Tja die hartritme stoornissen, ze zijn er niet echt achter gekomen. Of omdat ik 2x kort achter elkaar een ruggeprik gehad heb en daarbij forst antibiotica via het infuus vanwege de koorts of omdat ze bij een keizersnede aan je buikvlies trekken wat blijkbaar wel eens een impuls aan je hart kan geven, maar daarvoor kreeg ik ze wel op een gek moment blijkbaar. Ik voelde me ook even helemaal niet goed worden, maar ja wist ik veel, ik voelde zoveel... Daarna verschillende hartfilmpjes gehad die gelukkig allemaal goed waren.. maar het zorgde er wel voor dat ik langer op de IC moest blijven voordat ik naar mijn meisje mocht. Ruim 1,5 uur.. daar baal ik nog het meeste van. Wilde zooo graag naar mijn meisje toe.. krijg er weer tranen van in mijn ogen als ik nu type..
Bah, ja dat je niet naar je meisje toe kon is inderdaad vreselijk. Was jouw partner wel bij haar? Heb je de schade nog wel een beetje in kunnen halen nadat je van de IC terug was? Ik kan daar nog steeds niet echt goed aan denken. De wetenschap dat ons meisje een tijd alleen in haar bedje heeft gelegen in plaats van bij mij of bij haar papa vind ik nog steeds echt verschrikkelijk.
heb wat zitten lezen op dit topic en omdat ik zelf op 10 juli ben bevallen (met spoedkeizersnee) ivm snel ontwikkelende PE wilde ik wel weten wat de gevolgen kunnen zijn...Ik had een te hoge concentratie eiwitten in m'n urine maar omdat ik in griekenland woon en hier veelvuldig wordt gecontroleerd op bloed en urine, waren we er snel bij. Tot en met 34 weken was er niets aan de hand. Alles steeds prima! Maar in week 35 zag mijn arts bij de placenta wat wittige puntjes...alle testen gedaan en toen bleek dat in combi met de (relatiedf) hoge onderdruk, het plaatje compleet was. Ik ben toen op de dag zelf nog aan de ctg gegaan maar met de beeb was alles perfect. Mijn gyn vond het toch onrustbarend ivm mijn bloeddruk en wilde me niet gaan inleiden omdat hij het te riskant vond ene natuurlijke bevalling...het werd dus een spoedkeizersnee. Ik ben toen tijdens de ruggeprik weggevallen (dacht dat ik doodging!!) maar al die tijd had ik niet eens dikke opgezwollen handen/voeten of andere symptomen. na de bevalling ging m'n bloeddruk ook weer omlaag en ik heb geen andere symptomen (afgezien van flinke vermoeidheid na de Keizersnee...)gelukkig...maar de schrik zit er flink in, ook met oog op vklgende zwangerschap wat wel leuk geweest was...maar ik ben nu gewoon echt bang om weer zwanger te raken. Nu is het goed gegaan maar een volgende keer...?? Ik vraag me af hoe het toch mogelijk is dat in NL vaak te lang gewacht wordt en veel vrouwen toch een gewone bevalling moeten gaan beginnen!! met alle risico's vandien!!?! Ik ben heel blij dat mijn arts meteen heeft gehandeld terwijl het allemaal helemaal niet ideaal was: mijn man zat in het buitenland vanwege werk (tja ik zou rond 7 augustus bevallen...) dus hij was er pas die nacht...keizersnee is niet prettig maar ja, beter dan onnodig gevaar lopen! Ik heb dus gelukkig geen symptomen nu en voel me relatief goed:borstvoeding is natuurlijk behoorlijk vermoeiend zeker met ons kindje dat nog 10 dagen op de couveuseafdeling moest en nu elke 2 uur gevoed moet worden, maar het gaat nu na een week dat hij thuis is gekomen heel goed ook met mij...het had slechter af kunnen lopen lees ik...pfff! sterkte voor iedereen en ik wil nog wel wat lezen op dit topic want het is nogal een onderwerp dat meer in de aandacht mag vind ik!
