Ik weet van mijzelf dat mijn ouders het zullen weten. Van zijn ouders dus niet.. want hij zou het echt nooit vertellen. Ik woon in de buurt van zijn familie. Mijn familie woont in een ander provincie. Ik heb liever dat ze het van mij horen dan dat ze straks een buik zien of van andere mensen horen dat ik zwanger ben. Hun zoon zou ook nog eens kunnen vertellen dat ik niet zwanger ben van hem. Zo'n persoon is het wel. Naar mijn gevoel moest ik dat doen. En waarom voor de echo? Omdat ik nu onderdrukt en bedreigd wordt door hem.. en wil dat de komende weken (voor de echo) erniet bij hebben. Zoals je weet is stress niet goed. Misschien dat zijn ouders hem nu hebben verteld dat die mij met rust moet laten. dat was mijn doel, maar of dat lukt weet ik dus niet.
Hey lieverd, Ik ben ook zwanger en alleen. Ik begrijp je heel goed. Ik had ook nooit verwacht dat ze zulke eikels kunnen zijn. Ik heb het wel gewoon tegen mijn ouders verteld al was ik wel eeen beetje bang voor mijn vader. Hij vind het niet echt leuk maarja hij is ook gescheiden van mijn moeder. Mijn vriend en ik waren eigenlijk een beetje rustig aan aan het afbouwen met de relatie toen ik vond dat hij wel heel vaak met een ander wijf aan het chatten was. Ik heb haar de tering in gescholden en hij koos haar kant. Een week later kwam ik er achter dat ik zwanger ben. Ik heb het hem gelijk verteld en hij zei dat ik er maar goed over na moest denken. Ik zei daar gelijk op dat ik het wilde houden wat hij ook zou doen. Ik heb het daarna ook voor niemand meer verborgen gehouden ze kunnen me rug op en wie wat te zeggen heeft kan het terug verwachten. Zijn familie ziet hem heel graag met mij en haten het wijf waar hij nu bij zit. Dat heb ik dan weer mee. Maarja het sloopt me om telkens met hem en zijn familie bezig te zijn en ik hou eigenlijk liever even afstand. Gewoon om weer een eigen leven op te bouwen zonder met hem in me hoofd te zitten. Lieverd er over praten is goed maar iedereen doet het op zijn manier. Heel veel sterkte en geluk. En vooral genieten ook al voel je nog niet veel hihi! Groetjes Sanne
Ik ken dit wel een beetje. Ik had ongeveer 1,5 maand een relatie met een jongen die ik al een jaar ken. Onverwachts en ongepland ben ik zwanger geworden. Ik heb het hem verteld en hij werd me kwaad! Hij zei vanalles: ik had hem gebruikt, ik was vreemd gegaan. Hij wil niets meer met mij te maken hebben. Ik heb veel pijn en verdriet gehad. Heb in het begin ook overwogen om het weg te laten halen, maar ik ben 34 en dadelijk heb ik enorm spijt. Ik heb dus besloten om het te houden. Mijn familie staat 100% achter mij, zij gaan mij helpen deze zwangerschap door te komen en het kindje op te voeden. Het zal niet meevallen in mijn eentje maar ik ga nu voor het wondertje in mijn buik! Jij ook veel sterkte en gefeliciteerd met je zwangerschap. Probeer er van te genieten.
Ik vind je echt een TOP wijf dat je het kindje houdt!!!!!!! Jij begrijpt de waarde van zo'n prachtig wonder. Laat je ex lekker links liggen. Hij mist wat, en jij gaat een hele geweldige bijzondere tijd tegemoet.. Heel veel succes en sterkte. dikke knuffel.
Hey sanne, bedankt voor je reactie. Wat toevallig dat je in dezelfde situatie zit. ofja eigenlijk niet grappig.. Maar vindt het knap dat jij ook voor je kindje kiest. Ik merk dat zijn familie mij aan het onderdrukken is. Zelfs zijn schoonzus heeft mij net opgebeld en vertelde mij waarom ik het wil houden? Vindt het zo jammer dat mensen heel makkelijk over abortus hebben. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er eerst ook makkelijk over dacht, maar als je het eenmaal bent denk je gewoon anders. Ik weet nou niet of ze door zijn familie 'gedwongen' is om mij te bellen en al die vragen te stellen of dat het uit haarzelf kwam. Ik heb een half jaar geleden een hondje gehad die na een bezoek bij de huisarts is gestorven (door de ontworming) en toen zei ze: ja je hondje is al gestorven, hoe wil je voor een kind zorgen? dat vond ik zo gemeen van haar! Hoe heb je het lef om zoiets te zeggen. En gelijk vragen stellen als: waar ga je wonen? Je moet wel weten dat hij lekker gaat chillen en dat jij de verantwoordelijkheid gaat dragen voor zijn kind. Alsof ik dat allemaal niet weet.. Ik doe het ook niet voor hem. En ik weet dat het niet makkelijk is, maar goed ik kan het gewoon niet weghalen. Waarom snappen ze dat niet? Ik ga echt afstand van ze nemen en ik neem hun telefoontjes ook niet meer op. Ik ga voor dit kind klaar. Echt, als ze later spijt krijgen en het kind willen zien dan kunnen ze oprotten. Ik ben zo boos nu!
