Was eigenlijk bedoeld n.a.v. wat Miffty had geschreven en daarop weer een reactie. Sorry voor verwarring! Ik had het inderdaad wat beter moeten opschrijven!
Dus leg je een basis in de eerste jaren die cruciaal zijn voor het kind m.b.t. zijn of haar ontwikkeling, keuzes en zelfs ook vriendschappen. ( nogmaals, uitzonderingen daargelaten)
Een goede basis is geen garantie voor een kind dat zich voorbeeldig gedraagt. Iedereen die denkt zijn kind nooit iets fout doet/zal doen, omdat het een 'goede opvoeding' heeft gehad, is naïef.
Als een jongen van 13 een vrouw verkracht ligt dat aan de ouders van dat kind, maar dat jouw broertje steelt en blowt is helemaal zijn eigen verantwoordelijkheid en laat hij zich beinvloeden door foute vrienden. Is dat dan alleen maar omdat jíj dat niet doet? Bewijst dat dat het niet aan je ouders ligt? Ik vind dat je jezelf hier nogal tegenspreekt. Je ouders hebben je broertje vast van jongs af aan verteld dat stelen niet mag, en dat blowen ongezond is. Het lijkt me dat de ouders van het 13jarige jongetje hem ook niet hebben gezegd van 'Hee zoon, ga jij eens even een mevrouw verkrachten? Dan ben je een grote jongen!' Ik vind het ook zo belachelijk dat ouders een boete krijgen als hun kind niet naar school gaat. Moeten we onze kinderen allemaal bij school afzetten en daar voor de deur wachten tot ze klaar zijn? Zodat we echt zeker weten dat ze hun dag daar doorbrengen? Ik was een afgrijselijke puber die constant spijbelde. Mijn moeder heeft álles geprobeerd om me toch naar school te krijgen. Ze is boos geworden, heeft me straf gegeven, heeft met me gepraat, heeft me kadootjes beloofd die ik zou krijgen als ik wel zou gaan, heeft me genegeerd, heeft me een tijd m'n gang laten gaan en begripvol gereageerd, we hebben professionele hulp gehad, maar ik gíng echt níét. Lag dat aan haar? Is zij omdat al haar pogingen om mij toch naar school te krijgen mislukte een slechte moeder? Absoluut níét. Dus nee, ik vind absoluut niet dat ouders schuld hebben als hun kinderen iets fout doen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, sommig gedrag is overduidelijk aangeleerd, maar bij dingen als spijbelen, verkrachten, stelen of drugs gebruiken, denk ik niet dat dit het geval is. Wij leren onze kinderen toch ook allemaal dat deze dingen verkeerd zijn? Net zoals al onze ouders hebben gedaan?
Volgens mij is het altijd een combinatie! Kijk naar kinderen van, laten we zeggen, ouders die sociaal niet sterk zijn. Niet lullig bedoeld, maar ze krijgen ook in hun genen hier iets van mee. Vervolgens is het dus voor die ouders al moeilijk om die kinderen netjes op te voeden, omdat die kinderen in aanleg al minder sociaal zijn, maar vervolgens zijn die ouders ook in hun aanleg minder sociaal en kunnen deze opvoeding niet aan. Gevolg: de kinderen leren hun gedrag niet corrigeren en worden "net zoals hun ouders" (in gemiddelde gevallen). Dit geldt ook voor sociaal sterke ouders, voor sportieve ouders, voor "luie" ouders, voor muzikale ouders, voor ouders met andere aanleg. Je aanleg geef je mee in je genen, maar ook in je gedrag en opvoeding. Daarom zijn tweelingen die van elkaar worden gescheiden ook deels vergelijkbaar, en deels ook anders. Dat is het stuk aanleg en het stuk opvoeding. Ik denk dus ook dat het niet altijd de "fout" is van de ouder als een kind iets verkeerd doet of bepaalde problemen heeft. Soms wel, soms niet. Dan moet je de situatie, de opvoeding, de ouders, alle omstandigheden kennen. Als buitenstaander kun je dat in ieder geval niet zomaar beoordelen! De term "slechte ouder" vind ik alleen van toepassing op hele ernstige gevallen (bewuste mishandeling en misbruik, zonder je als ouders de ogen uit je kop te schamen), en zeker niet op gevallen waar het kind in meer of mindere mate fout gedrag vertoond. Dit kun je bijna nooit zo hard veroordelen!