@Kris: Jeetje zeg, dat is ook een verhaal! En flink balen dat je je meisje zolang niet hebt gezien! Ik hoop idd ook dat je dat nog een beetje hebt kunnen 'inhalen'? En rot he, dat je je nog niet meteen zo goed voelt als je zou willen (of als de omgeving van je verwacht). @Mukki: Wat fijn dat ze er zo snel bij waren bij je!! En prettig dat het nu zo goed gaat met jullie! Ik denk dat er in NL vaak pas (te) laat wordt achtergekomen omdat de urine en bloed pas oip het einde wordt bijgehouden, dan praat ik over mezelf althans. Bij iedere controle werd wel bloeddruk gemeten, maar pas bij week 36 moest ik iedere week komen en dan om de week urine mee. @Mamalbf: Nou begin ik toch weer te twijfelen! Het is een beetje lastig, aan de ene kant wil ik er wel meer van weten en misschien ook een stukje erkenning krijgen, en aan de andere kant wil ik er niet een heel groot probleem van maken. Ik vind het wel fijn om hier te kletsen met mensen die in hetzelfde schuitje zitten, dus denk dat ik het daar voorlopig bij houd. Hou het in ieder geval in mijn achterhoofd! @ Juul: Ik weet het..... Maar tegelijkertijd is dat vergelijken ook goed om met beide benen op de grond te blijven: zie je wel, je bent er eigenlijk gewoon heel goed vanaf gekomen, hoe rot het af en toe ook is/ voelt. @Ch: Wat vervelend dat jullie meisje helemaal alleen was! Hoe kon dat, als ik zo vrij mag zijn?? Bij mij was gelukkig mijn man erbij, maar wat ik heel erg mis en jammer vind is dat ons meisje (voor mijn gevoel) niet zolang op mijn buik heeft gelegen. Toen ik van de OK terugkwam weer wel, maar toen waren we ongeveer vier uur verder, was ze aangekleed en schoongemaakt, is toch anders, denk ik.
Nog een vraagje .. ik lees hier regelmatig dat vrouwen ``wegvallen`` tijdens de bevalling/ keizersnede etc. Dat had ik dus ook, maar bij mij was op dat moment mijn hart de oorzaak. Hartritme-stoornissen om precies te zijn. Hebben meer vrouwen dat gehad ? Zou dat er ook mee te maken kunnen hebben ? Met het PE syndroom ??
Hai Meiden, Heb alweer een tijdje niet geschreven maar heb inmiddels de uitslag van Maastricht gehad... Ik blijk een verlaagd plasma volume te hebben ( dat is dus uit het onderzoek gekomen met dat inspuiten van radioactief spul, het onderzoek waarvan ik eigenlijk had verwacht dat dat dus juist helemaal goed zou zijn..) En bij toeval is er ook uitgekomen dat mijn TSH te hoog is ( heeft met de schildklier te maken) Voor de rest hadden ze het op 1% kans op herhaling en adviseren ze om de volgende week wel medicijnen te gaan geven als mijn bloeddruk in een eventueel 2e zwangerschap zou gaan stijgen. Die heb ik dus niet gehad terwijl ik wel 10 weken met een torenhoge bloeddruk (150/100) heb rond gelopen. Op zich heb ik het hele PE verhaal wel redelijk achter me gelaten... omdat ze denken dat de hoge bloeddruk vooral te maken had met een verlaagd plasma volume en er geen afweer is geweest tegen mijn kindje is er eigenlijk geen kans op herhaling. Wel baal ik nu als een stekker van dat schildklier verhaal... Wist niet eens dat zo iets ook getest werd, en wanneer ik dit al had weten ze ook niet. Ben nu laatste bij de huisarts geweest en gaan ze een nieuwe meting doen. Mijn T4 was namelijk wel oke maar een verhoogde TSH kan betekenen dat de schildklier straks traag gaat werken. Hier kan je weer heel veel klachten door krijgen en is niet goed voor de baby als je zwanger bent want die heeft dat weer nodig. Afwachten maar weer.... Moest ook afvallen voor een volgende zw en moest er ongeveer 8 kilo af hebben, 5 ben ik nu al kwijt en daar voel ik me heerlijk onder... Hadden meerdere meiden iets van het verlaagde plasma volume? Ben heel benieuwd.... ook naar meiden die daarna nog een 2e hebben gekregen... Nou dat was 'm dan weer...sorry dat ik niet vaak reageer maar wil het ook allemaal van me af zetten wat er "'toen"" allemaal is gebeurd..