Hey Wendy, jeetje dat is ook heftig! Vooral gezien je niet zo'n lange relatie met deze jongen had, vindt ik het knap dat je ook voor je kindje kiest. Dat hij kwaad werd moet je niet interesseren hoor.. Ze zullen allerlei smoesjes verzinnen, zoals mijn ex aangeeft dat ik het met opzet heb gedaan. Snap niet dat die zoiets uit zijn hoofd haalt. Dat doet die van jou dus ook. Niks van aantrekken hoor! Ze zijn er net zo verantwoordelijk voor, maar kiezen niet voor de verantwoordelijkheid. Zulke mensen heb je helaas op deze wereld. Wat fijn dat je familie achter je staat en je za steunen. Hoe reageerde ze dan? Het komt allemaal goed hoor.
Tuurlijk komt alles goed meid, blijf vooral in jezelf en het kleine wondertje geloven! En idd wat je al zegt nu is zijn familie niet geintreseerd en als het geboren is dan ook niet! hele verstandig om hun telefoontjes niet meer te beantwoorden, dat bezorg je alleen maar stress die je nu niet kan gebruiken en straks ook niet. sterkte meid
Gelukkig heb je nog altijd twee mensen nodig om zwanger te raken, en eerlijk gezegd ben ik al die kerels die zeggen ow dat is jouw schuld en dat heb je met opzet gedaan zo spuugzat! Dat je 4 jaar achterloopt op het intellect van een vrouw a la, daar kan je als vent zijnde weinig aan doen, maar schuif dat niet af op de vrouw zeg. Het is zo eng om al die mannen te horen en te lezen dat ze zo zielig zijn en dat de vrouw ze er zo ingeluist hebben, iedereen weet dat het enige middel wat 100% helpt tegen zwangerschap simpelweg geen sex is, als je wel sex hebt loop je altijd een minimale kans zwanger te raken. Ik snap wel dat je ouders je het liefst met een partner zien, maar dan wel met een partner die goed voor jou en je baby is, en dat is deze man niet. Dus dan mogen ze best teleurgesteld en verdrietig zijn, logisch, maar dan wel voor jou en niet tegen jou.
Naar mijn mening mag niemand anders over dit beslissen dan jij. Abortus plegen lijkt mij zo zwaar. Als het kindje niet gezond is of als jij direkt het gevoel hebt van ik wil het niet dan is het wat anders. Maar als jij het weg laat halen en je staat er niet achter en je moet dan daarmee de rest van je leven mee verder.... Dat zijn dingen daar hebben zij (je "schoonfamilie") natuurlijk niet mee te maken. Mijn advies zou zijn om je een tijdje van je ex en je schoonfamilie af te zonderen. Geen telefoon niets. En kom even lekker tot jezelf. Even rustig alles op een rijtje zetten. En dan alleen met je ex een duidelijk gesprek. Met de rest van de familie heb je sowieso niets te maken.
Het is alleen een beetje moeilijk als je nog samen met je ex werkt.. Daarnaast werkt zijn zusje ook bij ons. Ik wil ze gewoon niet zien, maar dat gaat dus niet lukken. Hij had me vanmorgen een smsje gestuurd dat hij deze week vrij neemt om allerlei dingen te regelen. Hij wilt namelijk stoppen met dit werk door wat er gebeurt is natuurlijk. En dat maakt mij niks uit, vindt het wel fijn eigenlijk. Gelukkig bemoeit zijn zusje zich er niet zoveel mee, maar ik kan wel merken dat ze achter haar broer staat en mij allerlei nare dingen vertelde. Ik snap gewoon niet dat zij allemaal maar aan 1 ding denken: abortus plegen! Er zijn genoeg andere oplossingen, maar daar denken ze niet aan.
.[/QUOTE] Ik snap wel dat je ouders je het liefst met een partner zien, maar dan wel met een partner die goed voor jou en je baby is, en dat is deze man niet. Dus dan mogen ze best teleurgesteld en verdrietig zijn, logisch, maar dan wel voor jou en niet tegen jou.[/QUOTE] Ik geef je groot gelijk. Ik ken hem nu 4 jaar en heb een relatie van 3 jaar met hem achter de rug. Als ik het nou echt met opzet wilde doen, had ik het wel eerder gedaan en niet wanneer het uit is. jeetje wat een stomme gedachtes ook! Hij deed er alles aan om sex met mij te hebben. (uiteindelijk heb ik dat natuurlijk ook gedaan), maar wat ik hiermee wil zeggen is dat hij echt ging slijmen, overdreven lief ging doen, aan mij zitten.. en nu dit is gebeurt komen de bedreigingen, het niet accepteren, het verwijten, enzovoorts. Ik vind het zo apart dat die karaktereigenschappen ineens in het tegenovergestelde veranderen zodra je hun zin niet geeft.
