Hey meid! Ik heb net "even" dit topic doorgespit en wat maak jij wat mee zeg! Ik wil je allereerst gewoon vertellen dat je echt een supergoede meid bent! Wat boft jouw kindje met een moeder als jij die zo voor hem/haar wil vechten!!! Wat betreft je ex... Ik zou op geen enkele manier contact met hem zoeken hoor. Jij weet ook dat als je hem een brief stuurt er een kans bestaat dat hij jou belt waardoor jij zijn nummer weer hebt en het riddeltje weer van voorafaan begint! Zoals iemand hierboven al zei; stuur een brief als hij contact met jou heeft gezocht. Het feit dat hij al drie weken niets van zich laat horen blijkt zijn betrokkenheid hierin wel. Wat je wel zou kunnen doen, is een dagboek bijhouden en daar brieven in naar hem schrijven over jouw gevoelens. Dan kun je gevoelsmatig toch alles kwijt! (heb zelf in dergelijke situatie gezeten(stukje minder heftig hoor) en heeft mij heel erg geholpen!) Ik zou hem ook zeker het kindje niet laten erkennen, want hij krijgt zo rechten en het is de vraag of hij zijn plichten nakomt (wat betreft alimentatie ed). Hij laat nu al zien dat hij niets om jou of jullie kindje geeft, maar dat hij het wel leuk vindt dat iemand continue hem "aanbidt" (zolang hij zich hier maar niet aan hoeft te binden). Hoe gaat het nu thuis bij je moeder? Heb je al eens een goed gesprek met haar gehad de afgelopen tijd? En hoe is de band met je zus. Kun je bij haar een beetje je ei kwijt? Meid, nogmaals, je bent echt geweldig! WOW!!SUcces met alle beslissingen. Dikke knuffel Susy
Lieve Damiana, Ik heb je topic eerder al gevolgd en nu weer. Ben zo benieuwd naar jou en de kleine!!! Ik lees dat je al langer geen contact meer met E. hebt gehad. Je zit nog steeds met dingen en wil het hem toch op een of andere manier nog laten weten. Ergens is dat ook logisch. Ik denk alleen dat het niks uit zal gaan halen. Ik bedoel stel, je schrijft hem die brieven en laat hem weten hoe je je voelt. Uit de afgelopen weken blijkt dat dat het hem niks kan schelen. Compleet niks!!! Zodra je ze stuurt zal je misschien even de hoop hebben dat hij het leest en zich schuldig voelt. Op die hoop teer jij dan weer even en hij zal geen medelijden met jullie hebben. Daar kom jij dan achter en heb je een nog grotere teleurstelling. Echt lieve Damiana, doe het jezelf niet aan!!!!!!!! Ik zeg je dat hij allang zijn verantwoording had moeten nemen en laat het erbij zitten. Dat begon al voor je zwangerschap. Hij laat jullie keihard vallen en ik zou hem het daglicht nog niet gunnen. Je weet zelf ook wel dat je nog steeds aan hem hangt en hoopt, maar stop er alsjeblieft mee. Je schreef (dacht begin juli) eerder ook dat wanneer hij zich bedenkt, je zo weer voor m zou kiezen. Je hangt er nog steeds in en daar moet je zelf echt snel uit zien te komen. Bedenk dat hij jou en ook jullie kindje laat vallen en er zelf voor heeft gekozen jullie ook niet meer toe te laten in zijn leven en niet eens interesse toont. Ga anders denken en besef daarbij dat hij ook afstand doet van (ook) jou kindje. Bescherm je kindje en jezelf en wees nuchter hierin. Je staat er nu alleen voor, maar 'schud' de ellende van je af, raap jezelf bij elkaar en met een omhooggeheven hoofd ga je vanaf nu verder. En als E. niks meer van zich laat horen, hou hem dan ook nergens van op de hoogte. Verdiend ie dan echt niet!!! Begrijp me goed Damiana, ik zit niet in jouw situatie en heb echt met je te doen... alleen doet het me wel wat als ik je verhalen lees en zou je door elkaar willen schudden. Willen zeggen: "kom op, go on with your life!!!". En je bent al een heel end op weg, maar dat laatste stukje nog he??? Nou lieve Damiana, hopelijk vind je me geen bitch Onwijs veel sterkte met alles!!! En een hele goeie 20 weken echo natuurlijk!!! Dikke knuffel, Claire