Juul, ik heb het iemand nog nooit zo goed horen omschrijven: dat je je een stripfiguur voelde met een lampje boven je hoofd. Zo voelde het echt!!! Heldere momenten en tijden waarbij je zo ongeveer van de wereld was. Ik kan er nu om lachen maar ik heb er echt wakker van gelegen dat ik voor mijn gevoel dement was (en de moeheid die dat gaf verergerden mijn concentratieproblemen nog wat meer.:x) Gelukkig heb je geen gevolgen meer van de HELLP. Wat betreft je zus: wat voor gevolgen heeft de glomerulosclerose? Je zegt dat je enige risicofactor die ze konden bedenken de slechte vaatwanden zijn. Ik dacht dat jij geen PRIUS-onderzoek gedaan had? Wat betreft de HVZ bij je vader zijn kant. Laat je je af en toe controleren? Kris8, ik kreeg na een inleiding een keizersnede omdat mijn dochtertje dipte op de CTG. Ik heb meer dan 24 uur op de verloskamer gelegen, ik wist op den duur wel dat het een keizersnede zou worden maar toen moest ik met de CTG continu aan wachten. Ik was echt gaar na de keizersnede, ik kwam 36 uur na weggaan naar de verloskamer pas weer terug op de medium care. Ik was eigenlijk blij dat het een keizersnede werd. Ik gebruik ook nog steeds bloeddrukverlagende medicijnen. Wat erg, hartritme-stoornissen. Bij het PRIUS-onderzoek deden ze een ECG en een hartecho. De mevrouw die de hartecho deed zei dat hij goed was, van de ECG heb ik de uitslag nog niet maar dat zal wel goed zijn. Ik heb eerder al via de internist een ECG laten maken en die was goed. Ik weet niet of hartritme-stoornissen met PE / HELLP te maken hebben. Als het mij overkomen was zou ik graag een keer naar de cardioloog gegaan zijn, maar ik ben een beetje een controle-freak als het om mijn gezondheid gaat. Niet dat ik een hypochonder ben hoor, maar ik neem liever geen risico. Ik ben de dag na de KS pas naar mijn dochtertje geweest, de verpleging vond dit gewoon en ik was geloof ik ook te ziek en te moe. Maar ze is de eerste uren niet lang alleen geweest gelukkig. CH28, hoe staat het met je klacht? Ik vind het zo flink van je dat je een klacht indient. Het kan ook positief werken voor de mama's na jou! Gelukkig gaat het beter wat betreft het emotioneel worden. Het heeft inderdaad tijd nodig. Weet je wat bij mij wel was: doordat ik me nog niet goed voelde beperkte ik me door thuis te blijven en huiselijk te zijn. Daardoor heb ik wel zoveel mogelijk van mijn dochtertje genoten, het is dus niet alleen maar negatief. Als ik dan sommige van mijn vriendinnen zag, die gingen 6 weken na de geboorte al weer sporten en hingen de halve zaterdag / zondag op de sportclub rond. Ik heb daar geen behoefte aan (had het ook niet gekunnen), doe liever iets met mijn dochtertje. Mukkie11, fijn dat je zo goed begeleid werd door de gynaecoloog. Ik was ook ziek, maar met dochtertje was ook alles goed. Ze had mooie CTG's. Af en toe komt er iets op tv over de verloskunde in Nederland, ze inventariseren of het hier wel goed gaat. Fijn dat je geen symptomen hebt. Wat betreft een volgende zwangerschap; bij die gynaecoloog zou ik het geloof ik wel durven. Je verhaal lijkt een beetje op de tweede zwangerschap van mamavanMischa, die hebben ze ook snel ingeleid toen ze symptomen begon te krijgen van PE. Loesje, je kunt het PRIUS-onderzoek altijd nog doen. Ze zijn er in ieder geval heel erg aardig. Je maakt er helemaal geen groot probleem van heb ik het idee. Wij allemaal niet lijkt