Ja hoor, dan plak je er niet bij onder wat ik er nog mee bij had gezet. Er stond bij dat er vaak te zacht op word getreden bij dergelijk gedrag, en DAN vind ik dat het de schuld van de ouders is ja! Niks korts door de bocht aan, ik baseer het iig ergens op.
Het ligt eraan. Kattekwaad en dergelijke dingen, vind ik wel zeker de 'schuld' van een inconsequente opvoeding. Daarnaast is een gedragsstoornis ook geen reden voor slecht gedrag. Ik heb zelf ADHD en met een goede opvoeding/regels/medicijnen is dat zeker wel in goede banen te leiden.
ik ben zelf (stief) mama van een hele vervelende puber.. Er gebeurt altijd wel iets waardoor een kind vervelende dingen kan doen. Of dit meteen de schuld is van mij, of de vader van mijn stiefkindje... dat weet ik niet Grotendeels is de omgeving/gebeurtenis toch wel een reden dat het kind afwijkend gedrag laat zien. Maar................ een kind heeft altijd zelf een deel in de hand (zeker als het bijna 15 is, zoals in mijn geval) Bij mij wil hij ook geen kant op, dus hoe goed we hem ook opvoeden/structuur geven etc.. (met behulp van gezinshulp) hij werkt niet mee... Dit is gewoon niet aan een ander, maar aan hem zelf
Ik ben daar ook wel van hoor. Milan is onze zoon, dus wij zijn degene die hem opvoeden. Natuurlijk kunnen familie en vrienden advies geven, maar uiteindelijk zijn wij degene die beslissen. Daar heeft die mw bij de slager geen drol mee te maken. Maar het ligt ook wel aan wát er speelt. Als Milan op straat iets aan het vernielen is ofzo, vind ik wel dat iemand daar wat van mag zeggen.
hang toch altijd van de situatie af... ik vind het bij tieners altijd erg zuur dat de ouders voor de kosten van het vandalisme op moeten draaien... vind dat de persoon zelf gewoon een schuld heeft dan bij de overheid/gemeente/provincie of hoe dat eventueel ook te regelen valt, en zodra hij werk heeft (dus inkomstenaangifte moet doen, dit valt altijd te controleren) die schuld moet afbetalen!
Met dat deel ben ik het ook wel mee eens, hoor, maar wat is volgens jou de beste manier om te reageren als je in de supermarkt staat en je kind gaat schreeuwen en slaan? Negeren? Dan denken de mensen dat je niets doet, dus is het jouw schuld. Op de 'Nanny' manier, door de knieën, op ooghoogte aanspreken? Dat lijkt van een afstandje ook te soft. Het gaat daarbij immers niet om stemverheffen, maar juist op een rustige, kalme manier van toespreken. Of moet je tegen je kind gaan schreeuwen? Lijkt me ook niet dat dat als goed ouderschap gezien wordt. Daarnaast werkt niet iedere aanpak voor ieder kind. En ik zeg al, soms zijn de ouders nog zoekende naar de beste aanpak.
Waarom niet? Moet jouw kind leren dat het alleen naar jullie moet luisteren en dat het zich alleen moet houden aan de regels die jullie opstellen? In mijn ogen kweek je dan kinderen die regels volgen waar het hún uitkomt...
Wat dat betrefd ben ik een ouderwetse moeder, als ouder heb je gewoon verantwoordelijkheden, ook als je kind (puber) zich gaat misdragen. Mijn kind zal nooit ergens met vriendjes gaan hangen op straat, ik zal ze dan persoonlijk van straat halen. Ze moeten maar een hobby gaan zoeken dus geen hangjong worden, daar heb ik een gruwelijke hekel aan. Ach het is moeilijk en de ene situatie is de andere weer niet.
heb je dat artikel gelezen toevallig? die vader neemt het wel op voor dat kind, die heeft niks misdaan, is zgn onschuldig etc.. geloof mij dat mijn ouders wel wat anders reageerden toen ze hoorden dat hij blowde..
dit is inderdaad precies wat ik bedoel, misschien heb ik het niet goed verwoord hoor, maar ik bedoelde dus te zeggen dat er meer omstandigheden zijn dan de opvoeding van de ouders, waaronder dus oa vrienden, karakter en de periode. hij heeft overigens een maatschappelijk werker, maar hij komt gewoon niet opdagen voor de afspraken. mijn vader heeft al een aantal keer geregeld dat die aan huis kwam, en hij er voor zorgt dat mijn broertje thuis is, maar die heeft ook gewoon een ft baan, en kan dus niet altijd aanwezig zijn om te controleren of hij er niet weer vandoor gaat.