Lieve Claire, Ontzettend bedankt voor je wijze reactie... Ik heb hier echt wel wat aan. Hoewel ik er even tranen van kreeg... Omdat je zoveel gelijk hebt... Jou reactie is oprecht... en treffend... Natuurlijk vind ik je geen bitch.. waarom zou ik... ik vraag zelf om advies en alles is van harte welkom... Je zegt de dingen op de juiste manier, en op de juiste toon, ook al hoor ik ze niet maar zoals ze op mij overkomen. Het is net of je ons kent, mij kent en E, ken... En weet dat hij wel zo iemand is geworden die niets om mijn woorden geeft. Je hebt zoveel gelijk... Hij zal inderdaad niet zoiets hebben van, wat doe ik ze aan... hij is overduidelijk anders en denkt anders. Misschien hoopte ik inderdad met een prachtige brief waarin ik weer mijn woorden goed kan verwoorden... en waar ik zelf tranen van krijg keer op keer als ik het lees... Het zal hem niets meer doen... misschien ooit wel maar nu niet meer... klopt ik schreef inderdaad dat als hij terug zou komen ik geen sec zou nadenken en weer zou gaan.. Dat komt omdat ik zoveel van hem hou.. echt zoveel ow god waarom moet ik altijd zo huilen als ik hieraan denk... aan die rot liefde denk waar geen eind aan komt. Of heel langzaam... een mm per week. Ik heb hem onlangs gespot op internet... gisteravond eigenlijk.. En hij leek zo gelukkig, hij straalde en lachtte breed.. en weer met zijn grapjes in het artikel... tjah... hij is dol gelukkig.. op de diplomering, in elke foto van mij waar ik lach, zie je nog veel verdriet in mijn ogen ondanks dat ik lach... Maar bij hem een en al lekker in zijn vel... Hij had wel een t-shirt aan die ik hem gegeven hem... maar ja dat zegt natuurlijk niets. klopt, hij heeft ons zwaar laten vallen... en ik moet inderdaad anders gaan denken. maar hoe moet ik dit nou doen? als iedereen om me heen gelukkig is, zwanger is en een partner heeft waar ze mee samen wonen... Hoe moet ik hem nou vergeten... al mijn vriendinnen hebben een relatie... Had mijn kindje een ander leven willen geven.. en niet een leven waar mama en papa niet meer samen zijn door de zwangerschap. hoe kan hij zijn wezentje nou niet willen? ikheb iemand inderdaad nodig die me wakker schud.. en me helpt mezelf weer te zijn... Hoewel k het toch echt alleen moet doen.. Ik denk steeds goed op weg te zijn... maar iedere avond blijkt dat weer anders te zijn... Dan lig ik en denk ik na... en huil ik keer op keer weer... Huil ik om mijn kindje, huil ik om mezelf, en huil om hem... Hoe oneerlijk het is dat hij gelukkig is en ik zo moet lijden... dan vraag ik me weer af of hij nog wel aan ons denkt... En of hij ook in bed ligt en niet kan slapen... en denkt aan hoe het met ons gaat... wat ik doe... en hoe groot mijn buik is... en hoe ik eruit zie... maar ja... dat zal ik dan nooit weten. Inderdaad claire.. ik moet mezelf echt vinden... en verder gaan... En zo denken zoals jij dat zo goed op heb geschreven... En je hebt gelijk.. ik zal ook niet vertellen wat ons kind is... zoals hij er zelf niet naar vraagt. hij verdient het inderdaad niet... heel veel liefs, En super dank je wel hoop dat het goed gaat met mijn kleine... en dat ik net zo kan genieten van mijn echo als jij.. kan ik eindelijk echt gaan focussen op het kopen van winterspulletjes, die zullen nu vast goedkoop zijn. En gefeliciteerd met een zoontje... echt leuk. Liefs, Damiana
Lieve Damiana, Zoals je zelf al zegt, lijkt hij gelukkig op de foto's... waarschijnlijk gaat hij gewoon door met zijn leven. Hij leeft niet elke dag met schopjes in zijn buik, wordt niet elke dag herinnerd aan het feit dat hij eigenlijk papa word. Gun hem dat dan ook niet, zolang hij zelf niks wil en laat horen, zegt dat toch meer dan genoeg. Hij is jouw aandacht, jouw tranen, jouw verdriet niet waard! Hij is jullie niet waard. Meis put alsjeblieft kracht uit t feit dat je straks een prachtig kindje hebt, waar je alles voor moet, kan en wil doen. Bescherm jezelf, zodat je nu ook al je kleine beschermd. Je kleintje voelt je verdriet.. dat is het niet waard echt niet! Het doet er niet toe of hij aan jullie denkt en zich dingen af vraagt, want zoals je zelf al zegt, je zal het nooit weten! En de stress die het met zich mee brengt dat jij er van wakker ligt, je het afvraagt, er om huilt. Is het absoluut niet waard! Geloof me lieve damiana, je word echt wel gelukkig! Je kan het meis... be strong!