me zo. Als je voor je kind zorgt en eventueel nog werkt als je een baan hebt doe je het erg goed als mama vind ik. Ik vind dit forum ook heel goed, al meer dan 50 pagina's. En iedereen is even begrijpend en luistert naar anderen. Mijntje, gelukkig dat je nu weet dat je een verlaagd plasma-volume hebt en dat je TSH te hoog is. En dat je risico op herhaling slechts 1% is, is mooi. Ik heb ook lang met een bloeddruk van 150/100 rondgelopen. Mijn bloeddruk was bij 6 weken zwangerschap al te hoog (waarschijnlijk daarvoor ook al) en pas bij mijn opname bij 30 weken kreeg ik medicijnen. Ik ben beniewd of ik die afweer heb, hoor het 30 augustus. Ik hoop dat je schildklier zich nog verbetert, of kan dat niet? Fijn dat het afvallen goed lukt! Het is heel raar, ik kan het allemaal goed van me afzetten. Zogauw ik hier een berichtje geplaatst heb ga ik weer verder met mijn werk (internet vaak tijdens de pauze). Het is juist zo fijn bij een forum dat je zo vaak kunt reageren als je zelf OK vindt. Groetjes, Mamalbf
ik ben ook 'weggevallen' maar ik denk dat het kwam door spanning, plotseling werd ik voor een keizersnede voorbereid en ik was heel 'cool' maar van binnen...de ruggeprik was too much voor mij, ik weet 't zeker!! Ik denk dat ik overderevn reageerde (lichamelijk) op die rommel die je ineens je lichaam ingespoten voelt!1 (want het is natuurlijk gewoon rommel!!!) en toen werd nog geroepen: hartslag van de baby gaat achteruit! Toen raakte ik in paniek...en alles ging draaien. Mijn VK die de hele tijd naast me bleef (echt mijn redding) zei dit ook, dat het flauwvallen van spanning was... een volgende zwangerschap...daar moet ik nog ernstig over nadenken! Mijn gyn is absoluut te vertrouwen maar je weet nooit hoe je lichaam reageert. Nu hield ik het zeg maar uit tot bijna 36 weken maar een volgende keer kan het wel veel vroeger zijn... Eerst wil ik lekker gaan genieten van dit wondertje dat na ruim 6 jaar ineens toch kwam, helemaal spontaan. Ik ben nu 37 jaar dus ook niet zo heel jong meer...wil er eerst ook met man over praten en met de arts. Want we hebben nu ene mooi mannetje en zi9jn heel gelukkig, moet ik het risico nemen?? het kan helemaal gied gaan, kan ook dat ik helemaal geen PE ga krijgen maar de kans is gewoon groot...
@wegvallen.....wel gehad maar dat kwam vanwege het feit dat ik een mega bloeddruk had en ze me volpomtpen met magnesium en me niet stabiel kregen. Verder onder volledige narcose een ks gehad, dus niet zoveel wegvalmogelijkheden @mamalbf, ik heb geen PRIUS onderzoek gehad, maar mijn gyn en ik zijn een aantal meest bekende risicofactoren langsgegaan. En vanuit mijn familiegeschiedenis (HVZ) zouden vaatwanden daar goed bij passen. Ik laat me nog niet controleren, maar heb met mijn HA afgesproken dat ik vanaf mijn 40ste mijn cholesterol jaarlijks laat prikken. Mijn bloeddruk wordt al regelmatig gedaan omdat ik bloed geef. En mijn hart op zich is gezond en slaat in een goed ritme, het zijn bij ons meestal de vaten die vernauwen en voor infarcten en hartstilstande zorgen. @mijntje, wat fijn, zo'n uitslga met laag risico. Maar wel weer vervelend met die schildklier, weer wat om je op te moeten laten controleren..... @mukkie, wlkom! En ik ga mijn gyn dit verhaal laten lezen kan hij ook eens leren vroeg in te grijpen @bloeddruk, ik heb gewoon direct toen ik boven de 95 onderdruk uitkwam bloeddrukverlagers gekregen.
