Zijn hier nog meer meiden die er bewust voor kiezen om maar 1 kindje te krijgen en groot te brengen? En is deze keuze dan door jezelf gemaakt, omdat jullie gezin zo compleet is of is er een medische of andere reden voor? Ik ben zelf pas 6,5 week geleden bevallen. Mijn man heeft altijd gezegd maar 1 kindje te willen grootbrengen ( mede door vorig huwelijk en kindje daaruit) Ik wilde altijd wel 2 kinderen, maar legde me neer bij de keuze van mijn man. Nu, na 5 jaar intensief bezig te zijn geweest met zwanger raken, na 4 miskramen en 5 IVF met PGD behandelingen, hebben wij ons wondertje. Het was een lange zware en pijnlijke weg die we hebben moeten doorstaan met veel verdriet en tegenslagen. Het was het allemaal meer dan waard, maar dit alles nog eens doorstaan??? Niet omdat ik het niet zou willen, maar weer opnieuw die pijn, de tegenslagen, het verdriet. Wat doet dat met mij, met ons en met ons zoontje? Verstandig gezien weet ik dat het goed is dat we het hierbij laten, maar gevoelsmatig.... Gelukkig ben ik zwanger geweest en heb ik het leven in me mogen voelen, maar ow wat mis ik het!!! Ja klinkt misschien gek, zo 6 weken na de bevalling. Misschien juist omdat ik weet dat dit de eerste, maar tevens de laatste keer was. Daarom vroeg ik me af of er nog moeders zijn met de keuze voor 1 kind en hoe jullie dit ervaren.
Nog gefeliciteerd met je zoontje! Ten eerste, dat gevoel van zwanger willen zijn, ik denk dat dat 'nooit' meer weggaat. Ook al krijg je 6 kinderen. Het is ook zoiets bijzonders.. Ik kan me heel goed voorstellen dat je nadenkt over een 2e kindje. Zeker omdat het krijgen van jullie zoontje een lange weg is geweest. Kun je dat idd nog een keer, wil je het uberhaupt nog een keer. Wij zijn er nog niet helemaal uit of we een 2e willen. Ik was snel zwanger, dus daar ligt het niet aan. Maar de eerste helft van de zwangerschap was niet zo fijn (extreem misselijk, hele dag overgeven). Ik heb het wel over voor een 2e, maar het zet de wereld van onze dochter ook wel op z'n kop. Maar de belangrijkste reden is dat we het zo wel prima vinden. Wat zou een 2e kindje nog toevoegen aans ons leventje. We hebben het hartstikke gezellig met z'n drietjes, het gaat heel goed. Waarom dat weer 'verstoren'.. Maar het nooit meer zwanger zijn, eerste lachje, eerste woordjes, eerste stapjes.. Pff, ik weet ook niet of ik dat wel wil. Maar gelukkig zijn we nog jong en kunnen we er nog en tijd over nadenken!
Hoi Confidence, Ook wij hebben bewust voor één kindje gekozen. Om verschillende redenen die er in principe niet eens toe doen, omdat het onze keuze is. Het valt me erg op dat de omgeving al die redenen weg wil vegen en dat maakt me wel eens boos. Ik raakte snel zwanger en daar ben ik tot vandaag nog heel blij om! De zwangerschap zelf heb ik als erg zwaar ervaren. Ook mooi, maar ik liep vanaf de 17e week bij de gyneacoloog ivm een te hoge bloeddruk. Ik kwam ook in een rap tempo aan (terwijl ik niet bijzonder veel at) en heb daar enorm veel last van gehad. Vanaf de zesde week ofzo sliep ik nog maar drie a vier uur per nacht met als gevolg dat ik nu pas, één jaar later, kan zeggen dat ik langzaam weer bijkom. En nee, het is geen klaagzang, het is zoals het ging. Ik vond het werkelijk een aanslag op mijn lijf en leden, al heb ik wel zoveel mogelijk genoten van alles. Esmae werd met een keizersnede geboren, die later weer is gaan ontsteken, waardoor het herstel best lang heeft geduurd. In januari kon ik pas weer een flink stuk wandelen en het huishouden normaal doen. Kortom; het is niet echt heel makkelijk geweest. Ik bleef me heel slecht voelen en achteraf bleek er sprake te zijn van een postnatale depressie. Daarnaast vind ik ook dat mijn leeftijd een rol speelt, ik ben nu 36 en als het net zo snel gaat als bij Esmae, zou ik op mijn 37e een tweede kindje mogen krijgen, maar als niet.. wat dan? Dit zijn de dingen als het gaat om het lichamelijke vlak. Het hóeft niet nog een keer zo te gebeuren, maar de kans van 1% is voor mij al meer dan genoeg het risico niet te willen lopen. Daarnaast zijn mijn partner en ik hooggevoelig, waardoor we sneller overprikkeld zijn. Een tweede Esmae zou me echt nekken Ze is geweldig, fantastisch en alles heb ik er voor over gehad, maar het risico dat het zich herhaalt op elk vlak, nee bedankt. Dat wil ik mezelf niet aandoen. Voor ons is het goed zo en geloof me, als het per ongeluk zou gebeuren is er geen haar op mijn hoofd die zou kiezen voor abortus. Maar bewust kiezen we voor één kindje. Natuurlijk vraag ik mezelf ook wel af hoe fijn het zou zijn een "leuke zwangerschap en bevalling" te hebben en miste ik ook enorm dat intieme gevoel van zwanger zijn. Maar al relativerend vond ik dat niet de reden om voor een tweede te gaan.
