Mijn dochter slaapt sinds dat ze een half jaar was en ziek was bij ons in bed. Vanavond besloot ik opeens dat ik d'r wel eens in d'r eigen bedje wou proberen te krijgen. Voorheen nooit geprobeerd, omdat ik zo tureluurs werd van dat gejank. Vanavond uiteraard weer gillen/schreeuwen en het werd steeds erger. Dat hield ze zo'n kwartier vol. Ondertussen zat ik er de hele tijd naast en af en toe raakte ik haar even aan. Ondertussen probeerde ze door de spijlen heen te komen, er over heen te klimmen. Totdat ze zowat slapend zat te huilen, draaien met d'r hoofdje en d'r ogen gesloten en op schrikken als haar hoofdje naar beneden zakte. Toen sliep ze eindelijk, maar niet in zo'n lekkere positie, ze lag dubbel geklapt met haar hoofd bij haar benen. Ik legde haar dus gewoon neer. Werd ze wakker van en schreeuwen natuurlijk. Ik dacht: o jee, niet zo'n hele slimme zet, gaat de hele cyclus nu opnieuw beginnen? Viel ze weer in slaap, maar nu 'gevangenis-style' Zittend op haar kont, haar handen de spijlen beet en haar hoofd erdoor heen proberend te krijgen. Weer legde ik haar neer. En toen ging ze toch slapen! Weliswaar andersom in bed en zonder dekentje over haar heen, maar ze slaapt! Ben best wel beetje trots. En het gekke is: ik begin nu al heimwee te krijgen, naar dat warme baby-lichaampje dat lekker tegen je aan kruipt.
Ik snap het wel maar vind ook zielig voor je dochter. In eens zo drastie.s . Ja weet soms kan je niet anders. Maar ik zou het niet over me hart kunnen verkrijgen. Dat blijkt ook wel me zoon heeft tot ze 9 jaar bij mij in bed gelegen. En is van zelf ze eigen bed in gestapt. Niet omdat ze zusje geboren is hij wilden zelf ze eigen bedje in.
Ik vind het ook heel zielig hoor, daar niet van. Denk dat het voor een kindje altijd heel drastisch is. En we moeten nog maar even zien of het me morgen ook weer gaat lukken. Maar het is hier ook wel zo dat ik nog nooit zonder mijn dochter ben geweest sinds dat ze geboren is. Afgelopen zaterdag was de allereerste keer dat ze alleen met papa was voor 4 uurtjes. Dus soms heb ik er wel even behoefte aan. Verder heb ik me gewoon voorgenomen dat ze morgen zodra ze wakker wordt lekker bij mama mag en ook als papa in de kost zit (mag ze gewoon bij mama slapen.) Tijdens de huilpartijen zat ik ook steeds op de klok te kijken en ik hield me ook voor: morgen houdt ze vast weer even veel van mij! In het begin sliep ze ook altijd in d'r eigen bedje, dus ze kent het op zich wel.
Je doet het verder goed hoor hihi. zo als je ziet heb nu baby van drie en halve maand dus mijn tijd komt ook weer en elk kind is anders en idd als moeder wil je ook wel eens je eigen bed hebben. En ik hoop ook voor dat me dochter de periode krijgt dat ze weet dat ze aandacht krijgt of ik dan zo sterk ben om haar wel in haar eigen bed te laten. Al vrees ik het ergste, Me nacht rust is me ook veel waard
Dat is een stap in de goede richting! Mijn zoontje slaapt nu ook net een paar weekjes in zn eigen bedje. Bij mij was dit vanaf de dag dat hij van mijn bed was gevallen (ja, ik weet het heel stom!!! Maar gelukkig had hij niks). Vanaf toen heb ik besloten dat hij lekker in zn eigen bedje moest slapen, daar kan hij ook niet uitrollen. Eerste nacht werd hij regelmatig wakker, en moest hij ook huilen. Maar nu slaapt hij er heerlijk. Maar ik mis hem ook heel erg hoor, moet me soms inhouden om hem toch niet lekker naast me te leggen!
hier kun je zien dat meningen zo verschillen!!ons meisje heeft in het begin heel veel gehuilt maar we hebben dr ALTIJD in dr eigen bedje gelegt....nu als ik bv smorgens nog erg moe ben denk ik weleens aaah kom maar lekker bij me liggen maar nee hoor dat vindt mevr niks!!!hahaha wel goed dat je nu de stap hebt genomen maar is het niet verwarrend voor zo'n kleintje om ze bv als je man in de kos zit wle in jou bed te leggen?kun je mischien weer van voor af aan beginnen dat is natuurlijk wel zielig?? succes!!!liefs sjaantje
Fijn dat je hebt doorgezet meid. Uiteindelijk zou het denk ik alleen maar moeilijker worden, hoe ouder ze wordt. Tuurlijk mis je dat, als je daar zo aan gewend bent, maar dat went ook wel hoor. Wij hebben kindjes altijd in eigen bedje laten slapen, en nu mijn zoon er zelf uit kan, vind ik het heerlijk als hij 's morgens meteen bij me in bed kruipt. Maar verder is het bed gewoon voor ons. Ik vind dat fijn. Succes vanavond!