Thanks meiden alweer voor jullie reactie op mijn berichtje...tja het blijft spannend allemaal he... Zit nu echt het "wen"" proces om voor een tweede te gaan... vind het nog steeds moeilijk... Herkend iemand dat trouwens van dat verlaagde plasma volume n.a.v. het prius onderzoek? En Juul, ik weet het niet wat betreft die schildklier... ze gaan eerst een tweede meting doen en dan verder kijken. Het is belangrijk dat ik wel voldoende van T4 in mijn lichaam hou, voor mezelf maar ook voor een eventueel kindje. Lieve groetjes Mijntje
Hoi allemaal, Mijntje75; ik had ook een verlaagd plasmavolume bij het priusonderzoek. Mij is toen verteld, als ik het me goed herinner, dat dit aangeboren kan zijn maar dat het ook te maken kan hebben met dat mijn lichaam nog niet helemaal hersteld is van alles. Verder hebben we het er toen eigenlijk niet over gehad, wat hebben ze er tegen jou over verteld? Ik heb ook maar een laag risico op herhaling van hellp, zo'n beetje om dezelfde reden als die jij schrijft. Wat vervelend zeg van je schildklier, heb je er ook echt last van (dat je erg moe bent ofzo)? En dat je niet vaak reageert is natuurlijk helemaal niet erg, het moet je goed doen om te reageren en niet andersom. Hoe lang is "het" bij jou allemaal geleden? Mamalbf; Ik heb de klacht afgelopen dinsdag op de bus gedaan! Het was nog een heel karwei om de brief helemaal goed te krijgen, maar gelukkig had ik hulp dus ik denk wel dat het er nu allemaal juist in staat. Het is wel een pittige brief geworden, van wel 6 kantjes. Ik durfde de brief eerst niet op de bus te doen omdat ik het toch wel erg spannend vind allemaal, maar heb uiteindelijk de moed bij elkaar geraapt en het toch gedaan. Ik ben erg benieuwd hoe het nu verder gaat. Het was nog een heel gedoe om uiteindelijk alle stukken bij elkaar te krijgen. Er ontbraken wat dingen uit mijn dossier die voor de klacht wel van belang waren en daar deden ze in het ziekenhuis toch moeilijk over. Uiteindelijk ben ik het zelf op gaan halen, wat ook wel weer een overwinning was aangezien ik er al sinds oktober niet meer was geweest. Ik hoop inderdaad dat het indienen van de klacht niet alleen mij helpt, maar dat ze in de toekomst in dat ziekenhuis geen enkele zwangere vrouw meer zo behandelen. Als ik de brief terug lees kan ik weer zo kwaad worden, niet alleen over de missers maar ook over de manier waarop ze mij en mijn man toen te woord hebben gestaan en behandeld hebben. Maar goed, we wachten af. Ik houd je op de hoogte! Wat je zegt trouwens van dat huiselijke dat ken ik wel, ik begin nu pas een beetje de behoefte te krijgen om weer eens ergens naar toe te gaan. Maar dan inderdaad ook het liefst met mijn dochterje. Ik ben deze week trouwens voor het eerst alleen naar mijn werk geweest. Het was erg leuk om mijn collega's weer te zien en fijn om dat ook weer alleen gedaan te hebben. Wat wel erg jammer was, was dat ik na een half uurtje alweer hoofdpijn kreeg en hartstikke dol werd in mijn hoofd, ben na 45 min. dan ook maar weer naar huis gegaan. Thuis heb ik toen ff flink zitten balen, schiet niet op zo. Maar ik ga volgende week gewoon weer en misschien dat het dan beter gaat. Mukkie11; wat een fijne gyneacoloog lijkt me dat! Daar kunnen sommigen hier nog wel wat van leren! Loesje13, natuurlijk mag je dat vragen. Mijn dochtertje heeft na de bevalling zo'n 10 minuutjes bij mij gelegen en dat was heerlijk. Helaas ging het toen mis en ben ik met spoed naar de OK gereden. Mijn man hebben ze toen 1,5 uur alleen in de verloskamer gelaten met onze dochter. Ze hadden haar aangekleed en aan hem gegeven en zijn toen weg gegaan. Ik zou met een half uurtje terug zijn hadden ze gezegd. Dat eerste half uur heeft hij met haar op schoot gezeten, toen ik na een minuut of 45 nog niet terug was heeft hij haar in het bedje gelegd en gebeld voor een verpleegkundige. Daarna wist hij niet meer hoe hij haar uit bed moest pakken (er was niemand bij hem en het is ons eerste kindje) en durfde dat ook niet meer. Pas 1,5 uur nadat ik weg ben gereden is er iemand bij hem geweest om te vertellen dat ze me niet stabiel kregen en dat als er rigoreuze beslissingen genomen moesten worden ze wel weer terug kwamen. En weer bleef hij alleen achter, in paniek heeft hij weer wat later de verpleegkundige gebeld. Later is hij met onze dochter (en mijn moeder die er inmiddels was) op de recoveryg geweest (tussen de 2 OK's in) en toen had hij haar weer vast. Al die tussen tijd (dat is dus een paar uur) heeft ons meisje alleen in haar bedje gelegen. Dat hoorde ik pas veel later en dat vond ik zo erg. Ik heb mijn dochter pas de dag na de bevalling ergens in de middag echt vast gehouden. Ik was te zwak om haar de fles te geven ofzo. Ik heb haar pas 3 dagen na de bevalling in haar blootje gezien, vreselijk vond en vind ik dat. Ik heb trouwens nog even een vraagje over hoge bloeddruk. Wat was jullie "normale" bloeddruk en bij welke hoogte van de bloeddruk kregen jullie medicatie ofzo? Bij mij is die namelijk uiteindelijk 35 punten (onderdruk) gestegen tov de "normale" waarde die ik altijd heb, gemiddeld schommelde de onderdruk aan het einde van de zwangerschap tussen de 25 en 35 punten hoger. De bovendruk was tussen de 20-30 punten hoger dan normaal. Van maastricht begreep ik dat als deze met meer dan 15 punten stijgt er al gehandeld moet worden. Ik ben benieuwd of dat ook zo gebeurd, bij mij is dat niet gebeurd namelijk. Groetjes!
