De 4 dagen ziekenhuis en de eerste kraamverzorgster. Gelukkig kreeg ik na 2 dagen andere verzorgsters. En wat ik vreselijk vond was wel hoe vaak men maar bleef zeggen dat ik op bed moest gaan liggen. rustig aan moest doen. Niks mocht doen enz. Ik weet tenslotte zelf hoe ik me het beste voelde,. maar kon echt niet tot rust komen met vreemden in mijn huis. En doe graag alles zelf. Dus ging dna gewoon ;'savonds lekker vroeg slapen... Maar dat snapten ze geloof ik niet...
Het vervelende aan mijn kraamtijd: - 3 kinderen, geboren 9 weken te vroeg op een IC in de couveuse; - zelf een keizersnee gehad, maar niemand die er naar om keek, de 2de dag werd van me verwacht om gewoon op eigen kracht naar een andere kant van het ziekenhuis te komen; - opwekken van bv met een kolf en een paar foto's, helemaal alleen in een ziekenhuiskamer; - geen kraambezoek behalve hele naaste familie, want bijna niemand mocht op de IC komen; - en als de top op de vuurpijl, 6 dagen na de bevalling werden mijn kinderen uit elkaar gehaald, 2 werden overgebracht naar een streekzkh 30km verderop. en eentje bleef met een infectie in het academisch ziekenhuis. Ik mocht kiezen bij welke kinderen ik wilde zijn die dag . Daarna dus 2 weken elke dag 2x op en neer rijden van zkh naar zkh, kolven elke 3 uur, en zogenaamd genezen van een keizersnee. Geef mij maar een vervelende kraamverzorgster...
Pfff, heftig hoor Adi. Ik vond het meest vervelende dat de borstvoeding niet op gang kwam. Tot bloedens toe aanleggen, kolven, slapeloze nachten en een kindje wat steeds minder energie kreeg omdat het geen voeding binnen kreeg, allemaal niet bevorderlijk voor je humeur. Na een paar dagen besloten om toch maar over te gaan op kv en toen kon ik gaan genieten... Ik vond en vind het nog steeds wel heel jammer dat de bv niet lukte, maar er kwam gewoon echt niks uit..
Vervelend 2 dingen denk ik. 1. mijn boobs maken niet genoeg melk aan en ik moest dus stoppen met de bv wat me heeeel veel verdriet heeft gedaan (en nog steeds doet) 2. mijn sm moest per se meteen komen kijken, terwijl ik dat niet wilde, was net bevallen en ik had nog niet gedouched en zij moest per se komen...Had ze ook nog foto's gemaakt van me en achteraf las ik dat ze in een mail had gezet dat ze oma was geworden van haar zoon zn kind:x mijn naam werd niet genoemd...!!!
Kraamtijd op zich wel goed, maar een schoonmoeder die alles beter weet. Dat ik geen melk heb grrrr, hoe weet jij dat nou! En natuurlijk leek ze sprekend op papa (ach wie is mama nou toch), heb er zo'n hekel aan. Tuurlijk lijkt ze wel op mij, maar ze is sprekend papa... En natuurlijk iedere dag tijdens de kraamweek steevast om 8.30 uur opstaan en douchen, ontbijten terwijl je net kan slapen!!
- De grote onzekerheid omdat het heel slecht ging met mijn zoontje - Dat mijn zoontje op een andere afdeling lag in het ziekenhuis en ik hem daardoor veel te weinig kon zien - De helse pijn die ik had na de keizersnede door een grote inwendige bloeding die gaande was - Mijn kamergenoot in het ZH die een superbevalling had gehad, in euforische stemming was en haar hele familie (20 man!) optrommelde en die allemaal bij mij op bed gingen zitten (toen was mijn grens bereikt. Heb de arts medegedeeld dat ik onmiddelijk weg wilde. Daar was ze het niet mee eens, maar ik ben toch gegaan. Was er hélemaal klaar mee!) - Het moment dat mijn keizersnede open barste en ik in een plas bloed wakker werd - Dat ik door alle complicaties de eerste anderhalve maand niet zelf voor mijn zoontje kon zorgen - De stuwing! Die vreselijke stuwing! Hoge koorts, tieten a la Lola Ferrari die ieder moment kunnen ontploffen, wat een ellende was dat zeg... - Dat ondanks alle toestanden toch om de haverklap kraamvisite op de stoep stond - De (schoon)ouders die elke dag op de meest onmogelijke tijden onaangekondigd op de stoep stonden (en dan wel verwachten dat je je rust-uurtjes overslaat en je kind wakker maakt, omdat HUN dat goed uitkomt) - En last but not least: de kraamhulp die iedere ochtend stipt om 8 uur naast mijn bed stond te zwaaien met een thermometer en die gewoon de badkamer in kwam stampen als ik te lang op de WC of onder de douche bleef (deur op slot? dan ga ik toch gewoon net zolang roepen en aan de deurklink trekken tot je open doet?! :x) Goed bedoeld, maar vrij irritant... Hè, dat lucht op!
Jeetje mina Stefanie, dat heeft je niet meegezeten zeg! Onbekende die bij jou op het bed gaan zitten.... Van welke planeet kwamen die lui zeg! Ik kan me nu ook al druk maken om onverwachte visite, mensen die je slaapkamer gewoon binnen wandelen etc....
