lieve kruidebokini, thanks voor je krachtige woorden... ze doen me goed.. denk ook zeker wel dat het uiteindelijk heel normaal word om alles alleen te moeten doen... nou woon ik gelukkig nog thuis en ben ik toch niet helemaal alleen.. ik vind het heerlijk om te lezen hoe positief je schrijft over hoe fijn je het nu hebt met de kleine... dat geeft me echt inspiratie... mijn ex is waardeloos, vandaag zouden we afspreken om over het kind te praten en een beginnende plan te maken met afspraken etc.. en ja, ondanks dat ik zei uit boosheid dat het niet meer hoefde... sukkel toont zelf geen initiatief... volgens mij wil hij dat ik een hekel aan hem krijg.. hij weet namelijk dat ik hier heel slecht tegen kan... maar goed zolang hij niets zegt.. mij ook niet gehoort. binnenkort is hij met zijn werk vaak op reis.. dus dan ga ik hem al helemaal niet horen... kan t gewoon niet geloven dat hij zich niet afvraagt hoe het gaat met de zwangerschap... terwijl hij enkele weken geleden nog bijna kon schreeuwen HET IS OOK MIJN KIND... goh wat een eikel... maar goed.. ik geniet ontzettend van mijn buikje... echt... als mn baby mijn handen kon voelen dan zou hij/zij zeggen mama het is genoeg... een vraag. zal ik hem geld vragen als ik baby spullen wil gaan kopen als hij zelf niet het initiatief toont? of juist niet? wat als hij me niet helpt met de spullen en later komt van ik wil het kind erkennen moet ik het accepteren? veel liefs, damiana (let niet op spellingsfouten ik schrijf het vanaf mijn mobiel) is erg onhandig
ik vind het heel moeilijk om antwoord te geven op jou vraag, dat is iets wat je zelf moet beslissen. Wel kan ik je vertellen dat ik er bewust voor heb gekozen geen geld te vragen van hem. Tijdens mijn zwangerschap stond ik er ook niet alleen voor, mijn ouders hebben veel betaald voor mij, en ik woon ook nu nog steeds bij mijn vader.. (zou heeeeel graag echt mijn eigen plekje hebben maar de huurwachtlijsten zijn lang ) Collin;s vader heeft niks laten horen, heel de zwangerschap niet, terwijl hij in t begin ook riep, het is mijn kind en ik ga er voor hem zijn etc... (hij had hem zelfs erkend, maar heeft dat ongedaan laten maken! Nou gebruikte/gebruikt hij drugs, dus is ie totaal onvoorspelbaar en niet te vertrouwen en geloven, dus elk woord dient met een flinke korrel zout genomen te worden ) Even voor de duidelijkheid, we zouden zelfs gaan trouwen vorig jaar maart (toen ik 20 weken zwanger was) In mijn ogen was dit dan ook niet zomaar iets! En wist ik toen nog niks van zijn dubbel leven met drugs, schulden en leugens.. Maar goed.. hij heeft altijd geroepen dat hij zou gaan betalen, ondanks dat er geen erkenning meer was. Ik heb meerdere keren tijdens mijn zwangerschap, en toen collin geboren was, contact gezocht, maar hij negeerde mij volkomen! tot hij begin april zelf contact zocht, en spijt had van alles, hij heeft zelf uit eigen initiatief 2x 75 euro op mijn rekening gestort... Maar hij ging weer liegen, kwam de door ons gemaakte afspraken niet na. en ik vond er een verdacht drugs luchtje aan hangen terwijl hij zei clean te zijn.. dus ik heb hem de deur gewezen. Ik hoef zijn geld niet, ik wil alle touwtjes in handen houden, en zodra ik van hem vraag te gaan betalen, zal hij denken/verwachten, dat er dan ook iets tegenover moet staan, zoals omgang. En ik wil geen alimentatie, waar ik elke maand achteraan moet omdat dat hij weer is niet betaald.. Nee ik wil op geen enkele manier t gevoel hebben dat ik hem iets schuldig ben, of geholpen worden door een man die niets om mijn kind (en mij) geeft en heeft gegeven!
