postnatale depressie?? Nu nog??

ja precies ik zie er nu als een berg tegenop als ik weer een oproep krijg want hij ging er spoed van maken dus zal wel over 2 weken ofzo al zijn...
en idd hun moeten uitbetalen dus doen moeilijker maar vind het wel erg dat hij in een paar zinnen constateert dat iets niet zo is want ik heb amper een paar dingen kunne vertellen die aan de orde zijn wat de klachten zijn dus..
mijn vriend kon toch niet mee omdat het veel te vroeg was voor de kleine met eten en dan nog met bus dan zou hele dag in de soep lopen maar volgende keer hoop ik dat dat wel lukt kan hij zien hoe die man doet..

ik heb sowieso last van mn rug en bekken en dat dat alleen door de stress is zou best kunnen en daarop kan die me niet ziek biljven houden ivm geen zwangerschapsgerelateerde oorzaak.. maar die depressie is wel degelijk daaraan gerelateerd.. ook al zit er teveel boosheid volgens hem, die is dan gekomen in de zwangerschap dus ook zwangerschapsgerelateerd..
punt uit klaar... maar die vent gaat het me wel moeiljik maken dat heb ik al gezien.

gisteren heb ik zelf niks meer gedaan daar in hius maar thuis gewoon wat dingen ingepakt en mijn vriend is nu al een half uurtje daarheen, ik ga rond 12u of iets later ivm eten van onze dochter... das handiger.. hij zou vast de plafonds witten zodat ik straks aan die muurtjes kan beginnen..
dus is ook niet handig er nu al heen te gaan kan toch pas verder als hij wat heeft gedaan..

maar ja afleiding is een ding, maar dat gestress rondom verhuizen is een tweede, bah dat is echt het laatste wat ik kan gebruiken maar goed het moet toch even gebeuren als ew eenmaal gesetteld zijn ben ik natuurlijk opgelucht ...

vandaag afawchten of de psycholoog terugbelt , giseren ook bij een tweede bericht achtergelaten die zou binne 1 werkdag bellen want moet onderhand wel een afspraak hebben staan nu, best lastig als ze niet terugbellen .. ook al duurt het nog weken dat ik er terecht kan dan staat de afspraak in elk geval al vast..

hoe gaat het nu met jou eigenlijk

 

@stampvamp@
ja snap het hoor tuurlijk eist gewoon giga veel een verhuizing en zkr als je ng een kleine heb en je eigen zo moet voelen, maar hebben julie verder geen hulp bij t klussen ouders/schoonouders?

met mij ja wat zal ik zeggen lijkt een x iets beter te gaan en de andere uur word ik gewoon al gek van dat gejengel van die kleine word er gewoon soms zenuwachtig van, heb ook al een dochter van 4 jaar nou die vaagt ook nog eens enorm aandacht dus je snap het al... en als je al met een volle hoofd zit blijft ze soms tien x vragen waarom waarom dit dat :x, heb wel nu het gevoel dat ik al misch 4 jaar depresief rond loop hoor want bij de 1ste had ik ook al problemen na de bevalling was ik ook aan de dood ontsnapt, en na 4 jaar weer dezelfde verhaal weer aan de dood ontsnapt, dat is gewoon egt een klap in je gezicht omdat ik bij de 1ste geen hulp heb gezocht ben ik nu verder van huis denk ik. ja verdere kwalen je kent het he meid, niet buiten willen komen , katten, boos, alleen voelen, piekeren piekeren.enz enz. maar ben wel nu al bang want zou 1juni moeten beginnen met werken, maar als ik dat zo hoor bij jou nou ben wel aant knijpen, als ze mijn leven zuur gaan maken dan kan ik maar beter beginnen met werken na tijdje als ze blijven zeiken togg, maar ben wel bang dat ik dan helemaal in de put zal raken, maar ga tog eens volgende week naar de huisarts en vragen hoe hij erover nadenkt zeg maar kijken hoe hij zal reageren vind ik tog ook wel belangrijk, en bij de psycholoog moet ik dus afwachten]
ook erg idd dat ze jou niet terug bellen ja dan kan je geen actie ondernemen he..

trouwens meiden die bij een pscholoog lopen ben erg benieuwd wat ik eigenlijk kan verwachten hoe gaan ze te werk? ben nu al erg zenuwachtig want blijft ook een wild vreemde en ja daar zit je dan met je eerste gesprek, heb trouwens wel al een vragenlijst gehad om in te vullen..