Lieve Suzy, Ik heb je berichtje niet gezien... Lees hem nu pas... Echt heel lief wat je schrijft... Bij erkenning twijfel ik er niet aan dat hij zijn afspraken niet nakomt... Zo iemand is hij niet. Hij komt die echt wel na. Maar ja de rest.. klopt... hij is niet meer geinterseerd... Jou tip daar heb ik ook wat aan misschien is dat ook wel goed inderdaad om te schrijven... en te bewaren, wat Lau/ Kuidebokini ook al zei... Jullie zijn echt toppertjes, heb echt wel wat aan jullie allemaal... Echt super dank je wel... Mijn moeder praat niet over de baby met me of de situatie maar doet wel gewoon weer als vroeger... Ik merk wel dat ze gzonde voeding maakt voor mij en veel fruit koopt... Dus indirect zorgt ze wel voor mij... ben ik al heel dankbaar voor.. echt heel fijn. Alleen E. verwerken. En dan kan ik weer de gekke ik zijn... Die altijd lacht en gek doet. veel liefs, Damiana
Wat kunnen jullie allemaal zo treffend schrijven... Ik krijg tranen bij het lezen van jullie berichtjes... En het doet zoveel goeds met me.. het geeft me een bepaalde kracht om door te zetten... En het lukt me ook... Het doet er inderdaad niet toe of hij dat doet.. Hij gaat duidelijk door met zijn leven geen twijfel over mogelijk... Zijn fotos op internet stralen geluk uit... Liefde voor zijn werk en zijn leven zoals hij die nu leeft. Iets wat ik niet kan zeggen. Mijn kindje zal mijn verdriet vast ook wel voelen... Maar ik scheld hem niet uit als ik verdrietig ben... Ik vertel mijn kindje via mijn gevoelens hoe lief papa is geweest... en hoeveel ik hem mis... Ik haat hem niet... ik kan hem niet haten... ook al zou ik dat willen... En ook dat voelt mijn kindje ook.. Mijn verdriet is gelukkig geen belemmering ik geniet daarnaast altijd van mijn kindje... en dat voelt mijn kindje ook... hij/zij weet hoeveel ik van hem/haar hou.. en hoe gelukkig ik ben om samen te zijn... mijn kindje is nu al mijn leven... ik voel een heerlijke band tussen ons vooral als we oefenen met schopjes en klopjes... nee hij wordt inderdaad niet geconfronteerd met het feit dat hij papa word... niet elke dag... Hij staat op en gaat naar zijn werk... geniet elk moment van zijn werk en ontwikkelingen rondom de dingen die hij doet...Ben ook blij voor hem dat alles lekker loopt.. zoals ik het op het net las. Ik stres me niet... dat zeker niet.. Ik word wel vaker in een nacht wakker... en denk altijd aan hem.. En klopt dat doet heel veel pijn... en het is ook niet waard. Op zulke momenten snurkt hij zijn hele kamer bij elkaar.. en ik... huil om hem... die gedachten kan ik helaas niet zomaar wissen... Ik zal mijn best doen laura... om sterk te zijn.. Ik ben jullie echt nogmaals super dankbaar voor alles... Jullie zijn zo geweldig hier... ik zie niet wie er achter de schermen zit.. Maar jullie oprechtheid is heel erg waardevol... Ik heb zoveel meer aan jullie dan aan die rot maatschappelijk werkster... Ik meen het uit de grond van mijn hart... Veel liefs, Damiana
Meissie, je hebt hier nu echt geen flikker aan, maar het vreselijke gevoel wat je nu hebt gaat ooit weer weg! Dat beloof ik je! Het komt wel goed, echt waar!
thanks meiden, (shaddixxx, laura) hoop het.. ik denk dat ik een vervanger moet hebben.. iemand die mijn aandacht wil.. en die ik leuk vind... en anders ben ik bang dat dit jaren gaat duren zoals bij mijn eerste liefde.. veel liefs, dami
lieve damiana, ik heb je hele topic gelezen. en ondanks dat ik niet in jou situatie zit. en dus nooit kan weten wat je precies voelt wil ik je een hart onder de riem steken. ik hoop dat je met me advies wat kan en begrijp goed dat ik het best met je voor heb en het niet lelijk bedoel. als je zit hoe een lange tijd er al over heen is gegaan. en je eigenlijk steeds terug valt in de zelfde woorden. je mist E. , je bent bang dat je niet verder kan zonder hem ect ect. lieverd op deze manier voed je zelf je negatieve gevoelens. E. wil niks met jullie te maken hebben. hij kickt er gewoon op dat hij jou in zijn macht heeft. dat je naar zijn pijpen danst. en dat is ook niet vreemd als je kijkt naar het leeftijdsverschil. begrijp me niet verkeerd ik heb daar niks op tegen. maar het is logisch dat hij jou ( een stuk jongere vrouw) makkelijker kan bespelen. ik begrijp dat jij hiervoor 1 andere liefde hebt gehad. ook daar heb je er lang over gedaan om er overheen te komen. dat is absoluut niet raar want dat is je eerste groote liefde. en deze relatie heeft heel lang geduurd dus het is ook echt niet raar dat je behoorlijk wat liefdesverdriet hebt om E. maar meid ga het loslaten. met