hoi allemaal, Sinds een kleine week is het slapen in eigen bedje een mega drama. Het wil gewoon niet lukken hij raakt helemaal overstuur en krijgen hem in bed met geen mogelijkheid stil. Wat we doen is naar onze slaapkamer gaan en opschoot valt hij dan inslaap. Na 10 min leggen we hem in zijn eigen bed en slaapt hij. Meestal wordt hij 5 uur wakker hysterisch huilen. Ook dan het zelfde verhaal in eigen bed met geen mogelijkheid slapen. Nu 2 dgn bij ons in bed gelegd omdat wij het niet meer volhielden toen sliep hij meteen tussen ons in tot uur of 7. Dit is iets wat we eigenlijk absoluut niet willen. Onze vraag is of hij daar snel aan wend? We willen niet dat hij straks altijd alleen maar bij ons wilt liggen. Gaan wij hier zo goed mee om? Of zijn we te soft en is het beter om hem 5 min laten huilen dan weer terug etc? bedankt alvast We denken zelf dat het verlatingsangst is of een zware fase:x
ik kan niet echt zeggen of jullie er goed mee omgaan, jullie moeten je eigen manier zoeken waar je je prettig bij voelt. Ik kan alleen zeggen dat laten huilen voor mij geen optie was, ik voelde mij er niet prettig bij. Hier hebben we die fase nu 2x kort gehad. Wat ik deed was naast haar bedje zitten, en ze slaapt op haar zij, dus haar rug naar mij draaien, zodat ze mij niet steeds aankeek. Dan legde ik mijn hand op haar zij zodat ze wist dat ik er was. Als ze dan weer rustig was dan kon ik rustig weggaan. Ik heb deze manier gebruikt omdat, wat ik al zei, voor mij was laten huilen geen optie en omdat ik het wel belangrijk vind dat ze in haar eigen bedje in slaapt valt en niet op schoot. Je moet iig doen waar jullie je goed bij voelen, anders voelt je zoontje dat en dan werkt het helemaal niet.
Bij ons (een paar weken geleden) hielp niets. Zolang ik erbij bleef maar haar niet uit haar bedje haalde, bleef ze huilen. Wij hebben 3 dagen lang deze methode gebruikt: 5 minuten laten liggen, even goed leggen en een knuffel, 10 minuten laten liggen, weer even goed leggen en een knuffel, 15 minuten, etc etc. Dit duurde 3 dagen, steeds minder lang. Daarna was het over. Ik ben helemaal niet voor het laten huilen in bed, maar wij zaten op een gegeven moment elke nacht een paar uur wakker met een slapend kind op schoot, want op schoot wilde ze wel slapen. Alleen in bed niet... In je eigen bed nemen zou ik zelf nooit doen, maar dat is eigen keuze. Verschilt ook per kind denk ik of ze het blijven doen of uiteindelijk heel gemakkelijk weer in het eigen bedje gaan!
Tulip bedankt voor je reactie! Laten huilen is voor ons eigenlijk ook geen optie. Maar hoelang was je daar mee bezig dan met over haar bolletje aaien totdat ze sliep? Hier gaat dat sowieso lastig want hij blijft niet eens liggen. Zodra je hem in bed legt gaat hij gelijk driftig staan. Als we hem dan voorzichtig weer terug neerleggen gaat hij weer staan etc. Hoe we het nu doen voelen wij ons wel goed bij maar dat onzekere (doen we het wel goed) blijft toch ook in ons achterhoofd zitten
ik legde haar ook uit, mama blijft bij jou als je gaat liggen. Op zich was ze daar niet zo moeilijk in hoor, als ze huilde ging ze namelijk ook niet staan, maar lag ze gewoon te huilen. Dus dat is voor jullie de eerste stap, hem proberen rustig te krijgen zodat hij blijft liggen. Als dat lukt, tja bij mij was dat eerst 10 minuutjes en later maar 5. De fasen duurden steeds ook maar een dag of 2. Maar dat kwam denk ik omdat ik haar niet heb laten huilen en het vertrouwen heb gegeven dat mama er echt is als er iets is. Het is idd een soort verlatingsangst denk ik.