hoi hoi, ik heb eerder ook gezegd geen geld te hoeven.. maar als ik een beetje aan mezelf en mn kind mag denken.. alimentatie zou ons financieel goed vooruit helpen... lieve schat, ik snap iets niet... ik heb een juridisch achtergrond en voor zover het mij geleerd is en uit juridische boeken, is erkenning niet zomaar mogelijk om het ongedaan te maken... wil je het ongedaan maken dan gaat dat via een grote procedure waar bewijsstukken bij komt kijken.. dacht ik uit mn hoofd. dus als hij collin erkent heeft dan moet hij zn kind alimentatie betalen eigenlijk.. dat ongedaan maken is echter bijna onmogelijk. je kunt t denk bij de gemeente navragen.. lijk me te sterk dat hij dat ongedaan gemaakt heeft. maar sowieso als hij aan de drugs zit kan je beter op afstand blijven.. het is niet goed voor je kind... dus groot gelijk. mijn ex is een hardwerkende man.. gaat bijna altijd op zn vrije dag werken.. is nooit lui, wel moe maar dat houd hem niet tegen... en ik weet zeker dat als hij ons kind erkent dat hij ook zijn afspraken nakomt... maar ja idd ik ga niets vragen beter laat hrm maar zelf komen.. alleen baal ik dat ik de bugaboo wagen niet kan halen... wel maar dan vind ik hem te duur... vind dat hij dat wel moet kunnen doen.. aangezien hij niets anders voor ons doet... en aangezien hij bakken met geld zomaar uitgeeft aan onzin spullen.. autos, campers, vakanties, weekenden weg met maten.. dagg hij mag dan ook wel de kinderwagen kopen die ik wil voor ons kind. tenminste geeft hij ook eens goed geld uit aan ons kind!de rest zal ik toch zelf moeten doen dus.. maar goed dat is alleen als hij zelf opnieuw aangeeft me financieel te willen ondersteunen. veel liefs,
Bij erkenning hoef je toch nog geen alimentatie te betalen? Dat is toch alleen als je gezamenlijk eag hebt? Ongedaan maken kan wel maar dan inderdaad via derechter. NOg even een vraagje van mijn kant. Mijn vriend heeft een zoontje met zijn ex. Zij had toestemming nodig om hun kind in haar paspoort te schrijven gaat het dan om gezag of erkenning?
hoi hoi, wat ik meegekregen heb is dat erkenning niet zomaar weer ongedaan gemaakt kan worden.. je kunt als erkenner de erkenning slechts ongedaan maken als een aantal voorwaarden is voldaan. allereerst moet vaststaan dat de vader niet de verwekker is van het kind. daarnaast zou hij het kind moeten hebben erkend onder bedreiging, dwaling of bedrog. in geval de vader of de moeder tijdens de erkenning minderjarig was dan kan de erkenning ook ongedaan worden gemaakt. om erkenning ongedaan te maken zul je een procedure moeten opstarten en een of meerdere van de genoemde gronden moeten aanvoeren. dan pas wordt erkenning geacht nooit te hebben plaatsgevonden. ook het kind de erkenning vernietigen. een kind op het paspoort inschrijven heeft denk ik niets te maken met erkenning.. tenzij zijn zoon bij jullie woont ... en niet bij de moeder maar dan nog denk dat dit een ander verhaal is.. maar als zij toestemming nodig heeft dan is hij al erkent door beide ouders toch? ik weet eerlijk gezegd hier niet echt de juiste antwoord op helaas .. je zou het bij een echte jurist kunnen navragen..