vrienden en famillie kom je er ook wel. je verdient beter, en ik beloof je er komen betere tijden. met misschien wel een man die wel voor je gaat. en van je houdt precies om wie je bent. E. is niet goed voor jou en jullie kind. en ik ben idd met je eens dat als je zwanger raakt je graag wilt dat een kind een vader en een moeder heeft. dat je het samen kan doen. maar ik ben ook van mening dat een kind beter alleen een liefhebbende moeder kan hebben. dan een gezinssituatie ( dus vader en moeder bij elkaar) waarbij een hoop spanningen spelen. en waarbij de ene ouder niet van de ander houdt. want dat voelen kinderen fijnloos aan. ik zou je toch het advies geven om E. het kind niet te laten erkennen. als het eenmaal erkent is kan je dat niet meer ongedaan laten maken. ( ja via rechter enzo maar dat is een hoop gedoe en kan veel geld kosten) ookal zou hij zijn afspraken na komen. hij heeft ook heel veel rechten. waaronder rechten waarvan jij beter niet kan willen dat hij die heeft. hij kan dan uiteindelijk ook zijn kind op eisen. de kans dat hij het kind dan krijgt is mssn klein. maar het kan wel en hoe diep zink jij dan in de put dan ben je je grote liefde kwijt en je kind. ( en ga je nu geen zorgen maken hoor ik wil je niet bang maken) maar ik wil je hier wel even op wijzen. verder heeft hij nog een hele boel rechten. als je hem zijn kind niet laat erkennen wil dat niet zeggen dat je hem niet in het kinds leven moet toelaten. dat kan je net zo goed nog doen. maar dan heb jij teminste al het heft in jouw handen. dan heb jij een keer de macht want hij zal moeten doen wat jij wilt. en hoe jij het wilt. en als je er ooit voor kiest hem wel uit jouw en jouw kinds leven te bannen om wat voor reden dan ook. staat hij nergens als vader geregistreerd en ben je dus echt los van hem. als je nog advies wil help ik je graag je mag me altijd pb-en liefs pamsie
Lieve Pamsie, Bedankt voor je eerlijke bericht. Ik ben het met je eens dat ik te lang aan het piekeren ben. En dat ik steeds terug val in mijn verdriet. Ik ga de hormonen niet de schuld geven. Zeker niet, maar goed, een relatie van 6 jaar kun je niet zomaar vergeten en loslaten, maar dat begrijp je ook wel. Dat piekeren komt en gaat, ik voel me soms goed en soms val ik terug in mijn emoties. En schrijf ik weer iets hier op mijn topic omdat ik het van me af wil schrijven en graag de mening van andere hoor die mij vervolgens vooruit helpen. Mijn familie en vrienden zijn er wel... Maar zij hebben allemaal een eigen leven... hun steun kan ik wel verwachten maar niet vaak. Het is vooral lastig ook omdat mijn familie (de jonge stellen) allemaal gelukkig zijn en kinderen hebben of krijgen en alle steun van hun partners hebben. Ik als alleenstaande vind het moeilijk om het soms te zien omdat het bij mij heel anders is gegaan plotseling. En als je iedere dag hiermee geconfronteerd word. Gelukkige mensen om je heen waar paps en mams een rol spelen maakt het alleen maar moeilijker. Ik ben heel blij voor hun natuurlijk... zonder meer... en gun het ze allemaal alleen ga ik balen van mezelf, mijn situatie en dat mijn kindje straks tussen al die kinderen zal zitten waar vaders hun kinderen knuffelen en in slaap sussen... En mijn kindje kan wel heel gelukkig zijn... Maar ik weet zeker dat hij/zij zich op zulke momenten wel verdrietig zal voelen.. Want waar is papa? ik pieker niet alleen om het verleden maar om heel veel andere dingen... Ook al komt het heel duidelijk naar voren dat ik hem blijf missen ondanks dat hij ons zo laat vallen. Ik denk na over de toekomst... Ik wil mijn kind zijn vader niet ontnemen... Maar ik pieker over het feit dat we het apart moeten doen... En dat mijn kind hier ooit de duppe van word. Erkennen heeft niet meteen veel gevolgen. Je bent volgens de wet de juridische vader. Bij Erkenning hoeft het kind nog niet verplicht bij de vader mits hier afspraken over zijn gemaakt. Zijn kind opeisen, dat zou hij nooit doen... Omdat hij nooit kinderen heeft gewild, bovendien moet ik wel een hele slechte moeder zijn wil hij dat doen en dat ook nog willen bewijzen... als hij geen enkel bewijs heeft... Zo iemand is E. niet dat kan ik met alle zekerheid zeggen. Hij kan pas zulke stappen ondernemen als hij co-ouder is, of ouderlijkgezag aanvraagt via de rechter. Dan pas kan hij mijn kind afpakken en dingen gaan eisen. Erkenning stelt niet veel voor. Zelfs bij erkenning hoeft het kind niet meteen de achternaam te hebben van de vader. Bij Erkenning gaat het meer om dat de vader de moeder financieel kan ondersteunen... En