Zou het? Wat een stap he? Onze uk ligt nog altijd bij ons. We hebben nog nooit serieuze pogingen ondernomen om haar in haar eigen bedje te stoppen. Maar nu ze groter wordt en meer ruimte gaat opeisen en makkelijker wakker wordt (mn man en ik willen ook wel es wat quality time saampjes ) zijn we nu toch bezig met serieuze transfer-plannen. We gaan een dezer weken haar kamer helemaal opleuken.Het ledikantje (waar ze amper in gelegen heeft) gaat weg en ze krijgt een normaal bed. En dan es kijken wat ze ervan vindt. kHeb het idee dat het misschien nog wel gaat werken ook, ze wordt gewoon steeds onafhankelijker, in de zin van dat ze ons niet meer continu op 1m afstand hoeft. Zolang ze weet waar we zijn vindt ze het wel best. Dus ik hoop dat dat met slapen ook zo werkt. We zien wel. En als het niet werkt, dan wachten we er wel even mee. Een maandje langer bij ons maakt nou ook niet meer uit. kGeloof dat we toch liever niet grote huildrama's willen, volgens mij werkt dat niet heel erg stimulerend om op het eigen kamertje relaxed te zijn. Maar goed, wij zijn sowieso verschrikkelijke softie ouders hoor, dus geen kwaad wordt over jou ervaring. Hopelijk lukt het vanaf nu zo bij jullie!!
Wat goed van je meid ... Het is natuurlijk vreselijk moeilijk lijkt mij! Maar het ik denk dat je het beter nu kunt doen dan dat ze ouder zijn.. Hier altijd in haar eigen bedje geslapen, en ze wil ook niet anders! Dat is mijn voordeel ( ook vaak nadeel als ze ziek is, of veel huilt).. Ze kan niet bij ons liggen, dan is ze hysterisch... Maar soms denk ik wel eens ahhhh kon ze maar eens een keertje lekker bij me slapen. Maar ik ben bang dat ik haar dan altijd bij me in bed deed als vriendlief late heeft.. Dus het zou mij ook onwijs moeilijk lijken hoor!
Ik vind het eigenlijk ook zielig hoe je het hebt aangepakt... ik zelf zou een klein beetje gas terug genomen hebben & niet direct deze aanpak! Maar neemt niet weg dat je een goede moeder bent en het vast allemaal losloopt! Wel zou ik je kindje dan niet bij je in bed leggen als haar vader er niet is... dan snapt ze er dadelijk niks meer van! Dan mag ze soms wel lekker bij mama in haar eigen bed slapen (want zo ziet zij jullie bed, als haar eigen bed) en af en toe moet ze ineens in een vreemd bed op een vreemde kamer... Als je dit dan tóch doet moet jeh et wel goed doen, maar dat is mijn mening
heel goed meid, ik snap dat het heel moeilijk is maar ik denk dat als je kindje ouder word het moeilijker word om haar in haar eigen bedje te leggen en je kindje zal het dan denk ik minder goed accepteren. Misschien harde aanpak maar ik zou ook niet weten hoe het anders zou moeten je zou haar in je bedje in slaap kunnen laten vallen en dan in hara bedje leggen, maar als ze dan wakker word gaat ze denk ik brullen. het is volgens mij beter dat ze weet waar ze in slaap is gevallen. Het gaat echt wennen.
Hoe had ze het dan moeten doen?? Nee hoor denk dat je het prima hebt gedaan, bij haar blijven zitten om te troosten totdat ze in slaap viel. Wel deel ik de mening om haar niet bij je in bed te pakken als je man er niet is, dit zal veel te verwarrend voor haar worden.
Ik vind niet dat je het hard hebt aangepakt. Ons zoontje heeft ook lang tussen ons gelegen. We hadden al een aantal keer een poging gedaan om in eigen bed te slapen, maar vonden dat huilen ook zo zielig, dat we hem er steeds toch maar weer uit haalde. Ik was altijd heel erg tegen huilen. Uiteindelijk hebben we gewoon doorgezet. De 1e nacht werd hij veel wakker en duurde het huilen even, maar dat werd steeds minder. De 3e nacht was het huilen direct over bij het geven van de speen, die hij dan kwijt was. Sindsdien slaapt hij in zijn eigen bed en na een dikke week in eigen bed te hebben geslapen ging hij ineens ook doorslapen. Nu komt hij alleen bij ons als hij ziek is en 's nachts dan wakker wordt. In het begin miste ik ook hem naast mij. Maar vind het toch veel fijner meer plaats te hebben en lekker naast manlief.
Weet ik niet hoe ze het dan had moeten doen... Eerst maar eens wennen aan dat bedje, desnoods naast je eigen bed oid! Maar om je kind nou direct zolang, zó overstuur te laten huilen vind ik zielig ja!
Het lijkt ook heel zielig. Ik vond dat ook altijd en hield het niet langer vol dan mijn kleinje 2 min te laten huilen. Maar hier was het wel de manier om weer in eigen bed te laten slapen. Meneer had heel goed door dat wij hem oppakte als hij het op schreeuwen zette. En wij hadden ook wel door wanneer het huilen / schreeuwen was uit protest of omdat er iets is. Het was alleen de 1e nacht waar het huilen 15 min geduurd heeft. 2e nacht was het nog maar 5 min.
Dat is wat anders dan van ellende zittend in slaap vallen en de 'gevangenis' Style zoals ts het zelf omschrijft..
Ze is er toch constant bij geweest en geregeld aangeraakt. Ze was er voor haar maar maakte haar wel duidelijk dat ze in dr bedje zou blijven. En weet je,voreg of laat komt dat huil-moment toch wel, ook als je dr naast hun bed in dr eigen bedje had gelegd. Maar misschien ben ik wel hard. Sowieso heeft die kleine nog nooit in ons bed geslapen en gelijk direct op eigen kamertje.