Als een kind een fout maakt is dat eigenlijk een deel van de ontwikkeling.. dat gaat nu eenmaal met vallen en opstaan.. Het is alleen wel aan de ouders om hun kinderen te leren wat fout is en wat niet.. natuurlijk komt een kind op leeftijden dat het zich bewust gaat afzetten..(en dat begint zo merk ikzelf al op 6-jarige leeftijd )... Als ik naar onze oudste kijk dan zegt hij in volle onschuld K*T.. Dat hij geen benul heeft dat dit onfatsoenlijk is is logisch.. hij hoort t op school, in de speeltuin van oudere kids (en leeftijdsgenootjes) en kennelijk is het dus stoer om dat te roepen.. tot ik m (en hubbie) er op wijs dat dit dus niet de bedoeling is.. Nu weet hij dat het "fout" is, maar om nu meteen te denken dat hij het daarom dan wel niet meer zal zeggen is natuurlijk wat naief.. Hij zegt t nog steeds wel eens.. zomaar, als iets niet lukt...of bewust om onze grenzen op te zoeken of te "jennen" als hij iets niet mag..dus als boosheid.. Om hier goed op te reageren is lastig vind ik zelf.. negeren werkt wat t "jennen"betreft t beste.. dan is het effect dat hij wil bereiken eraf en gebruikt hij het niet meer.. als "stopwoordje" willen wij het ook niet hebben dus dan hoort hij het steevast weer van ons... dat is onze verantwoordelijkheid als ouder (zo vind ik), maar als wij het in onze opvoeding zo aanpakken is het natuurlijk uit den boze dat wij het zelf zouden zeggen of roepen te pas en te onpas.. dan zullen ze mijn waarschuwingen niet meer serieus nemen.. het old skool goede voorbeeld geven is dan rete belangrijk.. Nu klinkt t misschien alsof het een makkie is.. schuttingtaal, schelden etc onderdrukken, maar ook ik hoor wel s..k*tmama.. als ik m iets verbied.. niet vaak, maar toch..het blijft een heel karwei en we kunnen alleen maar ons best doen en hopen dat we nu in de basis de juiste beslissingen nemen zodat hij later een stabiel mens wordt dat nadenkt voordat hij doet en duidelijk weet wat wel en niet door de beugel kan.. Ik vind niet dat het altijd de schuld is van de ouders wanneer een kind "ontspoort" ..Het kan zeker voor een deel bepalend zijn.. je opvoeding..maar de toekomst wordt nu eenmaal niet alleen door je ouders bepaald, maar ook door je hele omgeving, familie, vrienden, school, sport, mogelijkheden, financiele situatie.. etc etc.. Dus ik ben het niet met de stelling eens.. al draag je wel voor een groot deel de verantwoordelijkheid van de toekomst van je kinderen op je schouders.. en dat besef ontbreekt soms hier en daar nog wel eens merk ik om mij heen.. maar goed.. ook wij zullen ongetwijfeld "fouten" maken in de opvoeding.. er is nu eenmaal geen handleiding voor en buiten dat is ieder kind anders, reageert anders, ontwikkeld anders en leert anders.. een uitdagendere taak is er in mijn ogen niet....