eventueel het kind ziet wat we dan wel zouden doen. Maar goed ik was er toch nog niet over uit. Dus ja.. Maar ik zag erkenning wel zitten omdat ik niet wil dat mijn kind volledig vaderloos is. Bedoel hij is verwekt door iemand waar ik heel lang mee geweest ben... En ja het is nou over maar het neemt niet weg dat hij de vader is. Daarnaast als mijn kind straks naar school gaat is het ook niet leuk om niet te weten wie je vader is, of niet erkent te zijn door je vader... Ook voor mezelf zeg maar... Het wekt een verkeerde indruk bij de mensen. En ik weet dat het niet belangrijk is wat andere denken... maar goed ik vind dat persoonlijk geen fijn gevoel. Zeker na die ene keer bij de 12 weken echo, toen de verloskundige naar de gegevens vroeg van mijn ex. En ik aangaf dat wij niets meer hadden maar dat hij het kind wel zou erkennen (toen wist ik het zeker) Toen vroeg ze "weet je wel zijn voornaam?" hoe kan ik nou niet weten hoe hij heeft. Wat voor beeld hebben mensen van alleenstaande moeders.. pfff. What a fuck... Dat kwam hard aan... dan lijkt het net of je zomaar met iemand naar bed bent geweest en lekker zwanger bent geraakt zomaar, en die indruk wil ik niet dat mensen van me hebben, vind het vreselijk, ik begrijp heel goed wat je zegt over dat erkennen... Maar als hij het wil, op den duur, dan zal ik het denk ik wel doen en zal mijn kind ook zijn achternaam dragen mijn kind is verwekt uit liefde, en niet dat wat mensen denken. (laat het even duidelijk zijn dat ik andere vrouwen wel begrijp als ze hun kind niet laten erkennen, want dan zijn andere dingen aan de orde bij hun zoals, mishandeling, verslaving, of vader gaat volledig uit beeld met een duidelijke boodschap, bedreiging, leugens etc) Bij mij is dat allemaal niet aan de orde (behalve dat hij sindskort niets van zich laat horen, maar in het begin en ik denk nu nog wel dat hij uiteindelijk wel verantwoordelijkheid wil nemen als vader) E. hield niet van mij en dat was de reden om dit zo te doen, los van mijn liefde voor hem is hij gewoon een lieverd, zowel met kinderen als met iedereen. Hij doet geen vlieg kwaad en het een geweldige man naar iedereen. Vandaar dat ik ook niet bang ben dat hij mijn kind ooit zal afpakken om mij bewust pijn te doen. Zo iemand is hij totaal niet. Maar goed... Nu is hij dus stil for long time.. en zal erkenning dus niet plaats vinden... en sta ik er alleen voor. En ik geef je groot gelijk. Ik moet niet teveel meer piekeren. Zoals iedereen hier zegt. En ik werk super hard om dit te verwerken. Het lukt me beetje bij beetje maar het heeft tijd nodig. En in die tijd, dit proces, zal ik soms moeten huilen en uiteindelijk vaak lachen... De tijd zal het leren, iedereen heeft zo zijn manier van verwerken en bij mij gaat dat eenmaal wat langzamer en bij de ander misschien veel sneller. Ik wou dat ik hier verandering aan kon brengen. Maar het is zoals het is. En ja... op een dag zal het toch over moeten gaan. Veel liefs, Damiana
zoveel respect voor jou meis!!! Even door bijten en jij komt er wel ik ben zelf zonder vader op gegroeid omdat mijn vader het vaderschap ook niet aan kon ik heb dit geen moment gemist had alles wat ik zocht in mijn moeder. wel weet ik dat het niet de juiste situatie is en wil ik voor mijn kind een vader die er is maar mocht dat om een reden niet kunnen zoals bij jou dan zou ik me niet druk maken dat je faalt jou kind word en is net zo gelukkig als alle andere kinderen. en geloof me alleen met je moeder kan erg leuk zijn hoor en heeft een hele boel voordelen. ga lekker genieten hoe moeilijk dat ook is over 5 maanden heb je je kleine baby mensje in je armen en daar leef je voor. liefs claire
meid ik heb je reactie gelezen. tuurlijk heb je daar voorlopig nog veel verdriet over. en dat is logisch. maar probeer vooruit te blijven denken. wat betreft de erkenning. tuurlijk is het niet fijn als mensen zo over je denken. maar zodra je kindje eenmaal geboren is. zullen mensen hooguit vragen naar de vader. daarbij kan je gewoon zijn naam noemen. niemand die zal vragen of het kind wel erkent is. ben bedenk ook dat je kind voorlopig niet eens weet wat erkenning is. hij/zij zal gewent raken aan de situatie, met of zonder erkenning, met of zonder zijn vader te blijven zien. en als hij/zij andere kinderen met vaders ziet spelen zal het misschien even moeilijk zijn maar een kind is heel flexibel hij leert op te groeien met de situatie die hij/zij heeft. ( kijk naar claire). ik zou je nog even goed in lezen in de erkenning hoor! ik heb een beetje juridische achtergrond alleen niet in die richting. maar voor zover ik weet hebben ze behoorlijk wat rechten. verder vind ik het heel knap hoe je met alles om gaat. je doet het toch maar mooi even. laat het verdriet af en toe gewoon op zijn beloopt. maar probeer je wel vast te houden aan de toekomst. met of zonder E. in beeld. en bedenk als E. in beeld blijft dat hij het waarschijnelijk alleen voor zijn kind doet. je kan het. ik weet het zeker je bent vaak sterker dan je denkt. kop op!! nog even en je hebt je kleine hummeltje in je armen weet je al wat het wordt?? liefs pamela