Ik zou er best nog eentje bijwillen, maar als het er bij een blijft ben ik ook gelukkig. Ik ben zelf enig kind en heb dit ook nooit erg gevonden en ik zie zeker de voordelen van 1 kind. Twee maanden terug heb ik een miskraam gehad en toen ik dacht dat ik zwanger was moest ik wel even slikken. Het was hartstikke welkom hoor, maar ik dacht ook wel van 'wil ik dit wel?'. Nu ik het even heb gevoeld lijkt het me super om er nog eentje te krijgen, maar ook ik heb twee jaar moeten wachten op onze dochter. Gelukkig is het uiteindelijk spontaan gebeurt (na een heel ziekenhuis gebeuren), maar het waren geen leuke jaren... Ik zou dat er ook niet voor over hebben: maw ik zou er niet alles aan doen om weer zwanger te worden. Als het gebeurt dan gebeurt het en dan ben ik echt superblij. Ook al ben ik al 38 (ik was dus 36 bij de geboorte van mijn eerste...) Daarnaast miste ik het gevoel van zwanger zijn ontzettend in het begin. Het liefst had ik haar weer teruggestopt. Ik vond het zo leuk en gezellig dat ze in mijn buik zat. Ik zat geloof ik drie maanden laten nog huilend bij mijn haptonoom dat ik het zo miste; het leven in mijn buik. Ik had het liefst direct weer zwanger geworden. Dat gevoel nam gaandeweg zeker af. Dus misschien is dit bij jou ook zo.
http://www.zwangerschapspagina.nl/algemene-clubs/167246-mama-bewust-kiezen-voor-1-kindje-meer-dus-niet.html Misschien is dat een leuk topic voor je om eens te lezen/kletsen? Liefs, Hanneke!
Wij kiezen ook bewust voor 1 kindje. Ik vind 1 kindje makkelijk, daarom eigenlijk. Veel mensen vinden mij asociaal. Maar ik heb een broertje en heb er helemaal niks mee. Ik heb zo genoeg tijd voor mijn dochter, voor mijn man, en ja, ook meer dan genoeg tijd voor mij Zo ga ik binnenkort de opleiding doen tot kraamhulp, en daar heb ik ook zat tijd voor Heeeeeerlijk vind ik het
2de hoeft niet zo moeilijk te gebeuren.ik weet natuurlijk niet wat t probleem was. maar goed wie weet misschien lukt t zomaar. wat jij hebt is angst, dat is niet echt bewust kiezen vr 1 kind volgens mij.