nou de erkenning is hier ongedaan gemaakt, zonder rechter.. ik was 5 maanden zwanger toen t gebeurde.. ik kreeg een smsje of ik wilde gaan tekenen bij de gemeente, hij was daar al geweest, heeft gezegd dat hij de erkenning ongedaan wilde maken, hij moest tekenen (soort zelfde document als bij de erkenning alleen dan erin dat t ongedaan gemaakt werd). Ik heb er toen een paar weken over nagedacht, of dat was wat ik wilde. en ben uiteindelijk naar de gemeente gegaan, en heb het uitgelegd, de ambtenaar die mijn ex ook gesproken had heeft mij toen te woord gestaan, en ik moest ook dat document tekenen en toen was t klaar. Ik heb ook wel op t document laten zetten de data van wanneer mijn ex geweest is, en wanneer ik er was. En dat mijn ex dit zelf aangevraagd had, en niet ik. Dus dat is bijgevoegd mocht het ooit bij een rechter komen (wat ik niet hoop en verwacht) Ze zeiden bij de gemeente ook dat ze dit nog nooit mee gemaakt hadden! Maar ik dank god op mijn blote knieeen dat hij dat gedaan heeft! Erkenning Gevolgen erkenning Door erkenning krijgt een kind dat buiten het huwelijk wordt geboren een wettelijke vader. De man die het kind erkent, gaat familierechtelijke betrekkingen aan met het kind. Hij krijgt onder andere een onderhoudsplicht en een erfrechtelijke band. De man die het kind erkent hoeft niet de biologische vader te zijn. familierechterlijke betrekkingen = recht op omgang onderhoudsplicht = alimentatie erfrechterlijkeband = erft van het kind als het overlijd, en kind erft van hem als hij overlijd. Verschil erkenning en gezag Door erkenning wordt een man de wettelijke vader. Maar hij is dan geen wettelijke vertegenwoordiger. Hiervoor moet een man ook het gezag hebben over het kind. Met gezag kan de vader beslissingen nemen over de opvoeding en verzorging van het kind. Ook kan hij rechtshandelingen verrichten namens het kind, bijvoorbeeld het zetten van een handtekening of het voeren van een gerechtelijke procedure. Automatisch gezag of gezag aanvragen Bent u getrouwd of heeft u een geregistreerd partnerschap, dan krijgt u automatisch samen het gezag over uw kind. Dit geldt ook als de man niet de biologische vader is. Voorwaarde hierbij is dat er geen andere ouder is, dus dat de verwekker het kind niet erkent. Buiten het huwelijk of geregistreerd partnerschap heeft alleen de moeder automatisch gezag over het kind. Wilt u samen het gezag, dan moet u dit aanvragen bij de griffie van de rechtbank. Naamskeuze Op het moment dat u uw kind erkent, kunt u de achternaam voor uw kind kiezen. Als ouders kiest u welke achternaam uw eerste kind krijgt; die van de moeder of die van de vader. U kunt slechts één keer een naamskeuze doen. De naamskeuze voor het eerste kind geldt voor alle volgende kinderen van dezelfde ouders in het gezin. Het is per 28 februari 2009 mogelijk om de naamskeuze van kinderen te herzien op het moment dat de ouders in het huwelijk treden.
