Hoi, Ik ben 3 weken geleden bevallen na 27+1 weken zwangerschap. Ondanks dat ik weet dat ik er niks aan kan doen blijf ik met een schuldgevoel rondlopen. Zijn er meer mensen die hier last van hebben gehad en hoelang duurt het voordat dit gevoel weggaat? liefs,
Hai Chantal, gefeliciteerd met de geboorte van je kindje. Hoe gaat het nu met hem of haar? Dat schuldgevoel zullen velen hier bij de prematuur-mamma's herkennen; ik ook. En nog steeds heb ik daar last van en weet niet of ik er ooit nog vanaf zal komen. Wel weet ik dat de scherpe randjes er vanaf zullen gaan... Heel cliche, maar ook dat gevoel zul je op een gegeven moment een plekje kunnen geven in je leven, hoe moeilijk het ook is. Ik wens jou en je gezin heel veel sterkte en geluk!
Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van je kindje! Ik ken je gevoel en bij mij is het niet helemaal weggegaan, maar ik kan het ondertussen wel veel beter relativeren. Iemand zei eens tegen me: je hebt niets fout gedaan, er is iets fout gegaan. En dat hielp mij erg om me er meer bij neer te leggen. Sterkte en veel geluk gewenst.
Hoi Chantal Gefeliciteerd met je kindje! Hoe gaat het nu? Ik ben ook bevallen met 27 weken. Wat komt er dan veel op je af he? Net alsof je je in een hele andere wereld begeeft. Ik vond het best zwaar om zulke uiteenliggende emoties als geluk, angst, blijdschap, onzekerheid, trots en verdiet zo intens te beleven. En dat allemaal tegelijkertijd, het liep gewoon door elkaar heen. Soms heel verwarrend. Ik heb zelf geen last gehad van een schuldgevoel. Waar ik wel last van had was teleurstelling. Ik voelde me erg teleurgesteld in mijn eigen lichaam, omdat ik niet in staat was om deze zwangerschap uit te dragen. Inmiddels betrek ik die teleurstelling niet meer op mezelf. Ik vind het nog steeds jammer dat ze prematuur geboren zijn, maar ik vind het niet meer jammer van mijzelf. En ik heb inmiddels weer genoeg vertrouwen in mijn lichaam hervonden om een tweede zwangerschap aan te durven. Als je merkt dat het schuldgevoel je in de weg zit, kun je misschien eens een gesprek aanvragen met een medisch maatschappelijk werk(st)er. Die zijn aan elk ziekenhuis verbonden. Zo'n gesprek kan je vaak helpen om de dingen weer in het juiste licht te zien. Ik hoop dat je kleintje al flink aan het groeien & bloeien is. Veel geluk voor jullie! Liefs Brunette
Hoi meid, Gefeliciteerd met de geboorte van je kindje! Wij hebben onze dochter gekregen met 34 weken. Wat een shock! Hier ben je gewoon niet op voorbereid! Ik voelde me niet schuldig, maar ik was juist een beetje boos op mijn lichaam. Potverdikke, ik was gestopt met roken, heb geen druppel drank aangeraakt, heb alles laten staan wat ik niet mocht eten en dan gebeurd me dit! Zo oneerlijk vond ik het. Ken mensen die gewoon doorroken en die krijgen met 40 weken een kindje. Ook kon ik heel moeilijk naar andere zwangeren kijken. Ik was gewoon echt jaloers. Zeker toen onze meid nog in het ziekenhuis lag en ik zag zwangeren lopen. Zo had ik er ook nog bij moeten lopen. Nu is dat gevoel alweer een hele tijd weg hoor. Het slijt. Ik heb gewoon een heel leuk, gezellig kind en ik geniet elke dag heel veel van haar. Dat neemt dat gevoel echt een beetje weg. Al denk ik dat een eventuele volgende zwangerschap wel weer veel gevoelens op zal halen. Gevoelens en emoties horen bij deze tijd. Er is nogal wat gebeurd zeg! Hopelijk kan je je gevoelens delen met je partner. Want dit is hem ook overkomen natuurlijk. Ik weet wel dat wij er samen heel sterk en hecht door zijn geworden. Ik wens je heel veel sterkte in de komende periode. Hopelijk is jullie kleintje snel bij jullie thuis. Liefs Banjabes
Nooit een schuldgevoel gehad... Ik kon er toch niks aan doen dat ik ziek werd? Mijn lichaam kon het niet aan, daar kon ik niks aan veranderen en waarom zou ik me daar schuldig over voelen? Hoop dat je hier iets aan hebt...
Gefeliciteerd ten eerste. Ik voel me na bijna 3 jaar ook nog altijd schuldig. Bij m'n zoontje iets minder omdat ik wist dat het kon gebeuren maar de kans zeer klein was. Denk dat het vanzelf wel minder gaat worden.
