Ik vind dat er grenzen zijn, op het gebied van wanneer je er wel en wanneer je er niet iets over kunt zeggen.. Wij weten natuurlijk niet hóé die moeder in de Ikea haar kind 'sloeg'. Was het een tik op z'n arm of kont, of was het echt een klap tegen z'n hoofd of rug? Ook met woorden vind ik dat er grenzen zijn. Je kind streng toespreken, zeggen dat dit of dat niet mag en waarom niet, vind ik heel iets anders dan je kind een 'kutkind' noemen.. Ik was een keer in de Efteling, ging daar naar de wc, en in het hokje naast me zat een moeder met 2 kinderen (geen idee hoe ze ze er allebei + zichzelf in heeft gekregen, maar dat is het punt niet ). Ze was echt tegen ze aan het schreeuwen, dat het zulke verwende nesten waren, dat het met hen nooit eens gezellig was, dat ze altijd maar liepen te zeiken.. Het lijkt míj niet echt goed om dat tegen een kind te zeggen, ongeacht wat er vooraf is gebeurd Mij spreken ze trouwens redelijk vaak aan op de kleren die ik Damien aantrek, ook zo belachelijk. Mijn smaak is redelijk alternatief, ik vind skulls en stoere teksten helemaal geweldig, maar dat 'hoor' je een klein kind niet aan te trekken, want dat is 'eng'. Maar als ik dan zeg dat ik die polo die 'haar' kind aan heeft afgrijselijk vind, moet ik me er niet mee bemoeien
Als ik iets zie wat in míjn ogen te ver gaat, kijk ik wél met een afkeurende blik naar diegene. Maar zeggen, nee..
Dat is inderdaad heel erg lastig! Ik denk dat ik toch niks zou zeggen, tenzij er iets zo uit flapt. Maar als ik niet ineens te boos word zodat ik nog na kan denken dan zeg ik denk ik niks.
Dat lijkt me nou weer echt iets dat je lekker zelf moet beslissen... daar krijgt het kindje helemaal niks van, toch? Maar idd, het is een heel verschil als mamma's pedagogisch boos zijn (zoals dat je je kindje meeneemt de winkel uit, superzet!) of dat ze zichzelf verliezen en beginnen te schelden/slaan/schoppen. Een tik op het handje, arm of bips (mits niet te hard) kan volgens mij niet echt kwaad (maar goed, dat zeg ik, er zijn er genoeg die dat ook afkeuren). Maar een mep tegen het hoofd... brrr... rillingen. Wat verwacht zo'n moeder dan van haar kinderen na uren in een winkel te staan die voor die kids ook niet leuk is? Of inderdaad zo'n moeder die haar kinderen in de Efteling helemaal afbrand (en dan wel zo tegenwoordig van geest is om dat even in de wc te doen... dan weet je toch dat je verkeerd zit?). Mijn ouders deden het ook wel, opgerolde krant, mond met zeep spoelen, schelden... dat voelde als kind allemaal heel anders dan in de hoek staan, een tik op de vingers of een stevige "nee". Bij die eerste dingen gingen ze echt uit hun dak, dat voelde zo onveilig. Ik hoop dat het bij mij nooit zo ver komt... maar ik ben nog geen mamma... het gaat ws sneller dan je denkt.
Als ik zie dat iemand zijn kind een mep geeft of hardhandig door een winkel sleept of ertegen schreeuwt geef ik ze altijd 'de blik' als ze zien dat ik naar ze staar. (want ik ga dus overdreven staan te kijken) Ik zeg niks tegen ze, ik kijk alleen maar.. Vervolgens loop ik er langsheen en zeg ik, net iets te hard zodat ze het kunnen horen, tegen m'n man of tegen mn zoon van 2 (ligt er maar net aan wie ik bij me heb) wat ik er van vind.
Nou dan heb je kans als je dan langs mij zou lopen als nog een snouw te krijgen sorry. Je mag best van mij staren of laten merken dat je het er niet mee eens bent. Maar er zijn gewoon situatie.s dat het voor komt. En nee dat zijn geen slechte moeders. Wat is een slechte moeder die het achter geslote deuren doet of een moeder die gelijk zegt of doet waar het op slaat. De meeste kinderen die mishandeld worden dat word gedaan achter gesloten deuren en niet voor een vol publiek. En denk ook eens aan die moeder wat voor dag heeft ze al achter de rug met het kind wat heeft het al uitgespookt je kan wel pedagogies,s besig zijn en toch wel eens je gedult verliezen. maar dat is mijn mening.