Gek ik heb die informatie toch echt uit een juridisch boek uit 2009 / 2010 maar ja... het kan misschien was de erkenning nog niet officieel waardoor het op die manier kon... Maar ja... Anyways, je bent beter af zonder je ex. Wees daar maar blij om... Sukkel van mijn ex heeft niets gezegd hahaha.. ik lach er gewoon om uit boosheid denk ik... Waarschijnlijk zegt hij nooit meer iets tegen me. Ik denk dat ik dan zijn nummer zal wissen... zo krijg ik ook niet de neiging om hem te bellen of te sms-en zolang hij dat zelf niet heeft gedaan... Veel liefs,
lieve Damiana, Ik vond het ook raar dat het kon. Geen idee wanneer de erkenning officieel is, dit was natuurlijk erkenning van ongeboren vrucht. Maar ben blij dat t mogelijk was. (hij is 2 weken na t erkennen naar de gemeente gegaan voor ongedaan maken) Ik heb ook vaak gedacht om t nummer te wissen, heb dit ook gedaan, maar heb t nummer wel in een word document opgeslagen. In dat document staan alle gegevens over collins vader, geb datum, laatste adres wat ik weet, en alles wat er gebeurd is, de goede en de slechte dingen, van voor dat Collin verwekt is, tot de laatste contacten met zijn vader (mei 2010) Ik heb elke keer alles zo objectief mogelijk op geschreven, smsjes gekopieerd etc. Zodat collin later kan lezen wat er is gebeurd, wat dat met mij deed, met hem deed, mijn gevoel, en gewoon dingen over zijn vader weet (ook goede dingen) En misschien later, via dat laatste adres of telefoonnummer toch zijn vader nog kan vinden (als hij onvindbaar is)
Hoi hoi, Bedankt voor je berichtje, Ach ja wat maakt het ook uit... hahaha... Ben blij voor je dat het is gelukt op deze manier. Ik heb vannacht zijn nummer gewist... Ik vond dat eerst stom om te doen omdat als hij een keer belt ik weer toch zijn nummer heb.. Maar ja nu denk ik dat hij echter niets meer zal zeggen. Aangezien we al onderweg zijn naar week 2. En aangezien wij gisteren een afspraak hadden en hij niet eens heeft gebeld voor de zekerheid of het wel of niet doorging. Zoals mijn nicht zei, het kan hem letterlijk niets schelen, het boeit hem gewoon niet. En ook al weet ik dat stiekem wel het blijft me toch verbazen hoe deze man in zo een korte tijd is veranderd. Eerlijk gezegd is dat het enige wat me nog bezig houd. Los van af en toe liefdesverdriet enzo. Ik blijf me afvragen hoe het mogelijk is dat hij zo getransformeerd is. ... wat is de oorzaak hiervan??! - Een nieuw vriendin? - Zijn vrienden die hem dingen inpraten/ adviseren? Ik snap er niets van hij kan toch gewoon normaal doen tegen mij ook al hebben we geen relatie. En ik weet dat ik mezelf met deze vragen alleen maar gek maak... maar ik weet zeker dat ik hier vroeg of laat achter kom... Soms zegt mijn hart dat het zijn vrienden zijn... Toen ik hem zaterdag een week geleden belde en hij in Limburg was met zijn maten, sindsdien heeft hij niets meer gezegd. Ik denk dat hij met zijn vriendinnen weer eens heeft zitten lullen over mij... en het smsje wat ik hem gestuurd heb, en dat ze hem geadviseerd hebben een poos niets van hem te laten horen... Of een poos mij te negeren... misschien dat ik dan anders zal reageren of hem niet meer zal bellen? dat zijn mijn eigen conclusies maar ergens zegt mijn hart dat mijn conclusies waar zijn. En ja, heel jammer is, is dat mocht het zo zijn dat ik gelijk heb, het alleen in zijn nadeel zal werken... Want hoe minder hij aan me vraagt hoe mijn zwangerschap verloopt.. hoe meer ik een hekel aan hem krijg en hoe groter de kans is dat ik zal weigeren mijn kind aan hem te laten zien. Iets wat ik totaal niet wil... Ook