Geheel onverwachts was ik zwanger... wat overkwam me zeg! Ik heb zelfs overwogen om het af te breken de zwangerschap omdat het niet in het zogenaamde plaatje des levens hoorde. Geen echte relatie en zou het alleen moeten doen. Wat een vreselijke weken waren dat. Terug gestuurd naar huis, omdat ze vonden dat de beslissing veel te rationeel genomen was. En ik moest gaan voelen. Dat heb jij mij weer geleerd, ukkie. Om te voelen, want wat was jij welkom!!! Ik droomde al van de dingen die we samen zouden gaan doen, hoe ik van je kon gaan genieten zodra je mijn veilige buik uitwas die op een mooie natuurlijke manier bewandeld zou worden, dat ik je zou laten leven, dingen leren, genieten, opvoeden, groeien, ... er waren al zoveel plannen in mijn hoofd gemaakt. Als twee mensen de beslissing maken om kindjes te mogen krijgen in hun leven, gaat het natuurlijk heel anders. Maar ik was door jou op een heel mooi punt in mijn leven beland. Ik voelde me het rijkste mens ter wereld. Het zou richting gaan geven. Ik zou heel graag dingen willen laten voor je, om saampjes en misschien zelfs wel met je papa dingen te gaan doen.. ... totdat ik gisteren bij het ziekenhuis kwam voor een gesprek en echo. Ik ben nu ruim elf weken zwanger van je. En je hartje is onlangs gestopt met kloppen vertelde ze me. Wat was dit nou weer voor nieuws. Ik vind het zo ontzettend erg dat je me gaat verlaten, want je zit nog steeds in mijn buik, maar je zult er vast heel snel uit gaan komen. Want ik verlies steeds meer bloed. Ik weet dat ik je in mijn handen vast ga houden.. een klein mensje. EN JE WAS ECHT WELKOM. Ook al heb ik in het begin zulke stomme dingen gedacht. Ik hoop dat we bij elkaar blijven, dat je om me heen zult blijven en ik zal altijd met jou in gedachten zijn. Wat ben ik verdrietig. Maar we moeten elkaar los gaan laten. Je krijgt het mooiste plekje in mijn hartje. Dag lief klein ukkie. Dat je maar een mooi vlindertje mag worden. En bezoek me maar zo vaak als je zelf wil. Liefs, mama Lotte.
Ik weet hoe je je voelt meis, vind t echt heel erg voor je.... Ik hoop dat als je kindje komt, je kindje rust uitstraalt.. en jou ook een stukje vrede zal geven.. Heel veel sterkte meis...
Hoi Trishka, Bedankt voor je bericht. Je schrijft hoe het voelt... ik ben een beetje bang op dit moment. Heb last van lage rugpijn en steken af en toe en bloedverlies wat steeds meer wordt. Weet jij toevallig hoe dit in z'n werk gaat? Jeetje... wat een gemene boze wereld, dat ik uberhaupt zulke vragen kan stellen! Dat mensen dat meemaken! Niet eerlijk allemaal.
Wat mooi beschreven je verhaal meid!!! Ik wens je heel veel sterkte, ook ik heb met ong 11wk een miskraam gehad en ow wat was ik boos op alles en iedereen om mij heen, waarom ik en waarom mijn kindje??? Hoe het in zijn werk gaat kan ik je niet vertellen, want ik heb een curretage gehad. Nogmaals heeeel veel sterkte!!!(K)
Ook ik heb dit meegemaakt en ik kan je wel vertellen hoe het bij mij is gegaan. Ik kreeg met 11 weken (via echo) te horen dat ons kindje niet meer leefde. Met 12 weken begon ik bloed te verliezen, dit werd in de dagen daarna steeds meer en met stukjes erin. Met 12 +3 dagen kreeg ik s'morgens hele erge krampen en was ik aan de diaree en omdat ik prikkelbaar darm syndroom heb was ik deze krampen wel gewend en dacht ik dus gewoon dat het daarvan was. Ik heb de hele morgen op de wc doorgebracht en in eens voelde ik het kindje komen (vruchtzak was nog in takt en daar zat de kleine in). Ik heb toen de vk gebeld en die is gekomen, heeft het bekeken en heeft me lekker met een warme kruik in bed gestopt. De krampen daarna van het terug krimpen van de baarmoeder waren erg erg pijnlijk dus zorg dat je paracetamol in huis hebt. Pas toen ik bevallen ben van Kylian realiseerde ik me dat ik toen echte weeën heb gevoelt en heb gehad. Groetjes Anita
Bedankt voor al jullie ontzettende lieve reacties... goh, nooit geweten dat ik uberhaupt nog op een site als deze zou zitten. Laat staan op dit forum met dit onderwerp!! Hoe de digitale wereld zelfs en steun kan zijn! Zeker heel mooi. Heel veel liefs, Lotte!
Dat had ik idd ook iit gedacht, je denkt dat t altijd alleen een ander overkomt.. Zagh dat je op mn stukje had gereageerd, t was niet vorig jaar gebeurd btw, maar afgelopen april.... Dus ik kan me nog heel goed vorostellen hoe t is om t verschrikkelijke nieuws te horen... heel veel sterkte meid...