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie kindje, gaat alles goed? Mijn zoontje is geboren met 27 weken en 6 dagen. Ik heb nooit schuldgevoel gehad, ik heb veel stress gehad tijdens de zwangerschap, maar daar kon ik zelf niets aan doen. Momenteel denk ik dat ik ook teveel aspartaam gebruikt heb tijdens de zwangerschap, maar had ik dit geweten dan zou ik dit natuurlijk niet hebben gedaan. Ik voel me daarom niet schuldig, ik schiet daar niets mee op. Daarnaast..Misschien had het een heel andere reden. Ik ben er voor mijn zoontje geweest nadat hij geboren was, ik heb al het mogelijke gedaan om hem te beschermen en zo goed mogelijke start mee te geven. En hij doet het supergoed, ondanks alle nare mededelingen die we eerst te horen kregen, dat zijn schedelhelften aan elkaar vast gegroeid waren en dat in zijn hersenen bepaalde delen wit waren ipv grijs, dat er aan zijn hart misschien iets niet goed zou zijn. Ik ben zo veel en vaak mogelijk bij hem geweest en heb hem al mijn liefde geven en moedermelk. Ik ben blij dat ik toch redelijk nuchter ben geweest gedurende deze periode, en dat ik niet vaak verdrietig bij hem gezeten heb, of angstig. Uiteindelijk is alles helemaal goed gekomen, en zie hier maandag heeft hij zijn eerste stapjes gezet Ik hoop dat jij ook inziet dat je het allerbeste voor je kindje voorhebt, dat weet ik zeker als ik je berichtje lees anders had je ook geen schuldgevoel gehad als je niet om je kindje zou geven. Probeer voor je kindje dit negatieve gevoel van je af te zetten en gebruik deze energie positief. Succes aankomende periode, als je vragen hebt ofzo, stel je ze dan? misschien kunnen wij je helpen of steunen, liefs!
Nee dat is zo. Heb bij Britt geprobeerd te vermijden. Denk dat als er geen oorzaak gevonden word je toch vaak iets de schuld wilt geven. En dan geef je toch al snel jezelf de schuld.
Ik vind het heel herkenbaar. Na een jaar kon ik het gelukkig beter een plek geven. Ik voelde me schuldig dat ons zoontje al met 31 weken geboren werd, ook al kon ik niets aan de stress tijdens mijn zwangerschap doen (overlijden van mijn moeder). Ik voelde me schuldig dat ik dacht dat de atypische weeen mijn darmen waren en ons zoontje dus te kort zijn steroiden gehad had (de gyn herkende de vroeggeboorte ook pas toen ze bij de controle echo ontsluiting zag). Ik Wat voor mij het meest pijnlijk was is dat ik ons kleine zoontje er niet eens uit geperst kreeg. Ons zoontje had het hierdoor te zwaar, om zijn leven te redden is de vacuumpomp gebruikt. Hij heeft door dit alles een slechte start gehad (apgar van 2). Ik ben de gyn nog steeds heel dankbaar dat hij na de geboorte aan gaf dat hij zodra hij terug van zijn congres was een gesprek met mij/ons zou hebben. Dit gesprek heeft mij goed geholpen mijn schuldgevoel een plek te geven. Het bleek niet aan mijn inzet gelegen te hebben. Ik had er niets aan kunnen doen. Chantal, zo'n zes weken na de bevalling heb je normaal nog een nagesprek met de gyn die jouw bevalling heeft gedaan. Mijn gyn gaf aan dat dit normaal heel geschikt om dit soort gevoelens en zorgen te bespreken. Geef evt. alvast door dat je een wat langer gesprek wilt. En verder tijd heelt veel wonden. Gun jezelf de tijd en alle emoties die bij verwerking horen en probeer zelf wat sturing te geven aan jouw tijdstip voor verwerking. Het is totaal oninteressant wat een ander daarvan vindt. Sterkte. Hoe gaat het met jullie kindje?
Met Hugo gaat het redelijk. Hij heeft problemen met zijn ademhaling. De eerste 12 dagen heeft hij aan de trilbeademing gezeten nu heeft hij een NPT. Zijn CO2 waarden blijven erg hoog en de artsen kunnen nog geen oorzaak vinden. Wel is te merken dat de verzorging al heel veel energie kost. Ook heeft hij al 2 keer een infectie gehad en daardoor problemen met eten bij de eerste infectie. Nu gaat het eten goed en hij is in totaal al 250 g aangekomen. Hij weegt nu 1300 g. Ik kan aan mezelf merken dat ik heel gespannen ben en vaak het gevoel heb dat ik niks kan omdat de zwangerschap niet eens kan voldragen. Ook lees je achteraf ineens dingen die de verloskundige niet heeft verteld (van light drinken wist ik niks). En dan ook nog detwijfels of ik toch niet teveel heb gedaan. We zijn een dag voor de bevalling verhuisd en ondanks dat ik hoofdzakeijk de broodjes klaarmaakte en de vergeten spulletjes haalde heb ik toch nog de twijfel of ik niet teveel gedaan hebt. Ik werkte ook nog full time tot de dag van de bevalling. liefs, Chantal
Meid, je gevoelens zijn hartstikke normaal. Je zoekt ergens de oorzaak voor de vroeggeboorte en dan ga je aan jezelf twijfelen. Alle dingen die je opnoemt doet bijna elke zwangere. Andere vrouwen gaan toch ook pas rond 34-36 weken minder/niet werken? en verhuizen en fietsen/sporten. Er zijn ook vrouwen die tijdens de zwangerschap hun dreumes van 15kilo rond dragen. Dat zijn geen dingen die een vroeggeboorte veroorzaakt. Soms hebben we gewoon pech of is er iets anders aan de hand. Je kindje heeft je nu het hardst nodig. Hij put energie en kracht uit jouw kracht, je vertrouwen en je rust. Je hebt hem in je lichaam alles gegeven wat je kon, en nu ben je er als moeder voor hem. Zijn enige houvast op dit moment. Heel veel sterkte aan jullie allemaal de komende tijd! Je gevoelens kun je het beste een keer bespreken met de gynecoloog. Bij ons hadden ze op de NICU ook een psycholoog beschikbaar voor de ouders, misschien dat je voor je rust ook een keer met hem kunt praten.