lieve claire, ik ben ook opgegroeid grootdeels zonder vader. Mijn moeder zorgde voor ons en mijn vader was zeeman... dus veel weg. Daarnaast als hij er was, was het altijd ellende, hij is namelijk alcohol verslaagd. Hij mishandelde mijn moeder waar we bij waren etc. Uitendelijk is hij ontslagen en verbleef hij in nederland. Wij zijn dus hierheen verhuisd... Toen heb ik pas gezien wat voor een vader ik had. ik heb nooit een gesprek gehad met mijn vader. Jaren met hem in 1 huis gewoond nooit geweten hoe hij werkelijk was. Behalve dat het een vreselijke man was die mijn moeder en ons mishandelde, alles naar ons riep... en wenste dat we dood waren... Uieindelijk is mijn moeder gaan scheiden pas in 2006... En sindsdien heb ik geen contact met hem.. alleen als ik hem tegen kom dan groet ik hem wel natuurlijk. Gisteren toevallig stapte ik mijn auto uit... En wie stond er ineens voor me... mijn vader. mijn hart ging tekeer.. was bang dat hij mijn buik zag... omg... Toen mijn zus ging bevallen zei hij "ik hoop dat beide niet levend uit het ziekenhuis komen" Hoe wreed...:x vreselijk mens dus. En nog steeds klap ik dicht als ik hem zie... krijg moeilijk iets uit mijn keel... En hij was ook nog eens dronken.... pff was blij toen ik binnen was. En ja... Ik had me dus nooit voorgesteld dat mijn kindje ook vaderloos zou zijn.. zeker niet met zo een lief persoon als E. En eerlijk waar zoals jij zegt dat je het niet gemist hebt.. Ik heb het ook niet gemist. Ik was gelukkig toen mijn ouders eindelijk gingen scheiden.. Kon zo een party geven.. zo gelukig waren we toen. dat was een wonder in het jaar 2006 ook toen was het uit tussen E en mij en hadden we elkaar een hlf jaar niet gezien. Zoveel ellende dus. Maar wel had ik dat als ik mijn nichten en neven met hun vader zag praten en lachen... dacht ik wel even van... kon dat ook maar bij mij... Kon ik ook maar zo praten tegen hem... Je mist het niet maar soms als je ziet hoe andere vaders met hun kinderen omgaan dan denk je wel.... En daarom schrijf ik ook... dat ik baal dat mijn kindje dit ook zal voelen waarschijnlijk, terwijl hij/ zij het niet verdient... En eigenlijk een geweldige vader heeft. Los van alles.. E als mens. Als kind moet je gewoon boffen met zo een papa als E. Als hij er echt voor gaat. Maar ja.. mijn baby zal het hopelijk niet teveel missen.. Want mama is ook lief en leuk en gek... en grappig en zit vol met liefde die ze maar al te graag aan iemand geeft... En al die liefde wil ik mijn kindje geven... bij elke kus een knuffel.. met de woorden "mama houdt zielsveel van je, vergeet dat nooit!" Veel liefs, Damiana
Lieve pamela, Ik heb je reactie pas in deze ochtend gezien, vandaar mijn late reactie. Gebeurt wel vaker hoor dat ik soms reacties oversla per ongeluk. Maar goed, Ik laat dat verhaal van erkennen nu even rusten. Ik weet overigens niet wat er in de toekomst gaat gebeuren. En hoe E. zijn gedrag zal voortzetten. Als het hetzelfde blijft als nu dan is er geen gesprek mogelijk en gun ik hem erkenning ook niet. Als hij nu zelf een keer belt en wat meer moeite doet en meer betrokkenheid toont (waar ik niet vanuit ga) dan valt er nog te praten. Ik weet dat hij in beeld zal blijven alleen om het kind. Logisch, ik stel niets meer voor in zijn leven. Maar ik ben allang blij als hij de vader is die ik hoop voor mijn kindje. Het gaat uiteindelijk om mijn kleine wezentje en niet om mij. Hoe erg dat ook is, en hoe kut het zal zijn om mijn kindje misschien een keer bij hem achter te laten en afscheid moeten nemen van alleibei (degene waar ik zo van houd)....... Maar goed... Misschien ben ik tot die tijd wel een ander tegen gekomen.. En vind ik het helemaal niet meer erg... Dat zijn allemaal dingen die ik nu niet weet... Ik zal hopelijk niet voor eeuwig van E. blijven houden en als mijn liefde over is moet dit niet zo stroef gaan zoals het nu gaat, ons contact zal beter worden, omdat ik dan niet meer naar hem kijk op de manier zoals ik dat nog doe, en kunnen