al roep ik steeds dat ik geen contact wil met hem.. Dat is puur omdat als ik hem spreek ik me alleen ellendig voel na zo een gesprek... Omdat hij steeds denkt dat ik hem terug wil en 10 keer in zo een gesprek herhaalt dat wij geen relatie meer hebben en dat hij eerlijk zal blijven en nooit meer iets anders zal zeggen dat wat hij nu zegt. Terwijl ik eigenlijk alleen maar wil dat wij gewoon normaal met elkaar omgaan, omdat het ook belangrijk is voor ons kind straks, dat zijn ouders het redelijk met elkaar kunnen vinden, als vrienden die een kind hebben maar verder geen liefdesrelatie... Als ik het niet kan vinden met hem is het niet mogelijk om met mij afspraken te maken en ik wil niet dat ons kind daar straks de dupe van word. Vandaar dat ik dit vanaf nu wilde opbouwen met hem... Maar hij werkt niet mee... zucht... Natuurlijk begrijp ik hem ook wel, dat hij denkt dat ik misbruik zal maken van de situatie... Of is hij bang dat als we vrienden zijn we weer zo naar elkaar gaan gedragen als toen we een relatie hadden... Maar, hoe kan ik dat nou doen als ik weet dat deze man nooit van me gehouden heeft? ach ja ik weet het ook niet... weet niet wat ik later zal voelen en hoe ik later zal zijn. Misschien kom ik wel in de loop van de tijd een ander tegen... en gedraag ik me juist cool naar mijn ex... Ik snap niet waarom hij het geen kans geeft. Het zal wel aan mij liggen... En zoals iedereen zegt, laat het gaan en vergeet het... En hoe graag ik dit wil vergeten... ik kan het niet. ik denk na over hoe hij onze 6 jarige relatie heeft verbroken... Niet eens op een fatsoenlijke manier... - VIA EEN VOICEMAIL!!!! met deze woorden "ik wil mijn verantwoordelijkheden nemen als vader van ons kind en alimentatie betalen" Op deze manier heeft hij het uitgemaakt. En sinds dat moment is hij een ander iemand... hoe kan dit me niet bezighouden? zo een verandering van karakter? woensdag heb ik een afspraak met de maatschappelijk werkster, degene die mij toen samen met hem gesproken heeft... 2 maanden geleden... En ik ga dit vertellen.. deze gedachten zijn de enige gedachten nog die mij bezig houden. Vragen die nog open staan... ook al zegt hij niet bezig te zijn met andere vrouwen, en dat zijn vrienden geen rol spelen in zijn beslissingen... Ik kan het gewoon niet geloven. Het is niet mogelijk! ik ken hem al super lang en zijn vrienden heb ik wel redelijk door. De keren dat in soms ondervraagd werd... zodat men kon weten hoe ik over dingen dacht... :x Zijn vrienden hebben me pas later geaccepteerd toen zij zagen dat E en ik op de een of andere manier niet van elkaar te scheiden waren ondanks alle ruzies tussen ons. Ik ga kijken of ik via die maatschappelijk werkster een stille hint kan krijgen... en anders als ik de kans krijg wanneer ik een keer in Eindhoven ben bij E. thuis of ik het schrijfblok kan vinden waarin hij dingen heeft geschreven over de situatie vanaf het begin... en zal die gewoon meenemen en lezen zonder dat hij dat merkt.:x Kijken hoe hij dacht/ denkt, en misschien krijg ik toch antwoord op mijn vragen. Veel liefs, Damiana
lieve damiana, Ik weet hoe moeilijk het is, maar meis.. laat het los... sommige dingen zijn niet te begrijpen, sommige mensen doen dingen, die niet uit te leggen zijn, en niet te begrijpen zijn voor anderen. Ik heb heel lang geprobeerd mijn ex te begrijpen, een uitleg of antwoord te vinden op mijn vragen waarom? en hoe? Maar niemand, zelfs hij zelf niet, kon die vragen beantwoorden. Luister naar je gevoel, je intuïtie... Sterkte, Laat je niet gek maken he! Het is het echt niet waard!