CH 28, het is voor mij alweer drie en half jaar geleden... Mijn dochtertje is alweer een echt peuter. Ze maakte ook niet veel van dat verlaagde plasma volume maar zeiden wel dat daardoor w.s. de hoge bloeddruk was veroorzaakt omdat mijn lichaam minder reserves had daardoor.... Zijn er bij jou verder nog andere dingen uit het onderzoek gekomen? Bij mij was bloeddruk en hart etc allemaal goed, daar was ik wel heel blij om. Je vraag over de bloeddruk die van mij is nooit gemeten van voor de zw maar vanaf het begin was het iets van 120/80 ene keer ietsje hoger bijv. 120/85 ( toen had ik wel stress, was bij 20 weken dus w.s. andere oorzaak) andere keer ietsje lager 120/75. Vanaf 30 weken zw was het eigenlijk altijd te hoog. Dus 140/100 of 145/95 schommelde erg. Nooit medicatie gehad wel om de dag naar zkh voor ctg/bloed/urine onderzoek.
@ Mamlbf: Het is ook nooit de bedoeling geweest om te suggeren dat anderen er wel zwaar aan tillen hoor! Weet alleen dat ik nogal de neiging kan hebben om in een 'slachtofferrol' te gaan zitten, dus was meer bedoeld als stukje zelfkennis @Ch28: Jeetje wat erg zeg! En voor je man ook! Sowieso is het al eng voor het eerst met zo'n ieniemieniemensje, laat staan dat je er helemaal alleen mee wordt gelaten en je te horen krijgt dat er pas weer iemand komt als er grote beslissingen moeten worden genomen. 3 dagen later pas voor het eerst in haar blootje is echt laat! En terwijl ik zit te typen, bedenk ik me dat het bij mij ook zo lang duurde, sterker nog, ik heb haar in het ziekenhuis alleen na de bevalling even (in mijn beleving dan) in haar blootje gezien en daarna pas thuis...... Bij jou was dus wel meteen duidelijk dat ze in feite voor je leven aan het vechten waren, bij ons niet echt. Wij waren net zo'n boksbal: klap, klap, klap, klap, oh dat kan er ook nog wel bij. Mijn man heeft er altijd vertrouwen in gehad dat het goed zou komen, je bent in deskundige handen zegt hij dan. Bij mij kwam het besef later wel, dat ik dacht, Shit! Ik ben er gewoon bijna tussenuit gepiept! Nog steeds een raar idee. Hoe ervaar of heb ji dat ervaren? @ Mijntje: Is logisch dat je nog moet wennen aan het idee van een tweede. Het is niet niets wat je hebt meegemaakt! En over bloeddruk, de mijne is aldoor zo'n beetje rond de 120/70 geweest en een keertje 110/50. Alleen de laatste x was ie dus 140/90 en toen ben ik dus de volgende dag bevallen.....