Ik had het als eerste aan mijn zus verteld. Ze was eerst verbaast verwachte ze niet, maar daarna reageerde ze positief. Hiervoor heb ik 6 jaar lang een relatie met iemand gehad waarvan we 3 jaar met kinderen krijgen bezig zijn geweest. Zelfs bij gyn gelopen. Ze kon niets vinden bij ons dus kregen we het advies om het nog maar eens een jaar te proberen. Het is dus nooit gelukt en inmiddels is deze relatie al een jaar over. Ik dacht vaak dat het aan mij lag. Vandaar dat ik ook niet zo bezig was met een condoom en zwanger worden, want het lukte immers toch niet bij mij. En nu ineens toch wel. Mijn wens is uitgekomen maar in een hele verkeerde situatie. Mijn moeder reageerde ook positief maar ook bezorgd. Omdat ik het alleen moet opvoeden, en hoe gaat het met het geld en werk? Volgens mijn moeder is mijn vader erg bezorgd... tja kan ik me wel voorstellen. Ik woon in een klein flatje, 1 hoog, met 1 slaapkamer en heb ook nog eens 2 hondjes. Heb ook wel veel zorgen hoor, maar probeer toch ook wel van de zwangerschap te genieten. Hoe gaat het nu met jou?
[QUOTEMijn moeder reageerde ook positief maar ook bezorgd. Omdat ik het alleen moet opvoeden, en hoe gaat het met het geld en werk? Volgens mijn moeder is mijn vader erg bezorgd... tja kan ik me wel voorstellen. Ik woon in een klein flatje, 1 hoog, met 1 slaapkamer en heb ook nog eens 2 hondjes. Heb ook wel veel zorgen hoor, maar probeer toch ook wel van de zwangerschap te genieten. Hoe gaat het nu met jou?[/QUOTE] Hey, Oke dus bij jou was de kinderwens er al.. kan me voorstellen dat je dan niet weet hoe je je moet voelen, omdat je enerzijds blij bent dat je zwanger kunt worden en anderzijds je bent zwanger van iemand die je niet zo lang kent en waarmee de relatie is verbroken. Dat is ook een lastige situatie, maar wat goed dat je moeder positief reageerde. Over je woonsituatie kan ik meepraten. Ik deel een appartement met een huisgenoot. het is officeel een jongerenwoning, maar het is ook in een flatgebouw en ik zit op 6 hoog.. Ik moet gaan kijken of ik als alleenstaande moeder urgentie zou kunnen krijgen voor een woning die 'kindgeschikt' is. Hoop dat dat goed komt. Misschien kan jij dat ook doen? Want zover ik heb begrepen kan de kinderbescherming bij je langskomen en die bepalen in hoeverre je woning geschikt is voor een baby. Tenminste dat heb ik me laten vertellen.. Met mij gaat het wel. Af en toe heb ik van die momenten: hoe zou het zijn als ik het weg zou halen? Dit denk ik, omdat de mensen in mijn omgeving voor 80% zeggen dat het beter is als ik het weghaal. Maar dat lukt me gewoon niet. Ik heb ook het hartje zien kloppen en zou het gewoon niet over mijn hart krijgen en ik weet zeker dat ik er veel spijt van zou krijgen. Ik weet dat mijn leven makkelijker zou zijn wanneer ik het weg haal, maar zodra ik daar aan denk word ik verdrietig. Inmiddels heeft mijn ex vorige week een smsje gestuurd naar mijn broer waarin stond: 'je zusje is ziek, ze is zwanger'. En daarna had hij mijn zusje opgebeld en alles verteld en dat hij het gewoon niet zal accepteren. Aan de ene kant begrijp ik wel waarom hij het gezegd heeft, want ik heb het zijn ouders ook verteld, maar waarom durft die mijn broer niet te bellen? M'n broer had hem een paar keer gebeld en hij nam niet op. Ik had tenminste nog het lef om rustig met zijn ouders erover te praten. Ik denk dat het hem erg dwars zit en dat hij er alles aan wil doen, dat ik het weghaal. Bij de dokter was hij erg stil. Hij wilde weten of ik zwanger was en hoelang. En meer niet.. na afloop liep hij negerend naar zijn auto en hij zei geen woord tegen me. Het deed me niks. Het is pure onmacht natuurlijk, omdat ik niet doe wat hij wil.