op je gevoel afgaan, moeder gevoelens zitten er nooit naast. Bij Justin had ik al al gauw door dat het inslaap huiltjes waren en hield ik het nauwlettend in de gaten, Colin was heel anders, 4 maanden een huilbaby geweest toen was het over, maar ik pakte hem altijd op omdat het geen huiltje was om in te slapen. Je gevoel zegt zo veel.
DANK U! Ik persoonlijk snap sowieso niet hoe iemand een baby kan laten huilen. Ik bedoel jengelen, oke. Maar zo'n huilbaby gilt vaak echt de longen uit z'n lijfje. En dan gewoon laten liggen om het 'af te leren'?!... Dat zou ik echt afschuwelijk vinden! Gelukkig zijn de meeste moeders het er tegenwoordig over eens dat dat niet de juiste manier is. Mijn peutertje laat ik trouwens nog steeds niet huilen. Het komt een enkele keer voor dat hij egwoon dwars en jengelig is, dan laat ik hem soms een paar minuutjes kniezen. Maar als hij snachts gaat huilen ofzo pak ik hem gewoon uit zijn bedje om te troosten, en als ik merk dat hij echt verdrietig is pak ik hem bij ons in bed. Ik vind dat niet zo'n probleem, vind het belangrijker dat mijn kindje zich veilig en geborgen voelt.
Ik dacht dat ieder normaal denkend mens dit ook wel zelf kon bedenken. Gewoon kleine baby's bij je houden, ook al hebben ze geen honger of pijn. Als volwassene heb je toch ook genegenheid nodig?