Bedankt voor jullie reacties. FF wat reacties terug: @Bubbel, ik denk idd dat het gevoel van zwanger zijn missen, ook blijft na een 2e, 3e of 4e kind. Het is idd zo dat alles wat ik nu meemaak met ons mannetje de eerste maar tevens de laatste keer is. Misschien moet ik het niet zwaar oppakken, maar dat zla nu nog wel door de hormonen komen @justme, ik kan me ook boos maken om mensen die een mening hebben over het feit da we geen 2e aandurven. Zo heb ik het ook wel eens over de leeftijd van mijn man, wat dus ook 1 van de redenen is. Dan zeggen ze: ja maar op die leeftijd kan een man nog wel iemand zwanger maken. Ja hallo dat weet ik ook wel, maar die man moet ook nog ene kind groot brengen en wil geen "opa" zijn als zijn kind b.v. 5 is. @poema, ik geloof ook wel dat het gevoel afzwakt, ik ben natuurlijk pas bevallen. Ik vind het knap dat je zegt dat als het gebeurd het welkom is, maar dat je er niet koste wat kost alles voor ondergaat. @Hanneke, thanks voor de tip. Maar ik zag in dat topic ook heel veel meiden meeschrijven die wel al 2 of 3 kinderen hebben. Ik wil juist graag de ervaringen van moeders die nog steeds 1 kind hebben en ook niet voor een 2e gaan, maar toch bedankt. @Foxter, goed van je. Vooral dat je ook schrijft ik heb tijd voor MIJ. Ik vind dat helemaal niet asociaal. Ik vind het eerder "asociaal" als mensen veel kinderen willen maar ze vervolgens wel te pas en te onpas dumpen bij de oppas of opa`s en oma`s om maar zelf hun pleziertjes te blijven hebben. @Beilze, geloof me het is geen angst. Tuurlijk speelt dat altijd wel een rol. We hebben echt een enorm zware weg gehad en dat wondertje wat nu in zijn bedje ligt, is echt een geluk. De spontane kans om zwanger te raken is er wel, maar de kans dat het mis gaat is in mijn geval heeeeeeeeeeeeel groot. Als we weer het IVF met PGD traject ingaan, is de afvalrace enorm. Ik weet niet of je het traject kent ne wat het met een mens doet. Geloof me, de afgelopen jaren ben ik mezelf meer dan eens kwijt geraakt. Ik denk dat ik uiteindelijk wel dat gevoel van zwanger zijn en het leven in mijn buik, wat meer kan relativeren. Ik ga gewoon enorm genieten van ons wonder en moet me er maar misschien niet zo mee bezig houden dat alles de eerste en de laatste keer zal zijn. Dat doe je immers ook niet met de gewone dingen in het leven. Dan zou alles wel je laatste keer kunnen zijn als je plots iets overkmt Ik zou het wel leuk vinden om als moeders van 1 kind samen te klesten, hoe jullie dingen ervaren enz.
hier zijn we er nog niet uit! Ik heb een afwijking aan mijn bm dus de kans is groot dat bij een volgende zwangerschap het kindje nog eerde komt! Dit zijn allemaal afwegingen die we moeten gaan nemen! Maar een eventuele 2 e komt pas als mijn zoontje een jaar of 3 zou zijn!
Confidence, ik kan alleen maar respect voor jullie hebben dat jullie het traject hebben doorlopen. Ik ken het alleen van verhalen en artikelen en natuurlijk praat je er wel over als je zwanger wilt raken. Het "wat als...". Wij hebben er goddank nooit een beslissing over hoeven nemen, maar als wel, had het een nee kunnen zijn. Het is zwaar en je moet een lange adem hebben. Dan begrijp ik dat het een reden kan zijn om niet voor de tweede te gaan en ik denk ook niet dat angst de hoofdreden is om het niet te doen. Er is sprake van veel meer factoren. De meest domme opmerking die ik eens heb gekregen is "één kind is geen kind, wat als er iets gebeurt??". Ja jemig zeg.. je grootste nachtmerrie inderdaad. Maar sjonge, je kunt er ook twee tegelijk verliezen, als je toch in het drama wilt blijven zitten enzo. Tot voor kort vroeg ik me best wel af hoe het zou zijn als er twee van de dreumesjes over de vloer zouden hobbelen en bedacht ik me dat ik de tweede zwangerschap heel anders zou willen beleven. Meer genieten en minder zorgen. Dat ik me beter zou voelen, echt op en top zwanger zou zijn. Maar als ik kijk naar de praktische kant van alles, dan blijft het echt een nee. Want nog een keizersnede? Echt niet meer. Geloof me, ik heb heel wat tranen gelaten om het "falen" van mijn lichaam. Ik hoefde maar een artikel te lezen over een super bevalling en ik zat te janken boven dat blad. Achteraf waren het voornamelijk mijn stuiterende hormonen die zo moesten huilen en had de depressie daar ook mee te maken. Het zwanger zijn missen is iets heel normaals. Ik denk echt dat 8 van de 10 vrouwen dat wel herkennen. Je hebt negen maanden lang iets heel intiems mogen beleven. Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent, zul je nooit meer alleen zijn en daar groei je saampjes alvast naartoe. Iets ultiems is dat en zeker in jouw geval denk ik zo.