 

Misschien een domme vraag maar een postnatale depressie heeft toch gewoon met je hormoonhuishouding te maken? Als die weer op orde is dan is alles toch weer redelijk ok? Ik neem aan dat je dan dus geen psycholoog nodig hebt??

 

@ mirja jij hebt toch met arbo te maken in de eerste instantie en niet het uwv toch? die zijn wel wat makkelijker denk ik dan het uwv.. ik heb niet eens recht op zw als t niet zwangerschapsgerelateerd is omdat ik geen werkgever meer heb..
maar heb vandaag het rapport binnen van het uwv hierop komt het over alsof ik niks krijg maar hij zei je krijgt zw en wil je over paar weken terug zien dus ik vraag me wel of hoe en wat..
maar er staat postnatale depressie kan niet er ontbreken teveel symptonen, ja tuurlijk meneer heb meer dan de helft van de symptonen maar dan moet je me wel uit laten praten natuurlijk.
en hij vroeg verder ook niet of ik nog meer last had van meer dingen hij hamerde gewoon doro op verliezen van werk enb oosheid. meer niet.. lekker makkelijk zo een beoordeling geven dus ga bezwaar tekenen en naar de huisarts ook hiermee en ga maandag over week naar psycholoog pas dus eerst even huiarts hierover inlichten..
dan maar wat eerder terug..
want ik voel me echt schandalig behandelt tis verdomme al moeilijk genoeg om dit uit je strot te krijgen tegen iemand en als die persoon dan zonder door te vragen of mij uti te laten praten gewoon zegt er ontbreken teveel symptonen dat doet me echt pijn..
ik zat daar een potje te janken en dan raak ik al helemaal de kluts kwijt als ik niet uit kan praten laat staan dat ik dan zelf nog ergens op door kan gaan ..
dus morgen maar even tijd maken om bezwaar te tekenen en huisarts bellen in de hoop dat k er morgen evne terceht kan maar word wel moeilijk in planning want moet sochtends naar cb eerst, dan komt mn ma rond 12u en schoonma om ons op te halen om naar huisje te gaan maar goed als k smiddgas pas naar huisarts kan ga ik wel ff op en neer..
ik pik dit echt niet ik moet iemand hebben die voor me pleit dat het wel zo is..
krijg toch niet voor nisk boek mee over depressies van hem!

@ tjessia in de boeken die ik heb geleend erover en op internetr wat ik heb gevonden gaan mensen vaak wel naar psycholoog t is niet altijd alleen hormonen hoor, zitten vaak oko dingen achter in persoonlijkheid die dat triggeren of als je risicofactor bent.. of als je keizersnede hebt gehad of zware zwangerschap bevalling..dus speelt vaak ook psychisch mee..
en er zijn nog wat dingen die mij moeilijkheden veroorzaken in mijn relativeren en dergelijke waar ik meteen wat aan wil doen dus beter meteen goed aanpakken nu...

 

tjessia@ vind idd een rare vraag door die hormonen ga jezelfs meer psyichs achter uit, dit moet je egt meemaken om te weten hoe het voelt wens het niemand toe, heb niet van me 1ste dochter kunnen genieten herinner aleen negatieve dingen van de 1ste jaren, en nu weer hetzelfde kan gewoon niet genieten en als ik mensen zie omgaan met me kleine denk ik:x:x:x:x:x:x:x:x
trouwens was dit algemeen of naar iemand toe? snapte ik ook niet egt

 

