Ik heb ook een burn-out. En het gaat me veel te langzaam. Ik voel me nog steeds schuldig omdat ik niet werk. Maar helaas gaat dit nu eenmaal niet. Sterkte! Ik moet zo naar de bedrijfsarts, en zie daar als een berg tegenop. Brrr!
Herkenbaar hoor meid! Ik voel me ook zo. En dat is schijnbaar een teken dat je er nog niet bovenop bent. Pff, ik werk nu minimaal, probeer op te bouwen maar het is zo moeilijk! Sterkte zo bij de BA. Hoop dat je er wel een hebt die een beetje meelevend is..
Hé Prinses, Maak je geen zorgen over de bedrijfsarts. Die arts doet wat jij aangeeft. Hij zal je niet aan het werk sturen als jij zegt dat je dat niet ziet zitten. Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan maar ik heb na anderhalf jaar een redelijke band opgebouwd met mijn bedrijfsarts. Het bedrijf echter, daar heb ik totaal geen vertrouwen in. En dan dat hele gezeur met plan van aanpak enz enz enz. Dat ben ik wel zo zat. Gelukkig kan ik daar met de bedrijfsarts ook goed over praten. Gewoon nog eens vragen of alles wat je bespreekt vertrouwelijk is en dan kan hij niks doorgeven aan het bedrijf. En je schuldig voelen over niet werken, denk maar zo, je kunt de rest van je leven nog werken. En geloof mij, dat is lang genoeg.
Hola lovely, Ook ik heb een burnout/overspannen. Ik ben nu inmiddels aan het reintegreren en dat valt vrij zwaar, je moet echt naar je lijf luisteren ondanks dat het zo ontzettend moeilijk is om daar aan toe te geven. Dus meid, pas alsjeblieft op je zelf, ga leuke dingen doen, niet teveel in bed blijven liggen en probeer te genieten (en ja dat is verdomde moeilijk)
Helaas zit het bij mij anders. Mijn werk is zeer behulpzaam, maar van de bedrijfsarts moest ik de vorige keer alweer 2 volle ochtenden op mijn werk zijn. Ik heb toen al aangegeven dat dit niet zou lukken, maar het moest toch. En plichtsgetrouw als ik ben........... Pfff! het ging dus inderdaad niet, en dat voelde weer als falen. Ipv vooruit ben ik daardoor achteruit gegaan. Vandaag krijg ik overigens een nieuwe. Maar door de ervaring, ben ik erg huiverig voor vandaag.
Dat gevoel van falen is niks geks hoor. Toen ik de ziektewet in ging was ik al mijn zelfvertrouwen kwijt en dacht ik ook dat ik niks meer kon. Dat moet je accepteren. Nu na anderhalf jaar kan ik nog steeds veel dingen niet. Het enige wat jij kan doen is aangeven hoe het gaat en als jij aangeeft dat je door te gaan werken weer achteruit gegaan bent zal de BA daar rekening mee houden. Je kunt het beste een gespecialiseerd traject van begeleiding aanvragen bij je BA. Ik heb dat ook gehad bij Topcare en ben daar een heel eind van opgeknapt. Nu overweeg ik om ook een traject bij Interapy aan te vragen zoals één van de meiden hierboven al beschreef. Succes zometeen!
Mischien vinden jullie het ook fijn om hier mee te kletsen? http://www.zwangerschapspagina.nl/algemene-clubs/158236-burn-out-mamas.html mischien kunnen we elkaar een hart onder de riem steken. lekker klagen en elkaar advies geven. liefs elies
Bedankt voor de tip Eliesja. Daar ga ik zeker een kijkje nemen. Het bezoek aan de Arbo viel mee. Ik mag lekker nog een tijdje thuis blijven, omdat eerst de huis- tuin- en keukendingen goed moeten lopen, voordat ik naar werk kan kijken. Ik ben even helemaal opgelucht.