@ trishka: sorry... nog kersvers voor je dus! Hoe gaat het nu met je? Heb je het idee dat je naast het verdriet wat je waarschijnlijk iedere dag nog hard voelt, het wel een plekje hebt kunnen geven? Ik ben vandaag zo ontzettend boos. Op mezelf, op de wereld, jaloers op een vriendin die me gisteren komt vertellen dat ze zwanger is, terwijl ik nog een klein mensje dood ter wereld moet zetten, jaloers op de mensen die buitenlopen, terwijl mijn lichaam me gevangen houdt, paniek, ... ik wil rust. EN dit kindje ook met rust begraven, het even in mijn handen houden en er van gaan houden ... al doe ik dat nu. Maar ben er ook boos op dat ie zich zo verstopt houdt in mijn buik. Al sinds vrijdag bloedingen en krampen, maar het zet niet door. Mensen in je omgeving die je zeggen dat het wel ergens goed voor zal zijn... dan mogen ze mij nu al vertellen waar het goed voor is. Ik begrijp dat je door (diepe) dalen moet, om toppen te bereiken, maar dit is toch geen manier om een top te bereiken. BOOOOOSSSSS, heel erg!
Je gevoel is heel normaal meis.. ik was ook heel boos.. boos op mezelf dat ik niet gevoeld heb dat er wat mis was, boos op de echoscopistes die met 12 weken en 12 weken en 5 dagen niks gezien hebben.. ik kan ook heel boos worden op mensen die zeggen dat alles een rede heeft. We zijn nu anderhalve maand later, ik moet zeggen dat toen ons meisje zo vol rust kwam, dat ons vrede bracht.. natuurlijk huil ik bijna elke dag wel een keertje, ik zal dr altijd blijven missen! Maar ik heb wel t gevoel dat t een plekje begint te krijgen, ik kan gelukkig haar nog op foto's terug zien, heb echt heel veel foto's gemaakt. Voor de rest verschilt t per dag, de ene dag gaat t goed en de andere dag iets minder. Ik hoop meis dat t snel gaat doorzetten, ik weet dat t wachten ook niks is meis.. t verandert niks aan de situatie en je kan nu ook niet verder in t verwerkingsproces.. Dikke knuf, je zit in mn gedachte meis..
Jeetje meid, heel veel sterkte.... Laat de boosheid maar gewoon komen, het ´hoort erbij´ zoals dat zo mooi heet! Boos zijn, tranen, verdriet, maar straks ook trots dat zo´n klein mensje, jouw kindje, een moeder van je heeft gemaakt! We denken aan je!
Nou... het zit erop. Ik heb hele heftige weeën van ongeveer 3 uur gehad. Om 1.45 uur vannacht is het geboren. Ik had me niet op zulke pijn voorbereid. Maar het is me gelukt. En ik voel me inderdaad mama vandaag. Ik heb het heel rustig uit de vruchtzak kunnen halen die in z'n geheel is meegekomen. Daar heb ik het uit kunnen halen en in mijn handen kunnen houden. Beentjes, armpjes, vingertjes had het al en zelfs een ribbenkastje was al aan het vormen. Het heeft me verlaten en dat doet pijn. Maar ik ga heel rustig het verdriet verwerken. En ik heb het tot nu toe ook rustig kunnen beleven. Dat voelt goed. Ik heb het in een mooi doosje gedaan met een klein dekentje met wat eigen woorden erop geschreven. Het kindje is zojuist in een bos begraven, waar de vogels mooi floten. Dat het mag rusten... Ik wens iedereen die dit eerder meegemaakt heeft of die dit leest die ooit met zoiets te maken krijgt enorm veel sterkte. En hopelijk ook veel steun vanuit de omgeving mag ontvangen. Ik hoop ooit nog mama te mogen worden. Het voelde enorm rijk! Deze ervaring die ook erg pijnlijk was, mag ook een mooie plaats in mijn leven gaan krijgen. Liefs!
Je hebt het ontzettend mooi kunnen verwoorden zeg! En fijn dat je op jouw manier afscheid hebt kunnen nemen in het bos waar je de vogels zo mooi hoorde! Sterkte en weet dat je hier altijd je hart kunt luchten!!
Wauw Lotte, wat ben jij er goed mee omgegaan! Wat goed van je om het op deze manier af te sluiten. Ik heb hier maar 1 woord voor: RESPECT! Sterkte met het verwerken verder.
Zit hier met tranen meis... is dubbel he, zoveel verdriet maar ook een rust gevoel omdat t niet anders is en hij/zij altijd in je hart zal blijven.. je bent nu mama en dat gedeelte kan je niet meer afgenomen worden.. Wat hebben jullie ook mooi afscheid genomen... Hele dikke knuf..
Enorm bedankt voor jullie lieve steun!! Dat de digitale wereld ook zo'n steun kan bieden zeg... nooit verwacht. Maar dit is oprecht!