@Mirja: psycologen nemen alles mee. Je heb vaak eerst een intake fase daarin proberen ze een compleet beeld van je te vormen en kijken ze welke behandeling jij nodig heb. ze gaan dus heel persoonlijk te werk het is niet zo dat iedereen met een ppd dezelfde behandeling krijgt. Ik moest eerst ook nog psycologische testen afleggen omdat karaktereigenschappen ook mee kunnen spelen ik ben bijv een controlfreak en ben door de ppd alle controle over mezelf kwijt daardoor kon ik nog moeilijker met de ppd omgaan. Het helpt wel enorm dat praten en hun weten gewoon hoe ze je meer inzicht kunnen geven in je problemen en vooral hoe je ermee om moeten laten gaan. Het is wel erg heftig. Maar ik kan nu eindelijk mijn fouten goed maken door nu mijn gevoelens open te stellen en het een plek geven. Ook begin ik nu iets meer van mijn kleine te genieten nu hij zoveel naar me lacht en mijn aandacht wil, ergens moet ik het blijkbaar dan wel goed doen?

@tjessia: ppd is erg complex en vaak hebbben hormonen er wel mee te maken, maar het is een combinatie van want als het zo zwart wit zo zijn dan had elke vrouw een ppd. Want iedereen heeft last van een ontzwangerperiode. Maar dat is niks vergeleken met wat je voelt als je een ppd heb.

 

he meiden,

nou begint tog egt te naderen per 1juni zou mijn verlof afgelopen zijn... begin er ergg over te piekeren want met een p.depresie ben ik tog wel van plan om me ziek te melden, maar ben tog egt bang dat ze me niet serieus zullen nemen en misc egt druk zullen zetten om weer aant werk te krijgen... ook al bij een spoedige bevalling zonder complicaties hoor je tog dat 10/12weken verlof egt te weinig is je begin net te wennen aan de nieuwe situatie en kan je weer aan de slag erggg dat het in nl zo kort maar is...
nou vraag ik me af meiden met een werkgever die hun eigen hebben ziek gemeld hoe ging julie wergever/arbo hiermee om? hoe lang hebben julie in de ziektewet gezeten? weet wel bij ieder zal het anders verlopen, maar ben tog wel benieuwd hoe het bij julie is verlopen...
weeral iets erbij om snacht van wakker te liggen..:x

 

@mirja: Mijn verhaal met betrekking op het werk ging als volgt.
Ik moest 19 april weer beginnen met werk had na mijn verlof nog 3 weken vakantie. Ik werk als vpk in het ziekenhuis. net voor dat ik weer moest gaan werken, was er een bijscholing, daar ben ik om te testen of het zou gaan heen gegaan. Nou dat ging dus niet, moest bij het zien van mijn collega's alleeen maar huilen en er kwam in mijn hoofd niks binnen. Op aanraden van mijn collega's ben ik maar meteen het kantoor van mijn hoofd binnen gestapt. Ik heb alles er huilend en bevend uit gegooid en vooral eerlijk geweest dat ik het werk niet zg zitten. Ik wil wel maar wist niet hoe! ik wist toen nog niet dat ik een ppd had. Ik dacht dat ik vooral last had van de bevalling(zie bij de bevalling mijn topic kindje bijna verloren vlak na de bevalling)Mijn hoofd was heel begrip vol. Samen hadden wij toen afgesproken dat ik eerst halve dagen zou gaan werken en geen verantwoordelijke taken zou doen. De eerste werkdag was een ramp ik ben niet verder gekomen dan de koffiekamer. Ik kon alleen maar huilen, maar ik klapte bij iedereen dicht. Ik werd enorm angstig had het gevoel of ik geen aden meer kon halen. (ik bleek een paniekaanval te hebben)Mijn hoofd heeft toen mijn ouders gebeld en die hebben mij opgehaald. Ik was op dat moment totaal de weg kwijt, ik dacht ook echt nu sluiten ze me op, nu ben ik gek! De volgende dag moest ik naar de bedrijfsarts, ik was doodsbang, bang dat ik moest gaan werken, dat hij mij niet begreep. Gelukkig is mijn vriend meegegaan. Het viel reuze mee, hij stelde mij allerlei gerichte vragen, die ik heel makkelijk kon beantwoordde want het was precies hoe ik mij voelde. Hij zei toen, nou dat is duidelijk jij heb een post partum depressie, je bent arbeidsongeschikt, je moet medicijnen en een gesprek met je ha. die heeft hij meteen gebeld. en de volgende dag kwam de ha bij mij thuis. Zij heet een spoedplek bij de psycoloog geregeld en ad voorgeschreven. Nu gaat het met mij inmiddels weer iets beter. Ben pas weer bij de bedrijfarts geweest en nu ga ik deze week beginnen met therapeutisch te werken dat houd in 1x in de week 2 uurtjes aanwezig zijn ik hoe niks. Ben benieuwd hoe dat gaat.
Dus trek nu bij je baas aan de bel, wees eerlijk en zeg dat het niet gaat. Vaak vallen de reacties van andere mee. zo niet dan moet je echt aan jezelf denken, ik ben toen na die paniekaanval op het werk heel hard achteruit gegaan, dus pas goed op jezelf, neem de ppd serieus!!!!