Pff wat een ernstige verhalen lees ik. En helaas heel veel verhalen over niet tevreden zijn over de kraamhulp. Dat is toch zo jammer van je kraamtijd. Wij hebben echt geluk gehad met onze kraamverzorgster. Wat mij tegenviel aan mijn kraamtijd ( waar ik nu nog in zit) - het overvallen worden door de kraamtranen, die soms echt oncontroleerbaar waren. - De pijn en het herstel van de KS. Nooit vooraf gedacht dat het zo`n grote ingreep was. - En wat ik het aller ergste vond, de ZH opname van ons mannetje op dag 9 na geboorte. Idd ZH in en uit en zorgen alom. Nu proberen we de tijd in te halen en volop te genieten.
Ik zie dat ie nu weer lekker thuis, dus idd lekker van je kereltje gaan genieten nu. Waar heeft je zoontje voor in het ziekenhuis gelegen? Hier gelukkig ook 2 super kraamhulpen gehad. Jonge meid van 23 jaar en zwanger van haar eerste kindje en de ander was een stagaire waar wij het eerste gezin van waren waar ze mocht kramen. Hartstikke leuk. Was van te voren echt bang dat ik een of andere heks zou krijgen..maar gelukkig had ik die 2 spontane meiden.
Hij viel af, ipv bijkomen. Had ondanks flesvoeding 10 a 15 poepluiers op een dag, dus kwam er meer uit dan erin ging. Mogelijk heeft hij een voedingsallergie. We geven nu nutri soya. en daar lijkt hij het goed op te doen. Langzaam krabbelt zijn gewicht weer omhoog. Gelukkig. Ik vind het ongelofelijk hoe snel je dat oerinstinct dat moedergevoel hebt. Dat je je kind wilt beschermen tegen alles wat kwaad doet. Vanaf het moment dat ik was "bevallen" gingen de zorgen van de zwangerschap over in de zorgen om ons manneke.
het vervelendste vond ik die verschrikkelijke stank die er uit mijn doos kwam... het is normaal en hoort erbij, maar gatverdamme! Schaamde me gewoon als er visite langs kwam, ik was bang dat iedereen het zou ruiken en het erg vies zou vinden Iets anders wat ik erg vervelend vond was dat mijn vriend met zijn moeder in de woonkamer was en ik lekker in bed lag met de kleine (net 8 uurtjes oud ofzo) en ze gaf wat vruchtwater over en dat kwam in haar longetjes. Ze liep helemaal blauw aan!!!! Mijn vriend geroepen maar die hoorde me maar niet, ben ik met mijn beurse lijf uit bed gesprongen. Gelukkig liep het er snel weer uit alleen kwam kort erna mijn familie binnen lopen....
eerste keer geen kraamtijd gehad ivm vroeggeboorte van dochter, 2e keer was het meest vervelende: iedereen kwam als het wel wat rustiger zou zijn.. dus allemaal tegelijk, toen vriend al lang weer aan het werk was en kraam hulp weg was. 1e week bijna geen vistite gehad op mijn vader en 1 vriendin na. en de 1e dag zonder kraamhulp was ook meteen de eerste dag dat vriend weer aan het werk moest. helemaal alleen in het diepe gegooid. maar we hebben het overleefd
Ik was ziek tijdens mijn kraamtijd, buikgriep en pfeiffer. Maar met een hoop paracetamol en diarreeremmers ging het wel . En ik vond al die visite ook helemaal niet leuk, was het liefst alleen met ons drietjes
Het meest vervelende vond ik dat we vijf dagen in het ziekenhuis moesten blijven doordat ons meisje opstartproblemen had. Ondanks dat ik 37 weken zwanger was toen ik beviel, was het toch net iets te vroeg voor haar buiten mama's buik. Het was druk en chaotisch in het ziekenhuis en ze hadden te kampen met onderbezetting van personeel. Ook lag er een huilbaby met dito kraamvrouw naast me. Hierdoor moeilijk kunnen genieten en was erg bezorgd over mijn dochter. Krijg nu regelmatig opmerkingen dat het zo fijn is dat ik de laatste loodjes mocht overslaan en dat andere zwangeren jaloers op me zijn dat ik met 37 weken al ben bevallen?!? Ik zal maar niet opschrijven wat ik daarvan vind.... sukkels! Ik heb vooral erg veel respect gekregen voor ouders van kinderen die echt veels te vroeg geboren zijn en/ of hun kindje voor langere tijd in het ziekenhuis moeten achterlaten.
Heel herkenbaar... ik hoop enorm dat ik deze keer minimaal de 38 of nog liever 39 weken haal. Slecht slapen en bekkenpijn zijn zorgen van heel ander kaliber dan een kind krijgen wat er gewoon niet klaar voor is. Soms gaat het vast wel goed maar wensen dat je kind met 37 wk ter wereld komt is pure onwetendheid. Ze hebben geen idee wat ze wensen.
Nee precies. Die opmerking vind ik ook altijd zo raar. Ik hoop altijd dat ik gewoon rond mijn uitgerekende datum beval. Als de baby er klaar voor is is veel fijner dan die ellende die je misschien hebt als het kindje te vroeg is. Ik heb mijn ongemakken er heel graag voor over.