@ch28, alleen de brief schrijven en posten lijkt me al een overwinning op zich! Echt super gedaan! @bloeddruk, de mijne is normaal 120/80, toen de onderdruk 95 werd kreeg ik medicijnen en tijdens de echte HELLP aanval toen ze me moesten stabiliseren heb ik de hele nacht uitschieters rond de 110 onderdruk gehad. Ik heb L. ook pas 's avonds gezien in de couveuse, en ik heb haar geloof ik pas na 2 dagen vastgehouden maar dat weet ik niet meer zo goed...er zijn wel foto's van maar ik weet niet meer wanneer het was. Ook niet heel erg gemist moet ik zeggen, ik was zo helemaal moe en kapot en ziek en onder de morfine dat ik alleen maar wilde dat ze me met rust lieten....het klinkt heel erg nu ik dit zo opschrijf, met een pre- en dysmatuur kindje in de couveuse, maar ik kon het echt niet opbrengen. De band is er later wel gekomen hoor!
@CH28 Mijn bloeddruk in het prille begin van mijn 1e zwangerschap was 130/70, toen mijn bloeddruk 170/100 was en er veel te veel eiwit in mijn urine zat besloten ze me in te leiden. Pas een paar uur na de bevalling, toen mijn bloeddruk naar 214/115 doorschoot kreeg ik medicijnen (infuus en pillen) en ben ik alsnog aan de magnesium gelegd. Bij mijn 2e zwangerschap begon ik met een bloeddruk van 140/80. Rond 36 weken werd ik met een bloeddruk van 160/105 opgenomen, direkt aan de magnesium gelegd en volgepompt met bloeddrukverlagers, zowel via infuus als in pilvorm. Hoogst gemeten bloeddruk bij de 2e was 180/105. Toen hij eindelijk stabiel was en binnen de grenzen (grens = onderdruk < 100 en bovendruk < 160) ben ik ingeleid. Na mijn bevalling zakte hij gelukkig terug en kon het infuus vrij snel afgebouwd worden. De pillen slik ik op dit moment nog steeds en hoop ik in september mee te mogen stoppen.
Ik wil heel erg graag even inbreken bij jullie forum. Wat ben ik blij dat ik jullie heb gevonden! Wat een herkenning vind ik in jullie verhalen! Ik had al een hoop gelezen en via hyves lees ik ook wel eens wat, maar niet zo duidelijk als in jullie verhalen. Het was erg veel en ik heb ook niet alles even goed gelezen, maar ik hoop dat ik af en toe mee mag praten met jullie! Ik mijzelf kort voorstellen, ik ben 36 jaar en heb een dochter van 4 jaar en een zoontje van net 1. Bij beide kinderen heb ik HELLP gehad. Het herstel na mijn dochter verliep vrij goed, ik had toen mn klachten van een niet goed werkende schildklier. Ben toen na een jaar weer volledig gaan werken. Onder begeleiding van de gyneacoloog durfden we daarom een 2e zwangerschap wel weer aan. Tot 36 weken verliep dat vrij goed, toen helaas een acute opname ivm een stijgende bloeddruk (160/105)en eiwit in de urine. Helaas hebben ze mij toen nog 3 dagen laten liggen waardoor ik weer een HELLPsyndroom ontwikkelde. Ze hebben mij toen eerst Magnesium gegeven, ingeleid en binnen 6 uur ben ik bevallen van een gelukkig gezonde zoon. Ik heb nog 4 dagen in het ziekenhuis gelegen en mocht daarna naar huis. Het leek eerst wel mee te vallen met de gevolgen (vond ik, vond mijn man niet), maar na een aantal maanden bleek toch dat het herstel absoluut niet voorspoedig ging! De voornaamste klachten zijn: sterretjes zien, de hele dag en zodra ik moe wordt vererergd dit, dit zorgt er dus ook voor dat ik moeilijk kan lezen en autorijden. Mijn concentratie is slecht, ik vergeet dingen (heb ik dat gezegd? echt niet) en ik kan erg slecht tegen veel prikkels. Dat kan zijn bezoek, maar ook de drukte van de dag. Soms gaat het kaarsje tussen de middag ineens uit en moet ik gaan liggen en even slapen, zo niet kan stort ik echt in. Dit alles zorgt ervoor dat ik nu na een jaar nog steeds niet werk en ook nog niet ben begonnen met het opbouwen van mijn werk. Ik moet daarvoor nl. ook een 20 min. met de auto en als ik moe ben, kom ik niet meer terug. Ik maak mij inmiddels wel wat zorgen over mijn hertstel, de gyneacoloog had gezegd geef het een jaar, maar dat is nu dus voorbij en daar hield ik mij best wel aan vast (ookal ging het amper beter). Ik vind het dan ook erg fijn dat ik in jullie verhalen ook terug lees dat het lang kan duren. Herkennen jullie mijn klachten ook? Jullie zullen dat ws wel hebben opgeschreven, maar ik lees dus niet zo goed en er stond zoveel! Nogmaals, ik ben blij dat ik jullie heb gevonden!