Miffy11, het kan wel degelijk dat de klap van de scheiding van je ouders heel anders bij jouw broertje is aangekomen dan bij jou. Mijn opvoeding was ook niet rooskleurig en ik heb mijn jeugd als heel moeilijk en vervelend ervaren, mede door mijn ouders. Klinkt hard! Mijn zusje heeft daarentegen nergens last van, prima jeugd, mooie meid, psychisch lekker in haar vel. Totaal anders dan ik! Maar dezelfde ouders, dezelfde opvoeding, dezelfde dingen meegemaakt in ons gezin. Maar onze vrienden waren anders, ons karakter is anders, de periode waarin wij "nare" dingen hebben meegemaakt was anders (zij was veel jonger dan ik in die tijd). Pin je dus niet vast aan 'anders had ik er ook wel last van gehad'. Hij kan dit zeker wel heel anders hebben ervaren dan jij en hierdoor nu niet goed verder kunnen. Dat betekend uiteraard niet dat ook hij hier niet iets aan kan doen! Probeer eens te kijken of hij wat gesprekken bij een maatschappelijk werker kan krijgen. Soms helpt het om even naar je eigen leven te kijken en de draad weer op te pakken samen met iemand anders!
Ik ben het er wel mee eens dat een scheiding bijv bij het ene kind minder of geen gevolgen hoeft te hebben en bij het ander kind (broer/zus) er zo diep in kan hakken dat dit toch wel degelijk bepalend kan zijn.. Mijn broer en ik hebben ook dezelfde opvoeding gehad.. en toch staan we allebei voleldig anders in het leven, en ervaren we ook allebei onze jeugd totaal anders.. Nu moet ik wel zeggen dat zijn biologische vader vlak voor zijn geboorte is overleden en ik hoef niemand denk ik uit te leggen dat dit voor mijn moeder de eerste jaren erg zwaar is geweest.. Ook al was mijn broer nog heel jong.. toch zal hij hier een moeilijke basis hebben gehad.. Ook is hij een MBD (minimum brain damage) kind.. (tegenwoordig zoiets als.. pdd-nos)..en kreeg hij toen hij 3 jaar was mijn vader als stiefvader (hoewel hij dit toen erg leuk vond en meteen papa omarmde heeft dit later toch wel voor moeite gezorgd).. Dat is nu typisch wat ik bedoelde.. we kennen dezelfde opvoeding, maar de algehele situatie is anders..Dit is niet per definitie de schuld van mijn ouders.. misschien hadden ze anders moeten inspringen op zijn behoeften, maar goed.. dat moet je maar net weten..
als ouder kan je je kind proberen goed op te voeden.. maar jij hebt als ouder er niet de hand in als je kind gaat blowen of stelen.. het enige wat je als ouder kan proberen.. is te zorgen dat je kind niet in herhaling valt. ik vind het heel makkelijk om ouders hier de schuld van te geven. Ik voed mijn kinderen goed op.. en heb het jaren alleen gedaan.. en geen van beide is nog "ontspoort". Maar ik vind niet dat mij wat te verwijten valt mocht 1 van beide ineens met een stickie in de mond iets stelen.. Ik weet niet met wie ze allemaal bevriend zijn.. omdat veel contact via internet loopt en niet meer gezellig aan huis. Ik weet dus ook niet, of ze vrienden hebben door wie ze beinvloed kunnen worden om "verkeerde dingen" te doen. Ze weten alleen dat mochten ze ooit met verkeerde zaken in aanraking komen.. dat er gevolgen voor ze zullen zijn.. en dan bedoel ik geen aai over de bol. Natuurlijk zijn er ouders die hun kinderen zo vrij laten en wie het niet interesseert wat ze allemaal doen en als het fout gaat.. niet zullen optreden. Maar het is te gemakkelijk om dan maar te roepen.. het is altijd de schuld van de ouders.
Het is aan de ouders om het kind te leren wat goed en wat fout is en wat de consequenties zijn. Als het kind er dan willens en wetens voor kiest om fout te doen, dan ligt het niet aan de ouders.