ik heb een burnout gehad in 2003 en het duurde bijna 2 jaar voor ik me echt weer mezelf voelde, al ben ik nooit meer de persoon van vroeger (helaas). het is net of er van binnen iets is beschadigd en ik kreeg het niet meer terug. Ik ben de eerste 4 maanden ziek thuis geweest (moest van de dokter) en MAN wat voelde ik me slecht! Daarna weer heel langzaam met werken begonnen, steeds een beetje meer tot ik weer aan de 40 uur zat. ik heb gedragstherapie gehad, fysiotherapie en heb antidepressiva geslikt. het werk wat ik doe is trouwens niet meer op het niveau van toen, verdien ook veel minder, maar mijn gezondheid is me nu alles! de grootste les die ik heb geleerd: zeg af en toe NEE!
Dat lijkt me inderdaad een opluchting voor je! Ik zou gisteren gebeld worden door het uwv, zag er ook ontzettend tegenop.Nu bellen ze me volgende week weer. Heb dan weer een gesprek met de HA. Maar weet dat ik nog lang niet ok ben. Zit nu in een ontzettende dal, nog meer als toen ik aan het werk was. Heb het idee dat ik gefaald heb, doordat ik het werken niet meer aan kon.
Ik ken het. Dat gevoel van falen. Ook voor jezelf kun je beter een gebroken been hebben, dan voel je je daar niet zo schuldig over. Maar we zijn gewoon ziek meis. En dat zijn we juist geworden doordat we ons zo betrokken en verantwoordelijk voelen.
Ik heb geen burnout gehad, wel een depressie (die nog steeds niet over is), en ik had heel erg geluk met mijn bedrijfsarts! Hij zag meteen aan mij dat ik niet in staat was om te werken en eerst tot rust moest komen. Ik ben ook in therapie gegaan, helaas werkt deze therapie voor mij niet en ga ik ergens anders verder. Je moet in eerste instantie aan jezelf denken en probeer het een beetje uit te leggen aan familie/vrienden ik heb er veel aangehad. Neem je rust, af en toe een dagje voor jezelf zonder kids. Ben afgelopen woensdag nog bij de arbo geweest en hij zei dat hij bang was voor een terug val bij mij, hij wilde dit voorkomen dus moet nog steeds rustig aan doen, dit meld hij ook bij mijn leidingegevende en als er wat was mocht ik hem altijd bellen. Dus het kan ook altijd mee vallen. Sterkte!
Wat ik me afvraag hebben jullie ook therapie gehad? En hielp dit? Ik ben zo bang dat ik daardoor eerst nog in een diepere dal ga komen.
Ja ik heb wel therapie gehad, maar niet goed, zoals ik hierboven al schreef. Ik denk als je echt goede therapie krijgt je eerst door een dal zal gaan, maar je daarna echt zooveeel beter zal voelen!
Lijkt mij ook prettig, je kunt dan toch je ei kwijt,en zo iemand bekijkt van een heel ander perspectief en kan denk ik ook daardoor heel goed samen met jouw alles op een rijtje zetten. Hadden jullie ook wisselende dagen? Heb me 2 dagen echt slecht gevoeld, maar voel me vandaag eigenlijk best prima. Moet wel zeggen dat ik gisteren wat met een vriendin ben wezen drinken wat echt even gezellig was.
Ik loop bij een psycholoog. En het help me zo goed de boel relativeren. Want ik merk dat ik er nog lang niet ben. Ik kan ook stoer doen en roepen dat t wel gaat, maar zoals ik me vanbinnen voel, pffff. Ik merk dat ik me toch weer gek laat maken door dingen (vooral mensen op mn werk) Dat als ze wat zeggen, ik het niet los kan laten. En dan blijft het maar spoken en spoken en beheerst het alles weer. Ik wil ook gewoon me fijn voelen, gelukkig zijn en van mn kids en mn vent genieten..... (Sorry, zit ff in een giga jankbui dip..)
Hoe doen jullie dat? Sterk staan richting je werk? Ik merk nl dat ik me toch alles erg aantrek en dat ik me ook laat manipuleren en inpakken. Met als gevolg dat ik me alleen maar weer slechter voel...