Hoi Mar74, Wat fijn dat wat je hier leest je zoveel herkenning geeft... veel van je klachten herken ik ook. Zeker niet goed tegen prikkels kunnen, moeite met lezen ( ik kon ook pas na een jaar weer een stuk lezen omdat gewoon weg de letters gingen dansen voor mn ogen...heel raar...) Het herstel duurt gewoon heel lang. Voor mij is het alweer ruim drie en een half jaar geleden en ik heb geen eens HELLP gehad maar hoge bloeddruk met eiwit vanaf 30 weken zwanger. Wel heel vervelend dat het nog zolang duurt bij je, zie je voor jezelf wel een stijgende lijn of is het twee stapje vooruit en 1 weer achter uit (Dat had ik voornamelijk...) Ik kan wel zeggen dat ik na ruim anderhalf jaar echt weer helemaal de oude was en dat echt alles weer goed komt! Ik heb ook veel steun gehad hier aan het forum, vooral herkenning is zo belangrijk he...helaas hebben artsen mij dat nooit gegeven... Heb je ook een prius onderzoek laten doen na je 1e zw? Ik was nl wel benieuwd naar je verhaal over je trage schildklier na de zwangerschap van je dochter. Ik heb pas geleden het onderzoek laten doen ( ik heb nu 1 kindje en we willen voor de 2e gaan...) en daaruit is uitgekomen dat ik een verhoogde TSH had maar ( nog) wel een goede T4. Dat gaan ze nu eerst nog een keer meten... was dat bij jou ook zo. Of was je T4 echt te laag zeg maar en had je de vertraagde schildklier al voor de zwangerschap of is dat daarna ontstaan en heb je toen medicijnen gehad? ( pfffffffffff, wat een vragen allemaal... sorry ben echt geintereseerd omdat ze nu ook zoiets bij mij hebben gezien en wat voor consequenties dit heeft voor een volgende zwangerschap) Fijn iig dat je veel herkenning leest in onze verhalen....eerlijk gezegd heb ik hier ook heel veel aan gehad (misschien wel het meeste)...want tja, de dokters kunnen wel zeggen dat het er allemaal bij hoort en je iedere keer weer geruststellen maar het is zo fijn om samen te delen... Groetjes Mijntje...
Ja inderdaad, het is heel fijn om even te delen en andermans verhalen te lezen en bij jezelf te ontdekken 'hé, dat heb ik ook!' Daarom slinger ik er meteen weer even een vraag in: Ik heb zelf slechte ogen, een forse afwijking, ben heel erg bijziend. Nu merk ik alleen dat mijn zicht wel weer iets meer lijkt te verminderen..... Is dit herkenbaar, of is dit gewoon een eigenaardigheidje van mezelf. Voor ik PE overal de schuld van ga geven.......... Oh ja, nog vergeten erbij te zetten de vorige keer: CH, super dat je de brief met je klacht gepost hebt, hoop dat er iets goeds uit komt!!
Ik heb dat wel gehad in het begin. Ik heb een luie oog en het andere oog is - nog wat, maar de eerste maanden zag ik echt minder goed. Dit is trouwns vrij snel allemaal bijgetrokken maar ik hoorde van iemand anders die ook PE heeft gehad en al een bril droeg dit verder achter uit is gegaan. Ik spreek haar niet meer dus weet niet hoe het nu is, anders misschien een afspraak maken met de oogarts? Die weet er best veel van hoor, tenminste mij hebben ze toen best goed geholpen ik had nl heel veel oogklachten na de bevalling ( pijn op mn ogen, enorm lichtschuw, kon mn ogen niet recht krijgen zeg maar om te kijken, kon geen tv kijken teveel beelden...) sterkte.. Groetjes Mijntje