 

Mag ik me bij jullie aansluiten? Ik herken heel veel in jullie verhalen namelijk.
Ik heb ook allemaal deze gevoelens/symptomen.
Wat ik wel heel erg heb is dat het niet alle dagen is. Ik heb goede en slechte dagen. De slechte dagen varieren dan ook nog heel erg van heel slecht tot redelijk. Herkennen jullie dit?
Ben nog niet bij een HA ervoor geweest, dat durf ik gewoon niet. Het is ook vooral omdat ik bang ben dat ik me aanstel of overdrijf.
Mijn man ziet ook dat het niet goed met me gaat, zeker de laatste tijd weer. We hebben dan ook veel ruzie hierdoor.

 

Het kan geen kwaad om naar de ha tegaan. Ik had in het begin ook goede en slechte dagen, maar uiteindelijk werden het alleen maar slechte dagen. Hou zelf in de gaten of er meer slechte dan goede dagen zijn. Je directe omgeving is trouwens een goeie graatmeter!!!!
Mijn vriend vond mij ook heel anders, wij hadden ook veel ruzie, vooral omdat ik zelf echt niet wist waarom ik zo heftig reageerde op alles. Ga anders samen naar de ha, hij kan een goede aanvulling geven op jouw verhaal.

 

meiden hoe gaat het met julie? stampvamp;en heb je al een oproep gehad van de uvw?hoe gaat met de verhuizing?
ben nu officieel ziekgemeld van deze week, lag er net al een brief van de arbo, uitnodiging voor as dinsdag dacht die zijn wel snel!!
ben nu al zenuwachtig ben zooo bang dat ze me niet serieus zullen nemen en al gaan voorstellen om misch halve dgn te gaan werken? stel me misch nu aan hopelijkkk val het allemaal wel mee, werken?? zie ik nu niet zitten kom nauwelijks buiten!!!! nog steeds dezelfde klachen, ga morgen nog een x terug naar de huisarts.
meiden hebben julie tips om die mensen van de arbo te kunnen overtuigen dat ik gewoon niet kan werken in een paar zinen???

alvast bedanktt

 

ik denk dat ik mij hier ook mag aanmelden ik zal mijn verhaal even kort uitleggen:

in juni 2008 ben ik d.m.v. een keizersnede moeder geworden van onze prachtige zoon. Het begon toen eigenlijk al. Ik moest op de uitslaapkamer blijven terwijl mijn man, moeder en schoonmoeder al fijn met mijn zoon aan het knuffelen waren.

Thuis ging het eigenlijk wel goed. Borstvoeding wilde niet, ik vond dit altijd mijn eigen schuld. Slapen ging gelukkig wel goed.

Bij 4 maanden werd er bij onze zoon een waterhoofdje geconstateerd. Hierdoor rolde we zo de medische molen in. De ene operatie na de ander. Het ging als een roes en echt verwerken was geen tijd voor. Als ik er nu over nadenk geef ik mijzelf hiervan de schuld. Waarom heb ik niet eerder gezien dat hij een groot hoofd enz.

Ik ben een jaar thuis geweest. Dat jaar viel mij zwaar. Manlief werkte fulltime en was eigenlijk alleen bezig met zijn werk. Ik kon telkens alleen naar de controles in het ziekenhuis en verder had ik niks.