Altijd een lastige kwestie dit. Tuurlijk hebben kinderen hun eigen karakter en krijgen ze veel van hun omgeving mee. Maar vind wel dat een heel groot deel van het gedrag bepaald wordt door opvoeding. Maar dit dan ook in positieve kanten natuurlijk. Aan mijn vaders kant zitten veel mensen in de familie die psychisch niet helemaal normaal zijn, agressief zijn en geen normen en waarden hebben. Ik merk aan mezelf dat ik dat wel in mijn genen heb zitten. Dat er soms dingen in mijn hoofd opkomen die niet normaal zijn. Maar (ik denk) door mijn opvoeding weet ik dat weer te onderdrukken en heb ik daar nooit naar gehandeld. Maar denk wel dat als mijn vader zich meer met de opvoeding bemoeit had dit heel anders had kunnen zijn.
Helemaal mee eens. Volgens mij is het een combinatie van het karakter van het kind, de omgeving en externe factoren. En dat verschilt per individu, niet iedere opvoed 'methode' past bij elk kind. Wij zijn vroeger allemaal hetzelfde opgevoed, toch zijn we heel verschillend 'terecht' gekomen. De een gaat heel anders om met grenzen of juist vrijheid dan een ander. Welk deel aan het karakter ligt, de opvoeding of andere factoren dat verschilt per kind en dus ook de manier waarop je als ouders daarnaar 'kunt' handelen. Soms kun je er weinig aan doen, in andere gevallen kan dat wel. Tenzij je een kind hebt met een flinke gedragsstoornis, denk ik wel dat een groot deel van het gedrag wel degelijk door de opvoeding beïnvloed wordt, vooral nog tot de puberteit. Er zijn maar weinig mensen die van een keurig kind bevallen dat nooit wat uit zal vreten, netjes praat, nooit een scheldwoord in de mond neemt of een ander kind een beuk verkoopt. Dat zijn allemaal dingen die je als ouders je kind bij moet brengen. Naar mijn mening kun je daar niet vroeg genoeg mee beginnen. Ik hoor vaak van mensen van 'ach, het is een kind, die snapt niet dat hij dat nog niet mag voordringen/een grote bek geven/de kat slaan/bedanken als ze wat krijgen etc., maar ze snappen meer dan genoeg, alleen zul je ze het wel moeten leren. Dat gaat natuurlijk vaak niet in 1 keer goed, maar uiteindelijk is dat toch wel echt de taak van de ouders om ze dat te leren.
Ik denk dat er sowieso niet algemeens over te zeggen valt. In de ene situatie denk ik: tsja dat kan iedereen overkomen, en in de andere situatie denk ik: die ouders hadden echt beter moeten opletten.
Op het KDV waar m'n dochter naar toe ging toen we nog in Eindhoven woonden, was groot op de muur in de hal geschilderd: "It takes a village to raise a child". Ik denk dat die tekst alles wel zegt eigenlijk... De opvoeding van een kind is niet iets van de ouders alleen! Je kan dus ook niet (alleen) de ouders er op aankijken als een kind iets fout doet. Ok, zeker in de eerste jaren is de invloed van de ouders natuurlijk veruit het grootst, maar hoe ouder een kind wordt, hoe meer invloed de omgeving ook op hem/haar heeft. En het zal daarnaast ook nog aan het karakter van het kind liggen... Overigens, de eerste vraag die in me opkwam bij het lezen van de eerste post: "om wat voor fouten gaat het dan precies?!" Ik vind het bijvoorbeeld ook niet door de beugel kunnen, dat m'n dochter nog wel eens de neiging heeft om te gaan slaan en schoppen, op het moment dat we haar 's avonds de pyama aan gaan trekken... Maar ligt dat aan de opvoeding? Nee, want we leren haar echt wel dat het niet mag. In dit geval komt het gewoon door haar leeftijd (ze is net 2), uittesten, grenzen verkennen en simpelweg het verschil tussen goed en kwaad nog niet kennen (wat ook gerelateerd is aan haar leeftijd natuurlijk). Ik kan haar gedrag dus wel verklaren en misschien zelfs ook wel begrijpen. En ik weet dus ook dat het heus niet aan mij als ouder ligt, omdat ik er juist alles aan doe om haar duidelijk te maken dat het niet mag. Op deze leeftijd is dat uiteraard een proces dat nog wel een tijdje zal duren, dat begrijp ik. Maar als ze nou in de winkel zo'n aanval zou krijgen, zouden mensen ook naar mij gaan kijken alsof ik iets vreselijk fout zou doen in de opvoeding... Dit is dan misschien een tamelijk onschuldig voorbeeld van 'iets fout doen', maar hier is al sprake van dat het zeker niet de schuld van de ouders hoeft te zijn. Er zullen beslist ouders zijn die verkeerd omgaan met zulke situaties en daardoor hun kinderen niet goed leren wat wel kan en wat niet, maar dergelijk 'fout gedrag' overkomt iedereen wel eens. En dan is dit een voorbeeld bij een kindje dat nog heel sterk beïnvloed wordt door haar ouders. Als ze ouder worden, kun je dus denk ik alleen maar minder zeggen dat het (alleen maar) aan de ouders ligt. Iemand anders zei het hier ook al: je moet naar het totaal plaatje kijken om er over te kunnen oordelen...
Jvtje, maar ook bij dergelijk gedrag als slaan enz op 2 jarige leeftijd vind IK, dat er heel snel word geroepen: ach dat hoort bij de leeftijd. Een vriendin van mij doet niks anders! Ja ik pak haar wel aan zegt ze dan, en vervolgens zegt ze tegen dr dochtertje: niet doen hoor. Dat is niet lief. KLETS, nog een slag in dr gezicht en weer zegt ze: niet doen hoor, dat is niet lief! Nou dan kan het wel aan de leeftijd liggen dat ze grenzen aan het opzoeken zijn, maar ik vind dat je die grenzen dan wel HEEL duidelijk mag gaan maken! Niet door terug te slaan natuurlijk, maar ze zijn op 2 jarige leeftijd slimmer dan je denkt. Dus tja, als ik een moeder zie met een kindje die LOS gaat in de supermarkt omdattie iets niet krijgt. Dan snap ik dat het voor een groot deel te maken heeft met de leeftijd, maar ik vind ook dat voor een groot deel de ouders veelste zacht optreden. Dus ja, dan vind ik het wel de 'schuld' van de ouders. Je moet als ouder gewoon aangeven wanneer het genoeg is!
Sorry, maar dat vind ik kortzichtig. Het kan ook zijn dat dat kind dat pas sinds kort doet en dat de moeder nog niet de beste manier heeft om dat gedrag de kop in de drukken. Enneuh, wacht jij maar eventjes tot die van jou zo oud is. ben benieuwd wat je er dan over te vertellen hebt. Het is zooooo makkelijk oordelen over het ouderschap als je het zelf nog niet hebt meegemaakt!
Ik ben daar ook wel van. Helaas het gros van de ouders niet meer. Als je je bemoeit met de opvoeding van andermans kind, krijg je een grote mond. Dus veel mensen zeggen er gewoon niets meer van. Maakt niet uit wie het zegt, een vreemde, iemand uit de staat, de oma, de bakker op de hoek... die hebben zich volgens velen niet meer te bemoeien met de opvoeding van JOUW! kind.
Daar ben ik het ook wel mee eens ja. Je hebt geen idee wat er aan vooraf (of juist niet) gegaan is. Ik heb nog geen idee hoe ik met dat soort gedrag om moet gaan, maar leer het hoop ik snel genoeg als het eenmaal zover is. Het is idd makkelijk zeggen dat dat de schuld van de ouders is. Wie weet is het wel de eerste keer dat dat kindje zoiets doet. Lekker makkelijk praten dan.