het is een moeilijk onderwerp.. maar volgens mij weet je meestal wel of iets echt niet kan of wel. ik zou me nooit bemoeien met dingetjes waarvan je niet kan inschatten hoe erg t is. bv een tikje op de kont of een verheven stem. maar ben ontzettend tegen (verbaal) geweld.. en indien ik dat, buitenproportioneel, meemaak ben ik wel een type dat er wat van zegt. heb een keer in de HEMA een vrouw een klein kindje echt helemaal verrot zien schelden op een ontzettend grove en agressieve manier. compleet met echt TE hard aan armpje trekken. ging totaal door het lint ' omdat je alweer moet plassen ' ik heb toen wel gezegd dat ik vond dat dat niet de manier was zo'n kleintje (3 jaar?) aan te pakken. dat ze dat kind helemaal in de stress joeg. :x niet dat het zal helpen, maar ik zou een schuldgevoel krijgen als ik er niet wat van had gezegd.. trouwens, het kan me dan niet schelen wat voor dag die moeder achter de rug heeft gehad. dat mag nooit een reden zijn om ZO tekeer te gaan. (en dat is wat anders dan een keer snauwen dus, dat begrijp ik best)
Zou ik niet erg vinden hoor. Dan loop ik met een lach op mn gezicht weg Wat voor dag je ook hebt, je kind slaan/meppen/uitschelden of wat dan ook gaat echt te ver. Je moet je frustraties niet op je kind uitleven. En of je nou 1 keer slaat, of 2 keer, of 60 keer. Elke keer is een keer te veel. Maar goed.. Dat is mijn bescheiden mening.
laatst stond een vrouw haar 2 jarige zoontje gigantisch uit te schelden, hij zat op een trapje en zij stond over hem gebogen te schelden "kijk nou wat je doet, kutkind! iedereen kijkt naar ons omdat jij zo´n kutjonk bent" toen heeft mijn man haar erop aangesproken en vervolgens kreeg hij de volle laag, ons kan het niks schelen dat zo´n vrouw zich dan naar ons keert, als ze maar van dat jongetje afblijft, een andere omstander heeft het AMK gebeld, we weten niet hoe het is afgelopen want we moesten door (afspraak in zkh). ik vind dat je je niet overal mee kan bemoeien maar duidelijke mishandeling (verbaal en fysiek) moet altijd gemeld worden. zou een wereld worden zeg als niemand meer wat deed en iedereen gewoon doorloopt terwijl kinderen of volwassenen mishandeld worden, wij kunnen dat niet. ik zeg trouwens niet dat ik het voorval in de ikea mishandeling vind want ik was er niet bij en iedereen trekt die grens ergens anders. wij bemoeien ons dus wel met anderen als we denken dat het uit de hand loopt, zeker als het om kinderen gaat.
In mijn beroep "bemoei" ik me regelmatig met de opvoeding van kinderen, gevraagd en ongevraagd. Als ik mij zorgen maak over gezinnen en kinderen in mijn directe omgeving, zal ik wanneer de mogelijkheid er is, er iets mee doen. Je bemoeien met vreemden, terwijl je geen goed beeld hebt van de totale situatie, daar moet je echt mee uitkijken. Slaan vind ik ook "not done", maar ik kan me wel voorstellen dat een ouder een keer de fout in gaat. Sommige kinderen kunnen nou eenmaal het bloed onder je nagels vandaan halen, op het verkeerde moment. Iedereen heeft wel eens z'n dag niet, kent periodes in het leven dat niet alles gaat zoals het moet gaan (scheiding, overlijden, financiële problemen, ontslag), dan kan het je overkomen. Begrijp me niet verkeerd, ik keur het ook af, maar het is wel makkelijk om andere ouders te veroordelen. Er zijn heel veel kinderen die op verschillende manieren mishandeld en verwaarloosd worden, het zou erg zijn als iedereen de andere kant op zou kijken, omdat het hun zaken niet zijn. Wij zijn met z'n allen verantwoordelijk voor onze maatschappij, al zou je dat de afgelopen jaren niet zeggen. We worden steeds asocialer, er is nog weinig sociale controle.. uit desinteresse, gemakzucht, tijdgebrek.. ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat de wereld er een stuk (kind)vriendelijker zou zijn als we meer zorg zouden dragen voor elkaar en dus een socialere sameneving, i.p.v. lang elkaar heen leven en je schouders ophalen voor problemen van anderen. Liefs Huismus
Niet mee bemoeien 'want het zijn jouw zaken niet' vind ik altijd een moeilijke uitspraak. Uit ervaring: verbaal geweld (kutkind, nooit leuk, nooit normaal, nooit gezellig) is vaak erger dan fysiek geweld, maar hoe dan ook: het valt (afhankelijk van hóe erg) wel onder mishandeling. Als niemand zich er ooit mee zou bemoeien, dan zouden er veel meer krantenkoppen en nieuwsitems zijn over familiedrama's... Ik heb mijn eigen grenzen, en als ik zie dat iemand anders die grens passeert bij zijn eigen kind - dan zou ik er wat van zeggen. Dat kindje kan niet voor zichzelf opkomen! En als zijn/haar mama het duidelijk ook al niet doet, wie doet het dan wel? Als ik iemand zijn hond zie slaan zeg ik er ook wat van...laat staan een kindje!