In september 2009 ben ik begonnen aan mijn studie maatschappelijk werk en dienstverlening. Mijn zoon ging vanaf toen 2 dagen naar de opvang. Ik vond het verschrikkelijk en daarnaast nog 1 dag waarop papa thuis bleef. Ik vond het erg moeilijk om die dag te gaan werken. Want het was mijn zoon en hij wist waarschijnlijk niet alles. Ik maakte mij erg druk.

Nu ben ik aan het eind van mijn latijn. Ik ben de laatste maanden erg moe en lustloos en heb nergens meer zin in. Fit iedereen af en heb erge last van hoofdpijnen. Nu ik jullie verhalen allemaal zo lees, denk ik dat ik eigenlijk al ruim 1,5 jaar in een soort van depressie zit.

Ik wil morgen een afspraak met de huisarts maken, want dit gaat zo niet langer. Met mijn studie wil ik stoppen(het is toch niks voor mij, misschien wel omdat het dicht bij mijn eigen problemen kwam).

Ik hoop weer wat meer rust te vinden en de negatieve dingen om te kunnen zetten naar positieve, maar weet ook dat ik nog een lange weg heb te gaan

 

hier vandaag naar de huisarts
mijn stemmingswisselingen worden erger
heb woede aanvallen(gister mijn dochter flink door elkaar geschut omdat ze wat had gedaan)
ben ook erg futloos heb nergens zin in
kom moeilijk me bed uit
ben dus bang dat ik pnd heb
heb best een zware zwangerschap gehad en ook dingen meegemaakt
mij vriendin is in mijn zw-schap haar 2 dage oude zoontje verloren
ik trek het niet meer
als ik mijn dochter gister niet op haar kamer had gezet weet ik niet wat ik zou hebben gedaan, ben bang voor mezelf
gister schreeude ik naar me dochter dat ik haar niet meer wou
pff vond het best moeilijk om het toe te geven
maar dit moet stoppen
ik kan vandaag gelukkig terecht bij me ha zodat we er meteen wat aan kunnen gaan doen


edit:

pff even een zwaar moment
me vriendin heeft voor mij vandaag de kinderen opgehaald zodat ik even tot mezelf kon komen en naar de dokter kon gaan
kan alleen maar huilen voor me zoo slecht dat ik niet eens voor me eigen kinderen kan zorgen
ben zo bang dat ik PND heb of een depressie

 

ik moet nog
moet om 4 uur er zijn
pff ben bang

 

nou ik ben terug van de dokter
ze wil eerst mijn schildklier prikken(is meteen gedaan)
want me hormoonhuishouding die kan nogal in de war zijn
als die gewoon goed is moet ik aan de anti-deprissieva

 

Trotsemama1: ja ben er geweest, ohhh wat viel het mee gelukkig leefde ze erg mee en tenslotte zei ze we gaan het niet over werk hebben je moet eerst aan je eigen denken, moet over een maand terug. ben ook vorige week terug geweest naar de ha omdat de medicijnen niet hielpen heb nu oxazepam voor de nacht en voor overdag venlafaxine, bekend bij julie??hoe heeft gewerkt? en as vrijdag voor t 1ste gesprek bij de psycholoog. ben benieuwd hoe het zal gaan, elke x is er gewoon spanning eerst als je naar de ha moet, dan weer voor de arbo, en nu psycholoog, this net of dat het nooit ophoud

 

foutje bedoelde francis78,
Trotsemama1::ja idd niet makkelijk om die eerste stap te zetten maar je moet egt sterk in je schoenen staan nu achteraf denk ik dat de ha mij niet egt serieus nam omdat ik nou weer hele andere medicijnen heb gekregen.. anders blijf je maar sukkelen niet dat die medicijnen 100% zullen helpen maar beter iets dan niets tog
moet wel zeggen af en toe kan ik ook behoorijke uitbarstingen hebben tegen mijn oudste 4jaar, maar dat durf ik egt niet te zeggen bij de ha enz. ben gewoon bang tegenwoordig kunnen ze heel snel kinderbescherming enz inschakelen volgens mij moe er niet aan denken

 

daar was ik ook bang voor maar ze zegt dat als ik geen hulp had gezocht dat het dan wel is kan gebeuren
maar hoef er nu niet bang voor te zijn