Als mijn zoontje opeens overstuur wakker wordt, laat ik hem nooit huilen (naja, een paar minuten kan voorkomen als ik niet direct in staat ben om te reageren). Dan is er voor mijn gevoel wat aan de hand wat niet te maken heeft met 'ik kan niet slapen en daarom ga ik jammeren'. Vaak heeft ie het een paar keer en daarna is het weer over. Hij heeft ook fases waarin ie half slapend en jammerend wakker wordt. Dan willen we wel eens te snel grijpen naar de aanpak 'naar hem toe gaan en hem de speen geven'. Dan heeft laten huilen (of dus jammeren) wel zin. Na zo'n 3 keer 5 minuten jammeren is het namelijk over (itt troosten, dan blijft het voortduren). Maar wat ik beter kan zeggen; je moet doen waar jij je goed bij voelt!
Ik lees even mee. Ook onze zoon wil niet in zijn eigen bed slapen. Hij wordt regematig 's nachts wakker, ook valt hij niet of niet makkelijk in slaap in zijn eigen bed. Ik ben aan het eind van mijn latijn! het is regelmatig 8 x per nacht raak. Hij wordt soms echt gillend wakker, ik denk nachtmerries?! Ik lees dus graag mee met de ervaringen. Groetjes
Hier ook van die fases gehad en laten huilen kunnen we beiden niet aan hier , we krijgen het gewoon niet over ons hart. Wij hebben haar altijd uit bed gehaald, mee terug naar beneden genomen als het nog avond was of tussen ons in gelegd als we zelf al sliepen. Ook ik was bang dat ze eraan zou wennen maar het ging heel anders: opeens is die fase over en slaapt ze nachtenlang gewoon weer door, weken en soms maanden achter elkaar. Ook 's avonds: toen het ze vreselijk warm was, was ze niet in bed te krijgen en spookte ze tot 23u rond in de tuin. Was ik weer bang dat ik haar daarna niet in bed zou krijgen als het zou afkoelen: vanavond lag ze om 20.30 braaf te slapen, geen kik gegeven. Dus eraan wennen, ik denk het niet eerlijk gezegd. Je kindje heeft je nodig nu, troost en veiligheid en die kun jij hem geven. Als jij je niet goed voelt bij het laten huilen, niet doen en lekker bij je nemen. Succes!
Wij laten niet huilen en laten niet in ons bed slapen. Dat zou met ons prikkelgevoelige ventje trouwens niet eens lukken, want die slaapt alleen in zijn eigen bed. Jengelen prima 5 tot 10 minuten. Hartverscheurend huilen geen optie. Dan nemen we hem mee naar beneden, gaan nog even spelen en als hij echt moe is (oogjes wrijven) proberen we het weer. Als het helemaal niet gaat, is daar nog douchen met papa, slokje drinken bij mama, babymassage, nou, dan lukt het meestal wel hoor! Ik denk dat ieder kind die fases vroeger of later wel meemaakt.
ook wij hebben dit gehad precies op dezelfde leeftijd als jou kindje en hier was het echt puur verlatingsangst op een gegeven moment hadden we alles geprobeerd en wisten we het ook niet meer wat hier helpt is de kleine in bed leggen en er zelf naast gaan liggen in mijn geval wil dat dus zeggen ernaast, op de grond (naast het ledikant) elke keer piepte er een oogje open of ik er nog wel was en binnen 10 minuten slaapt ie. dan sta ik zachtjes op en ga naar beneden wij zijn zeker niet van het laten huilen, zeker niet als wij weten dat ie huilt omdat ie je mist of iets dergelijks ik weet niet of het een tip voor je is maar het heeft hier prima geholpen veel sterkte ermee!
Hoi hoi, Hier ook pas geleden deze fase gehad. Het gaat over Wij zijn ook niet van het laten huilen werkt bij ons averechts. Als hij huilend wakker werd dan legden we hem zonder te praten weer neer en keken we naar zijn reactie als hij heel hard ging huilen en het werd alleen maar harder dan wisten we dat het geen zin had en namen we hem bij ons in bed maar werd hij direct alweer wat rustiger lieten we hem 5 minuutje zn gang gaan en dan sliep hij meestal wel weer. Nu hebben wij een ventje dat heel duidelijk aan geeft of hij wil slapen of niet! Wij hebben hem er altijd uitgehaald als hij huilde zeker in de fases (sprongen als je daarin gelooft ik ben er van overtuigd)en hij slaapt na zo'n sprong gewoon weer normaal in zijn eigen bedje zonder problemen nu zelfs overdag 2 uur! Dus gewoon je eigen gevoel volgen. Het is overigens echt die 15 maanden fase. Bij ons is het pas twee weken over zeg maar sinds ons zoontje 18 maanden is! Dus een kwestie van volhouden. Succes, Groetjes Lysanne