Ik weet dat het niet waard is... Maar ik zou echt pas goed verder kunnen als ik hier wat meer duidelijkheid over kreeg... En ja.. ik krijg niet zo gauw antwoord.. Maar als ik de kans krijg om eindelijk hier antwoord op te krijgen via stille hints dan zal ik die zeker pakken... Ik ben vandaag 16 weken en toch heb ik weer lekker zitten kotsen... Nou dat wilt ook maar niet ophouden.. ook al is het vele malen minder dan eerst... 1x per dag.. maar dan nog... Daar ging mijn chocomel... ieuw. Ik kon zo een spul krijgen via mijn huisarts tegen de misselijkheid maar ik heb het nog niet gehaald.. ik dacht, ik wacht nog even hoe het gaat... maar het ziet ernaar uit dat ik 9 maanden lang misselijk zal blijven. op 5 augustus heb ik mijn 20 weken echo precies op een dag dat E. met zakenreis is.. wel jammer aan de ene kant had hem met de 20 weken echo wel bij me willen hebben ondanks dat hij een ontzettende eikel is... kunnen ze dan zien wat het word denk je? Ik hoop het... hahaha... Nou ik ga nu verder met mijn boek schrijven... Veel liefs, Damiana
He meis, Ik had een tijdje geleden ook eens gereageerd hier. Heb het grotendeels nog allemaal gelezen maar niet alles. Goh jeetje zeg, 16 weken alweer. Wat vliegt de tijd zeg. Je bent al bijna weer op de helft. Spannend, 5 aug de 20-weken echo. Zeker kunnen ze dan zien wat het wordt. (als de kleine het toelaat ) Wil je het weten? En wat lees ik, ben je een boek aan het schrijven? (mischien heb je het hier wel verteld maar heb niet alles gelezen). Liefs
Lieve Sjanienu, Als eerst wat een prachtig kindje heb je... echt heel schattig op de foto... mijn complimenten. Ja het gaat echt ontzettend snel... pas geleden was ik nog 6 weken maar... toen alle ellende begon. Maar ja... Mijn buikje is al zo een beetje zichtbaar... haha echt wel schattig. Ik hoop dat mijn kindje het toelaat... het zal wel balen zijn als ie het niet deed... ik wil het zeker wel weten. Omdat ik spullen wil kopen voor de kleine... dat kan ook natuurlijk als je niet weet wat het word. Maar dan moet je alles 1 kleur kopen en dat is niet leuk... Als het een meisje is dan kan ik mijn slaapkamer prima combineren met de baby spullen.. mijn slaapkamer is roze en bruin... echt heel comfortabel... als ik een jongen krijg dan wil ik het combineren met wit of baby groen... Wit omdat mijn kast, bed, nachtkastjes ook witte gedeeltes hebben.. zo combineer ik het alsnog heel mooi.. zie het al helemaal gebeuren. Maar ja.. dat is weer iets voor later... Veel liefs, Damiana
Hoi lieve mensen, Ben ik weer.. tijdje alweer... ik ben gisteren bij de maatschappelijk werkster geweest. Degene waar E 2 maanden geleden een afspraak mee had gemaakt voor ons... Pfff.. wat een rot gesprek was het eigenlijk wel... Ze stelde mij vragen damnz.. Leek net of ik bij een psycholoog zat... erg irritant. Ik kreeg zelfs een blackout... wist gewoon niet meer wat E. allemaal tegen me heeft gezegd.. Omdat ze zo opdringerig was en graag wilde weten op welke manier hij mij telefonisch kleineerde... Ik wist echter op dat moment niets te benoemen... kon me ineens de telefoongesprekken niet meer herinneren... zooooooooo frustrerend. Ze vroeg me - waarom zoek je hem steeds op? - waarom heb je hem nodig? - waarom kan je het niet loslaten - waarom dit waarom dat... - waarom Erkenning - Zie je het wel zitten erkenning - hoe zie je het voor je straks als de baby er is elke weekend bij de vader - is het wel verstandig om hem het kind te laten erkennen