Veel ouders hebben een enorme blinde vlek wat hun kinderen betreft, dus daar zou ik niet vanuit gaan. Daarbij is de drempel om professionele hulp in te schakelen ontzettend hoog voor de meeste ouders.
moeilijk onderwerp dit.. moet zeggen dat voordat ik kinderen had die mopperende moeders echt afgrijselijk vond en zooo zielig voor de kinderen. en die jengelende kinderen in de supermarkt vond ik zo zielig.. maar nu ik zelf kindreen heb zie ik wel dat je soms idd dat armpje even stevig moet vastpakken.. of dat je ze even moet aansnoeren in de kinderwagen.. maar (volwassen)schelden.. even anders dan potverdorrie etc, vind ik echt niet kunnen.. en hard slaan ook niet..al zeg ik er niks van.. ik was laatst in de supermarkt en een meisje (4jaar) kwam met het verkeerde pak suiker aanlopen. Moeder: "als je nu niet heel snel het goede pak suiker gaat pakken dan ga je het zo merken thuis, je bent dan echt nog niet jarig", het kind had gewoon angst in haar ogen.. toen heb ik ook wel de "blik" gegeven maar heeeel moeilijk onderwerp dit.. heb zelf ook welleens met jengelende kinderen in de rij gestaan, ..
Als er dingen spelen in de huiselijk sfeer kunnen kinderen "afwijkend" gedrag vertonen. Zolang ouders problemen niet onderkennen, zijn kinderen daar altijd de dupe van. Moment heb ik kids in de groep waarvan de ouders in scheiding liggen, maar volgens de ouders hebben de kinderen daar geen last van.. Voor ons is het heel duidelijk dat de oudste een enorme zware last op z'n schoudertjes draagt en zich ontzettend verantwoordelijk voelt, maar de ouders zijn vooral er druk met zichzelf. We bemoeien ons er wel mee, dat is volledig geaccepteerd door de ouders, maar komen er moeilijk doorheen.. dan breekt m'n hart als ik zo'n klein manneke van 5 jaar zo zie worstelen. Ik weet niet hoe oud het kindje van je vriendin is en je schrijft dat je eigenlijk niet op het kindje zit te wachten, maar toch kan jij er wel voor het kind zijn, door het kind bijv. eens in de maand bij je te laten komen spelen. In jouw huis gelden jouw regels en vaak passen ze zich probleemloos aan als je consequent bent en er geen mama in de buurt is om jouw regels onderuit te halen. Ik denk dat je het kindje daar veel plezier mee doet. Liefs Huismus
Ik moet zeggen op werk maak ik het ook mee.. Laatst had ik een jongentje die niet goed schoon gemaakt was en dat was niet de eerste keer dat ik het zag.. En het stonk ook echt heel dus ik heb hem schoongemaakt en zag dat zijn billen vuur en vuur rond waren en er zat zelfs een beetje bloed in zijn luier vanwege zijn billen die open waren... Nu heb ik het heel netjes tegen de ouders gezegd en gevraagd of ze erop willen letten omdat het voor het ventje nogal pijnlijk is... was ze een dag later naar mijn collega gegaan om te vragen of ik me werk toch wel goed deed omdat als het ventje bij mij was geweest hij altijd ging huilen ( wij werken altijd met zijn tweeen maar goed) vorige week kindje in bad gegaan omdat het weer precies hetzelfde was... Tja en dan zeg ik er wel wat van maar luisteren doen ze niet dus wat dat betreft denk ik niet dat je er wat mee opschiet om er wat van te zeggen... De niet goede ouders luisteren er toch niet naar of doen niks met de info die je ze geeft...
Je hebt die reclame op tv, waar een moeder haar kind aan de arm trekt, een mep verkoopt en de wind van voren geeft. Daar staan mensen omheen die zeggen: "waarom doet niemand iets?" Waar trek je de grens? Waarom niemand iets doet, is omdat je de situatie niet kunt inschatten. Is het echt een etterkind en verliest moeders uiteindelijk haar geduld, of wordt het kind stelselmatig geslagen? Is het bemoeizucht als je er wat van zegt, of helpt het 't kind als je de kinderbescherming erop afstuurt?
I.d. waar licht de grens, je kent de situatie de ouders of het kindje vaak niet.. Mocht het voor mijn gevoel te erg zijn dat zou ik laten merken dat ik het niet ok vind.. Ik heb zelf een vriendin die nogal worsteld met het moederschap, ze is zwanger van de 2e en haar eerste kindje is nogal "pittig" te noemen. Ze slaat het kindje regelmatig en er wordt niet al te leuk tegen gepraat. Ik heb haar geprobeerd tips te geven. Ze doet er dan even wat mee om vervolgens te zeggen dat het niet werkt. Nee, niet na 2 dagen. BLijft moeilijk hoor!