we het sneller eens zijn met de keuzes die gemaakt worden. Even terug op mijn kindje en erkenning, klopt mijn kindje zal inderdaad niet weten wat erkenning is of wat dat inhoud etc. Maar persoonlijk zou ik het fijn vinden, dat mijn kind de achternaam draagt van zijn vader, ook al is dat nogmaals niet perse het geval bij erkenning (je kunt ervoor kiezen). Kinderen wennen inderdaad snel aan de situatie. Maar ik wil mijn kindje dat verdriet besparen, andere te zien met hun vaders. Daarom wil ik E. het liefst ook betrekken bij dit alles... ok al heb ik meerdere malen aangegeven dat het beter was dat we geen contact meer hadden... deed ik puur uit handelen in verdriet... en tja hij heeft het wel degelijk serieus genomen de laatste keer. Ik probeer zeker vooruit te kijken, en door te gaan met mijn leven. En aangezien het nu een gewoonte begint te worden dat ik mijn telefoon niet meer pak, om E. te mailen, of zijn telefoonnummer niet meer opzoek en hem een tekstbericht stuur, vind dat ik goed op weg ben... hoewel ik nog de zo vaak de neiging heb om die man toch te sms-en. Ik vind dat ik vooruit ga, wat mijn gevoel betreft. Ik kan weer naar mezelf kijken... ik kan me weer mooi aankleden, make-up op doen er mooi uitzien... zoals een aantal maanden geleden... Niet dat ik mezelf verwaarloosd had.. alles werd steeds minder. En nu heb ik weer zin om te gaan shoppen... volop make-up te kopen zoals ik vroeger bakken met geld daaraan uitgaf, niet dat ik dat weer ga doen ivm kind op komst (maar wel weer mijn tafeltje updaten)... Heb weer zin in veel dingen. hoewel ik me straks hopelijk na de echo kan gaan focussen op dingen kopen voor de kleine... Ik weet trouwens nog niet wat het word helaas.. Mijn buikje is wel een meisjes buikje... Maar dat zegt natuurlijk niets. Ik lijk namelijk erg veel op mijn zus toen ze van haar eerste in verwachting was... was ook een meisje.. (herkenbaar buikje) maar ja de echo zal het bepalen. ik weet het niet. Een jongen is natuulijk ook van harte.... Ben blij met allebei... Nou 5 augustus a.s. weet ik hopelijk meer. Veel liefs, Damiana
Hoi meiden, Ik ben vandaag bij de Verloskundige geweest en mijn kindje groeit voor zover goed, en die schopjes en klopjes wat ik voel is inderdaad mijn baby... het hartje gaat lekker tekeer.... wat een opluchting weer... heerlijk. Nou over 2 weken de 20 weken echo waar ik zo zenuwachtig voor ben... Voor de rest heb ik me ingeschreven bij het ziekenhuis waar ik wil bevallen en heb ik vitamintjes gehaald zo weet ik zeker dat ik alle nodige vitamine binnen krijg.... Ik heb een hoop gedaan dus deze ochtend... Maaaaaaaaaaaaaaar... Onderweg in de auto zat ik even met betraande ogen (dat waren echt door de hormonen), omdat meneertje dus (nog) niet heeft gebeld... Ik had hem bijna een sms gestuurd... dat het goed gaat met de kleine even ter informatie en hem alsnog vertellen over de 20 weken echo die binnenkort zal plaats vinden... Maar ja.. had onderweg zijn nummer niet bij de hand... is misschien maar goed ook. Gisteravond heb ik eigenlijk zijn nummer opgezocht in die rot agenda.. en in het sms getoetst en vervolgens tekst geschreven... Maar toen dacht ik weer aan die zaterdag toen hij in Tilburg was met zijn maten en hoe ongeïnteresseerd hij tegen me sprak en toen klikte ik de sms weg... het wordt steeds moeilijker lijkt.. de neiging is steeds meer... En ik weet het.... Jullie mogen me echt voor mn kop slaan... En me uitschelden... Ik doe echt wel iets met jullie berichtjes/ advies... daar haal ik namelijk de kracht uit om het toch niet te doen. Vandaar weer mijn schrijven... Ik weet het gewoon niet... Wel niet wel niet... Niet omdat hij het niet verdient... wel omdat ik niet weet wat in zijn rotkop omgaat... ik wil zo graag dat hij zelf belt... maar als hij dat nou niet doet.... Hij wist dat ik vandaag naar de verloskundige moest... misschien was hij het vergeten... wie weet... Veel liefs, damiana
hai Damiana, Wat super dat alles goed gaat met de kleine! En goed dat je goed voor jezelf zorgt. Zoals ik gister ook al tegen je heb gezegd... verplaats je is in zijn schoenen, zou jij dan niks laten horen als het je echt interesseert? Zou jij dat meisje met jullie kindje gewoon in de steek laten, als je later er voor je kindje zou willen zijn? Nee toch? Dat doet je alleen als het je niets kan schelen, of je niet weet wat je moet doen, of mensen om je heen op je in praten, Maar dan nog is t jouw leven, en dus jouw keus om dat meisje en jullie kindje te laten stikken! Meis, ben er voor je! kop op.. je doet het goed..
