niet zo groot meer als we weer 3mnd spreidbroek moesten. Op het laatst gingen mijn man en ik ook niet meer samen, het begon er gewoon bij te horen. maar wat een groot feest was het toen het eindelijk klaar was. een heel verhaal, maar wat ik een beetje wilde zeggen was dat we er uiteindelijk aan gingen wennen dat het gewoon bij haar hoorde. we hadden echt de instelling van het zou mooi zijn als het klaar was, zo niet ook goed. heeft hier echt enorm geholpen!
hier t zelfde maand in tractie 12 weken ingegipst en tot paar weken terugf 24 uur per dag spreidbroek en ik was ook 24 uur in het ziekenhuis\ het was 22 mei een jaar terug was weer even helemaal verdrietig
wil je niet onzeker maken maar een luxatie........ meestal een tractie hoor! heb de hele boel gehad met dochter er is een hyves heupdysplasie en luxatie hyves
hdoe doe je dat? ik heb een zoontje van 2,5 dan kan ik toch niet 4 weken in het ziekenhuis blijven? en ik laat haar echt niet alleen daar hoor!! ik zie het al voor me dat de verpleegsters even geen zin hebben en zij daar ligt te huilen moederziel alleen (erg overdreven maar ik krijg het er spaansbenauwd van) nou donderdag moeten we dus ik hou jullie op de hoogte!
Zelf ben ik ook erg bang dat ze in het ziekenhuis moet liggen, terwijl het thuis zo goed gaat. Ze is zo'n lief en tevreden meisje en een nog betere slaapster. Daarnaast zit je dan ook net in de zomer, niks niet zwemmen of andere zommerse activiteiten en daar heb ik mij zo op verheugd. Als ik er aan denk wordt ik al verdrietig. Gelukkig heeft mijn vriend goede hoop........ De spreidbroek hoort al helemaal bij haar en maakt mij ook nog weinig uit, maar het ziekenhuis en daarna gips.
het ziekenhuis vond ik echt even doorbijten. eigenlijk deed mijn meisje het prima, maar dat wel mede dankzij mezelf. het verplegend personeel maakte zich niet zo druk om haar slaapjes, waardoor zij het een aantal keer hadden bedacht dat we wel een huilbaby op de kamer konden hebben, of een meisje dat elke keer keihard moest huilen als ze moest drinken. Ja dat is natuurlijk niet bevordelijk voor het slapen en omdat dat eigenlijk het enige was wat ze nodig had om dit hele ziekenhuisdrama te doorslaan heb ik daar echt als een strijder rondgelopen en mezelf niet als heel aardig neergezet. maar goed wat was ik blij toen het voorbij was en dat we dan als cadeautje een gipsbroek mee naar huis kregen dat interesseerde me echt helemaal niks. ik was allang blij dat weer gewoon als gezinnetje thuis waren. Nu scheelde het wel enorm dat wij geen andere kinderen hadden zodat ik ook echt 24 uur pd bij haar kon zijn. Was ook echt nodig want ik het begin wilde ik nog wel eens een boodschap doen als zij lag te slapen maar als ik dan terug kwam hadden ze haar alweer naar de speelkamer gebracht omdat ze was wakker geworden van de visite die het andere kindje op de kamer tijdens niet bezoektijden kreeg. lag ze bijv net een half uurtje op bed:x, nou dat deed ik dus ook niet meer, zonder hele duidelijke afspraken te maken.
nou ben bij de radioloog geweest,moest een röntgenfoto laten maken en ik krijg onderdag de uitslag,maar op het eerste gezicht zag het er goed uit ?!?!?! dus nog even afwachten,gelukkig niet gelijk iets ernstigs gezien,wel vreemd want dat ene been was een centimeter langer toen we keken op het cb.