Ben ik nou zo anders? Ik lees hier zo vaak dat moeders hun kinderen niet durven mee geven, of pas na een jaar ofzow... S hier was met 3 weken al een middag bij mn zus, gaat deze vakantie lekker bij zijn oma slapen etc... heb hier totaal geen moeite mee... tuurlijk mis ik hem dan maar das nou ook zo leuk thuis komen(of bij het ophalen.. ) Het is toch ook fijn om die dagen gewoon weer eens vrouw en partner te zijn ipv moeder??
oh ja wat mij betreft was Irem allang een nachtje bij oma gaan logeren, helaas drinkt ze nog niet uit een flesje dus dat gaat niet maar anders was dat allang gebeurd hoor! En als wij even rustig boodschappen willen doen brengen we haar ook vaak even bij oma of komt oma hier. Nee ik heb daar ook niet zo'n moeite mee.
Ik heb er ook totaal geen moeite mee, maar kan me goed voorstellen dat anderen dat wel hebben. Mensen zitten nou eenmaal verschillend in elkaar. Het is geen kwestie van normaal of abnormaal, goed of slecht.
Nee hoor, je bent niet abnormaal (voor zover ik dat vanaf hier kan beoordelen haha). Ik heb ook dat ik het heerlijk vind om even een moment voor mezelf te hebben, zonder kids. En dan gaan ze fijn naar oma of papa past op. Maar ik kan me ook helemaal voorstellen dat je dat als moeder lastig vind en/of gewoon de behoefte niet voelt om iets zonder kinderen te ondernemen. Of dat je geen mensen hebt die je 100% vertrouwt met je kinderen. (Ik breng ze bijv voor geen goud bij mn schoonmoeder, dan maar niet weg) Ieder zn eigen ding, toch?
Ik ben iemand die zich snel zorgen maakt. Leven en dood staan héél dicht bij elkaar heb ik gemerkt en ik ben wat dat betreft wat bang om mijn liefste 'bezit' kwijt te raken. Het is al zo'n wonder dat ze er is! Dus ik heb er érg veel moeite mee. En hoe heerlijk ik het ook vind om alleen met m'n man te zijn. En hoe hard we het af en toe ook nog nodig hebben om even uit te slapen... ze gaat weinig uit logeren nog. Ik weet dat mensen vaak zeggen van 'maar dit of dat kan ook gebeuren als je er zelf bij bent!' --> klopt.. maar dan ben ik er wel zélf bij tenminste... Dan kan ik eventueel te verwijten dingen, alleen mezelf verwijten en dan was ik benminste bij haar.. (of haar papa) . Overigens heb ik nu qua logeren ook zoiets van: Als ze er straks zelf om gaat vragen, dan wordt het anders. Nu is het niet onze dochter die het wil, maar de anderen. Maar dan laat ik haar wel gaan... Als ze zelf die keuze maakt -ook al is dat mogelijk nog niet met vol besef en wil ze mogelijk s avonds ineens naar huis maar toch.. Het is op zich een rottig stukje gevoel waar ik mee kamp en wat ik niet los kan laten. Ik kan natuurlijk gaan oefenen etc. Maar ik heb nu nog zoiets van: Waarom zou ik? Het gaat prima zo... en dat vind m'n man ook.. Waarom zou ik het mezelf nu moeilijk gaan maken?
Ik vind het niet makkelijk, maar ik doe het wel. Ik laat wel alleen de mensen oppassen die ik echt vertrouw. Zo is zoonlief al een paar keer bij mijn moeder en haar vriend wezen logeren, maar nog nooit bij mijn schoonmoeder (die woont ook een eind rijden hier vandaan). Ik heb 2 vriendinnen die ik met zoonlief vertrouw dus die komen ook wel eens een middag/avond oppassen. Gelukkig is het altijd goed gegaan dus daardoor groeit mijn vertrouwen wel. Bovendien vind ik het erg belangrijk om tijd met mijn man door te brengen, samen leuke dingen te doen. Daar kan ik echt van genieten en ik merk dat dat onze relatie iedere keer een boost geeft.
Ik heb er ook geen problemen mee, al vind ik persoonlijk met 3 weken wel erg snel en dat zou hier ook niet kunnen ivm bv. Maar ik moet zeggen dat ik het ook echt niet erg vind als de meiden weer een weekend bij hun vader zijn en dan Nout wegbrengen en dan weers lekker op stap!!!
tis hier geen kwestie van niets durven. maar niet willen. ik vind het niet nodig en mijn partner ook niet.