terwijl hij geen kinderen wil Soms 2x dezelfde vraag... Ik had soms wel even zoiets van.. Hallo dame.. We hebben het hier over een relatie van een aantal jaren en niet van 1 jaar... Men moet niet van mij verwachten dat ik alles snel een plek kan geven... Ik ben nou eenmaal een gevoelsmens.. En ja, ik mis hem nog elke dag... Ondanks dat hij sinds 2 weken geleden niet meer van zich heeft laten horen.. En ja.. als hij me nu terug zou willen zou ik zeker gaan... Ik hou gewoon ontzettend veel van hem... En mijn gevoel gaat niet zomaar over... Dit proces kan wel jaren gaan duren... Mezelf kennende.. En ik weet dat zij ook maar haar werk doet... het werk die ik uiteindelijk straks ook wil gaan doen hoewel ik soms snap dat mensen ertegen op zitten om naar een mwer te gaan... Maar ik werd teveel ondervraagt. Ze wilde mij confronteren met mijn eigen gevoelens... En ja, tjah.. wat heb ik er uiteindelijk aan? vraag ik me dan af... Ik vond haar niet echt begrip tonen voor mijn situatie... voor mijn gevoelens... En gek genoeg heb ik weer een nieuwe afspraak gemaakt met haar... maar denk dat ik na die wel stop hoor... Daarna begon ze over het verleden... Of ik ooit bij maatschappelijk werkster was geweest... en zowel waarvoor... En toen begon ze over de voorgaande abortussen en wat dat deed met me.. en mijn zwangerschap nu... En mijn eerste vriendje van wie ik als eerst zwanger was... Hoe oud die was... Whatte fuck... dat is allemaal fucking verleden tijd... Het gaat me om hoe ik me nu voel... en niet over mijn waardeloze ex van de jaren 0... En wat boeit het nou hoe oud die was... Waar gaat het over... Stel me aub relevante vragen.. dacht ik... Mijn studieloopbaan wilde ze weten ik moest mezelf omschrijven van 0jaar tot 4, 4 tot 12jaar, en noem maar op... Watte hel... wat moet ze daar nou mee? Nou ik zei tegen dr dat ik het fijn vond om te praten maar ergens dacht ik van heeft het wel zin om met haar te praten.. ik word meer ondervraagd dan dat ik iemand voor me heb die een klein beetje begrip toont voor mij... Vond haar vragen wel snel na een 2de afspraak.bedoel ik zit nog in mijn verwerkingsproces.. en niemand maar dan ook echt niemand kan verwachten dat ik de vader van mijn kind binnen nu en een half jaar kan vergeten...Dat lukt niet... mits er iemand komt die hem vervangt op een zodanige manier dat ik hem volledig kan vergeten maar anders niet. Zo mijn frustaties zijn eruit... tijdens dat gesprek werd ik anoniem gebeld... Ik mijn vriendinnen meteen vragen of ze hadden gebeld... Maar nee ze waren het niet.. dus ik meteen denken dat hij misschien degene was... Maar vandaag ben ik dus weer gebeld anoniem en toen nam ik als een speer op... En het was een brabander, een boer die me belde dat ik mijn paard op kon halen... watte fuck dacht ik... hahaha ik kon die man nauwelijks verstaan... en raakte erg geirriteerd... dus ja.. het was niet mijn ex, zoals ik gehoopt had. Heb zijn nummer inmiddels gewist.. (ken hem niet uit mijn hoofd) dus ik kan ook niets zeggen alleen per email maar ik weiger. Het is wel pijnlijk dat hij niet belt om te vragen hoe het met me gaat... 2 dagen geleden lag ik op bed op mijn rug, heel erg ontspannen.. en legde mijn beide handen op mijn onderbuik... En ow ja.. mijn kleine schopte een aantal keer super hard... ik schrok zelfs een keer en haalde mijn hand meteen weg.. Ik werd er zo emotioneel van... verdomme wat wilde ik dit moment met hem delen.. en weer moest ik huilen en huilen... En