Hier ook een hele bewuste keuze voor 1 kindje. Vooral ook door medische redenen. We hebben voor Sam heel lang moeten vechten en lichamelijk en geestelijk veel meegemaakt daardoor. Wij willen dat niet nog een keer, zeker niet nu we Sam hebben. Ik ben er (misschien onnodig) bang voor dat hij er wat van mee gaat krijgen. We hebben het liefste schatje van de wereld, dus we zijn (zoals iemand op het forum hier eens schreef) gelukkig compleet en compleet gelukkig. Liefs, Josien P.S.: herkenbaar dat mensen je toch altijd 'aan willen praten' dat twee of meer kindjes toch écht veeeeeeel leuker is.
Wij zijn er ook nog niet overuit of er uberhaupt een 2e komt, al neigen we vaker naar nee dan ja... Het is nu zo heerlijk "makkelijk" met 1 kindje in huis, heb nog tijd om dingen voor mezelf te doen (waaronder 3 a 4x per week paardrijden en wedstrijden), kan m makkelijker ff naar 1 van zn 3 oma's (en opa's) brengen enzo, gaat met 2 al moeilijker etc. En dat gezeur van mensen die menen dat 2 veel gezelliger is... tja, ik heb een broer die 9 jaar ouder is en heel eerlijk? Heb echt geen fluit aan hem gehad en nu nog niet, dus in feite voel ik me enigst kind, zo ben ik eigenlijk ook opgegroeid. Heb nog wel een stiefzus en broer van ongeveer dezelfde leeftijd maar dat is zowieso anders, die zag ik maar 1x per 2 wkn. Dus kortom, ik denk dat t hier bij 1 kindje blijft!
Als wij zeggen dat we nog niet weten of er een tweede komt, dan is dit altijd het eerste wat mensen zeggen. En als ik broertjes/zusjes met elkaar zie spelen dan voel ik me wel ooit schuldig als ik dat onze dochter niet ga bieden. Maar om dat als enige reden te hebben om voor een tweede te gaan. En idd, een broertje/zusje wil niet altijd zeggen dat dat ook goed gaat!
Helemaal mee eens, je haalt me de woorden uit de mond. Hier ook 1 prachtige dochter en daar blijft het bij Vind het wel vervelend dat iedereen blijft roepen, wacht maar, straks komt er echt wel een 2de. Maar ons gezin voelt compleet!
O het gevoel van weer zwanger willen zijn herken ik helemaal niet. Ik vond het helemaal niet zo fijn om zwanger te zijn en moet er echt niet aan denken om dat nog een keertje te doen.Laat staan dat ik nog een keer wil bevallen hahaha
Justme, wat een lieve woorden. bedankt. Ik heb ook een keizersnede gehad en ben daar nog herstellende van. Ik wist dat ik deze kreeg en heb dus niet zo`n moeite met het "falen" van mijn lichaam, die fase had ik al eerder gehad toen het steeds maar niet wilde lukken Hoe is het afgelopen met je depressie, is dat nu weer goed? Josien, ik ken jou verhaal ook nog wel en ik denk dat je idd hetzelfde als mij hebt ervaren. Een lange zware weg. Fijn dat je zo geniet van jullie wonder Sam. En idd één kindje is geen kindje, is zo`n domme uitspraak. Danif, jammer dat je jou zwangerschap niet als prettig hebt ervaren. Dat neem je zeker ook mee in je overweging. Bubbel en Tizzy, je hoeft geen broertjes en zusjes te hebben om leuk te kunnen spelen. Tegenwoordig op een KDV of creche leren ze echt wel met anderen spelen.