Hoi hoi, Ja je hebt helemaal gelijk... Gaf je die trouwens gisteren ook al... maar het is moeilijk om altijd in hem te moeten verplaatsen... Ook dit is waar... Hij kiest er zelf voor om niet te bellen inderdaad... Maar ik zou me als mens vreselijk schuldig en niet goed voelen als ik een sms zou krijgen waarin mij verteld word dat het goed gaat met de kleine enzo.. terwijl ik er niet naar vraag, er zou een diepe schaamte komen... En ergens voel ik dat als ik toch iets zeg dat hij zal reageren maar ja... dan is het weer mijn eigen initiatief en niet dat van hem.... Ik zit hier zo mee te worstelen echt heel erg irritant...:x Het is geen stres maar meer vechten om het niet te doen.. Ben mezelf zo aan het tegenhouden... En ik weet dat ik op een gegeven moment opgeef en toch iets tegen hem zeg. Misschien wacht hij daar ook op? onzin misschien. zucht... Het is gewoon zo triest!!!!!!!!!!!!! Bij de verloskundige zitten er alleen maar aankomende jonge gezinnen... Ik zit daar gewoon maandelijks in mijn uppie.. Het blijft gewoon kut! En ik zie er super jong uit naast al die volwassen gezinnen... en ook nog eens alleen... Op zulke momenten haat ik hem wel... en haat ik mezelf ook dat ik in het begin een paar keer heb geweigerd dat hij meeging. En hoe klootzak en eikel en sukkel hij ook is, ik merk hem keer op keer gewoon nodig te hebben... En dan voor wat? Is de vraag die ik dan krijg... En vervolgens niet weet hierop antwoord te geven... En iedere keer weer die k*tranen die maar blijven komen op hele domme momenten... Ik ben gewoon niet sterk genoeg... Maar dit ook allemaal door gisteren... Moest iemand van het vliegveld halen in Brussel... en dan de route erheen... de route die ik bijna ieder weekend gereden heb naar hem... En het vliegveld waar ik ook dingen samen heb meegemaakt.. allemaal weer herinneringen die boven komen en die me gewoon niet verder helpen.:x had nooit moeten gaan... Want dit is echt 1 van de oorzaken weer waarom ik me zo voel. En ik weet het echt niet... ik weet echt niet waarom hier nooit een eind aankomt.. maar het grijpt me wel heel erg blijkbaar... en ik kan het blijkbaar bijna tot niet loslaten. Respect voor alle meiden hier die het wel hebben gekund.... Ik heb het behoorlijk zwaar! veel liefs, Damiana
OW MIJ GOD.... DRAMA... Gisteren was ik een tante (zus van mijn moeder) uit het buitenland gaan ophalen op het vliegveld in Brussel... Zij is net een paar minuten bij mijn andere tante (jongere zus van mijn moeder) En ze verteld dat ik zwanger ben aan iedereen.. Dus waarschijnlijk ook het zusje (weer een ander( van mijn moeder en haar man zijn ervan op de hoogte... DRAMAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA Alleen omdat ik het tegen haar zoon had gezegd die vervolgens zijn mond niet kon houden.. En zij die vervolgens niet eens wacht tot ze het hoort van mijn moeder... Nee hoor... meteen doorvertellen.. ZELFS mijn moeder heeft tot vandaag de dag aan niemand verteld en dan komt zij... OMG.... nu weet de hele wereld het.... Ok ze zouden op den duur het wel weten... maar ik wou niet dat zij het ging vertellen maar mijn moeder... OWWWWWWWWWW ik haat het zo erg.... Dus mensen... ik kan me gaan voorbereiden op de aankomende preken.. zeker omdat E. het heeft uitgemaakt,.... pfffffffffffffff waarom moet het nou zo gaan.... Zo meteen weet mijn vader zelfs dat ik zwanger ben... pfffffffff....
stomme ik, kon het niet meer... heb hem gsmst... geen reactie... vertelde hem over de baby, t hartje,20w echo klopjes en schopjes... gewoon geen reactie... jullie hadden me gewaarschuwd... maar mijn wil was te groot... kon t niet meer tegenhouden... en nu miljarden tranen... lach me maar uit. heb t verdient vind me dom/stom/naif want dat ben ik... ik ben waardeloos..