weer belande ik in die sombere sfeer... in die eenzame sfeer waar ik niet graag in ben... Ik voelde me zo gelukkig toen ik mijn kleine voelde... ik huilde eerst ook echt om blijdschap.... ik lachte en huilde... Maar dat veranderde gauw in echte tranen uit verdriet... gisteren wilde ik weer oefenen met de kleine... maar toen wilde de kleine niet... een zo een klopje was genoeg... echt heel zacht.. En vandaag hebben we weer geoefend en ja ik voelde even snel een paar klopjes en de kleine wilde niet meer.... maar ja het voelt wel heel fijn. Net sprak ik mijn zus.. Ze vertelde me zo blij te zijn dat ze nog meer nichtjes en neefje kreeg... 2 andere mensen in mijn fam. krijgen ook babys.. allebei uitgerekend in januari... echt heel gaaf.. 3 babys op komst... echt geweldig... Ik was super blij... toen we plannen maakten enzo.. en toen besefte ik weer... Mijn kindje is de enige die vaderloos is.. en weer sprongen de tranen in mijn ogen... Mijn zei zei "NOU JA"... Tjah, nou ja... het is wel zo.. iedereen heeft nog zijn partner bij zich.. wonen samen en zijn gelukkig... zucht... waarom mocht ik dit geluk ook niet hebben... Ik hoop met heel mijn hart, dat E. ooit weer anders zal denken.. en dat papa toch beseft dat zijn kindje en de moeder bij hem horen.... wie weet ooit.. maar ik denk nooit.... Veel liefs, Damiana
Lieve Damiana, Ik heb heel veel respect voor je, hoe je het allemaal doet enzo, knuf!!! (sorry, je hebt verder niet veel aan mijn antwoord maar wilde het ff zeggen) Liefs
Hoi meiden, Heb advies nodig, heb het al aan een aantal mensen gevraagd. Maar wil ook weten wat jullie ervan denken. Ik heb nou al 3 weken niets van mijn ex gehoord. Ik ben sowieso niet van plan om nu wat te gaan zeggen. Maar ik wil wel eind volgende maand een mail sturen met dingen die ik nog kwijt wil... Ik heb de brief op zich al getypt wil hem na de 20 weken echo per email sturen. Wil sowieso dingen aanpassen nog... De een zegt niet doen - laat hem maar wat van zich laten horen De ander zegt - Als je nog dingen kwijt wilt dan moet je dat doen anders blijf je ermee rond lopen. En nog een vraag.. - Is het verstandig om hem te laten weten wat het geslacht is van ons kind? Of ook dat laten gaan zolang hij niets zegt... Alvast thanks.... Veel liefs, Damiana
mijn advies, Schrijf alles op, maar doe er niks mee.. pas als hij contact zoekt. Ik heb ook tijdens mijn zwangerschap brieven gestuurd met alles wat me nog dwars zat etc. En nooit 1 reactie gehad. En je blijft er dan alsnog mee lopen, je bent het niet kwijt! En het maakt je alleen maar bozer omdat hij niet in gaat op je "gevoel". Meis... probeer het los te laten, laat hem ook niet weten wat het wordt. Pas als hij zelf interesse toont, zou je kunnen reageren, als je dat dan nog wilt. liefs lau
hoi, zucht ja ik laat t wel los... ik heb ook in de brief aangegeven dat hij geen antwoord hoeft te geven.. ik wil geen antwoord omdat ik weet dat het the same history is. laat hem in de brief een aantal dingen weten... zoals hoe ik me gevoeld heb de afgelopen tijd... ik wil dat hij het weet, hij hoeft er verder niets mee te doen.. ik schrijf niet dat ik van hem hou en hem mis... ik weet dat hij het vaker zal lezen.. en dat hij ergens wel zich rot gaat voelen... niet om mij maar om het kind... om het feit dat hij stil was al die tijd... maar ergens wil ik ook niets zeggen, en niets sturen... ik zal de brief bewaren.. wie weet stuur ik t toch op... maar misschien ook niet... veel liefs