Ik las in deze topic iets over opa zijn als je kindje 5 is. De reden dat wij 1 kindje willen, is omdat mijn man in september 51 wordt. En hij heeft al twee volwassen kinderen uit een eerder huwelijk. Léonie heeft dus wel een broer en een zus, maar die zijn veel ouder. Ikzelf ben als enig kind opgegroeid maar kreeg er op mijn 13 e een pleegbroertje bij. Wij hebben 4 miskramen gehad en een hopeloze zwangerschap. Van tevoren hebben wij al gezegd dat het bij eentje zal blijven, we hebben een superbaby (dreumes al bijna ) Graag willen we dat mijn man onze baby ziet opgroeien en wegens zijn gezondheid is dat maar de vraag. Een tweede is alleen daarom al nicht im frage. Bovendien vond ik enig kind zijn niet erg. Deze oudere papa is smoorverliefd op zn kleine meid en heeft er alle tijd voor. Een tweede zou hij (en ik denk ik ook) psychisch niet kunnen "handelen". We kunnen deze meid alles geven wat ze nodig heeft, emotioneel (papa altijd thuis en mams werkt parttime) en financieel. Ik wil graag dat ze onbezorgd opgroeid en van beide ouders het beste meekrijgt. Tuurlijk vragen mensen ook of wij een tweede zouden willen. Wij zijn heel gelukkig met deze meid, de miskramen hebben mij heel veel gedaan. En ikzelf ben alleen opgegroeid en heb er niet echt iets in gemist. Dus heel bewust een kindje. Wat een ander daarvan vindt? Maakt me niet uit. Het is voor ons een heel weloverwogen beslissing!
Ik heb zelf het zwanger zijn ook nooit gemist, ik vond het zwanger zijn ook niet zo heel leuk eigenlijk. Ik ben tot week 20 elke dag aan het overgeven geweest, en de rest van de zwangerschap wel altijd misselijk maar niet meer overgeven. Ik was blij dat het voorbij was en ik mn kleine meid kon vasthouden
Ow oke, sorry dat wist ik niet. Heb zelf het topic niet gelezen, maar zag van de week het topic staan. En aan te titel leek het mij niet voor mensen die 2-3-4 kinderen hebben maar alleen voor degene die 1 kindje hebben en het daarbij laten...hahaha. Sorry dus voor mijn tipje !
Jeee, wat herkenbaar allemaal... Herkenning is zo fijn Wij gaan ook bewust voor 1 kindje. We hebben het wel over een broertje of een zusje gehad vóórdat ik bevallen was van ons meisje, maar nu ze er is, vinden we het wel goed zo. Ik kan niet zo goed tegen heel veel drukte en met 1 kindje is het soms al heel veel werk. (Wel superleuk hoor... ben niet aan het klagen ofzo). Ik heb nu ook veel meer respect voor alleenstaande moeders met meerdere kinderen trouwens... Ik werd onverwacht zwanger (ondanks de pil... maar na een week van flink ziek zijn en overgeven dus) en dat was eerst heel erg schrikken. Gelukkig waren we het er snel over eens dat het kindje wel heel erg welkom was Ik vond het zwanger zijn enerzijds niet prettig, omdat ik er niet goed tegen kan als ik lichamelijk beperkt ben (is een tik van mij, denk ik). Dus ik had veel moeite met die dikke buik die in de weg zat Verder geen klachten gehad tijdens de zwangerschap, maar wel een heeeeeele zware, moeilijke bevalling met veel bloedverlies (Iets meer dan 3 liter)... Dus ik vind een bevalling wel een schrikbeeld. Anderzijds is het wel heel mooi en bijzonder om je kindje in je buik te kunnen voelen vóórdat het geboren is en er contact mee te maken. Maar het zwanger zijn zal ik niet zo missen. Mijn man is erg gevoelig voor depressies en burn-out e.d. (Heeft ADD) en ook hij vindt 1 kindje helemwel goed. Hij is helemaal gek met zijn dochtertje. Maar een broertje of een zusje hoeft niet zo nodig meer. Zelf ben ik ook enigkind, dus misschien speelt dat ook een beetje mee. Ik had zo vreselijk veel vriendjes en vriendinnetjes die altijd bij mij thuis kwamen spelen vroeger, dat het leek alsof ik een heleboel broertjes en zusjes had Bovendien vind ik het wel prettig om mijn meisje alle aandacht te kunnen geven. We hebben ook veel kindje van dezelfde leeftijd in onze vriendenkring, dus genoeg "speelmateriaal"