Hoop dat je nog van mening veranderd als je kind wat ouder is. Wij gaven nl. een tijdje geleden een slaapfeestje voor onze meiden en daarbij was dus een vriendinnetje van 8 ook uitgenodigd en die durfde niet!!! en die moeder durfde het ook niet!!! dat vond ik dus echt heel erg raar! Jammer want dat meisje heeft dus echt een leuk uitje gemist.
maar hebben jullie dan geen behoefte aan een keer lekker een avondje weg met zijn 2tjes o.i.d.??? en vinden jullie niet dat je kindje ook moet wennen aan een andere omgeving? zie reactie van tjessia... (voel me net een slechte moeder die haar kind zo makkelijk weggeeft )
Ik durfde ook nooit maar heb mezelf echt gedwongen. Wil haar niet al te beschermend opvoeden want dat is volgens mij ook niet goed. Ze was dus een paar maanden toen ze voor het eerst bij de ouders van mijn ex logeerde (bij mn ouders al eerder maar daar heb ik me nooit zorgen om gemaakt, vertrouw mn ouders blindelings). Was voor mij dus erg wennen en op de dagen dat ik haar 'uitleende' was ik zelf heeel erg gespannen en zat ik de uren af te tellen. Nu heb ik nergens meer last van, ze logeert regelmatig bij mn ouders of de ouders van mn ex, of ze wordt opgehaald door een van haar tantes om leuke dingen te doen en ik vind die tijd voor mezelf dan heerlijk, kan er ontzettend van genieten. Het voordeel is ook dat doordat ik haar al heel vroeg bij iedereen toeliet ze een ontzettend makkelijk kind is wat dat bereft. Ze speelt en slaapt overal, ze is nooit eenkennig geweest, een heel spontaan kind die met jan en allemaal praat, ze vermaakt zich opperbest en maakt niet uit met wie of waar ze is. Zo staat ze bv rustig op haar gemak tegen een boom van een vreemde kerel over het weer te praten in een supermarkt terwijl ik aan het afrekeken ben, het boeit haar werkelijk niets Het is zelfs zo dat ze zelf soms al aan opa en oma vraagt of ze bij ze mag slapen. En ja ze is pas 2 jaar maar weet echt wel wat dat inhoud want dan loopt ze alvast naar de voordeur om me uit te laten en 'tot morgeeeehh' te roepen. Hier gebeurd het dus wel.
Ik geef mijn kind ook "makkelijk" weg hoor.. Met 8 weken aan het logeren bij opa en oma.. Kon ik na ruim een half jaar een nachtje doorslapen (ik sliep voor de bevalling al 2-3 maanden zo goed als niet ivm BI) En nu nog gaat hij geregeld logeren, hij vind het heerlijk al die aandacht
Gaat niet alleen om je eigen behoefte, ook is het goed voor je kind om eens ergens anders te slapen of de dag door te brengen. Anders heb je als ze groter zijn van die "bange" kinderen die nergens anders alleen heen durven, laat staan bij een ander slapen. Hier gaan de kids regelmatig uit logeren, voor de gezelligheid, maar ook als ik zelf eens weg moet oid.
Ik vond het het eerste half jaar niet fijn, daarna deed ik het alleen als ik geen andere oplossing zag. (mijn man heeft vaak etentjes voor zijn werk, en dan moet ik gewoon mee) En sinds ze een jaar is gaat ze voor haar eigen plezier ook lekker naar opa en oma af en toe. Maar goed, voordat een kind een jaar oud is doe je ze er ook geen plezier mee imo, dan is het het fijnst als het kind lekker vertrouwd thuis is. En mezelf mezelf en vrouw voelen, nou ik weet niet hoor, maar ik voel me dat ook gewoon als mijn dochte thuis is, ik weet niet hoe andere mensen zich dan voelen?
Denk dat dat heel erg per persoon verschilt, maar ook of je kind bijv. bv krijgt ect. Hier ben ik er ook geen fan van. Levi was 1 jaar en 2 maanden toen hij voor het eerst bij oma ging logeren zodat papa en mama eens samen weg konden. Tweede keer was afgelopen december, maar dat was omdat het niet anders kon ( ivm bevalling Milou* ) Op zich zou ik nu heel graag weer eens een avondje/nachtje weg willen met mijn man maar heb helaas niet veel keus uit (goede) adresjes waar hij heen kan.
ho even je snapt mij niet fynn is al een aantal keer weg geweest maar niet voor onze lol. hij heeft ook al 2 keer ergens geslapen maar dat was ook uit nood(ziekenhuis). dat gaat ook allemaal goed en ik durf het wel maar als wij gewoon thuis zijn dan vind ik het niet nodig
nee niet echt we gaat wel eens weg maar dat is max een uurtje of 3 verder niet. ik vind het heerliijk met mijn gezinnetje thuis te zijn en vriend ook gelukkig. en hij went ook wel aan andere omgevingen hij slaapt ook overal in zijn camping bedje maakt niet uit waar we die neer zetten
Een (halve) dag meegeven aan mensen die ik vertrouw gaat altijd wel (ik vind 't nog steeds wel moeilijk, maar soms is 't ook wel lekker om even met z'n 2tjes te zijn). Maar logeren doen wij pas als 'ie er zelf om kan vragen en het dus ook echt graag wil (of in geval van nood misschien een keer). Milan gaat sowieso niet heel vaak weg, 1 x in de maand 1 middag naar mijn ouders en af en toe een middagje bij mijn schoonouders of mijn zusje + vriend. Als we 's avonds een keertje wegwillen gaan we pas als 'ie in bed ligt, dus dan merkt 'ie 't niet.
Ik vind je heel normaal hoor. Ik had binnen 2 weken al een oppas aan huis ivm een bruiloft. En Tygho slaapt 1x per maand bij opa en oma gemiddeld. Dan doen wij iets leuks samen.