Op 2-jarige leeftijd HOORT het er gewoon bij. Hoe je er op dat moment mee omgaat, heeft vooral invloed op hoe je kind er in de toekomst mee om zal gaan. Reageer je er nu te soft op, door bijv. alleen op voorzichte toon te zeggen dat het kind het niet moet doen, omdat het niet lief is en je laat daarna toe dat herhaling van het gedrag kan blijven optreden, ja, dan leert je kind misschien (uiteindelijk) wel dat slaan niet goed is, maar het leert níet dat het zich gewoon aan de regels te houden heeft. Het leert dan vooral dat je ongeacht wat mama zegt, je het gewoon kan negeren, omdat mama toch niets wezenlijks er tegen doet. Als mijn dochter nu slaat, dan spreek ik haar eerst op een vermanende toon toe. Dan zeg ik ook wel "dat mag niet, dat is niet lief en je doet mama er pijn mee". Maar zeker niet op een heel vriendelijke toon (niet dat ik schreeuw of scheld hoor, maar laat wel met m'n stem duidelijk merken dat ik het niet accepteer). De kans is groot dat ze daar verder niets mee doet en gewoon nog een keer slaat. Ja, dat is gewoon het stuk 'grenzen opzoeken'. Als ze het dan nog een keer doet, herhaal ik dat ze het écht niet mag doen en zeg er dan nog bij dat als ze het me nog 1x flikt, ze even kan gaan afkoelen in de hoek. Doet ze het dan nog eens, dan gáát ze ook resoluut de hoek in. Maar het kost ook veel geduld om je kind zover te krijgen dat het gewoon sowieso niet meer slaat. Hun geheugen werkt op die leeftijd nog niet goed genoeg om echt het concept van 'goed' of 'fout' te begrijpen, waardoor ze simpelweg snel weer vergeten dat ze niet mogen slaan en je dus vaak moet herhalen dat slaan echt niet mag. Dat je dat vaak moet herhalen en dat het kind dus ook een hele periode toch zal blijven slaan, wil niet zeggen dat het aan de opvoeding ligt... Ben het overigens wel met je eens dat je bij dergelijk gedrag wel DUIDELIJK grenzen moet stellen en die grenzen vooral ook consequent moet handhaven.
Daar ben ik het wel mee eens ja. Als mijn dochter op de vloer zou gaan liggen krijsen omdat ze geen snoepje krijgt ofzo, zou ik haar in eerste instantie gewoon negeren en als ze wat gekalmeerd is, omdat ze merkt dat ik niet reageer op haar gekrijs, zou ik haar toespreken dat ik het niet accepteer dat ze zo doet en dat ze met dergelijk gedrag al zéker niet krijgt wat ze wil. Dat zou ik dan wel op een zo rustig mogelijke manier doen, dus zonder stemverheffen en al zeker niet schreeuwen (dan ben je zelf niet beter bezig dan je kind, mijns inziens). Ik wéét dat een dergelijke aanpak bij mijn dochter goed werkt, maar als ik m'n kind in eerste instantie zoveel mogelijk zou negeren, weet ik ook zeker dat de halve winkel zal vinden dat ik m'n kind niet goed opvoed...
Het ligt er naar mijn mening ook wel aan of ik er bij ben of niet. Ik vind dat mijn zoon naar míj moet luisteren. Maar ook respect moet hebben voor de volwassenen om hem heen. Dus geen grote mond, en als een volwassene iets zegt daar naar luisteren. Als je dit bedoelt ben ik het wel met je eens, maar zie dat niet als opvoeding van een ander. Als op het moment zelf iemand mijn zoontje iets "opdraagt" vind ik wel dat hij daar gehoor aan moet geven. Dan kan ik altijd later nog zeggen dat ik het er niet mee eens was. Al zou ik het toch niet leuk vinden als die Mw bij de slager zich daarmee bemoeit.